Er is vandaag duidelijk geen kans om de top van de Fuji te zien, het is erg grijs buiten. Om 10 uur moeten we uitchecken en we gaan linea recta naar het treinstation voor de volgende bestemming: Kamakura, een bekende badplaats in Japan. Het wordt een lange treinreis met vele overstappen. Een teveel zelfs, in Hachioji moeten we overstappen, en als ik de naam zie staan op een bord zeg ik: we zijn er. Maar er stond nog wat voor de naam, Nishi-Hachioji, en dan blijkt dat we een halte te vroeg uitgestapt zijn. Gelukkig is er elk kwartier een trein, geen paniek dus.

Onze machinist.

De verblijfplaats 

We slapen weer in een ryokan, geen bed en geen ontbijt dus. Gelukkig is de kamer die we krijgen stukken groter dan die in Hiroshima, en hebben we hier een eigen toilet en douche. Maar wel op de grond slapen en morgen in een restaurant ontbijt scoren.

Het is niet de bedoeling dat we in de kast slapen (daar zijn we allang uit), de matrassen moeten ergens in de kamer neergelegd worden.

Schoenenrituelen 

In het begin is het wel grappig, ondertussen ben ik er wel klaar mee, de regelmatig terugkerende toestanden met schoenen. Het is in Japan zeer gebruikelijk om je schoenen uit te trekken voor je ergens naar binnen gaat. In een restaurant moet je soms al je schoenen bij de voordeur uit trekken en dan op sokken of ter beschikking gestelde sloffen verder. De schoenen worden ergens opgeborgen bij de ingang. Soms mag je op schoenen naar binnen maar moet je bij de tafel alsnog je schoenen uittrekken. Maar in de meeste restaurants mag je ze gewoon aan houden.

Bij de Onsen kom je er niet onderuit, schoenen bij de ingang achterlaten, vaak in een kluisje. 

En bij de ryokan is het echt drama. In Hiroshima wees het vrouwtje ons op onze schoenritueelfouten; zet een verkeerde stap met een verkeerde schoen en het is hommeles. Schoenen uit bij de voordeur, sloffen die klaar staan aan (uiteraard niet maat westerling), naar je kamer lopen en vervolgens sloffen uit voordat je je kamer in gaat. En als je naar de wc gaat: kamer uit, sloffen aan, bij wc sloffen uit, sloffen die in de wc staan aan, je ding doen op de wc, wc sloffen uit, eigen sloffen aan, terug naar de kamer, sloffen uit, kamer in. Probeer dat maar eens als je midden in de nacht even moet plassen.

In de ryokan hier in Kamakura werd het me te bont. Eerst naar de receptie. Bij de deur schoenen uit, twee stappen naar de receptie om in te checken. Toen bleek dat we buitenom naar onze kamer moesten. Twee stappen terug, schoenen aan,  oversteken, schoenen uit, sloffen aan, op die sloffen je koffer op een veel te smalle trap naar boven zeulen, en toen ik de koffer eindelijk in de kamer gekregen had, kreeg ik van het meisje dat meegelopen was op mijn lazer omdat ik op sloffen de kamer ingelopen was.  Ik heb me met moeite  ingehouden, anders waren er een berg Nederlandse scheldwoorden uit gekomen.

Naar het strand 

Het is ondertussen half vijf, we kunnen nog wel even naar het strand lopen, een wandeling van 20 minuten. Het weer is niet geweldig, grijze luchten en lichte miezer. Een paar uurtjes zon en strand zit er niet in. Het is best druk op straat, vooral met mensen die richting stadje lopen en niet richting strand. De winkelstraatjes zijn best gezellig, helemaal volgebouwd met winkeltjes en eet- en drinkgelegenheden.

Eenmaal bij de zee blijkt het strand niet erg groot te zijn. Langs en op het strand vind je wat strandtenten, en op het strand en in de zee zijn nog wel mensen te vinden. Het is 23 graden, niet echt warm voor Japanse begrippen. We drinken wat bij de Beach Bar op het strand.  ‘You cannot take your drinks on to the beach’, prima, we blijven bij de bar tot het op is, genietend van een band met een vals zingende zangeres bij een andere strandtent, en lopen daarna terug. 

Ik heb me trouwens erg verbaasd over bepaalde stukjes strand die afgezet zijn voor rokers. Al helemaal omdat in veel cafés en restaurants roken is toegestaan. Maar op het strand dan her en der rookplekken? Bijzonder.

Na achten gaan we op zoek naar een restaurant. Valt niet mee, winkels in de winkelstraat zijn of gaan dicht, en ook veel restaurants sluiten vroeg. We komen toch nog ergens terecht en eten wat tapas. Vandaag geen typisch Japanse keuken, voor het eerst deze vakantie krijg ik aardappelen; eerst al bij het ontbijt vanmorgen, nu in de vorm van gehalveerde krieltjes. De komende dagen hopelijk wel weer echt Japans.