Eigenlijk is het wel heel erg, we zijn net terug uit Tallinn en nu gaan we alweer naar Rome. Vincent is nog lid van EPOA, de Europese Pride Organisation, en wil nog graag vanuit zijn werk bij de homo-lesbische groep van de Abva-Kabo aanwezig zijn bij het congres dat morgen, vrijdag, wordt gehouden. Ik vind het niet verantwoord dat hij alleen gaat en offer mij op om hem te begeleiden.

We hebben vluchten via EasyJet geregeld, het wordt voor ons de eerste ervaring met deze budget vliegmaatschappij. Het eerste wat opvalt is dat bij het inchecken een enorme rij staat. Naast die rij stonden borden voor Quick Checkin en Baggage Dropoff, dus wij gaan niet in de rij staan maar lopen gelijk door naar die balie omdat we thuis al ingecheckt hadden. Dat lukt prima en ik verbaas me erover waarom niet meer mensen dit doen. Zijn EasyJet vliegers geen thuis-incheckers?

Het tweede wat ik merk van vliegen met EasyJet is dat we niet naar pier A, B, C of D gaan, maar naar M, daar zijn kennelijk de gates waar low-cost carriers gebruik van maken. Het is totaal anders dan wat wij gewend zijn bij de andere pieren, er zijn maar heel weinig winkeltjes en al helemaal geen restaurants. Je kunt alleen wat eten uit schappen kopen, wij pakken twee sushi pakketten en gaan bij anderen aan een tafeltje zitten bij gebrek aan lege tafels.

Het gatenummer is nog niet bekend, dat komt pas op het laatste moment. Zodra onze vlucht op de borden verschijnt gaan we naar de gate zodat we als een van de eersten aan boord kunnen. Het viel ons al op dat er geen stoelnummer op het incheckformulier stond, de zitplaatsen in het vliegtuig zijn vrij; het begint wel heel erg op busvervoer te lijken.

Bij de gate vindt strenge controle plaats op de handbagage, alles wat iets te groot lijkt moet moet in een rek geplaatst worden. Past het er niet in dan moet de bagage alsnog ingecheckt worden. En men is erg streng, ook al steekt er maar een klein dingetje uit, zoals een handvat, waardoor het niet past: inchecken. Er is ook duidelijk aangegeven dat je maar één stuk handbagage mag hebben en dat wordt ook streng gecontroleerd. Bij elkaar in proppen of inchecken.

Voor de rest is het een normale vlucht; beetje beenruimte maar dat is voor een kleine twee uur wel te doen.

In Rome pakken we de trein naar station Termini in het centrum van de stad. Eerst een kaartje kopen; er staat een enorme rij voor een verkooppunt, wij wandelen naar automaten waar het iets rustiger is. De trein vertrekt over zeven minuten, maar het wordt spannend als Spanjaarden voor ons het niet voorelkaar krijgen met hun pasje aan de automaat te betalen. Uiteindelijk hebben we kaartjes, rennen naar de trein, en onderweg naar de stad.
En dan blijkt dat je gewoon in de trein bij de conducteur ook een kaartje kan kopen; als we dat geweten hadden…

Het is laat en veel restaurants sluiten al; gelukkig vinden we er nog een die open is en kan ik aan mijn eerste Italiaanse maaltijd beginnen: een grote pul bier en pizza!