En dan is de laatste dag alweer aangebroken, we hebben elk nog één vlucht tegoed, we gaan op en neer naar een eilandje aan de westkust van Florida: Key Cedar. Het is een klein uur vliegen, we willen rond tien uur vertrekken en verwachten rond één uur weer terug te zijn op vliegveld Orlando North, dan hebben we nog ruim de tijd om vanavond onze vlucht naar Dublin te halen. En we zijn op tijd terug voordat de buien in de middag weer los barsten.
Het weer ziet er ’s ochtends weer eens niet geweldig uit, de bewolking hangt erg laag, al is de verwachting wel dat het op gaat trekken. Eerst nog een uurtje rijden naar het veld en dan zien we wel.
Gelukkig zijn er zat gaten in de lage bewolking als we op Airpark Orlando North aankomen, we gaan dus. Marcel kruipt achter de yoke, ik achter de radio. Niet dat er voor mij veel te doen valt, alleen bij take-off en landing valt er wat te praten op de radio, verder onderweg is er niks bijzonders. Beide velden zijn do-it-yourself (of, in Amerikaanse vliegtermen ‘Unicom’), dus een lekker ontspannen vluchtje.

Marcel gaat al snel on-top (boven de wolken) en binnen een uur zijn we in de buurt van het eiland Cedar Key. Ik roep dat we komen landen op baan 05 en verwacht verder geen antwoord. Maar dan horen we een vrouw op de radio – wat we van plan zijn, willen we op het veld blijven, of even naar de bewoonde wereld? Dat laatste willen we. Ze vraagt ‘Do you require a taxi’? Ja graag dus. Antwoordt ze met ‘I am on my way’. Hey, een taxi die de frequentie van het vliegveld uitluistert en zichzelf als taxi aanbiedt?? Geniaal.
Eenmaal in de taxi vertelt ze dat ze dit al 16 jaar doet; ze brengt ons naar het toeristische deel van het eiland met restaurantjes zodat we wat kunnen nuttigen. Niet dat we veel tijd hebben, de kist is gehuurd tot 1 uur, we vragen of ze ons om 12 uur weer op kan halen.
In een restaurantje eten we snel een crabcake, pinnen met enige moeite wat geld (de taxi accepteert geen credit card), en laten ons terug brengen naar het veld.
Het is erg rustig op het eiland, dit is wel DE plek om te onthaasten in Florida. De taxidame wil ons per sé downtown laten zien en vertelt honderduit. We kruipen op deze manier naar het veld terwijl de klok tikt. Om 1 uur terug gaat niet meer lukken…

Het vliegveld Cedar Key heeft wel wat onderhoud nodig, de windzak is meer gat dan windzak en de landingsbaan zit vol met onkruid. Maar ach, het mag ons niet deren, je kunt er uitstekend landen en opstijgen. Ik mag achter het stuur en al snel zijn we weer in de lucht.

Hoe verder we richting Orlando vliegen, hoe meer buien we zien. Vlakbij Orlando North hangt een stevige bui, we kunnen er net voor landen. Bij het leeghalen en vastzetten van de kist begint het alweer te regenen, de buien zijn eerder dan verwacht. En er stond niemand te wachten op het vliegtuig, het was dus uiteindelijk niet erg dat we wat te laat waren. De volgende huurder staat pas om 14:30 ingeboekt.

Tijdens het koffers inpakken komt er een email van de verhuurder binnen – de volgende huurder van het vliegtuig heeft een iPad in de kist gevonden!
Shit.
Het blijkt mijn iPad Mini te zijn, bij het uitruimen van de kist in de regen kennelijk over het hoofd gezien. Maar we hebben geluk, we hebben tijd zat. De huurder laat de iPad in de kist, en wij rijden via een enorme omweg van onze verblijfplaats dus via Orlando North naar Orlando International voor onze vlucht terug richting Nederland.

Ruim op tijd zijn we op Orlando International, inclusief mijn iPad. En ruim op tijd zit iedereen in het vliegtuig, maar we moeten nog op een paar koffers wachten. Die zijn een kwartier na officiële vertrektijd aan boord, en we krijgen een push-back voor ons eerste stuk van Orlando naar Dublin.
Maar. De motoren worden niet gestart, dat hoor je meestal tijdens de push-back. Vreemd.
En dan gaan we plotseling vooruit, zonder dat de motoren aan staan. We blijken terug te gaan naar de terminal. Er is een ziek persoon aan boord, schuin achter Marcel en mij. Hij kotst het toilet kennelijk meerdere keren onder. Dan, na enige tijd, komen er EHBO mannen aan boord, ze escorteren de zieke man naar buiten. Even later gaat zijn familie ook mee.
Vervolgens moet de bagage van de familie van boord, en zijn 3 van de 6 koffers van de familie onvindbaar.
Al met al levert dit een vertraging van 1 uur en 45 minuten op, terwijl we een overstaptijd in Dublin hebben van ruim 2 uur. Gaat dat lukken?

Ik slaap prima onderweg, Marcel moet me zelfs wakker maken voor het ontbijtje. Dan weer klokkijken – gaan we de aansluiting halen? Het cabinepersoneel had ons gerust gesteld – er wordt op ons gewacht. We zullen zien.
We zijn inderdaad net tijd, boarding is nog bezig als we bij de gate aankomen. Maar zullen de koffers op tijd zijn? Dat wordt een zorg voor de aankomst in Amsterdam, wij zijn in ieder geval wel aan boord.

En het blijkt dus niet goed gegaan te zijn, onze koffers komen niet van de band op Schiphol. Dus naar de balie en een formulier invullen.
Dan komen we achter een ander probleem; Marcel en ik hebben de bagage samen ingecheckt en het staat dus op één naam, in dit geval die van Marcel. De verloren bagage kan dus niet naar twee verschillende adressen gestuurd worden. Dat betekent dat ook mijn koffer bij Marcel thuis afgeleverd zal gaan worden – klote. Note to self voor de volgende keer: nooit samen koffers inchecken als je niet op hetzelfde adres woont.

Zondagavond krijgt Marcel bericht: 1 van de 2 koffers is terecht, het is de zijne.
Ik moet nog geduld hebben.