Drie jaar geleden hebben we rond kerst een bezoek gebracht aan Parijs, twee jaar geleden aan Madrid, vorig jaar Londen en dit jaar gaan we naar Istanbul.
Ons vliegtuig vertrekt om 9:20, de grote vraag is of we wel op Schiphol komen, en of de vlucht wel door gaat: Nederland is ondergesneeuwd, treinen rijden nauwelijks en veel vluchten zijn vertraagd of geannuleerd.
We slepen onze koffers door de sneeuw richting Utrecht Centraal, maar op de borden staan geen treinen naar Schiphol. We gokken op een trein richting Duivendrecht maar als die ook niet blijkt te komen lopen we naar de taxistandplaats en laten ons zo naar Schiphol vervoeren. Ook dat valt niet mee, we komen Utrecht met moeite uit en op de snelweg schiet het ook niet op.

Desondanks komen we een uur voor vertrektijd op het vliegveld aan en lijkt ons vliegtuig op tijd te gaan vertrekken.
En inderdaad vertrekken we met weinig vertraging en komen we slechts tien minuten te laat in Istanbul aan. We worden netjes door iemand van het hotel opgehaald en even later rijden we in Instanbul.
Het is hier een uur later dan in Nederland.

Na inchecken en dergelijke gaan we wandelend de stad in. Ons hotel ligt vlakbij de blauwe moskee (die niet van buiten blauw is) en die zie je dan ook gelijk liggen. De eerste indruk van dit deel van de stad is een beetje rommelig, ik had een wat mooiere omgeving verwacht. Verder waan je je redelijk in de westerse wereld: McDonalds, Burgerking, Döner Kebap.

Al wandelend komen we in wat leukere buurten uit; je ziet veel Turken op straat die je vriendelijk aanspreken (do you remember me sir?): het zijn allemaal verkopers die je hun winkel proberen binnen te sleuren.
Op de terugweg zien we een grappig plekje, we gaan er eten. Het zit tegen de blauwe moskee aan en als we eenmaal binnen zijn zien we plotseling een zaal vol waterpijprokers. Dat is nogal verbazingwekkend want ook Turkije kent een rookverbod. De eigenaar weet ons te vertellen dat hier nicotine-vrij wordt gerookt en dat dat mag.
Veel zaken in Is\’Sanbul zijn niet gemaakt voor de kou. Her en der staan wat straalkachels, zoöok in dit eet/waterpijp-etablissement (Sultanahmet aula Serbethane). De eigenaar bestempelde ons als ‘zijn vrienden’ en wilde ons na het eten niet laten gaan, hij bleef ons drankjes van het huis aanbieden.