Mijn zus Janna belde me een tijdje geleden op, en vroeg of ik mee wilde gaan schaatsen op de Weissensee in Oostenrijk (tegen de italiaanse grens). In eerste instantie was ik wat terughoudend – ik heb nooit iets met wintersport gedaan, en heb er ook niet zo’n behoefte aan. Maar ach, waarom ook niet, dus ik heb ingestemd.

Op 26 januari gaan we een tocht van 100 kilometer maken over de Weissensee!

En dus moet er getraind worden. Vanavond zijn we voor het eerst naar de Vechtse banen geweest om kilometers in de benen te krijgen.
Het was voor mij jaaaaaren geleden dat ik op de schaatsen gestaan heb en ik was dan ook erg benieuwd hoe het zou gaan. Nou, dat viel mee: na 2 rondjes ging het weer redelijk goed, alleen nog geen pootje-over in de bochten.
Ook Janna ging redelijk – eerst probeerde ze haar noren, maar dat beviel niet, dus over op de Friese schaatsen (‘houtjes’) van 25 jaar oud – maar die waren verre van scherp, en dat ging niet zo lekker. Wel zagen we anderen op iets wat op een moderne versie van de houtjes leek, daar wil ze naar gaan informeren.
Ik ga ook op zoek naar andere schaatsen. Ik heb altijd al slappe enkels gehad, en ter compensatie bind ik dan altijd mijn schaatsen erg strak onder met als gevolg koude en erg pijnlijke voeten. Ik zag mensen schaatsen met hele hoge schoenen op hun noren ter ondersteuning van de enkels. Die wil ik ook eens gaan proberen.

Vandaag ruim een uur geschaatst – een leuk begin. De verwachting is dat we op de Weissensee zo’n 7 uur nodig hebben (inclusief stops).