Eigenlijk is het wel heel erg, we zijn net terug uit Tallinn en nu gaan we alweer naar Rome. Vincent is nog lid van EPOA, de Europese Pride Organisation, en wil nog graag vanuit zijn werk bij de homo-lesbische groep van de Abva-Kabo aanwezig zijn bij het congres dat morgen, vrijdag, wordt gehouden. Ik vind het niet verantwoord dat hij alleen gaat en offer mij op om hem te begeleiden.

We hebben vluchten via EasyJet geregeld, het wordt voor ons de eerste ervaring met deze budget vliegmaatschappij. Het eerste wat opvalt is dat bij het inchecken een enorme rij staat. Naast die rij stonden borden voor Quick Checkin en Baggage Dropoff, dus wij gaan niet in de rij staan maar lopen gelijk door naar die balie omdat we thuis al ingecheckt hadden. Dat lukt prima en ik verbaas me erover waarom niet meer mensen dit doen. Zijn EasyJet vliegers geen thuis-incheckers?

Het tweede wat ik merk van vliegen met EasyJet is dat we niet naar pier A, B, C of D gaan, maar naar M, daar zijn kennelijk de gates waar low-cost carriers gebruik van maken. Het is totaal anders dan wat wij gewend zijn bij de andere pieren, er zijn maar heel weinig winkeltjes en al helemaal geen restaurants. Je kunt alleen wat eten uit schappen kopen, wij pakken twee sushi pakketten en gaan bij anderen aan een tafeltje zitten bij gebrek aan lege tafels.

Het gatenummer is nog niet bekend, dat komt pas op het laatste moment. Zodra onze vlucht op de borden verschijnt gaan we naar de gate zodat we als een van de eersten aan boord kunnen. Het viel ons al op dat er geen stoelnummer op het incheckformulier stond, de zitplaatsen in het vliegtuig zijn vrij; het begint wel heel erg op busvervoer te lijken.

Bij de gate vindt strenge controle plaats op de handbagage, alles wat iets te groot lijkt moet moet in een rek geplaatst worden. Past het er niet in dan moet de bagage alsnog ingecheckt worden. En men is erg streng, ook al steekt er maar een klein dingetje uit, zoals een handvat, waardoor het niet past: inchecken. Er is ook duidelijk aangegeven dat je maar één stuk handbagage mag hebben en dat wordt ook streng gecontroleerd. Bij elkaar in proppen of inchecken.

Voor de rest is het een normale vlucht; beetje beenruimte maar dat is voor een kleine twee uur wel te doen.

In Rome pakken we de trein naar station Termini in het centrum van de stad. Eerst een kaartje kopen; er staat een enorme rij voor een verkooppunt, wij wandelen naar automaten waar het iets rustiger is. De trein vertrekt over zeven minuten, maar het wordt spannend als Spanjaarden voor ons het niet voorelkaar krijgen met hun pasje aan de automaat te betalen. Uiteindelijk hebben we kaartjes, rennen naar de trein, en onderweg naar de stad.
En dan blijkt dat je gewoon in de trein bij de conducteur ook een kaartje kan kopen; als we dat geweten hadden…

Het is laat en veel restaurants sluiten al; gelukkig vinden we er nog een die open is en kan ik aan mijn eerste Italiaanse maaltijd beginnen: een grote pul bier en pizza!

Ik ben helemaal onvoorbereid naar Rome gekomen, wat moet ik allemaal bekijken? Gewoonlijk is Vincent mijn reisleider maar hij zit vandaag de hele dag op het congres. Gisteravond heb ik in een tweet gevraagd wat ik allemaal moet zien en daar kwam wel wat reactie op.

Ik had gister nog snel even een app op mijn iPhone gezet met de kaart van Rome. Deze app is ook voorzien van allerlei touristische informatie en ik besluit de aanbevolen wandeling te maken die langs de 10 meest bezienswaardige gebouwen gaat. Gezien de ligging van het hotel begin ik bij punt zeven (zie kaartje hieronder), onderweg daar naar toe beleef ik al van alles. Het verkeer bijvoordbeeld: levensgevaarlijk. Een zebrapad betekent niet dat de auto’s voor je stoppen, je moet gewoon de straat op lopen waarna de auto’s en brommers voor en achter je langs schieten. Rome is een brommer-stad, er zijn zelfs heel veel brommer-parkeerplaatsen ingericht waar ze met tientallen achter elkaar of naast elkaar staan.

Bij een verkeersongeluk staan tig agenten te bellen en zenuwachtig te doen; het slachtoffer ligt op de grond, maar niemand doet echt wat.

Op weg naar mijn route kom ik langs een prachtig groot indrukwekkend wit gebouw, Vittoriano aan piazza Venezia; waar je ook loopt en kijkt, er is altijd een imposant gebouw te zien.

Punt zeven is de ‘column of Marcus Aurelius’, een standbeeld op een hoge van onder tot boven bewerkte paal. Daarna door naar het Pantheon, een indrukwekkende koepel met een gat bovenin dat een prachtig lichtschouwspel geeft. Dan op naar Piazza Navona, een groot plein met fonteinen. Er wordt een podium gebouwd, helaas haalt dat een groot deel van de charme van het plein weg.

Ik wijk af van de route en wandel richting rivier; onderweg kom ik door prachtige kleine straatjes waar eindelijk eens geen verkeer is. Ik loop een heel eind langs de rivier richting zuiden en kom uiteindelijk bij punt 1 uit: de Piramide van Cestius. Raar idee: een piramide hier zomaar midden in de stad. Op naar het volgende punt: Circus Maximus; dit is een groot terrein waar in oude tijden paardenraces werden gehouden. Ik kon er niet veel van zien, er wordt veel verbouwd en er staan schuttingen in de weg. Misschien later maar een keer terug komen voor een bezoekje.

Mijn laatste doel voor vandaag is punt 5: het Colosseum, ongetwijfeld het bekendste object in de stad; het is het grootste amfitheater dat ooit gebouwd is, indrukwekkend!

Daarna terug naar het hotel om mijn voeten rust te geven, de eerste blaren dienen zich aan…

Aan het begin van de avond neemt Vincent me mee naar de receptie van Europride. Daar eten en drinken we wat en daarvandaan lopen we nog via de homobuurt en het Pride park richting het hotel; mijn voeten hebben er nu wel moeite mee, ik denk dat ik in totaal wel aan de 20 kilometer zit vandaag.

Voorgestelde route

Gelopen route

Het officiële gedeelte van vandaag is het bijwonen van de parade van Europride. Dat is pas tegen half vijf vanmiddag en tot die tijd kunnen Vincent en ik nog een en ander beleven in Rome. Vincent bedenkt een drie-bezienswaardigheden-plan en we gaan er op uit.

Eerst ontbijt op het dakterras, tenminste dat was het plan. Maar het regent! Dat is niet de bedoeling! Weersverwachting bekijken gaat weer eens niet want zoals meestal hier ligt internet er weer uit. Hopen dat het weer opknapt.

Het eerste doel van vandaag is Piazza di Spagna, de Spaanse trappen, we gaan er vanaf treinstation Termini met de metro naar toe. We hadden geloof ik net zo goed bovengronds naar het plein kunnen gaan, eerst in de rij voor kaartjes en vervolgens een enorm eind lopen voordat we bij de metro zijn die ons naar het spaanse plein moet brengen.

Het weer hierop het Spaanse plein is uitstekend, hopelijk blijft dat ook zo in de rest van Rome. Piazza di Spagna is vooral bekend om zijn trappen die naar de Franse kerk Trinità dei Monti leiden, het is kennelijk een must-see want het is hier ontzettend druk; het is mooi maar ik vind het nou niet het meest indrukwekkende van Rome. Wel grappig is dat de straat Via Condotti tegenover te trappen de duurste modewinkels van Rome heeft, merken als Gucci, Prada, Armani en Cartier zijn hier te vinden.

Vanaf dit plein wandelen we naar een andere zeer touristische attractie: Fontana di Trevi, ofwel de Trevifontein. Het is een mooi gemaakte samenstelling van een aantal beelden tussen allerlei watervallen. Leuk om te zien en dat vinden meer mensen, het plein voor de fontein zit afgeladen vol met kijkers.

Dan onderweg naar het derde doel, het plein Piazza Navona. Toen Vincent dit voorstelde had ik het niet door, maar gister had ik dit plein ook al gezien. Onderweg kwamen we ook weer langs het Pantheon, het geeft niet, het is bijzonder genoeg om het nog eens te bekijken.

Als we weer richting hotel lopen komen we langs het grote witte gebouw Vittoriano, gisteren ben ik er langs gelopen, nu gaan we de trappen op. Het blijkt dat je aan de achterkant van het gebouw met een lift nog veel hoger kan, tot op het dak, en het uitzicht hier vandaan is echt prachtig.

Het wordt tijd om richting Piazza Republica te gaan, daar gaat aan het eind van de middag de parade van de Europride van start. Zo tegen half vijf zet de zoals gewoonlijk zeer bonte stoet van homo’s en lesbiennes zich in beweging, en het duurt bijna twee uur voordat de het eind van de parade voorbij komt. We lopen dezelfde route als de parade en halen ze gaandeweg in. Het is druk aan de kant van de weg, de stoet trekt veel bekijks onderweg naar het Colosseum.

De parade eindigt bij Circo Massimo, daar wordt vanavond een groot feest gevierd met onder andere Lady Gaga. Gister ben ik ook langs Circo Massimo gelopen, de plek waar vroeger paardenraces werden gehouden; vanavond is het dus een groot feestterrein. En groot is het, wij zijn er vrij vroeg en hebben een leuk plekje niet te ver van het podium op een heuvel kunnen bemachtigen. Het duurt wel lang, we hebben er een paar uur gezeten voordat de voorstelling begon, en al die tijd bleven de mensen maar binnenstromen. Bier is duur: vijf euro per glas; water wordt vanaf het binnenterrein gratis uitgedeeld.

Dan is het eindelijk zover, daar waar veel mensen op afgekomen zijn: Lady Gaga! Het wordt wat mij betreft nogal een teleurstelling, ze houdt een ellenlange toespraak en zingt twee liedjes waarbij ze zichzelf begeleidt achter de piano. Zingen kan ze, absoluut, maar ik had wel wat meer van haar willen zien en horen. En reclame maken voor de jurk van Versacci die ze aan had vond ik ook een beetje overdreven.

Het was wel zeer indrukwekkend hoeveel mensen op deze Europride afgekomen zijn!

Het is al laat en onderweg terug naar het hotel duiken we een terrasje op om wat te eten. Het blijkt een visrestaurant en het gevoel bekruipt me dat het wel eens duur zou kunnen worden. Het is van tevoren wat lastig inschatten als je op een terrasje gaat zitten wat het allemaal gaat kosten, maar dit keer valt het gelukkig mee, prima eten en drinken voor een overkomelijke prijs.

Als je aan Rome denkt, dan denk je ook aan het Vaticaan, het is een staatje midden in de stad aan de andere kant van de Tiber dan waar wij zitten.

Wij doen altijd erg veel lopend als we op stedentrip zijn, maar vandaag gaan we toch maar met de metro. Dat heeft vooral met de staat van mijn voeten te maken, een blaar onder mijn rechter voet, en een blaar op beide kleine tenen. Misschien had ik toch niet naar mijn zomerschoenen moeten wisselen toen ik in Rome aan kwam, mijn voeten zijn niet aan die schoenen gewend en protesteren door middel van blaren.

Het is op het plein van het Vaticaan voor de kathedraal de Sint Pieter erg druk. Het plein is voor driekwart rond, het laatste kwart is de toegang tot de kathedraal. Voor de ingang staat een lange rij mensen, bijna de driekwart cirkel rond. Wij komen het plein op vlak voor de ingang, de keuze is: helemaal achteraan sluiten en lang wachten, of op een of andere manier onopvallend bij de rij aanschuiven. We kijken elkaar aan en schuiven vooraan in de rij mee, op één Amerikaan na zegt niemand er wat van en we lopen zo mee richting de veiligheidscontroles.

Op de borden staat duidelijk aangegeven wat wel en wat niet mag: wapens zijn verboden, paraplu’s niet. Korte broeken of weinig verhullende jurken zijn verboden, driekwart broeken of langer niet.

Vlak voor je de kathedraal in gaat wordt gekeken of je kleding door de beugel kan; zo niet dan word je subiet naar de uitgang verwezen. Je zal maar de driekwart cirkel hebben afgewacht en dan vanwege een te korte jurk worden weggestuurd.

De Sint Pieter is erg indrukwekkend, het is hoog, staat vol met beelden, heeft veel muurschilderingen maar het meest opvallend vind ik de staat waarin alles verkeert. Het ziet er allemaal perfect uit, niks is afgebladderd of ziet er verkleurd uit, zelfs de vloer is in perfecte staat ondanks de grote hoeveelheid mensen die hier elke dag over de vloer schuifelen. Het verbaast mij ook dat je hier gewoon mag fotograferen, vaak is dat in kerken verboden.

Terug bij de Tiber nemen we nog een kijkje in het Castel Sant’Angelo, een groot rond gebouw dat als kasteel, fort en gevangenis dienst heeft gedaan. Je loopt in een grote spiraal naar boven en van daaruit heb je weer een mooi uitzicht over de stad.

Op de weg terug naar het hotel stoppen we eerst voor ons dagelijkse ijsje, en later voor een biertje op een terrasje. Voordat het bier komt krijgen we een hele berg hapjes op tafel, het is weer eens zover: het wordt een duur biertje. Dan maar geen tweede, 8 euro voor een glaasje bier is een beetje veel.

Ik geef mijn voeten rust terwijl Vincent nog even een sauna bezoekt, met vier blaren wordt lopen steeds lastiger. Omdat je anders gaat lopen krijg je plotseling ook spierpijn op andere plekken. Maar na een paar uur rust gaan we in de loop van de avond weer op stap om ergens wat te gaan eten. Vincent had een restaurantje op het oog en dat was weer een gouden greep. Heerlijk en niet duur.

Ik had me aan het begin van de vakantie voorgenomen om in ieder geval pizza, lasagne en spaghetti te gaan eten, en dat is gelukt. Op de eerste avond heb ik mijn favoriete quattro stagione pizza gehad, op de tweede avond was er lasagne bij de EPOA receptie en vanavond heb ik op zijn Italiaans spaghetti carbonara als voorgerecht gehad. Heerlijk.

We drinken nog een paar cocktails bij het homobuurtje vlakbij het Colosseum en sluiten daarmee de laatste dag in Rome af.

We vliegen pas om vier uur vanmiddag, er is dus nog tijd voor een activiteit. Koffers alvast inpakken, vier pleisters onder mijn voeten, en naar buiten; zoals we wel vaker doen in een stad pakken we de metro en reizen helemaal naar het eindstation. We komen helemaal in het zuid-oosten van de stad bij de ring naar boven, het blijkt een groot busstation te zijn. Het ziet er niet uit, alles is vervallen, zit onder de graffiti, het is gewoon een zooitje. We vinden een cafeetje en nemen een kopje koffie voordat we de buurt verder gaan verkennen.

Het gebied rond het station staat helemaal vol met auto’s, op parkeerterreinen staat men zelfs dubbel geparkeerd. Ik hoop dat men in de juiste volgorde uit de stad terug komt; zo niet dan heeft een aantal mensen gigantisch pech als ze met hun auto verder willen reizen. Een stukje van het station verwijderd wordt de buurt wat beter en er staan behoorlijke kasten van huizen, toch is het niet een buurt waar ik zou willen wonen.

Terug in centrum Rome halen we de koffers en lopen naar de ingang van het treinstation Termini. Weer verbaas ik me erover hoe lang de rij is voor de bemande kassa’s terwijl voor de kaartjesautomaten nauwelijks wachttijd is. Italianen lijken nog niet warm te lopen voor automaten. Op naar de trein, en dat is een hele tippel want onze trein vertrekt van spoor 28 en dat is maar liefst 400 meter verderop.

Redelijk op tijd komen we op het vliegveld aan, de treinreis duurt een klein half uur. Het vliegveld ligt ten zuidwesten van de stad, de andere kant dan waar we pas nog met de metro waren. Bagage inchecken gaat vlot, nu op naar gate D5 – althans dat is wat ons (en anderen) verteld wordt. Daar aangekomen blijkt het een vlucht richting Duitsland te zijn; een blik op de schermen leert ons dat het C16 moest zijn! Weer een heel eind terug lopen, we zien ook anderen uit de richting van D5 komen.

Een ding moet ik EasyJet wel nageven: het vliegtuig wordt snel gevuld en slechts met vijf minuten vertraging vertrekken we. Daar zag het niet naar uit, we moesten lang wachten voordat er een bus kwam om ons van de gate naar het toestel te brengen. Op de heenreis vertrokken we zelfs vóór de officiële vertrektijd.

Nu wordt het tijd om weer eens een paar weken te gaan werken.