Het is maar een klein stukje van de Maagdeneilanden naar Sint Maarten, gisteravond vertrokken en vanmorgen vroeg alweer aangemeerd.
Voor mij betekent Sint Maarten maar één ding: op naar het vliegveld aan Maho Beach en genieten van zeer laag over het strand aankomende vliegtuigen.

Het eiland Sint Maarten is opgesplitst in een Nederlands en een Frans deel. Net als de Maagdeneilanden is Sint Maarten ontdekt door Columbus, en was het daarvoor bewoond door Indianen. Het eiland is meerdere malen (zo’n zestien keer) van eigenaar gewisseld, maar uiteindelijk is het dus Nederland/Frankrijk geworden.

Ik wil graag naar het vliegveld in het Nederlandse gedeelte, maar we hebben handicaps vandaag: het is 1 mei, en dus de dag van (geen) arbeid, veel winkels en dergelijke zijn gesloten. Maar nog veel verontrustender: het is carnaval en dat betekent dat het verkeer volkomen tot stilstand komt door de optocht door de stad Phillipsburg.
Als we aan land komen en bij een infostandje informatie willen vragen, raken we in gesprek met iemand; hij vraagt wat we willen – naar het vliegveld; hoe komen we daar? We kunnen een taxi nemen – maar hij verhuurt ook bikes. Waarom niet? Op de fiets hebben we ook geen last van de optocht.
We gaan met hem mee, de fietsen staan op 1 minuut met de auto verderop, hij brengt ons er naar toe.
Fietsen?? O jee, hij heeft het over wat wij quads noemen: vierwiel aangedreven brommers! Wat nu?
Ach waarom ook niet – een stukje avontuur extra, en op en quad heb je vast minder last van de optocht dan in een taxi. Doen dus! Het kost 85 dollar, maar dan krijg je er wel een stukje avontuur voor terug.
De verhuurder (iemand anders dan waar we in eerste instantie mee gesproken hebben) vraagt een creditcard voor borg, en een rijbewijs. Oeps, ik heb die van mij niet bij me – wie heeft op een cruise nou een rijbewijs nodig? Maar hoe is het mogelijk, Vincent heeft de zijne wel bij zich. Niet dat hij gaat rijden, hij gaat achterop; het zal de verhuurder een zorg zijn. Mijn creditcard, Vincent zijn rijbewijs – we kunnen weg!
De verhuurder legt uit hoe het werkt. De versnellingen, hoe te starten, en dat was het. Vol getankt moeten we de quad terug brengen. We krijgen een eierdopje als helm op ons hoofd, en gaan met die banaan! De quad is niet in perfecte staat, het display met snelheid enzo is stuk, tijdens het rijden zijn er rare tikkende geluiden, de rem heeft heel veel kracht nodig, maar we komen vooruit. Vincent met de kaart achterop en gaan!
Er is maar één weg over het eiland, en in het Nederlandse deel volgens de kaart precies 1 kruispunt met stoplichten. Verder een aantal rotondes. Richtingsborden zijn schaars, het is in het begin een beetje gokwerk over welke kant je op moet. Gelukkig is dat Vincent zijn specialiteit, en na een half uurtje zijn we op onze plek van bestemming: Maho Beach!

DE attractie voor Maho Beach is dat de landingsbaan van het vliegveld van het Nederlandse gedeelte gelijk begint na een klein stukje strand en een weggetje. Landende vliegtuigen komen zeer laag over het strand aan vliegen, maar het wordt nog veel leuker als een vliegtuig vertrekt: het vliegtuig staat aan het begin van de baan, vlakbij het strand, geeft vol gas, blaast een stel mensen omver die bewust in de straalstroom gaan staan, en gaat dan de lucht in. Op youtube zijn filmpjes te vinden van mensen die tegen het hek aan staan, zich niet vast kunnen houden, over de straat geblazen worden, tegen de betonnen rand slaan tussen de straat en het strand, en flink gewond raken. Ik blijf maar op veilige afstand uit de straalstroom, leuk is het zeker!
Helaas maken we de echt grote kisten niet mee, we kunnen niet al te lang blijven want de boot wacht niet, en de optocht gaat ook onverbiddelijk door. Op tijd terug dus.

Goed. Terug bij de quad. De versnelling (het is een automaat) moet in neutral, contactsleutel op ‘aan’, remmen inknijpen, en dan starten. Starten. Maar wat is ook weer de startknop? Allerlei knopjes en hendeltjes aan het stuur, maar welke is ook weer de startknop? Jeetje. Gelukkig kun je hem ook handmatig starten door aan een koord te trekken, als een grasmaaier zeg maar.
Maar na het proberen van enkele knopjes heb ik de juiste: de startmotor draait!
Het eerste deel van de reis terug verloopt soepel, maar bij de stad aangekomen lopen we, zoals verwacht, vast bij de parade. We hebben ruim de tijd, we zijn om kwart over een van het strand vertrokken, en de boot gaat pas om half vijf weg. Moet lukken.
We zien auto’s een afslag nemen, en via een zandpaadje parallel tegen de parade in rijden. We besluiten dat ook te doen, wie weet kunnen we daardoor de parade vermijden. Maar helaas, aan het eind van het zandweggetje kunnen we niet verder; rechts van ons is de parade, voor ons houdt de zandweg op. Wat te doen? Terug rijden en een andere route zoeken? Er staan een paar sheriffs aan het eind van het zandpad, ik stuur Vincent naar ze toe om te vragen hoe we bij de boot komen. Als ze door krijgen dat we met een quad zijn krijgen we toestemming om dwars door de parade over te steken en links af te slaan – die weg brengt ons direct naar de haven waar de boot ligt en waar we de quad gehuurd hebben. Helemaal geweldig!

En zo komen we dus ruim op tijd bij de boot aan, we hebben zelfs nog tijd om een cache te doen zodat we onze sporen achter kunnen laten op Sint Maarten.
Uiteindelijk vertrekt de boot nog veel later, om een of andere reden moeten we wachten op een ambulance die ook vast staat in de parade…
We vragen ons trouwens wel af wat er gebeurt als je echt te laat terug bent; zo zagen we gister, toen we net vertrokken, nog een taxi aankomen – wat gebeurt er met mensen die echt te laat zijn? Geen idee.

We hebben nog tijd voor het solarium, het tikken van een blog, en een bezoek aan Dorothy. Het wordt steeds drukker, 13 Dorothy gangers vanavond, en 6 no-shows. Als iedereen tegelijk langs komt dan wordt het een probleem in de champagne bar, dat gaat lastig passen.

Aan tafel hebben we vanavond alleen het echtpaar uit Tennessee. Bediende Roger doet goed zijn best en verkoopt ons een heerlijke steak buiten het standaard menu om; inclusief een fles wijn. We mogen onze seapasses trekken dus vanavond. Roger toont ook nog een prachtig decanteer-dingetje op de fles wijn en doet zijn best dat ook aan ons te verkopen. Dat lukt nog net niet.
Het smaakt weer uitstekend, de opgaande trend in de kwaliteit van het eten is nog steeds aanwezig. We raken aan de praat met Manolo, de assistent-bediende. Het blijkt dat men 7 dagen per week moet werken, 10 uur per dag, en dat 7 maanden achter elkaar. Dan 10 weken vakantie en op naar de volgende cruise. Je moet het maar willen en leuk vinden. Er zijn veel Filippijnse bedienden aan boord, het zal voor hun begrippen wel goed betalen.

Vincent heeft geprobeerd nog wat entertainment te regelen via de tv op onze kamer. Zo ongeveer alles blijkt al volgeboekt te zijn tot het einde van de cruise – een leermoment, bij de volgende cruise op tijd reserveringen doen.
We doen nog een poging bij standup comedians, het is zo dat als je een reservering hebt, je een kwartier voor aanvangstijd aanwezig moet zijn; daarna wordt je plek vergeven aan mensen die in de rij zijn gaan staan voor de degenen die niet op komen dagen. We komen niet aan de beurt.

Nog een afzakker bij een andere Filippijn aan de bar in de binnentuin, en we mogen naar bed.