We willen vandaag terug naar Nederland, maar er is een code oranje voor extreem weer voor heel Nederland. Flinke onweersbuien worden verwacht, en als we wakker worden blijkt inderdaad een flinke buienlijn over Nederland te trekken.
De verwachting is wel dat het in het begin van de middag wat beter moet worden, dus we vertrekken toch maar richting vliegveld in de hoop dat we het vandaag gaan halen. Normaliter zouden we de vlucht in twee benen splitsen maar vanwege het weer besluiten we er maar één been van te maken. In Duitsland is het weer goed, als we Hilversum niet halen dan kunnen we nog wel naar een veld hier in Duitsland uitwijken.
Maar zo ver komt het niet, op vliegveld Trier dienen we een vliegplan in dat na anderhalf uur in gaat; als we de buienradar bekijken en enkele uren vooruit zetten, dan zien we dat als we in Nederland aankomen, de buien al ver voorbij Hilversum moeten zijn. We vertrekken 12:45 uit Trier en steken precies een uur later de Nederlandse grens over. Er hangen prachtige kleine witte wolkjes boven het land, we vliegen er boven overheen. Ten noordoosten van ons zien we nog de donkere achterkant van het slecht weer – en wij vliegen in de zon.
Het plan was om nog even over de camping van John te vliegen, maar het leek alsof in het westen een nieuwe bui in de maak was, en we wilden toch echt Hilversum halen; dus toen toch maar voor de directe route gekozen.
Bij Hilversum aangekomen worden wij gewaarschuwd voor een ontzettend natte en gladde baan in verband met de regen die dus pas geleden gevallen is, maar het valt mee, ik zet de kist zonder enig probleem aan de grond.
Even later hoor ik dat het veld eigenlijk nog gesloten was, en dat ik de eerste was die het veld mocht gebruiken na de buien.
In deze vliegvakantie hebben we vliegend geen enkele drup regen gehad, en dat staat in schril contrast met de vliegvakantie van vorig jaar naar Zweden: toen hadden we bij zo ongeveer elke vlucht regen onderweg. Geef mij dit (hete) droge weer maar!
De route van Trier naar Hilversum
Onweer waar we op moesten wachten
Sietse,
Ik heb genoten van je verhaal en herken vooral de naderingen van de onbemande stript, iets wat hier in New Zealand in 99 van de 100 gevallen zo is.
Zelf sta ik met mijn C150 op Taurange met een toren en alles er op en aan.
Ga ik ergens heen dan vertel ik dat aan de toren, niet dat dat moet dan maar weten ze in ieder geval wat ik van plan ben.
Blijf verder keurig in uncontrolled airspace en meld b.v. elke 15 min via de sector frequentie wie en waar ik ben en wat ik ga doen.
Als het meezit met het verkopen van mijn huis hoop ik soortgelijks in de nabije toekomst ook te kunnen doen want als ik terug kom neem ik mijn C150 mee.
Kortom ik wens je nog veel veilige landingen en verder vliegplezier.
Henny Snel