Marcel en ik zorgen dat we op tijd op het vliegveld (Airpark Orlando North) zijn waar we de checkout gaan doen. Het veld is in privé-bezit, er staat een flink aantal hangaars en er is een, voor Amerikaanse begrippen, kleine landingsbaan.
We zijn een uur te vroeg, het is stil op het veld. In één van de hangars zijn 2 man aan het werk aan een Cessna die volledig gestript en overgespoten is.

We melden dat we een afspraak met de instructeur Kyle hebben, we zullen even moeten wachten. Mooi de tijd om even wat foto’s te schieten van dit veld.
Er landt een kist – het blijkt het vliegtuig te zijn waar wij onze checkout mee gaan doen. Even later komt Kyle binnen lopen. Ondertussen hebben we het papierwerk geregeld en kunnen we al snel de lucht in.

Ik eerst, Marcel achterin.
Kyle had al gemeld dat hij niet van plan was moeilijk te gaan doen, het enige dat hij wil zien is dat we kunnen vliegen en niet gelijk de kist kapot maken.
Ik mag zelf zeggen wat ik wil: een paar circuits en landingen, of even het circuit uit om een beetje rond te vliegen. Dat laatste wil ik wel, even het gebied hier een beetje verkennen. Daarna al snel terug om wat landingen te laten zien.
De eerste mislukte – ik kwam te snel binnen. Vol gas, go-around en nog een keer proberen. De volgende twee gingen uitstekend en Kyle zegt ‘als je je vertrouwd voelt, dan mag de volgende een full-stop zijn’. En dat heb ik dus gedaan.

Daarna Marcel voorin, en ik achterin. Ook Marcel gaat even het circuit uit, doet een paar oefeningen, vliegt terug en is klaar met 3 landingen. En maar goed ook dat het allemaal zo snel klaar is, in de lucht zagen we allemaal buien om ons heen (de rest van de dag en avond zouden we nog veel regen krijgen).

We zijn goedgekeurd, we mogen de kist huren! Op de terugweg vieren we dit met een biertje en een broodje veel vlees, echte Amerikaanse hoeveelheden.

’s Avonds eten eten we teppanyakki bij een Japanner, we delen de tafel met een stel amerikanen. Weer lekkere grote porties, soms heeft de kok aan onze tafel wat over. In Nederland zou het echt over zijn, maar sommige Amerikanen aan onze tafel zeggen: gooi het maar op mijn bord! Aan het eind van de maaltijd komen dan de onvermijdelijke bakken tevoorschijn waarin het eten wordt geschept dat over is. Heeft men morgen nog wat te eten.

En dan nog een filmpje pakken in Universal City Walk, het wordt ‘Walking among the tombstones’ – een aardige aktiefilm. Wel storend dat de mensen op de rij achter ons continu zitten te praten; zal wel zo horen hier. Ik kijk regelmatig onderin het scherm als ik een zin niet goed kan verstaan, maar helaas, ik kan het niet nalezen…