Een ding is zeker: hier in Florida klopt van de weersverwachting nog minder dan in Nederland – het zou vandaag regenen, in de ochtend zou het mistig zijn, en de wegen zouden spekglad zijn van de combinatie olie en nattigheid. Realiteit: de zon schijnt en de wegen zijn droog. En wat gister niet lukte kon vandaag wel: vliegen!
Maar dat vliegen ging niet zomaar. Om 10 uur staan we op het vliegveld en de instructeur Joshua is er ook, maar helaas: nog niet vliegen omdat de wolkenbasis lager is dan 1500 voet, en dat is het minimum voor een check. Het goede nieuws: het trekt snel op en om 12 uur moet het lukken.

Marcel en ik beginnen met allerlei voorbereidingen; weight&balance, takeoff distance, density altitude, je kent het wel. Een hele riedel gegevens moet je op een papiertje zetten voordat je de sleutel van de kist mee krijgt – zie bijgaand plaatje. We doen een poging, en besluiten maar wat te gaan eten. 12 uur stipt zijn we weer terug, en is Joshua redelijk in paniek, waar waren wij gebleven? We moeten nog briefen, pre-flight checks doen en het beroemde formuliertje volledig ingevuld krijgen. Bovendien kan Joshua maar tot 2 uur, dus beide uitchecken gaat niet lukken. Ok, ik ga eerst. Om de snelheid erin te houden vult Joshua voor mij het formuliertje in en doet Marcel alvast de pre-flight checks van het vliegtuig. Die blijkt lek: er druppelt water vanuit het dak op de achterbank, maar dat interesseert Joshua niet. Niks aan de hand, niks van aan trekken.
Alle voorbereidingen zijn klaar, we krijgen de sleutels en de papieren van de kist. In de papieren staat dat de transponder het niet altijd doet, en dat betekent dat de kist niet mag vliegen…… Shit!!

Onze vliegschool, Orlando Flight Training, bestaat tegenwoordig uit twee vestigingen, aan beide kanten van het vliegveld van Kissimmee een. ‘The other side’ heeft twee kisten met een G1000 computer aan boord, na wat bellen blijkt er 1 voor ons beschikbaar. We racen naar ’the other side’ en het feest van de weight&balance kan opnieuw beginnen. Maar het komt goed – Joshua en ik gaan de kist in en na enige tijd hangen we in de lucht.
De check is twee-ledig, ik moet aantonen dat ik een Cessna kan vliegen, en dat ik met de G1000 kan omgaan. Het eerste is geen probleem, we doen wat touch-and-go’s op een naburig veld, een paar overtrekken en wat andere zaken. Maar met de G1000 gaat het gewoon niet snel genoeg; alle standaard zaken aflezen en interpreteren is geen probleem, maar als Joshua mij vraagt ‘zoek de frequentie van dat-en-dat veld’ dan heb ik daar nog teveel tijd voor nodig. Joshua checkt mij uit voor de Cessna maar niet voor de G1000. Balen.

Volgende is Marcel, die vliegt dus niet met Joshua want die heeft een andere afspraak, maar met Tolgu (van oorsprong een Turk). Die zaagt Marcel gigantisch door over allerlei vliegzaken, nog los van de G1000, maar daar komt hij prima doorheen. Toch erg vreemd – Joshua was voor mij lang niet zo moeilijk als Tolgu voor Marcel was. Wat betreft de G100o was Marcel met de hakken over de sloot, en hij mag zelfstandig in de Cessna met G1000 vliegen.We zijn vervolgens naar de baas gelopen en hebben gevraagd of ik dan ook met de Cessna met de G1000 mag vliegen als Marcel naast me zit – en dat mag! We mogen dus samen de kist meenemen!

Dit hebben we gevierd met een drankje en een hapje, en vervolgens de rest van de avond besteed aan het plannen van een trip. We hebben kaarten gekocht en een boek met alle vliegvelden in zuid-oost Amerika en kunnen dus de route helemaal voorbereiden. Key West gaat niet niet worden, het weer is te instabiel om dat te doen – voor je het weet zit je een paar dagen ergens vast. We maken een route om Orlando heen: Kissimmee – Leesburg – Daytona – Melbourne – Kissimmee (als je het kaartje een beetje uitzoomt dan krijg je een beter beeld).

Of het gaat lukken – het hangt weer van de weergoden af…