Gisteren zagen we het al op de weerberichten – vandaag veel regen in Cape Fear. En inderdaad, als de wekker gaat kijk ik gelijk op de buienradar en het is meteen duidelijk: we zitten in een regenzone waar totaal geen beweging in zit. Wat te doen? Het regengebied is stationair maar strekt niet al te ver ten noorden van ons uit, dat is positief.

Eerst maar eens ontbijten en terug naar het veld. We hadden beloofd op tijd de auto terug te brengen en rond kwart over negen zijn we weer op het regenachtige veld.
Het kantoortje is gevuld met een buslading schoolkinderen, ze krijgen uitleg over het vliegen en over hoeveel geld het veld voor de regio opbrengt. De kinderen staren ons aan – zijn dat echte piloten?

Ondertussen zitten wij nog met het weer in de maag. Moeten we de regen afwachten? Hoe lang gaat duren? We struinen de weerberichten af en zien dat het eigenlijk wel meevalt. Ja, het regent maar de bewolking zit op 4000 voet. Ruim hoog genoeg. Het zicht is 10km of meer – ook prima. En onze kant op wordt het alleen maar beter.

Gaan dus! Kist inladen en onderweg. Het is inderdaad te doen, de condities zijn zonder meer goed genoeg voor onze vlucht, en bovendien zitten we al gauw bij een radar die ons kan zien en helpen. Na een half uur vliegen houdt de regen inderdaad op.
We zijn wel een wat andere route gaan vliegen dan eerst gepland, we wilden langs de kust blijven maar daar zitten allerlei militaire gebieden die ‘hot’ zijn – niet doen dus. Ergens onderweg in de buurt van zo’n gebied zien we inderdaad een straaljager voorbij komen. Een van de radarstations waarmee je op de radio kon praten had de welluidende naam ‘Giant Killer’ – helaas zaten we niet in hun gebied, anders hadden we ze even opgeroepen!

Ergens redelijk in de buurt van het First Flight vliegveld ligt een militair gebied waar er onderdoor wilden – het werd afgeraden door de radar-meneer, we kunnen beter via RMACK vliegen. RMACK? We konden het maar niet vinden, niet op de kaart en niet op de iPads. Eindelijk, vele minuten later, zag ik het liggen op de kaart en ook op de iPad – gelukkig.

En toen kwamen de heilige gronden in beeld – het gebied waar de eerste vluchten plaats gevonden hebben! Het ligt op een smal langgerekt eiland; ik verwachtte dat het verder onbewoond gebied zou zijn – maar dat klopte niet, het eiland is aardig vol gebouwd met van alles en nog wat. In de verte zien we het monument staan – daar moeten we dus zijn. Marcel zet de kist na 2 uur en 20 minuten eindelijk de kist aan de grond, de vlucht was wat langer dan eerst gedacht door de andere route en door aardig wat tegenwind. Maar we zijn er!
Het havengebouwtje bij het veld is gesloten. Dat wil zeggen voor gewone mensen; een cryptische omschrijving die makkelijk te ontcijferen is voor piloten geeft een pincode waarmee we het gebouwtje binnen kunnen komen. Hier kun je je naam in een logboek zetten, en een printje maken van een soort oorkonde dat je op deze heilige gronden geweest bent – alleen jammer dat de printer het niet doet.

Op naar de duinen waar de gebroeders Wright begonnen zijn met hun vluchten, eerst dus heuvel af om ervaring op te doen, en om te snappen hoe het zou moeten werken. Uiteindelijk eind december 1903 waren ze zo ver dat ze niet meer vanaf een heuvel hoefden te starten, maar vanaf een soort mono-rail. Het vliegtuig kon zelfstandig opstijgen, 12 seconden vliegen, en weer landen – het opstijgen en landen gebeurde op dezelfde hoogte, en dat telt als de daadwerkelijke eerste vlucht. Op het veld is met groten stenen gemarkeerd over welke afstand de eerste t/m de vierde vluchten zijn uitgevoerd. Toch wel bijzonder om op de plek te zijn waar onze hobby min of meer geboren is.

Kijkend op de buienradar zien we dat het volgende veld zonder meer gehaald moet kunnen worden, geen slecht weer van betekenis. Ik kruip op de pilotenplek in de kist en anderhalf uur na aankomst vertrekken we weer. Nog één rondje om het monument, en dan beginnen we aan onze terugweg. Niet langs de kust zoals op de heenreis maar meer door het binnenland van North en South Carolina.
De bestemming is Lumberton. We hebben een flinke puist wind mee en zonder al teveel gedoe staan we 1 uur en 3 kwartier later bij de benzinepomp van Lumberton. We willen nog een stuk verder zien te komen zodat we zeker weten wat we morgen op tijd terug in Orlando zijn voordat de dagelijkse buien in de loop van de middag op komen zetten. Het doel is nog een been naar Savannah, maar lukt dat wat het weer betreft? In Lumberton regent het alweer licht, en volgens de buienradar hangt er nog meer tussen ons en Savannah. De intensiteit is vergelijkbaar met wat we hadden in Cape Fear; de veldverwachtingen geven code ‘marginal’ maar nog wel steeds goed genoeg voor ons VFR vliegers. We gaan verder – valt het tegen, dan zijn er zat velden op de route om naar uit te wijken.

Marcel start om 16:05 de motor, en daar gaan we weer. Ik mag weer alle radio doen, en dat hield me aardig bezig. Ik mocht weer regelmatig onderweg van frequentie wisselen, en we waren blij dat we door de verschillende stations gevolgd werden.
He weer werd er inderdaad niet beter op. Her en der buien waar we omheen konden, soms een zonnetje, en zo’n half uur voor aankomst bij Savannah zakte de bewolking nogal. We konden op veilige hoogte blijven vliegen, er was steeds goed grondzicht, maar lekker ontspannen vliegen was het niet. En toen was het slechte weer plotseling voorbij, en konden we beginnen aan de nadering van Savannah.
Savannah Hilton Executive is een druk veld, er landen ook veel lijnkisten. We kregen vectoren om naar onze baan 10 te vliegen – dat gebeurt niet vaak, De reden was dat een MD80 voor ons ging landen, en er moest afstand gecreëerd tussen die kist en ons. We zien de kist voor onze neus voorbij komen, en daarna mochten wij naar final en onze landing maken.

Eenmaal op de grond moesten we een keuze maken naar welke vluchtafhandeling we wilden, Marcel kiest er een en we worden er naar toe geloodst. Een mannetje, zwaaiend met stokjes, dirigeert ons naar een parkeerplek; we vragen of we de kist hier aan de grond vast kunnen binden. Nee, zegt hij, wij gaan straks voor jullie de kist ergens parkeren en vast zetten. Kost niks allemaal hier! De vlucht duurde overigens 1 uur en 55 minuten.
Dit keer krijgen we geen gratis auto mee – we nemen een huurauto en daarmee rijden we naar een straat vol met hotels. We kiezen Comfort Inn, daar hebben we afgelopen nacht ook zonder problemen geslapen.

Via Foursquare vind ik een Aziatisch restaurant waar we de dag met een heerlijke maaltijd besluiten.