Er staat één activiteit op het programma: een stevige wandeling in de bergen, de Kingfisher Trail.
Om half twaalf lopen we de deur uit, de zon schijnt volop. Al snel pikken we de wandelroute op en komen door een rietveld aan de lagune, na een paar kilometer begint dan het echte stuk in de heuvels waar de rivier doorheen loopt. De rivier komt uit in de lagune en komt uit de bergen; enkele kilometers landinwaarts ligt een waterval en daar willen we naar toe.

Onder aan de heuvels mag je betalen, gelukkig hebben we een pasje van het guest house mee gekregen, dat scheelt weer 88 Rand per persoon. Dat zijn trouwens toeristen tarieven, lokale bewoners zijn veel goedkoper uit.

Er zijn drie routes die je kunt lopen, wij beginnen met een route die een eind van de rivier afwijkt. Het blijkt een route te zijn met veel hoogteverschillen, het wordt ongelofelijk zweten. Gelukkig heeft de zon zich verscholen achter een laagje wolken.
Na enige tijd komt het spoor dat wij volgen weer bij de rivier uit en nemen het pad naar de waterval. Dat is eenvoudig te lopen, er zitten veel stukken met vlonders en trappen in terwijl het eerste pad dat wij volgden een smal paadje was met zeer laag overhangende bomen en struiken; trappen waren er niet, stammetjes en rotsblokken dienden als op- en afstapjes.

En daar was de waterval! Eigenlijk waren er twee, een kleine hoger gelegen waterval en een wat grotere die daarop aan sloot. Er tussen in zat een klein meertje waar de meesten gingen zwemmen, ik was zo stoer om met enige moeite via de rotsen naar de grotere waterval te klauteren. Het water was lekker fris en heb het lekker op mijn hoofd laten kletteren.

De terugweg ging via het eenvoudige pad, voor we wisten stonden we weer aan het begin van de tocht. We zijn blij dat we op de heenreis voor het moeilijke en zware pad gekozen hebben.

Het guest house heeft voor ons een tafel gereserveerd in restaurant Sails een stuk verderop aan het strand. We besluiten er naar toe te wandelen, de eigenaars van het guest house waarschuwen ons nog dat het nogal ver is, maar we gaan toch.
Onderweg naar het strand zien we op een groot grasveld allemaal zwarte mensen zich vermaken en aan het barbecuen (een braai in het Afrikaans), ook aan het begin bij het strand is het een drukte van jewelste. We wandelen als enige blanken door de groepen mensen heen en worden vriendelijk begroet.
Later horen we dat de zwarten twee keer per jaar hier een feest houden: eerste kerstdag en nieuwjaarsdag.

Na ruim een uur wandelen tegen de wind in op het strand zijn we er eindelijk. Het restaurant is gesloten wordt ons verteld maar als we zeggen dat we een reservering hebben mogen we naar binnen. En daar blijkt dat er geen reservering is! Kennelijk is er iets fout gegaan maar men doet niet moeilijk, we moeten 20 minuten wachten en dan mogen we aan tafel.
Halverwege de maaltijd komt iemand naar ons toe en vertelt dat de eigenaars van het guest house ons willen laten weten dat ze ons wel op willen komen halen als we dat willen, we vallen van verbazing bijna van onze stoel. Na het eten maken we er graag gebruik van, we waren sowieso al van plan een taxi te bellen, maar dit is veel makkelijker.

[smugmug url=”https://fotos.sietse.nl/hack/feed.mg?Type=gallery&Data=21156817_kNVRFF&format=rss200″ imagecount=”100″ start=”1″ num=”100″ thumbsize=”Th” link=”lightbox” captions=”true” sort=”true” window=”false” smugmug=”true” size=”M”]