Istanbul ligt op twee continenten, Europa en Azië en wordt gescheiden door de Bosphorus. Ons hotel ligt in Europa en we willen uiteraard ook een bezoek brengen aan het Aziatische deel. We wandelen naar de veerboot die elke 20 minuten afvaart naar het stadsdeel Kadiköy en na iets meer dan een kwartier varen zijn we al in Azië. Niet dat dat nou echt heel anders is, maar het idee is leuk.
Dit gedeelte is naar mijn gevoel wel iets turkser, maar de wens kan ook de vader van de gedachte zijn. In ieder geval leuke straatjes met kleine winkeltjes en uistallingen op straat; de mensen lijken ook wat autentieker.

We varen met de boot terug, ook dat kost maar 75 eurocent. Veel openbaar vervoer (boot, tram, kabelbaan) kost 75 cent, maar ieder heeft een eigen betaalsysteem. Bijvoorbeeld op de heenreis met de boot moesten we muntjes kopen, voor de terugreis kaartjes.

Terug in Europa bekimmen we een torentje (ok, viervijfde deel met de lift) en genieten we van het uitzicht.

’s Avonds eten we in een restaurant vlakbij Aya Sofya, op het menu staat een kleipotje (tedis kebab, cylay jar). Dat klinkt spannend dus dat gekozen. Even later wordt een soort dikke fles van klei gebracht op een nog brandende schaal, aan tafel wordt de kop van het kleipotje afgeslagen en de inhoud op onze borden gekieperd. De restanten van de kleipot krijgen smeulend een plekje op de tafel naast ons. Grappig en lekker.

In dit restaurant was het niet zo te merken maar over het algemeen heersen er strakke rangen en standen. De koks koken en mogen de keuken niet uit, jonge bediendes mogen het eten en drinken naar de tafels brengen maar het beslist niet serveren, ze moeten wachten op een oudere bediende die het dan van het dienblad afhaalt en op tafel zet.
Ik neem aan dat dat zich niet beperkt tot het horecawezen.

[smugmug url=”https://fotos.sietse.nl/hack/feed.mg?Type=gallery&Data=15586522_5KpH8&format=rss200″ imagecount=”100″ start=”1″ num=”100″ thumbsize=”Th” link=”lightbox” captions=”true” sort=”true” window=”false” smugmug=”true” size=”M”]