Koffie zetten, de gister gekochte ingrediënten voor het ontbijt op tafel, langzaam wakker worden en het lichaam weer een beetje op orde krijgen – het stapelbed van het huisje was knoerhard, al helemaal als je thuis een waterbed gewend bent. Maar de omgeving maakt veel goed, het is hier doodstil en het zonnetje komt er een beetje door.

Tijd om te gaan bellen met Jönköping, het veldje in de buurt waar we willen tanken. Ik had ze zondag ook al gebeld, en toen werd mij verteld dat wij vandaag, dinsdag, welkom zijn. Voor de zekerheid bel ik nog maar even maar geen gehoor. Dus maar veldjes gaan bellen die niet al te ver liggen in de hoop dat we daar kunnen tanken. Het lukt uitendelijk contact te krijgen met het veldje Smålandstenar, een klein uur vliegen verderop; dat lukt nog makkelijk met onze hoeveelheid brandstof.
Het blijft raar dat in deze vakantieperiode zoveel veldjes gesloten zijn; gesloten als in: je mag er wel landen maar er zijn geen diensten zoals tanken beschikbaar omdat er geen personeel is. Heel juli en augustus ligt de vliegwereld op zijn gat in Zweden.

Afwassen, huisje schoonmaken, vliegtuig inpakken en wegwezen.
Na een uurtje hobbelen in de lucht komen we bij het veldje Smålandstenar en er komt inderdaad een mannetje naar de pomp lopen. Hij is speciaal voor ons opgetrommeld om ons te helpen – geweldig. Het veldje is in handen van een privé-persoon, zoals heel veel kleine veldjes in Zweden; dit veldje is niet al te geweldig onderhouden, met name het weggetje naar de benzinepomp is erg slecht, bulten en gaten, ik moet regelmatig aan de propeller denken – als die maar vrij van de grond blijft!

Na het tanken bel ik het vliegveld van Malmö – onze volgende doel. We zijn van harte welkom tot zes uur ’s avonds, daarna gaat het veld dicht. Ik vind het weer ongelofelijk, één van de grotere velden van Zweden zo vroeg al dicht.
Als we op de buienradar kijken zien we een buienlijntje boven Malmö langs trekken, gaan we daar last van krijgen? Ik bel de Meteo van Zweden, zij weten me te vertellen dat het niks voorstelt en dat ik er eenvoudig doorheen kan vliegen.

Dus stijgen we op voor een uur vliegen naar Malmö. De meteo zat er wel naast blijkt onderweg, er komt een gigantische bui vanuit Denemarken het vasteland van Zweden op drijven; gelukkig kunnen we er nog op tijd voorbij komen, maar het ziet er vreselijk dreigend uit. Even later vlak voor Malmö nog een buitje dat we ook nog net kunnen missen.
De landing gaat voorspoedig en we moeten taxiën via Bravo, Yankee en Delta naar onze pakeerplek 15 Charlie. Daar worden we met een autootje opgehaald en naar de aankomsthal gebracht.
Dan kom ik erachter dat ik vergeten ben de stuurpen te plaatsen (tegen het klapperen van de roeren in de wind) en moet dus nog een keer terug. Ik moet mijn zakken leeghalen en door een detectiepoortje heen, daarna word ik weer met een busje naar de kist gebracht. Snel de stuurpen erin, en weer naar de aankomsthal.

We bijven niet in Malmö, we gaan naar Kopenhagen. Eerst met de bus van het vliegveld naar het Centraal Station van Malmö, vervolgens met de trein naar Kopenhagen. Ter plekke zoekt Vincent een hotel, het blijkt pal aan het station te liggen; lekker makkelijk.

De eerste indruk van Kopenhhagen is verschrikkelijk, een enorme bouwput. Gelukkig komen we ’s avonds op wat leukere plekken uit, maar ik geloof dat dit jaar niet een van de beste is van Kopenhagen, wat een werkzaamheden overal.

De route van het eiland naar de tankstop:

Route van de tankstop naar Malmö:

Aankomst op Malmö

Van Malmö naar Kopenhagen met de trein

Stukje bouwput van Kopenhagen

Kopenhagen