Om 11 uur staat onze chauffeur Nanang klaar. Hij begint gelijk met een voorstel voor de te bezoeken dingen. We hadden zelf ook wat dingen in ons hoofd, maar zijn voorstel voor een bezoek aan de haven klonk goed, daar beginnen we mee.
Dat was weer iets totaal onverwacht. Wij zijn gewend aan geautomatiseerde containeroverslag met moderne schepen, hier zijn het hele oude boten die handmatig of met een simpel kraantje worden geladen en gelost. Ongelooflijk.
Volgende stop is het Nationaal Monument in Centraal Jakarta, het is een hele hoge spits op een enorm groot plein gebouwd als herdenking voor de strijd voor een onafhankelijk Indonesië. Je kunt op drie verschillende niveaus wandelen, helaas was het bovenste, de spits al volgeboekt.
Het lijkt alsof je gewoon een trap op kunt lopen via alle vier zijden van het monument, maar die zijn allemaal afgezet. Het blijkt dat je op enige afstand een verdieping naar beneden moet, kaartje kopen en dan onderlangs naar de kern en daar kun je weer naar boven.
In de kern van het monument zit een museum, op de vier muren wordt in stappen de historie van Indonesië afgebeeld. Op de bijgaande teksten komen de Nederlanders er niet echt op hun best uit, je voelt je nederig worden tussen de Indonesiërs hier. Wat hebben we jullie vroeger aangedaan?
Volgende bezoek is aan de Istiqlal moskee, de grootste moskee van zuid-oost Azië. Het is inderdaad een indrukwekkend groot gebouw waar we wel even in willen kijken. We zien mensen ergens hun schoenen uittrekken en inleveren, als wij dat ook doen worden we gevraagd of we moslim zijn. Nee. Oh, dan moet je een andere ingang hebben.
Daar aangekomen worden we een klein kamertje ingeleid en moeten we ons registreren. We krijgen blijkbaar een tour, vooruit dan maar. We moeten een gewaad aan omdat onze in knieën bloot zijn, daarna mogen we naar binnen. Het is echt een mooi, groot indrukwekkend gebouw.
De moskee is gebouwd naast een twee-puntige katholieke kerk, dit om te symboliseren dat meerdere religies naast elkaar kunnen bestaan. De koepel van de moskee heeft een diameter van 45 meter, dat is het jaartal (1945) waarin Indonesië de onafhankelijkheid uitriep.
We zijn nog naar de kerk gelopen, maar omdat de Amerikaanse ambassade op bezoek was mochten we niet naar binnen.
Als laatste vragen we Nanang ons naar de buurt Kemang te brengen in het zuiden van Jakarta (ons hotel is in het noorden). ik had gelezen dat Kemang een trendy buurt is met leuke uitgaansgelegenheden, maar dat viel wat tegen. We zijn misschien niet ver genoeg de buurt in gegaan, maar dan hadden we nog verder moeten rijden. En verkeer in Jakarta schiet niet echt op.
