Caribbean 2014 – 5: Nassau (Bahama’s) & Dorothy

Vakantie – voor mij redelijk synoniem met uitslapen.
Helaas geen vakantie vandaag, de wekker gaat om zeven uur. ’s ochtends. Al na één nacht varen zijn we op onze eerste bestemming, de havenstad Nassau op de Bahama’s, en we worden half twee vanmiddag alweer terug verwacht op de boot; daarom op tijd het bed uit.
We hebben niks qua tour op het eiland geregeld, dus ontbijten we in ons eigen tempo op deck 15 bij een eenvoudige snackbar. Niks mis mee, er is van alles te eten. En geen seapass nodig.
Bij onze komen we Raj tegen. Raj (van Rajesh, net als in de Big Bang Theory) is onze ‘stateroom attendant’, hij staat dag en nacht voor ons klaar als er iets is met onze hut. Het is een zeer aardige jongeman, maakt een gezellig praatje met ons en benadrukt nogmaals dat we hem vooral moeten bellen als er iets met onze hut is.

Zo rond negen uur verlaten we de boot en wandelen we het stadje Nassau in. Vincent heeft een plattegrond in de hand en we wijken gelijk van de geijkte route af; het gevolg is dat we in een niet-toeristische buurt uit komen en dat geeft gelijk een, naar ik aanneem, realistisch beeld van het eiland. Slechte wegen, vervallen huisjes en vooral veel, heel veel verkeer door de krappe straatjes. Het verkeer bestaat uit veel taxibusjes, ze zijn oud, zien er niet uit, en roken en stinken als een gek.
Oh, en ze rijden aan de linkerkant van de weg – de Engelse invloed.

De Bahama’s werden oorspronkelijk bewoond door indianen tot in 1492 Columbus voet aan wal zette. De Spanjaarden zetten de indianen aan het werk in mijnen waar de meesten stierven, de eilanden raakten onbewoond tot in de zeventiende eeuw ruzie uitbrak in Engeland en veel Engelsen een nieuw leven zochten op de Bahama’s. Sinds 1973 zijn de Bahama’s een zelfstandige staat.

De wandeltocht leidt ons langs een fort; je denkt nou krijgen we het maar het stelt naar onze maatstaven niet veel voor. Het levert wel een mooi uitzicht over de haven waar vier enorme cruiseschepen blijken te liggen. Er is dus even een invasie van misschien wel bijna 10.000 toeristen op het eiland.
Vanaf het fort zien we Paradise Island liggen, en de grote hoge brug naar het eiland toe. We horen een tour guide vertellen dat op het eiland een hotel staat waar een kamer 25.000 dollar per nacht kost, met een minimum afname van 4 nachten. De prijs van een compleet huis op de Bahama’s voor vier nachten!

Tijd voor koffie. Er is een Dunkin Donuts in de buurt, wie weet kunnen we daar een lekker bakje koffie krijgen; hopelijk beter dan de Amerikaanse slappe hap. Niet dus, voor Vincent is het helemaal erg, hij bestelt koffie met suiker, maar dat smaakt vooral als suiker met water – echt niet te drinken. De donuts daarentegen gaan er wel in.
We doen nog een paar caches, en bezoeken een informatief museum over de Caribische zeepiraten.
Op de terugweg naar de boot zien we een standbeeld van Columbus, en vervolgens komen we in het winkelcentrum voor de toeristen, dat ziet er heel anders uit dan de buurten waar we eerder doorheen gelopen zijn. Hier is het wel prima onderhouden, hier moet dan ook het geld verdiend worden van al die toeristen die even een paar uur langs komen.

Terug op de Allure of the Seas lopen we naar de Starbucks. Jawel, onze boot heeft een Starbucks, als enige cruiseschip ter wereld. We vragen een kopje koffie sterker dan een Amerikaans bakkie, maar minder sterk dan een espresso. Daar weet de Starbucks mevrouw wel wat op, we krijgen inderdaad, na swipen uiteraard van de seapass, een lekker kopje koffie.

Van andere cruise gangers hadden we gehoord dat er iets als Friends Of Dorothy bestaat. Het is een code om aan te geven dat er samen met andere homoseksuele mannen en vrouwen een drankje gedronken kan worden in een bar. In de centrale hal, The Royal Promenade, hangt een soort van prikbord, en toen we er langs liepen zagen we inderdaad een dagelijkse Dorothy bijeenkomst om 19:45 in de Champagne bar. Vanavond maar even kijken.

Na enkele uren relaxen in het Solarium, het voorste deel van het schip dat door glazen wanden uit de wind wordt gehouden maar wel lekker in het zonnetje ligt, gaan we ons klaar maken voor het diner. Het is niet zomaar een diner vanavond, je moet eigenlijk in pak en galajurk komen. Dat had Vincent mij van tevoren verteld, maar ik had daar totaal geen zin in. Nu we richting champagne bar en avondeten gaan blijkt zo ongeveer iedereen compleet uitgedost te zijn. Zelfs kinderen van 5 lopen in pak of avondjurk.
Overal kun je professionele foto’s laten maken (uiteraard tegen professionele prijzen), en dat gebeurt dus massaal. Ik voel me een beetje opgelaten, ik heb alleen maar t-shirts bij me. Het is per slot elke dag 30 graden, wat moet ik met een pak en stropdas? Om toch een beetje mee te doen koop ik in een winkeltje een opvallend overhemd, heb ik toch nog iets speciaals.

In de champagne bar ontmoeten we rond de Dorothy tijd inderdaad andere homo stellen, leuk om even kennis te maken en om te ontdekken dat we niet het enige mannenstel op deze cruise zijn.
Om half negen gaan we eten aan een andere aan ons toegewezen dinertafel, tafel nummer 171. Het is een zes persoons tafel waar één stel uit Miami aan zit, het andere stel eet ergens anders vanavond. Het is een gezellig echtpaar, een leuk en redelijk lekker diner vanavond.

Maar het programma voor vandaag is nog steeds niet afgelopen, gisteravond hebben we een reservering gemaakt voor het theater vanavond, we gaan naar de musical Chicago. De verwachting is hoog, er wordt veel over gepraat, maar het valt mij erg tegen. Het is een wel erg traditionele musical met half geklede dames, veel zingen en verder totaal geen attributen of decor wisselingen op het toneel. Ik ben (net als Vincent geloof ik) enkele keren in slaap gevallen. Het viel me ook op dat nogal wat mensen tijdens de show weg liepen. Nou ja, het idee dat er een musical aan boord van een schip is, is op zich al erg bijzonder.

Aangemeerd in de haven van Nassau