Het was weer vroeg repetitietijd voor de koorleden, ik ben lekker blijven liggen tot 12 uur ’s middags, en kon dus tegen enen gelijk aanschuiven bij de gezamelijke warme lunch in een restaurantje vlakbij het centrale plein van Wroclaw.
Vervolgens zijn we met zijn allen naar de sociale werkplaats en het gehandicaptencentrum Celestyn geweest en hebben we gezien waar in de werkplaats bloemstukken en aardewerk gemaakt worden, en waar gehandicapte kinderen worden opgevangen.
Wat deze opvang betreft loopt Polen ver achter bij wat wij in het westen hebben, voor Guido is het een uitdaging om de opvang in Polen binnen het budget wat hij heeft op een hoger peil te brengen. Daarnaast probeert hij de ouders anders met hun kinderen om te laten gaan – minder fysiotherapie maar meer zelf hun kind in beweging brengen met oefeningen thuis.
Een zware missie.

We konden niet al te lang blijven want het volgende concert in de Nicolaaskerk stond eraan te komen. Om half acht begon Panchanter aan hun optreden, onderbroken door een kort optreden van het Wroclaw’s studentenkoor.
De kerk zat tegen de verwachting in helemaal vol – een heerlijk gevoel voor de koorleden. Een groot applaus viel hun wederom ten deel, vooral voor het nummer Blackbird van The Beatles.

Het studentenkoor had Panchanter uitgenodigd voor een maaltijd na het optreden, dus gingen we na het optreden per bus naar het studentencomplex. Het bier smaakte prima, het eten was lekker, er werd spontaan gezongen, en het was vooral gezellig.

Een aantal leden van het koor wandelde terug naar het hotel, het grootste deel ging met de bus, en een paar, waaronder wij, met de taxi. In het hotel hebben we uiteraard weer van de kruidige vodka Zoladkowa genoten; de busgangers en wandelaars kwamen net na enen het hotel binnen, maar de barman was niet te vermurwen: 1 uur gaat de bar dicht, niet 2 minuten over 1. Helaas.