Het grootste deel van de dag stond in het teken van de reis naar onze volgende bestemming, Onimachi. 

Als we de ontbijtzaal binnen lopen zien we een westerse familie zitten, pa ma en twee puberzonen. Die jongens hebben me toch een vreselijk humeur aan hun koppen te zien, ik hoop dat ze er met zijn vieren nog wat van kunnen maken vandaag.

Ze zijn al snel weg en dan zitten we weer als enigen in de zaal.

Treinen 

Onze trein vertrekt 11:23, daarvoor nog even een kopje koffie bij Aunt Stella’s met koekjes die ze zelf maken. Je mag er twee kiezen!

Van Matsuyama via Okayama naar Ominachi. We hadden een tussenstop meer dan bovenstaand plaatje aangeeft.

Onimachi 

Om kwart voor vier zijn we in het hotel in Onimachi. Het plaatsje is bekend om zijn tempels en de gelegenheid om fietsen te huren en dus zelf per fiets de omgeving te verkennen. We willen vanavond nog een stukje tempelroute doen en morgen fietsen.

Maar dat ging niet goed, we zijn een heuvel gaan beklimmen en kwamen op een prachtig uitzichtpunt uit, alleen geen tempel gezien. Er was ook nog een kabelbaan maar die was al gesloten toen wij die wilden nemen naar beneden. Lopen dus weer.

Het was niet de bedoeling maar we kwamen al wandelend bij het gebouwtje boven op de heuvel terecht.

Smal paadje naar boven 

Uitzicht bij de kabelbaan 

Japanse beleefdheden 

Het is in Japan even wennen aan de omgangsvormen. Een van de eerste dingen die opvallen zijn de vele buigingen die je ziet. Het kan een korte hoofdbuiging zijn, of zelfs knipmessen. Het is in ieder geval uiterst vriendelijk bedoeld en vaak met een glimlach.

Als je iets betaald hebt krijg je het bonnetje en wisselgeld altijd met twee handen, een knikje en een glimlach aangereikt.

Men is niet gewend aan fooien, als je dat doet is de eerste reactie ‘Nee nee nee’, maar als je echt doorzet dan nemen ze het aan. Ik deed dat een paar dagen geleden toen we een menukaart volledig Japans hadden en het meisje ons heel erg had geholpen met een menu samenstellen. Ze liep samen met ons naar buiten, ons uitbundig bedankend.

Mensen kijken je nauwelijks aan, maar als je zelf initiatief neemt en iets tegen ze zegt, dan breken ze open en ontstaat een leuk contact. Jonge kinderen werken ook uitstekend als contactmaker, die kijken je wel aan (wat is dat voor een lang gek mens?) en als je dan even zwaait dan is er gelijk contact.

Officiële mannetjes (ik zie maar weinig officiële vrouwtjes) dragen een uniform, een pet en witte handschoenen. Als een treinconducteur een coupé binnen komt neemt hij zijn pet af en buigt naar de passagiers. Ze doen het niet allemaal maar ik zie het wel regelmatig.

Op de perrons staat men in nette rijen voor de deur, geen klonten zoals in Nederland. Op de grond staan duidelijke markeringen hoe dat moet:

En op roltrappen staat men netjes links: