Ik vind het onmenselijk.
Echt waar.
De wekker gaat om 02:45, en niet 1 maar 2 tegelijk. Zowel de telefoon van Vincent als die van mij schreeuwen ons wakker, het is tijd om op te staan om de trein van 4 uur te halen.
Met drie uur slaap achter de kiezen sta ik op, en gaat Vincent koffie zetten; het wordt een hele lange dag vandaag. Zeer vroeg op en Nederlandse tijd laat naar bed
Maar het is voor het goede doel: een cruise door het Caribisch gebied!
Kwart voor vier lopen we de deur uit, de nachttrein vertrekt om zeven over vier. Het gaat dit keer goed – meestal rijden de treinen niet als we op vakantie willen, maar vandaag een keer wel.
De koffers inchecken op Schiphol is een nieuwe ervaring; tot nu toe liep je naar een balie waar iemand zat om je koffers te labelen en op de band richting het innerlijk van Schiphol te zetten. Niet meer, er staat een machine waar je je koffer in moet zetten, en waar een label met streepjescode uit komt die je zelf aan het handvat van je koffer moet vastmaken. Als dat gebeurd is gaat er een deur over je koffer dicht, wordt gecontroleerd dat het label leesbaar is, en verdwijnt je koffer. Op hoop van zegen dan maar.
Vervolgens naar de gate, daar krijg je, zoals dat bij vluchten naar Amerika gaat, een persoonlijk gesprek met iemand die je enkele vragen stelt. Hebt u zelf de koffer ingepakt? Heeft iemand gevraagd om iets voor hem mee te nemen? En nog een paar vragen, het stelt niet veel voor en even later zitten we in de vertrekruimte.
Mooi op tijd taxiet het vliegtuig naar de baan en zijn we onderweg naar Detroit, een tussenstop want de eindbestemming van de vliegreis is Miami.
In Detroit krijgen we de standaard Amerikaanse plichtplegingen: vingerafdrukken (alle 10 vingers) achterlaten, je wordt op de foto gezet, en douane formulier inleveren; het gaat allemaal erg voorspoedig.
Ook de vlucht Detroit-Miami is geen bijzonderheid, alles is op tijd en de koffers komen inderdaad aan.
Nu nog naar het hotel zien te komen. Vincent heeft The Clay Hotel uitgezocht op Miami South Beach, maar hoe komen we daar? Er blijkt een soort van shuttle bus te rijden: een busje waar ongeveer 9 passagiers in passen die langs gevraagde bestemmingen rijdt. Het is minder duur dan een taxi (we waren 32 dollar kwijt voor 2 personen samen), maar heeft dan wel als nadeel dat je met anderen in een busje zit en dat je langs andere bestemmingen rijdt. Dat laatste hadden we geluk mee, we werden als eerste afgezet.
The Clay Hotel is een vrij bijzonder hotel, vanuit de lobby kun je niet bij de kamers komen. Je moet weer naar buiten, een straat in lopen en ergens een smal trappetje beklimmen. Maar dan heb je ook wat, een uitstekende ruime kamer aan een leuk straatje met allerlei prima restaurants. En op enkele minuten lopen van het strand.
We kwamen kwart voor vier ’s middags lokale tijd aan, een goed moment om nog even een strandwandeling te maken en te genieten van de strak-blauwe luchten en de temperatuur van ongeveer dertig graden en de geneugten van Miami South Beach. Heerlijk!
We eten in het straatje van het hotel en gaan uiteindelijk rond middernacht slapen. Dat betekent dat we ongeveer 27 uur (min of meer) wakker zijn geweest. Echt tijd om te gaan slapen dus.
