First Flight: Onderweg naar het beroemde strand

We gaan aan onze tocht beginnen! De plannen zijn gemaakt, de te vliegen route is bekend, dus op tijd naar het vliegveld Airpark Orlando North.

Het plan is vandaag 3 benen te vliegen richting het strand waar de Wright Brothers hun eerste vlucht hebben gemaakt. Morgen, dinsdag, vliegen we dan het laatste stuk naar het strand zelf.
De mensen op Orlando North laten ons nog even de radar zien en waarschuwen ons voor een buienlijn in North Carolina die richting kust trekt. We melden dat we 2 tussenlandingen maken, en per keer goed op het weer gaan letten.

Het eerste been gaat van Orlando North naar Jekyll Island. De vlucht duurt uiteindelijk 1 uur 35 minuten met mij als PIC (Pilot In Command) achter de yoke en Marcel achter de iPads, kaarten en microfoon. Het eerste deel is al bijna saai – nu zie je pas goed hoe groot en uitgestrekt Amerika is. Zo ver het ook kan reiken alleen maar bos, bos en bos. Nauwelijks wegen en bebouwing.
Het verandert als we bij de kust komen, daar willen mensen wel wonen, en het ziet er een stuk leuker uit. Ook krijgt Marcel wat te doen, hij mag via allerlei frequenties ons langs Jacksonville loodsen.
Het veld Jekyll Island laat zich makkelijk vinden. Er is geen toren, dus roepen we via de unicom frequentie welke baan we gaan nemen voor de landing, even later staan we aan de grond. In het gebouwtje aan het veld is WiFi, we bekijken het weer, en weten zeker dat we ons volgend doel kunnen bereiken; daar kijken we dan wel weer verder.

Marcel gaat links in de cockpit zitten, ik ga me met navigatie en radio bezig houden voor het volgende been: Jekyll Island naar Charleston Executive. De hele route gaat langs de kust en door een stel militaire gebieden. Een van die gebieden wordt genoemd in een NOTAM en zou dus actief kunnen zijn.
Bij Savannah, een stuk voor de militaire gebieden, begin ik al te roepen op de radio. We worden snel enkele keren achter elkaar van frequentie naar frequentie gezet, maar dan zit ik uiteindelijk bij de militairen en blijkt dat we gewoon door de gebieden mogen vliegen. Geen restricties. Dat betekent dat we niet om hoeven te vliegen.
Het been verloopt spoedig, en na 1 uur en 20 minuten stappen we alweer uit de kist. We verbazen ons erover dat een groot veld als dit, Charleston Executive, geen toren heeft, maar een unicom. Er zijn vier landingsrichtingen, en je mag zelf 1 uitzoeken. Geen enkele indicatie van welke je zou moeten nemen, we berekenen het zelf wat het beste is aan de hand van de ons bekende wind.
De afhandeling en bijbehorend gebouw is wel type Executive: een marshall helpt ons bij het parkeren van het vliegtuig, en het ontvangstgebouw is erg luxe uitgevoerd. Prachtige ruimtes en zeer nette toiletten.
We willen een hapje eten, dat is niet op het veld, maar de mevrouw achter de balie vertelt ons graag waar we wel wat kunnen eten. Hoe komen we daar dan? We krijgen -gratis!- een auto van het vliegveld mee. Het is toch niet te geloven.
We wilden naar de Fat Hen gaan, maar die hebben we niet gevonden, het werd een simpele Pizza Hut (op de terugreis zien we het restaurant wel).

Ik mag het derde been weer vliegen. Er komen volgens de buienradar wel buitjes in de buurt maar het lijkt erop dat we daar geen last van gaan krijgen. We gaan vliegen van Charleston Executive naar Cape Fear, daar blijven we dan een nacht slapen.
De reis begint weer voorspoedig, Marcel leeft zich uit op de radio.
Links van ons, land inwaarts, zien we nu toch allerlei buien verschijnen; op een gegeven moment zien we ook bewolking voor ons en worden we langzaam omhoog gedreven om te voorkomen dat we de wolken in vliegen. De radar-man waar Marcel mee praat valt het ook op, wat zijn we van plan? Marcel vertelt dat we omhoog moeten om op zicht te kunnen blijven vliegen, de radar-man zegt dat we niet teveel mogen stijgen. We beloven te dalen tot onder de bewolking in plaats van erboven – en vervolgens zijn de wolken weer verdwenen. Probleem opgelost.
Een stuk verder worden we via de radio gewaarschuwd voor neerslag boven de stad Grand Strand, en inderdaad even later zien we de bui hangen boven het kuststadje. We besluiten wat meer over het water te gaan vliegen om de bui te missen, en hebben er verder geen last van.
Na 1 uur 25 vliegen zet ik de motor uit op het vliegveld Cape Fear – de eerste vliegdag zit erop. En mooi op tijd, als we na het tanken de kist uitladen, begint het te regenen.

We hebben vandaag gevlogen boven 4 staten: Florida, Georgia, South Carolina en North Carolina.

Ik had via booking.com al een hotel niet al te ver van het veld gevonden. De man in het havengebouwtjes vindt het een prima hotel. Maar ja, hoe komen we daar? De man vraagt: hoe laat willen jullie morgen weer weg? We zeggen rond 9 uur. Ok, dan mogen we de auto van het vliegveld meenemen tot morgenochtend… Kosten: een beetje benzine erin.
Wat is het toch een feest om hier in Amerika rond te vliegen!

We eten in een heerlijk visrestaurantje die de man van het vliegveld ons had aangeraden. Een prima tip, en de auto kwam hierbij ook goed van pas. De afstanden zijn toch redelijk groot hier, en het regende pijpestelen.

Morgen verder. Als het weer mee werkt.

Ik hard aan het werk