Ik had vandaag een dagje vrij genomen, en besluit aan het eind van de middag even boodschappen te gaan doen. Dat deed ik blijkbaar met mijn ogen in mijn zakken, want ik zag een schuin omhoog staande stoeptegel niet, struikel, en lig vervolgens languit op de grond. Mensen om me heen kijken verschrikt mijn kant op – hoe loopt dat af?
Ik ga gelijk weer staan en loop gewoon door; mijn broek is ter hoogte van de knie gescheurd, en ik voel mijn pols een beetje. Daar ben ik goed vanaf gekomen, vond ikzelf.

Maar ’s avonds achter de computer denk ik daar wel anders over, typen met mijn linkerhand gaat nog maar nauwelijks. Nou maar hopen dat het snel over gaat omdat over anderhalve week onze vliegvakantie naar Praag en Berlijn begint…