Frankrijk 2013: Landen in een militair active gebied

De tijd in Montbéliard zit erop – tenminste als het weer meewerkt. Als we om 8 uur wakker worden regent het pijpestelen, en op ons volgende veld Sarrebourg en bij onze bestemming Trier zijn nogal wat onweersbuien actief. Maar geen paniek, het lijkt erop dat het in de loop van de dag gaat wegtrekken.
Sterker, als we klaar zijn met het ontbijt is de lucht volledig blauw in Montbéliard; dat geldt nog niet voor de volgende velden, maar de verwachtingen zijn goed.

Op het veld aangekomen maken we ons klaar voor vertrek. De vlucht is goed voorbereid, met de kanttekening dat het veld Sarrebourg in militair gebied LFR150 ligt. Ik heb geen bericht (NOTAM) kunnen vinden dat het gebied actief is, dus is de aanname dan maar dat het niet actief is en dat we probleemloos naar dat veld kunnen als tussenstop.
Op Montbéliard landt een Duits vliegtuig, we maken een praatje. Men is stinkend jaloers als we zeggen dat we al 12 dagen onderweg zijn, en nog 2 te gaan hebben. WAAAT? Geen kinderen zeker?

Zodra we hangen roep ik Bale Information op en meld waar ik naar toe wil. ‘Will call you back’ is zijn antwoord; even later komt hij terug en zegt dat alles ok is. Hij is kennelijk voor ons uit gaan zoeken of we naar Sarrebourg mogen, en dat mag. Ik vraag voor de zekerheid of LFR150 active is, en het antwoord is JA, maar we hebben toestemming.
In de buurt van het veld worden we overgezet op Phalsbourg Approach – zij helpen ons in het actieve militaire gebied. Ik geef aan dat ik op 4000 voet wil blijven vliegen en daar houdt hij ons aan, ik moet strak die hoogte aanhouden.
Bij Sarrebourg mogen we overschakelen naar dat veld, ik geef aan dat ik denk over anderhalf uur bij hem terug te komen voor het vervolg van onze reis. Hij vindt het prima.

We kiezen een baan om te landen (er is natuurlijk niemand om ons iets te vertellen), maar de wind verandert nogal en op het moment dat we willen landen blijk ik nogal wat tailwind te hebben. Bovendien was het circuit vrij kort, dus het ziet er niet naar uit dat ik voor het einde van de baan stil zal staan. Ik maak een go-around, en dat is heeeeeel lang geleden dat dat een keer nodig was.
Op de radio hoor ik nog wel wat Frans gepraat, alsof er nog iemand wil landen. Maar dat gebeurt niet, wel zien we een helicopter langs komen.

Er is echt minder dan helemaal niks te beleven op het vliegveld van Sarrebourg. Er staat een auto, maar het clubgebouw is potdicht, net als de hangars, het komt erg doods over. We gaan voor het gebouwtje in de schaduw zitten – de biscuits uit Nederland voor dit soort velden komen weer van pas.
Er moet een vliegplan ingediend worden want we gaan bij de volgende vlucht de Frans-Duitse grens over. Ik bel het vliegplan door, nu nog een uur wachten voor we de lucht in mogen.
Ondertussen komt een militaire helikopter over, ik verdenk de heren ervan dat ze het een mooie oefening vinden om even te kijken wat die Hollanders in dit militaire gebied te zoeken hebben.
In de verte horen we nog wat donderslagen, dat is van de bui die hier eerder geweest moet zijn, en die beweegt van ons af. Geen probleem.

Precies op de starttijd van het vliegplan hangen we weer in de lucht en roep ik weer Phalsbourg Approach op en vraag het vliegplan te activeren. Dat doet hij en we kunnen op weg naar Duitsland.
Het veld Trier ligt achter een paar heuvelruggen, gezien vanaf het zuiden. Op de buienradar hadden we gezien dat er een buitje richting Trier ging, en het was bij elke heuvelrug even spannend of we erachter tegen een bui zouden aanlopen. Maar dat gebeurde niet, het was in Trier ook al prachtig weer. De enige vlieg-rimpel vandaag was dat er naar Trier was gebeld of wij wel aangekomen waren – we weten zeker dat we alles goed telefonisch doorgegeven hebben, maar misschien had de Fransman iets niet goed gehoord of opgeschreven. Verder niks aan de hand.
We binden de kist vast, en gaan weer voor twee nachten de stad in.

In maart waren we ook al even in Trier geweest voor een sauna bezoek (vanuit een korte vakantie in Luxemburg). Dat was toen niet zo’n succes en we waren dan ook een beetje bang dat Trier tegen zou vallen. Niet dus – het is een prachtig stadje, we zijn toen gewoon niet in het mooie gedeelte geweest.
Ik wil een schnitzel en die krijg ik dan ook. Met een tweede bord erbij met alleen maar rauwkost – daar was ik aan toe! Heerlijk.

Ons einddoel voor vandaag: Trier