Morgen willen we met de bus naar Jerusalem, ter voorbereiding wandelen we naar het busstation om vertrektijden te onderzoeken. We vinden de plek en de bus blijkt elk kwartier te gaan; reserveren niet nodig. Er is ook een treinstation waar we even binnen willen kijken maar zodra we de bewaking zien, waarbij ook tassen gecontroleerd moeten moeten worden, haken we af.

Het plan was eigenlijk dat we nog even naar het strand zouden gaan maar de zon schijnt vandaag niet ondanks de uitstekende verwachtingen. Het wordt een lange wandeling.

Her en der in de stad vind je speciale fietspaden, en daar waar ze niet zijn mogen fietsers op het trottoir rijden. Dat is niet echt fijn, dat zijn wij Nederlanders absoluut niet gewend. Men fietst hier eigenlijk alleen maar op mountainbikes, niet op wat wij gewone fietsen vinden.
Een ander populair vervoermiddel is de elektrische step, al dan niet met een zadel. En die scheuren ook over de trottoirs.

Aan het eind van de dag komen de hardlopers tevoorschijn, vooral op de promenades voor de kust. Er zijn er maar weinig die echt goed hardlopen, de meesten hebben een totaal verkeerde stijl, het ziet er niet uit.

Israëliërs zijn echte mobiele eenheden, je hoort er niet bij als je niet loopt of zit te bellen, of als je zonder laptop op een terrasje zit. Dat laatste wordt nogal aangemoedigd door de gratis WiFi die op heel veel plekken aanwezig is. Je kunt zelfs vrijwel overal ‘public free wifi’ krijgen – alleen kan ik er niks mee, geen enkele site doet het. Misschien kunnen Israëliërs er wel wat mee.

We eten in een Frans restaurantje. Er werken twee jonge mensen die wel wat Engels spreken maar om een of andere reden komt niet over wat we willen. Ik heb al vaker gemerkt dat men ons maar moeilijk kan verstaan ondanks dat ik het idee heb dat ze wel Engels kennen – zal wel met de uitspraak te maken hebben.

De route van vandaag