Er is vandaag duidelijk geen kans om de top van de Fuji te zien, het is erg grijs buiten. Om 10 uur moeten we uitchecken en we gaan linea recta naar het treinstation voor de volgende bestemming: Kamakura, een bekende badplaats in Japan. Het wordt een lange treinreis met vele overstappen. Een teveel zelfs, in Hachioji moeten we overstappen, en als ik de naam zie staan op een bord zeg ik: we zijn er. Maar er stond nog wat voor de naam, Nishi-Hachioji, en dan blijkt dat we een halte te vroeg uitgestapt zijn. Gelukkig is er elk kwartier een trein, geen paniek dus.

Onze machinist.

De verblijfplaats 

We slapen weer in een ryokan, geen bed en geen ontbijt dus. Gelukkig is de kamer die we krijgen stukken groter dan die in Hiroshima, en hebben we hier een eigen toilet en douche. Maar wel op de grond slapen en morgen in een restaurant ontbijt scoren.

Het is niet de bedoeling dat we in de kast slapen (daar zijn we allang uit), de matrassen moeten ergens in de kamer neergelegd worden.

Schoenenrituelen 

In het begin is het wel grappig, ondertussen ben ik er wel klaar mee, de regelmatig terugkerende toestanden met schoenen. Het is in Japan zeer gebruikelijk om je schoenen uit te trekken voor je ergens naar binnen gaat. In een restaurant moet je soms al je schoenen bij de voordeur uit trekken en dan op sokken of ter beschikking gestelde sloffen verder. De schoenen worden ergens opgeborgen bij de ingang. Soms mag je op schoenen naar binnen maar moet je bij de tafel alsnog je schoenen uittrekken. Maar in de meeste restaurants mag je ze gewoon aan houden.

Bij de Onsen kom je er niet onderuit, schoenen bij de ingang achterlaten, vaak in een kluisje. 

En bij de ryokan is het echt drama. In Hiroshima wees het vrouwtje ons op onze schoenritueelfouten; zet een verkeerde stap met een verkeerde schoen en het is hommeles. Schoenen uit bij de voordeur, sloffen die klaar staan aan (uiteraard niet maat westerling), naar je kamer lopen en vervolgens sloffen uit voordat je je kamer in gaat. En als je naar de wc gaat: kamer uit, sloffen aan, bij wc sloffen uit, sloffen die in de wc staan aan, je ding doen op de wc, wc sloffen uit, eigen sloffen aan, terug naar de kamer, sloffen uit, kamer in. Probeer dat maar eens als je midden in de nacht even moet plassen.

In de ryokan hier in Kamakura werd het me te bont. Eerst naar de receptie. Bij de deur schoenen uit, twee stappen naar de receptie om in te checken. Toen bleek dat we buitenom naar onze kamer moesten. Twee stappen terug, schoenen aan,  oversteken, schoenen uit, sloffen aan, op die sloffen je koffer op een veel te smalle trap naar boven zeulen, en toen ik de koffer eindelijk in de kamer gekregen had, kreeg ik van het meisje dat meegelopen was op mijn lazer omdat ik op sloffen de kamer ingelopen was.  Ik heb me met moeite  ingehouden, anders waren er een berg Nederlandse scheldwoorden uit gekomen.

Naar het strand 

Het is ondertussen half vijf, we kunnen nog wel even naar het strand lopen, een wandeling van 20 minuten. Het weer is niet geweldig, grijze luchten en lichte miezer. Een paar uurtjes zon en strand zit er niet in. Het is best druk op straat, vooral met mensen die richting stadje lopen en niet richting strand. De winkelstraatjes zijn best gezellig, helemaal volgebouwd met winkeltjes en eet- en drinkgelegenheden.

Eenmaal bij de zee blijkt het strand niet erg groot te zijn. Langs en op het strand vind je wat strandtenten, en op het strand en in de zee zijn nog wel mensen te vinden. Het is 23 graden, niet echt warm voor Japanse begrippen. We drinken wat bij de Beach Bar op het strand.  ‘You cannot take your drinks on to the beach’, prima, we blijven bij de bar tot het op is, genietend van een band met een vals zingende zangeres bij een andere strandtent, en lopen daarna terug. 

Ik heb me trouwens erg verbaasd over bepaalde stukjes strand die afgezet zijn voor rokers. Al helemaal omdat in veel cafés en restaurants roken is toegestaan. Maar op het strand dan her en der rookplekken? Bijzonder.

Na achten gaan we op zoek naar een restaurant. Valt niet mee, winkels in de winkelstraat zijn of gaan dicht, en ook veel restaurants sluiten vroeg. We komen toch nog ergens terecht en eten wat tapas. Vandaag geen typisch Japanse keuken, voor het eerst deze vakantie krijg ik aardappelen; eerst al bij het ontbijt vanmorgen, nu in de vorm van gehalveerde krieltjes. De komende dagen hopelijk wel weer echt Japans.

De dag begint met wat verrassingen van het hotel. Gisteren bij het inchecken kregen we de vraag of we morgen linnenservice wilden. We keken elkaar aan – dat is toch standaard? Ja, doe maar. Als we de kamer vanmorgen uit komen staat er een pakket linnen, komen ze zo vast wel de handdoeken vervangen en bedden opmaken. Toch?

En dan het ontbijt. Het is zogenaamde zelfbediening, geen buffet, je moet je ontbijtkaartje afgeven (vrij standaard in Japan, je krijgt ontbijtbonnen op datum bij het inchecken), vervolgens mag je even later een dienblad met ontbijt bij het keukenloket afhalen. Je kunt verder alleen nog koffie of thee zelf inschenken. Qua ontbijt is er niks te kiezen.

Ach, we zijn niet zo moeilijk en we lusten het wel.

Niet echt typisch Japans worstenbroodje

En als we boven komen staat het linnenpakket nog steeds bij de deur.

Waar zijn we eigenlijk 

We zijn ten noorden van de berg Fuji beland, het is de hoogste top in Japan. We zijn in het plaatsje Kawaguchiko, ik vermoed het plaatsje het dichtstbij de Fuji met een treinstation. Daarnaast is het prachtig gelegen aan een paar grote meren en is er een groot pretpark in de buurt.

Op de kaart zie je dus dat we ten noorden van de Fuji zitten.

De kabelbaan 

Er is een kabelbaan aanwezig in dit plaatsje dat je naar een hoger gelegen punt brengt met uitzicht op de Mount Fuji. Dat lijkt ons wel wat, we kopen een enkele reis want naar beneden lopen kunnen we zelf wel.

Daar moet ie zijn, Mount Fuji, maar helaas ligt hij in een wolk.

Links op de foto is het pretpark te zien. We kwamen tegelijk met een Italiaanse familie boven, pa ma en twee  kinderen. Die kinderen raken compleet in extase bij het zien van het pretpark. ‘Oooh oooh oooh’ klonk het bij de kinderen. De Mount Fuji is niet meer interessant. En papa en mama wat schamper lachen – wat doen we met deze crisis?

Zo had de berg er uit kunnen zien

Panorama foto van het uitzicht 

Leuke zonnebril overigens 

De wandeling naar beneden leidt door de ‘blauwe tuin’  – het barst van de onderstaande bloemen die alleen in juli en begin augustus in bloei staan:

We zijn al redelijk vroeg in de middag beneden, wat nog te doen? We gaan naar de mount Fuji.

De Mount Fuji

De Fuji is 3.776 meter hoog. Ter vergelijking: de hoogste berg in de Alpen is de Mont Blanc en is 4808 meter hoog. De hoogste berg van de wereld is Mount Everest en die is 8848 meter. Ofwel de Fuji is niet super hoog.

We gaan met de bus naar Station 5, dat is het startpunt van de wandelroute naar de top van de Fuji. Hier ben je op 2305  meter, ruim een kilometer onder de top. Hier heb je een prachtig uitzicht op de top – als het niet bewolkt is. We zagen hem bijna. 

Vanaf hier is het ongeveer 7 kilometer lopen naar de top. Onderweg zijn nog 4 andere stopplaatsen waar je zelfs kunt slapen als je bijvoorbeeld zonsopgang op de berg mee wilt maken.
Maar je ziet vooral veel dagjesmensen, ze komen ’s ochtends met de trein aan, dan een uur met de bus naar station 5, daar vandaan in een uur of 5 naar de top, weer terug naar de bus en trein. Mocht ik ooit weer in de buurt van deze berg komen, en het is te doen qua weer, dan wil ik ook een keer naar de top.

We lopen de eerste kilometer van de 7; die is nog makkelijk te doen.

Station 5, hier begint de looproute.

Als we terug zijn bij station 5 drinken we nog wat, en we zien de berg volledig verdwijnen in de wolken. Het is goed zo, we gaan met de bus terug naar het stadje.

Onsen en eten

We lopen eerst snel even langs het hotel om mijn contactlenzen te halen; staat de zak met linnen nog steeds voor de deur. Nee we gaan niet zelf ons bed opmaken, maar de handdoeken zijn wel handig voor het heetwaterbad.

Ook Kawaguchiko kent een Onsen (heetwaterbad), het hoort bij een hotel maar tegen betaling van 1000 yen, acht euro, mag je erin.

Het is kennelijk iets wat bij de Japanse cultuur hoort dat bij de kinderen met de paplepel wordt ingegoten. Alle leeftijden, van zeg 3 tot 90, komen een klein uurtje naar het bad om lekker in het zeer warme water te weken en vervolgens uitgebreid te douchen. Wij houden er ook wel van en doen lekker mee.

Na het bad eten. Vincent ziet ergens een bordje hangen en het blijkt een restaurant te zijn. Zoals zo vaak zie je dat nauwelijks aan de buitenkant, inkijk houdt men hier niet van. We worden in een hokje geplaatst maar gelukkig mag die aan een kant open blijven. Toch nog wat contact met de buitenwereld.

Er staat sashimi op het menu, een soort sushi. Eindelijk! Doet u maar. En het smaakt weer heerlijk voor 12 euro per persoon. Eten is hier niet duur.

Alleen jammer dat halverwege de maaltijd een lading Japanse mannen van middelbare leeftijd naar binnen kwam en karaoke begonnen te zingen…

We hebben treinkaartjes voor vier uur vanmiddag, tot die tijd moeten we ons nog even vermaken.

Inari heiligdom 

We besluiten naar het heiligdom Fushimi-Inari Thaisha in het zuidoosten van Kyoto. Er staan vele tempels en heiligdommen tegen een heuvel aan gebouwd, allemaal verbonden met oranje toegangspoorten. De Inari cultuur staat in het teken van rijst en sake, Dit complex is gebouwd in 711.

Eerst met de metro naar het centraal station van Kyoto, dan met de trein naar de Inari.

Het was er vreselijk druk, de terugweg hebben we paadjes gezocht buiten de oranje poorten om. 

Daar waar het heiligdom over gaat in de stad is het ook ontzettend druk en erg commercieel op toeristen ingesteld. Net iets buiten het drukste gedeelte drinken we nog een kopje koffie en keren we terug naar het centraal station.

Bic Camera

 In het centrum gaan we nog even naar Bic Camera om een oplaadsnoertje te halen, een van ons staat op het punt van breken. Ik vergaap me aan zeven verdiepingen vol met apparatuur, alles wat je in de mediamarkt kan krijgen en dan nog veel meer. En zeer boeiende wc brillen, maar daarover een andere keer.

De reis 

Eerst weer met de metro naar het hotel om de koffers te halen, dan weer terug naar het station. We gaan naar de voet van de berg Fuji; dat kan helemaal met de trein maar dan moet je zeker 3x overstappen. Ons wordt aangeraden per trein naar Mishima te reizen per Shinkansen en daar de bus te pakken. Dat stuk met de bus moeten we nog wel betalen; maar met de trein moet je het laatste stuk ook betalen, dat valt niet onder de Railpass.

We hebben een korte overstaptijd naar de bus, vooral lastig omdat je geen idee hebt welke bus je moet hebben en waar je kaartjes moet kopen. Een chauffeur wijst ons naar de juiste bushalte en Vincent vindt net op tijd het loket voor de kaartjes.

De reis neemt twee uur hogesnelheidstrein reistijd in beslag, en nog anderhalf uur bus. We zouden de berg al moeten kunnen zien, maar we weten niet precies waar we moeten kijken. En tegen de tijd dat we het weten is het donker.

Na aankomst in het stadje Kawaguchiko is het nog 10 minuten lopen naar het hotel.

Teppanyaki

Zo lang ik hier in Japan ben heb ik nog geen sushi en teppanyaki restaurant gezien. Tot nu, een teppanyakki restaurant! Dat wil ik wel eens proberen. Ik verwacht plaats te nemen aan een bakplaat met een traditioneel geklede Japanner erachter, maar nee. Tafeltje en een houten krukje. Dat is het. Het voelt meer als een snackbar. Het eten wordt wel op een bakplaat klaar gemaakt en smaakt heerlijk.

Handig voor degenen die alleen maar stokjes gewend zijn.

Oplaadsnoertje 

Mocht je je afvragen waar het oplaadsnoertje voor nodig is:

Het dagelijkse oplaadritueel.

In de loop van de ochtend worden we gebeld op onze hotelkamer, de was is klaar; Vincent haalt het op. Hoef ik de rest van de vakantie daar niet mee meer over na te denken.

Voor we de deur uit gaan komen de pleisters tevoorschijn, wandelen op sandalen en slippers was gisteren in de regen leuk, maar omdat het veranderen van schoeisel betekende, zagen de blaren hun kans schoon.

 Vandaag staat het bezoek aan het kasteel op het programma, dat mislukte gisteren door de tyfoon. Maar eerst naar het station om treinkaartjes voor morgen te reserveren en alvast een nieuwe sim kaart voor Vincent, hij is bijna op.

Eigenlijk is over vandaag niet zoveel te  vertellen, daarom hieronder vooral een fotoverslag van de dag.

Het blijkt dat het station een bijzonder ontwerp heeft, vanaf perronhoogte kun je helemaal op het dak van omringende gebouwen komen en uitkijken over de stad. Ik krijg het niet in een keer op de foto, hieronder twee  plaatjes, een van halverwege en een van boven:

En als je helemaal boven bent dan zie je dit:

In Hiroshima stond een reuzenrad op een gebouw, hier een uitkijktoren:

Nu op naar het kasteel, een wandeling van drie kwartier. Onderweg kwamen we een enorm terrein met boeddhistische tempels tegen, dit soort poorten kwamen we meerdere keren tegen over een afstand van honderden meters:

Oversteken bij een grote weg, de voetgangersbrug loopt helemaal vierkant rond 

En dan komen we eindelijk bij het kasteel aan. En wat blijkt: het paleis in het kasteel is vandaag gesloten! De tuin is wel open, dus dan die maar bekijken:

Na het kasteel nog een wandeling  naar een straatje waar veel geisha’s rondlopen:

En een bezoek aan de buurt Gion, dat blijkt erg populair bij de toeristen, op een gegeven moment zie ik meer westerlingen dan Aziaten. Hier staat Gion om bekend:

Het leek erop dat hier in de buurt een public bath zou  zijn, maar het bleek alleen toegankelijk voor gasten van de bijbehorende ryokan. Opvallend was wel dat een stuk of 5 dames ons op stonden te wachten. Echt iets voor ons.

De prijzen in deze buurt voor restaurants en dergelijke zijn ook aangepast – veel duurder dan enkele straten verderop.

We eten in een restaurant dat noedelsoep op Japanse manier  maakt. Het bijzondere is dat je vóór half acht moet bestellen, anders krijg je niks meer.

We zijn voor ons doen vroeg thuis, heb ik het verhaal voor vandaag een keer vóór middernacht klaar.

De weerberichten lieten al enige tijd zien dat het weer vandaag niet al te best zou zijn, en dat werd werkelijkheid. We hadden al gezien dat een tyfoon vanuit het zuiden Japan bedreigde, met name het eiland waar wij onze vakantie begonnen zijn. De tyfoon is daar even blijven hangen en is vervolgens in afgezwakte vorm doorgestegen naar Kyoto. Vandaag krijgen we daar veel regen van, de tyfoon trekt door naar het noorden waardoor we morgen weer mooi weer krijgen. Onderstaande plaatjes geven weer waar de tyfoon eergisteren, gisteren en vandaag was. Wij zitten bij de rode stip.

Gelukkig hebben we voor de verandering een hotel voor drie nachten, morgen hebben we dus nog een hele dag.

En omdat we hier drie nachten zijn en de helft van de vakantie voorbij is, neem ik ook de was-situatie even door, en breng een stinkende zak naar de receptie.

Hoe vandaag verder invullen? Er is een kasteel dat we kunnen bezichtigen, en er is een publiek bad gevoed met heet water uit een bron; dat heet een Onsen in Japan. Beide zijn binnenactiviteiten, dus moet kunnen.

Het kasteel is ongeveer een kwartier lopen, Vincent heeft al eerder een paraplu hier in Japan gekocht, ik had nog een uit Nederland bij me. Die ging helaas al snel kapot, dus maar een bijgekocht. Paraplu’s in overvloed te koop, het regent hier blijkbaar wel eens vaker.

Bij het kasteel aangekomen blijkt het gesloten te zijn in verband met de tyfoon. Shit. Voor niks hier naar toe gelopen en de schoenen vol laten lopen met water. Gister hadden we al een leuk koffiebarretje gezien, het ligt op de route terug (die we trouwens grotendeels met de metro doen), dus maar even met een bezoekje vereerd.

Terug in het hotel besluiten we naar de Onsen te gaan, het publieke heetwaterbad, en wel met de taxi en op slippers. Nog meer schoenen vol laten lopen lijkt niet zinvol. Het is een erg leuk bad met meerdere baden en een sauna. Er is bijvoorbeeld een bad met bruin water en een bad dat elektrisch geladen is; dat merk je als je het bad uit wilt en de railing vast pakt.

Na het bad moeten we terug naar het hotel, taxi? Metro? Lopen? Het wordt de metro, kwartier lopen onder de plu. Maar als we eenmaal onderweg zijn – waarom niet het hele stuk lopen? Ongeveer 20 minuten, het is niet koud (26 graden) en het regent warm water. En wat is er leuker dan met je slippers door de plassen te stampen? 

Het bleek trouwens drie kwartier lopen, geen 20 minuten. Maar dat geeft niet, we hebben leuke straatjes gezien. Kyoto heeft in de buurt waar wij zitten heel veel straatjes met vooral wat oudere laagbouw, het heeft een eigen leuk sfeertje.

Eten doen we niet ver van het hotel in een yakatori restaurant, we krijgen op vijf verschillende manieren klaar gemaakte kip spiesjes. Het is een klein restaurant, en toch loopt er een kok met vijf bedienden rond. Personeel is niet zo duur blijkbaar; overal, ook in winkels bijvoorbeeld, zie je veel personeel.

Er is ruime keuze aan sake, gelukkig is er hulp bij het kiezen:

Het zijn ook maar kleine flesjes: