Het is 1921, het begin van de roerige jaren twintig. Op haar kasteel even buiten Parijs geeft Marguerite Dumont een feestje voor muziekliefhebbers. Over de gastvrouw is weinig bekend, behalve dat ze zeer rijk is en haar leven heeft gewijd aan haar passie, muziek. Marguerite zingt. Vol overgave, maar vreselijk vals. De hypocriete gasten geven haar echter een applaus alsof ze de diva is die ze zelf denkt te zijn. Als een jonge, provocerende journalist ook nog eens een lovend artikel over haar schrijft, begint Marguerite echt in haar talent te geloven. Het geeft haar de moed om ondanks de bedenkingen van haar man haar droom te volgen. Geholpen door een oude, excentrieke operazanger bereidt ze zich voor op haar eerste recital voor een groot publiek. Marguerite is losjes gebaseerd op het leven van Florence Foster Jenkins, ’s wereld slechtste sopraan.

De film Marguerite krijgt een zeven; ondanks dat het niet mijn genre is heb ik me toch vermaakt. Vincent geeft een acht.