Bij het ontbijt loopt een overactief vrouwtje rond die al het eten aanprijst. ‘Do you like Indonesian food?’. Ja. Ik begin traditioneel Indonesisch ontbijt op te scheppen. ‘You like gado gado?’ Voordat ik kan antwoorden begint ze een bordje voor me op te scheppen. ‘Indonesian soup?’ Ook dat wordt voor me opgeschept. Het wordt dus rijst/groenten/kip, gado gado, soep en crème brulée als toetje. Voor de zekerheid: dit is ontbijt.

We vertellen chauffeur Nanang dat we graag naar een waterval willen, de Air Terjun Coban Rondo Pujon, dat is ruim een uur terug richting het eind van onze treinreis gisteren. Het is druk op de weg, het is zondag en mensen gaan een dagje uit.

Dat merken we ook bij de waterval, veel Indonesische mensen die komen relaxen. Voor ons is het hard werken, we zijn de enige buitenlanders en dat betekent dat we tig keer op de foto moeten. Een foto maken van de waterval is leuk, met twee Europeanen erbij is het nog leuker. Het overkomt ons elke dag, mensen die komen vragen of zij met ons op de foto mogen.

Nanang denkt op de terugweg een stuk af te kunnen snijden door een landweggetje te nemen. Dat was iets te enthousiast, ergens in een scherpe klimmende bocht blijft de auto steken. Met vereende kracht lukt het uit de bocht te komen en de auto te keren. Toch maar omrijden.

Nanang dropt ons bij het station van Malang, daar vandaan wandelen we naar Kampung Tridi en Kampung Warna Warni. Het zijn twee zeer kleurrijke wijken in Malang, huizen, daken, trappen, muren, alles is in verschillende kleuren geverfd. Het ziet er prachtig uit – al kan enig onderhoud geen kwaad.

Vlakbij die dorpjes ligt Toko Oen, een café restaurant met Nederlandse roots. We drinken er een biertje. Er komt ook een Nederlandse familie binnen die we eerder in de dorpjes zagen. Ze lijken wat te willen bestellen maar staan uiteindelijk op en lopen weg. Ik roep ze na ’toch maar niet?’ Zegt pa: ‘de kinderen zagen de gele M hier tegenover, we zijn hier al een tijdje en ze mogen een keer wat anders dan Indonesisch eten’.

Westerlingen komen we alleen tegen op touristische plekken en hotels, en dan zien we nu en dan ook bekende gezichten. Maar bij de meeste wandelingen die we doen komen we alleen maar Indonesiërs tegen. En dat is leuk.