Ontbijten, inpakken en wegwezen, we gaan naar Oudtshoorn.
Oudtshoorn ligt een stukje het binnenland in, eerst terug naar George en vandaar de pas weer over de bergen in. In George tanken we voor de zekerheid maar even, volgens de teller kunnen we nog 200 kilometer rijden maar benzinepompen zijn alleen in woonplaatsen te vinden en niet zomaar ergens langs de weg. Een liter benzine kost hier 10.40 Rand, dus ongeveer 1 euro per liter; kunnen we in Nederland alleen maar van dromen.

In Oudtshoorn aangekomen gaan we richting centrum om bij een toeristenbureau informatie te vragen. Die is dicht want tweede kerstdag is ook in Zuid-Afrika een nationale feestdag. Dat mag de pret niet drukken, tegenover dat bureau zit een restaurantje met daarbij een guest house. Terwijl we er langs lopen zit Vincent zich te vergapen aan de ijsjes die er op tafel staan en dan gebeurt het: hij stapt in een gat in de weg en valt, met een flink aantal schrammen op zijn knie en been tot gevolg. Om van de schrik te bekomen gaan we op het bewuste terrasje zitten en bestellen een kop koffie. Het is best een leuk plekje en we besluiten te vragen of we hier een nachtje kunnen blijven.
Vincent regelt een en ander en zegt tegen mij even de auto te halen want er staat een poort open waar we de auto kunnen parkeren. Ik geef een paar Rand aan de parkeerwachter en stap in de auto. En weer uit want waar ik was gaan zitten zit geen stuur en geen pedalen. Shit, haastige spoed…

Waarom zij we naar Oudtshoorn gereden? Het is bekend van grotten 25 kilometer verderop en de struisvogels. Doel van vandaag is: de grotten beleven.

En dat was een belevenis. Je kunt kiezen uit twee wandelingen in de grotten, de gewone en de avontuurlijke, we kiezen natuurlijk voor de laatste. We wisten dat het bijzonder moest worden maar toen we eenmaal de kaartjes hadden en de waarschuwingen lazen, toen wisten we zeker dat we aan een avontuur begonnen waren.
Voor de spannende route is het handig als je:
– lichter bent dan 85 kilo,
– geen last hebt van hoogtevrees,
– geen tas bij je hebt,
– door een sleuf van 27 centimeter hoogte kunt,
– niet ouder bent dan 50 jaar,
– en geen last van claustrofobie hebt.

Ik had een tas bij me met fotospullen en ben tegen de 83 kilo; Vincent is 50 jaar, heeft hoogtevrees en heeft zijn been bezeerd. Dat wordt lachen.

Ik breng mijn tas met fotospullen maar terug naar de auto, dat vind ik eigenlijk mijn grootste avontuur, een kapitaal aan spulleboel achterlaten in een land waar je constant wordt gewezen op (on)veiligheid; Vincent maakt zich vooral zorgen om zijn hoogtevrees.
Na een uur wachten mogen we dan eindelijk naar binnen, het eerste stuk is samen met de gewone tour, en simpel. Wel erg mooie formaties van stalactieten en stalagmieten; ook laat men zien met hoeveel licht de ontdekkers van de grot vroeger hun speurtochten moesten doen, vrijwel niks dus. Ook waren er toen geen mooie geplaveide paden en trappen zoals nu.

Al snel worden de avonturiers gescheiden van de rest en gaan we de diepere delen van de grotten in. Eerst gaat het via een steile trap omhoog en moet je door een smalle, lage doorgang. Daarna door een zeer lage ruimte, je moet er voorover gebogen en door je knieën gezakt doorheen (de back-breaker). De volgende onderneming is de Tunnel of Love, een zeer smalle doorgang waar je alleen zijdelings doorheen kunt.
Tot nu toe gaat het allemaal wel, ook redelijk kleine kinderen doen gewoon mee – sterker, omdat ze klein zijn passen ze overal makkelijk doorheen. Maar nu komt het lastigste, the Chimney (schoorsteen). Dit is een klein gat dat steil schuin omhoog gaat. Met enige moeite wurm je je in het gat waarna je met je rechtervoet op een richel moet gaan staan om je omhoog te duwen; vervolgens moet je je linker been omhoog tillen en steun zoeken met je knie. Is dat gelukt dan hang je licht voorover met je buik op de rotsen in het gat, nu moet je je met je handen aan de gladde wanden iets omhoog zien te werken en dan weer met je rechtervoet op een hoger punt weer steun zien te vinden. Is dat gelukt dan verandert het gat van rond naar smal en moet je met een rare draai verder zien te komen. Het lukt me redelijk, Vincent komt na mij en ik help hem hier en daar een stukje omhoog.

Het duurt even, maar op een gegeven moment is iedereen door het gat en gaan we richting letter box, de brievenbus. En dat slaat in dit geval op een smalle gleuf waar we allemaal doorheen moeten. Het is zoals gezegd 27 centimeter hoog, je kruipt er op je buik naar toe en als man ga je er eerst met je hoofd doorheen. Achter de opening van de brievenbus gaat het steil naar beneden, je laat je als van een glijbaan op de buik naar beneden zakken. Vrouwen gaan met de benen eerst door de gleuf want het is volgens de gids vandaag ‘not national boobs day (geen nationale borsten dag)’.

Hierna zijn we op het verste punt aangekomen en gaan we via een iets andere route weer terug. Het was echt een avontuur, maar je moet het niet doen voor de pracht en praal van de grotten, dat zie je het beste in het eerste deel van de route die voor iedereen toegankelijk is.

Dit keer is niemand blijven steken, maar dat schijnt wel eens te gebeuren. Ooit wilde een dik stel deze tocht ook doen, tegen alle adviezen in, en er raakte er een bekneld; het heeft tien uur geduurd om het probleem op te lossen, 23 anderen hebben zo lang moeten wachten voor ze weer naar buiten konden…

Vincent en ik zijn er beide erg trots op dat we dit gedaan en gehaald hebben!
Terug bij het guest house doen we ons tegoed aan een enorme berg ijs, heerlijk.

’s Avonds eten we struisvogel, onderweg van en naar de grotten hebben we ontelbaar veel van die beesten gezien, ze worden hier gehouden zoals wij dat met koeien, varkens en kippen doen.

Weer een zeer geslaagde dag.

[smugmug url=”https://fotos.sietse.nl/hack/feed.mg?Type=gallery&Data=21156859_t66F26&format=rss200″ imagecount=”100″ start=”1″ num=”100″ thumbsize=”Th” link=”lightbox” captions=”true” sort=”true” window=”false” smugmug=”true” size=”M”]