Vincent en de andere koorleden moesten op tijd opstaan voor de eerste repetitie, ik ben lekker nog even blijven liggen.
Om tien uur had ik een afspraak met Eric (ook aanhang dus) om samen naar het centrum van Wroclaw te wandelen, en zo gezegd zo gedaan.

Eenmaal aangekomen op het plein in het centrum van de stad was ik verrast door de kleuren van de gebouwen en de vele terrasjes aan het plein. Het weer was bovendien prachtig.
Dus snel naar een terrasje voor een kop koffie waar even later Ingrid en Christine (nog meer aanhang) ons zagen zitten en er ook even bij kwamen.

Om half een ’s middags was er een gezamelijke warme lunch in het hotel, gevolgd door een rondleiding door de stad. Ik was er dus ’s ochtends al geweest, maar de rondleidster Anna liet nog wel dingen zien die ik eerder gemist had, zoals dwergen die her en der in de stad staan.

Na de tweede wereldoorlog zijn de grenzen van Polen verschoven – het land is zo’n 200 km naar het westen ‘verlegd’. De stad waar we nu zijn, Wroclaw, was voor de oorlog dus een Duitse stad: Breslau; na de oorlog zijn alle Duitsers uit het nieuwe polen verhuisd naar het toen nieuwe Oost-Duitsland, en zijn oekrainse polen uit het oosten verhuisd naar dit nieuwe gebied.
In de oorlog is Breslau helemaal plat gebombardeerd; na de oorlog is de wederopbouw begonnen onder de naam Wroclaw in de stijl van voor de oorlog.

Na de rondleiding (enigszins verstoord door wat regen) hebben we met een ploegje een biertje gedronken waarna de koorleden richting de Filharmonie moesten voor het inzingen.

In de buurt van Wroclaw staat een opvang- en opleidingscentrum voor gehandicapten: Celestyn. Guido, de broer van Veronique en Reinilde, is getrouwd met de oprichtster van het opvangcentrum, en hij werkt daar ook. De optredens van Panchanter in Polen worden opgedragen aan dit centrum.
Voorafgaand aan het optreden van Panchanter was er een voorstelling van gehandicapte kinderen van Celestyn. Het optreden van de kinderen was erg ontroerend; was mij betreft was het hoogtepunt het dansoptreden van Michal, het zoontje van Guido.
Vervolgens zong Panchanter voor een niet erg volle zaal – maar dat kwam ook doordat de zaal erg groot was. Wel kregen de zangers en de dirigent een groot applaus voor een uitstekend optreden.

Na het optreden zijn we nog wat in het centrum gaan eten – het smaakte prima. Hoogtepunt was toch de ‘mad dog‘ – vodka met frambozensap en… tabasco!

Terug in het hotel hebben we nog genoten van nog meer vodka’s, vooral de gele vodka die een beetje smaakt naar het Utrechtse kruidenbitter baliekluiver.