Na het ontbijtbuffet met veel typisch Japanse ingrediënten, waar ik weer een rauw ei pak in de hoop dat hij gekookt zou zijn -niet dus, stallen we de koffers bij het hotel, regelen we treinkaartjes voor de rit naar Kyoto vanmiddag, laten we de rugtassen met belangrijke spullen in een kluisje achter bij het station en wandelen we naar de fietsverhuur die we gistermiddag gezien hebben.

Fietsen uitzoeken gaat redelijk vlot. Het kost bijna 8 euro per fiets per dag, en er moet een borg van hetzelfde bedrag bij. Niet duur dus. We moeten voor 7 uur vanavond terug zijn, anders zwaait er wat; dat is geen probleem want we hebben een trein geregeld voor half vier.

Helm is verplicht, en ik teken een contract waar onder andere in staat dat ik de verkeersregels van Japan ken. Ahum.

We gaan!

Eigenlijk zijn we niet goed wijs, we gaan fietsen in de hitte van Japan – het is 36 graden!

Eerst met een pontje oversteken naar een eiland, vanaf dat punt fietsen we naar een brug dat weer naar een ander eiland gaat. Daarna zien we wel hoe ver we komen.

Halverwege het eiland zien we een zaakje met koffie en wat lekkers. Even in de schaduw met wat erbij. Even. Dat was het idee. De koffie moest kennelijk nog gezet worden, dat duurde even, maar die  wafels, daar hebben we ruim een half uur op gewacht! Ter compensatie krijgen we nog een gratis kopje koffie – alleen moest die nog gezet worden… Al met al waren we bijna een uur kwijt, en dat ging dus ten koste van onze fietstijd.

De brug

En dan komen we bij een enorme brug. Hij bestaat uit twee verdiepingen; de bovenkant is voor auto’s en dergelijke, de onderkant voor fietsers en wandelaars. Deze gaan we oversteken.

Fietspad aan beide kanten van de brug. Een kilometer lang ongeveer 3% helling.

Yes – Vincent heeft de oprit naar de brug volbracht!

Drank automaten 

We zijn al een aardig stuk op dit tweede eiland onderweg als we besluiten om te keren. Er komt nog een grote brug maar dat is qua tijd, en qua hitte, een brug te ver. We stoppen bij een drank automaat, drinken is een must. Gelukkig staat heel Japan vol met dit soort machines.

Voor minder dan een euro heb je een halve liter bronwater. 

Reis naar Kyoto 

Eenmaal terug bij de fietsenverhuur innen we de borg terug. Op naar het hotel voor de koffers, door naar het station, rugtassen pakken en nog even wat drinken. Dan met een boemel eerst naar Fukuyama, dan met de Shinkansen, de hogesnelheidstrein, naar Kyoto met een overstap nog in  Okayama. Dat was nog wel even spannend, we hadden drie minuten om over te stappen en de trein bleef onverwacht lang op een tussenstation staan. Maar we kwamen precies op tijd het station binnen en we hoefden alleen maar het perron over te steken. Toch nog even flink doorstappen want onze wagon was een heel eind verderop.

Kyoto 

We moeten nog een stuk met de metro, maar dan zijn we snel bij het hotel. De wegen zijn nat, het heeft hier blijkbaar geregend.

Eten doen we in een leuk buurtje met allerlei restaurants. Het is buiten vaak lastig in te schatten hoe leuk en hoe druk een restaurant is, er zijn vaak geen ramen, of ze zijn flink afgeschermd. Gelukkig dit keer geen afgesloten hokjes; aan de andere kant – we werden naar de bovenverdieping gestuurd en daar zaten we als enigen.

Overigens wel heerlijk gegeten.

Tyfoon op komst?

Er wordt voor morgen zeer slecht weer verwacht, het zijn restanten of uitlopers van een tyfoon die vanuit het zuiden aan komt waaien, ben benieuwd.

Het grootste deel van de dag stond in het teken van de reis naar onze volgende bestemming, Onimachi. 

Als we de ontbijtzaal binnen lopen zien we een westerse familie zitten, pa ma en twee puberzonen. Die jongens hebben me toch een vreselijk humeur aan hun koppen te zien, ik hoop dat ze er met zijn vieren nog wat van kunnen maken vandaag.

Ze zijn al snel weg en dan zitten we weer als enigen in de zaal.

Treinen 

Onze trein vertrekt 11:23, daarvoor nog even een kopje koffie bij Aunt Stella’s met koekjes die ze zelf maken. Je mag er twee kiezen!

Van Matsuyama via Okayama naar Ominachi. We hadden een tussenstop meer dan bovenstaand plaatje aangeeft.

Onimachi 

Om kwart voor vier zijn we in het hotel in Onimachi. Het plaatsje is bekend om zijn tempels en de gelegenheid om fietsen te huren en dus zelf per fiets de omgeving te verkennen. We willen vanavond nog een stukje tempelroute doen en morgen fietsen.

Maar dat ging niet goed, we zijn een heuvel gaan beklimmen en kwamen op een prachtig uitzichtpunt uit, alleen geen tempel gezien. Er was ook nog een kabelbaan maar die was al gesloten toen wij die wilden nemen naar beneden. Lopen dus weer.

Het was niet de bedoeling maar we kwamen al wandelend bij het gebouwtje boven op de heuvel terecht.

Smal paadje naar boven 

Uitzicht bij de kabelbaan 

Japanse beleefdheden 

Het is in Japan even wennen aan de omgangsvormen. Een van de eerste dingen die opvallen zijn de vele buigingen die je ziet. Het kan een korte hoofdbuiging zijn, of zelfs knipmessen. Het is in ieder geval uiterst vriendelijk bedoeld en vaak met een glimlach.

Als je iets betaald hebt krijg je het bonnetje en wisselgeld altijd met twee handen, een knikje en een glimlach aangereikt.

Men is niet gewend aan fooien, als je dat doet is de eerste reactie ‘Nee nee nee’, maar als je echt doorzet dan nemen ze het aan. Ik deed dat een paar dagen geleden toen we een menukaart volledig Japans hadden en het meisje ons heel erg had geholpen met een menu samenstellen. Ze liep samen met ons naar buiten, ons uitbundig bedankend.

Mensen kijken je nauwelijks aan, maar als je zelf initiatief neemt en iets tegen ze zegt, dan breken ze open en ontstaat een leuk contact. Jonge kinderen werken ook uitstekend als contactmaker, die kijken je wel aan (wat is dat voor een lang gek mens?) en als je dan even zwaait dan is er gelijk contact.

Officiële mannetjes (ik zie maar weinig officiële vrouwtjes) dragen een uniform, een pet en witte handschoenen. Als een treinconducteur een coupé binnen komt neemt hij zijn pet af en buigt naar de passagiers. Ze doen het niet allemaal maar ik zie het wel regelmatig.

Op de perrons staat men in nette rijen voor de deur, geen klonten zoals in Nederland. Op de grond staan duidelijke markeringen hoe dat moet:

En op roltrappen staat men netjes links:

We zijn dus in Matsuyama, de grootste stad op het Japanse eiland Shikoku. Hieronder een plaatje van de eilanden van Japan, linksonder Fukuoka waar we begonnen zijn, de rode stip geeft het huidige eiland aan en de blauwe stip waar we nu zijn.

Het aantal westerlingen is weer ontzettend laag hier, net als in Fukuoka en Beppu; in Hiroshima waren wel veel westerlingen, en dat is begrijpelijk.

Ontbijt 

Het vreemde van het ontbijt is dat we gisteren bij het inchecken al moesten kiezen welke soorten ontbijt we de komende twee ochtenden willen hebben, Japans of westers. Raar, dat weet ik pas op het moment zelf waar ik zin in heb. Ik koos op basis van foto’s die ons van het ontbijt voorgehouden werden twee keer Japans, Vincent van beide een. Vanochtend zaten we met zijn tweeën in de ontbijtzaal 2x Japans te eten. Niet echt gezellig.

Het kasteel 

Niet ver van ons hotel staat een kasteel op een heuvel. Het is gebouwd in 1603 door een gevierd militair en later enkele keren van eigenaar gewisseld. In 1784 is de bliksem ingeslagen in het gedeelte dat vijf verdiepingen hoog was, het is herbouwd in 3 verdiepingen.

Tijdens de tweede wereldoorlog is weer een deel van het complex plat gebombardeerd; sinds 1966 wordt weer gewerkt aan de wederopbouw.

Er gaat een kabelbaan naar boven naar het kasteel, je raadt het al… Alleen zijn we wel zo stoer dat we alleen naar boven met de kabelbaan gaan.

Mooi uitzicht over de stad.

Trouwens onderweg naar het kasteel hoorden we een koor zingen. Blijkt dat een aantal jeugdkoren zich in een gebouw aan het verzamelen is en buiten nog even van zich laten  horen. Een verademing vergeleken met het karaoke programma op televisie waar we het mee moesten doen bij het ontbijt – wat was dat vals.

Heetwaterbad in Matsuyama 

De stad staat ook bekend om zijn heetwaterbaden, het is dé plek om naar toe te gaan. We zijn er geweest, maar het haalt het absoluut niet bij die van Beppu. Het hele gebied hier is erg commercieel opgezet, en je mag maar 1 uur naar binnen. Grappig is dan wel weer dat je in de rustruimte een kopje groene thee aangeboden krijgt. Ook hier vrijwel alles alleen in het Japans, op het grote bord buiten met informatie en prijzen staat gelukkig in een hoekje een QR code die je, als je die scant, een Engelse vertaling geeft. Moet je wel internet hebben – en dat hebben we.

Reuzenrad op het dak 

In het centrum van Matsuyama staat op een groot warenhuis een reuzenrad. Dat had ik niet door, in dacht dat hij gewoon op de grond stond. We waren met de tram naar het centrum gereden en geen reuzenrad te zien. Vincent had door dat hij wel eens op het dak kon staan, in vond het maar een raar idee. Maar hij was niet te zien vanaf de grond dus toch maar naar de 9e verdieping van het warenhuis. En jawel.

(Niet mijn foto)

Kasteel vanuit reuzenrad 

Matsuyama in de avondzon

Borrel en eten 

We belanden uiteindelijk in dezelfde winkelstraat als gisteren, maar we zoeken uiteraard wat anders. Eerst een cocktail ergens, we komen op de derde verdieping van een gebouw terecht in een retro café met lp’s en pickups en dergelijke  uitgestald. Uiteraard is de cocktail kaart alleen Japans, maar als we de barman laten voorlezen wat er staat dan valt het een beetje tegen. Gewoon standaard dingen als gin-tonic, screwdriver en dergelijke.

Daarna eten in een restaurant weer zonder Engels menu, maar gelukkig met plaatjes. Kunnen we aanwijzen wat we willen. Er zat onder andere sushi bij, dan verwacht je vis, maar het was heerlijke vlees-sushi.

Terug gaan we met de  trein, vooral omdat het kan. De regiefout was alleen dat we 5 minuten te laat waren en dus 25 minuten moesten wachten op de volgende trein. In die tijd hadden we makkelijk naar het hotel kunnen lopen.

We ontbijten in onze ryokan, alleen moeten we dat wel zelf verzorgen. Het is net een bed & breakfast maar dan dus zonder bed en ontbijt. Gisteravond op de terugweg hier naar toe zijn we eerst naar een 7-11 geweest voor boodschappen en ziedaar: ons ontbijt.

We moeten van de hospita op de foto, en die komt bij alle andere foto’s van gasten te hangen.

Daar hangt ie, bovenste rij.

En haar ook maar even op de foto gezet.

Hiroshima Peace Memorial Museum

In het museum leer je alles over wat er voor, tijdens en na het gooien van de atoombom is gebeurd. Waarom is de atoombom ingezet, hoe werkt hij, wat zijn de directe gevolgen en wat zijn de langetermijn effecten. Ook verhalen van overlevenden worden verteld, en je kunt aangrijpende verhalen lezen over bijvoorbeeld mensen die kinderen verloren zijn. Ook in andere oorlogen kom je deze verhalen tegen, het bijzondere van dit is dat alles in een straal van twee kilometer verwoest is zonder aanzien des persoons. En de gevolgen van de straling die nog vele jaren aanhouden. Het is niet eens goed te bepalen hoeveel mensen er overleden zijn, alles is weg, dus ook bijvoorbeeld administratie over de inwoners van de stad.

Na het bezoek drinken we nog een kop koffie ergens met wat lekkers voordat we straks weer vertrekken. De beelden en verhalen blijven nog wel een tijdje bij me.

Op weg naar Matsuyama 

We halen onze koffers op bij de ryokan (waar we trouwens kamer 201 hadden – ons huisnummer) en gaan per tram naar het station. We reizen een klein uur met de Shinkansen naar Okoyama, daarna nog drie uur met een regionale trein.

Aangekomen in Matsuyama is het nog 3 minuten lopen naar het hotel, we hebben gelijk het gevoel in een heel andere stad te zijn. Brede straten, oude trammetjes en veel Japanse tekst zonder Engels bijschrift. Dat wordt lastig hier.

We lopen richting het park waar een kasteel op staat, een van de doelen voor morgen, nu om een restaurant te zoeken. Onderweg zien we dat je de krant in een vitrine kunt lezen.

Geen idee waar dit over gaat.

En dan vinden we een restaurant met dit menu:

‘Nee we hebben geen Engels menu’. Gelukkig spreekt ons bedienende meisje genoeg Engels om samen met ons een maaltijd samen te stellen. Beef, rice, salad, beer, en een toetje. En dat komt helemaal goed, het was heerlijk.

We zaten weer in een afgesloten ruimte, nu met hybride stoelen annex laag-bij-de-grond-eten:

Daar is over nagedacht.

Na het eten nog een wandeling door een winkelcentrum, het was afgeladen met hippe jonge Japanners. Opvallende haardracht, kleren en vreemde schoenen. Dat had ik hier dan weer niet verwacht.

Fietsers

Tot vandaag zagen we niet veel fietsers, een enkele fiets op de stoep en dat was het.

Hoe anders is hier in Matsuyama, veel fietsers en her en der heuse fietsenstallingen. Het nare is wel dat de fietsers en voetgangers de stoep moeten delen. En om het nog erger te maken laveren de fietsers op beide stoepen van een weg beide kanten op tussen de voetgangers door. En dan ook nog eens links op de  stoep, tenzij er iemand  loopt, dan fietsen ze rechts op de stoep. Of gewoon tussen de wandelaars door. Je wordt er gek van.