Het ontbijt in het hotel is heel erg uitgebreid, net als in de vorige hotels, alleen hebben we er dit keer live achtergrond muziek bij. Het ontbijt bestaat voornamelijk uit rijst, nasi, bami, mihoen, groenten en kip. En dat in verschillende variaties. Er zijn meerdere buffetten en her en der wordt live eten gemaakt zoals flensjes of gebakken eieren. Als je goed zoekt vind je nog wat westers ontbijt.

Ook verrassend is de hoeveelheid personeel dat rond loopt, niet alleen in het hotel maar overal. Wat in Nederland iemand in zijn eentje doet heb je hier om Indonesië soms wel vier personen aan het werk. Er wonen veel mensen in Indonesië en arbeid is blijkbaar goedkoop.

Onze chauffeur Nanang heeft zijn plan voor vandaag al klaar: paleis van de sultan, een tempel bezoeken, het verven van stof, zilverwerk. Wij hebben een ander plan, paleis van de sultan en het waterpaleis. Daarna weer naar de Marioboro om te winkelen.

Als ik aan een paleis denk dan heb ik een enorm groot gebouw in mijn hoofd. Het paleis van de sultan Ngayogyakarta Hadiningrat zit wat anders in elkaar. Open gebieden met overdekte paviljoens waar je uit de zon muziek kunt maken of kunt mediteren. Met daar omheen kleinere vertrekken voor andere doeleinden. Er staan veel muziekinstrumenten opgesteld op de overdekte plekken maar helaas geen muziek tijdens ons bezoek. Het is een bijzonder paleis.

Net buiten het waterpaleis was een bijzonder koffietentje. In de voetsporen van WA en Maxima hebben we daar koffie gedronken van bonen afkomstig uit de poep van de Civetkat. Heel bijzonder dus en dat mocht wel 6 euro per kopje kosten.

Het waterpaleis Taman Sari werd gebouwd in opdracht van een sultan en diende als rustplaats en meditatieplek. Er waren mooie tuinen en je kon er lekker zwemmen. Een mooi rustig gebied midden in de drukke stad Yogyakarta dat nog steeds in redelijke staat wordt gehouden.

Vanavond gaan we naar een dansvoorstelling, daaraan voorafgaand eten we daar. We kopen beide op de Marioboro, de winkelstraat van Yogyakarta, een Batik overhemd zodat we er een beetje bij horen als we naar de voorstelling gaan.

Het eten was lekker, de voorstelling erg leuk om te zien! Van tevoren kregen we twee kantjes vol getypte tekst over het verhaal, daar heb ik me maar niet al te druk over gemaakt, gewoon genieten van de voorstelling.

De wekker gaat om 7 uur, ontbijt en wandelen richting de Borobudur. Gisteren waren we al even langs gelopen maar nog geen zicht op de tempel. Ook even gekeken hoeveel geld we mee moeten nemen, maar we snappen niks van de prijzen. Veel mogelijkheden maar wat is wat? Ook de QR code bij de prijstabel leverde geen antwoorden.

Ook bij de balie vandaag duurt het lang voor we door hebben hoe het werkt, dat moet beter kunnen. We gaan eerst even zelfstandig het terrein op, en om 9:00 moeten we terug zijn bij de kassa om kaartjes te halen om de Borobudur in te mogen. En dat was wel fijn, daardoor kon ik plaatjes schieten van de tempel voordat hordes mensen in de buurt waren. het duurde even voor we de tempel zagen, overal staan Exit bordjes, maar geen enkel bordje dat richting de tempel wijst.

Om 9 uur krijgen we kaartjes en moeten we speciale slippers aan om slijtage aan de Borobudur te voorkomen. Half tien onderweg onder begeleiding van een gids en om 10 uur mogen we eindelijk de tempel betreden.

De Borobudur is gebouwd in de achtste eeuw. Het is de grootste boeddhistische tempel van de wereld. Het moet een enorme onderneming geweest zijn om het te bouwen. Het bestaat uit 10 niveaus en er staan in totaal 72 stupa’s op. Een stupa is een omgekeerde lotusbloem met daaronder een boeddha beeld.

De tempel is een aantal eeuwen uit zicht geweest en in 1814 herontdekt. Het was bedekt met modder en as, en in de jaren erna werd steeds meer van het complex uitgegraven.

Tussen 1907 en 1911 is de Borobudur voor het eerst gerestaureerd door Theodoor van Erp. Daarna volgden nog veel meer restauraties en tot op heden wordt hard gewerkt om dit indrukwekkende complex in stand te houden.

Na de rondleiding snel terug naar het hotel, het is ondertussen na elven en we moeten nog uitchecken. Nanang staat ook al klaar om ons naar Yogyakarta te brengen.

De gebruikelijke chaotische rit duurt ongeveer anderhalf uur. Het blijft ongelooflijk hoe al die auto’s, vrachtwagens en brommers om elkaar heen friemelen zonder ongelukken. Nanang zegt dat men elkaar respecteert in het verkeer, en dat is ook zo al duurt het even voordat je dat door hebt. Als je als voetganger wilt oversteken moet je gewoon gaan, ze remmen wel en geven je de ruimte.

In Yogyakarta wandelen we naar de grote winkelstraat Malioboro, er zijn veel winkels en het is er gezellig druk. We eten een ijsje, drinken een biertje en eten in een restaurantje. Het eten kostte net iets meer dan 6 euro, voor ons beiden opgeteld…

Het was weer een zeer geslaagde dag.

De dag begint vroeg, 5:15 de wekker want we worden om 6 uur opgehaald door een vriend van onze chauffeur Nanang. Nanang zelf is allang met onze koffers onderweg. Kwart over zes staan we op het station even later hebben we onze kaartjes. Nanang had ons daar gisteren vouchers voor gegeven en die moesten we inwisselen. De trein vertrekt 7:40, we zijn dus veel te vroeg.

Station Bandung heeft ongeveer 10 sporen, maar er gaan maar weinig treinen, die vóór ons rijdt om 6:55. En dat voor een stad met 10 miljoen inwoners.

De trein vertrekt precies op tijd en na ruim 5 uur komen we in Kutoarjo aan. Het was een prettige reis in de ‘eksekutif’ klasse met airco en zeer veel beenruimte. En uiteraard genieten van het uitzicht, in een stad staan de huizen zowat op het spoor, daarbuiten de uitgestrekte rijstvelden. Enige hikje in de treinreis was dat onze internet provider Nomad er enkele uren uit lag, maar dat loste zich vanzelf op.

Onze chauffeur haalt ons op bij het station en levert ons af bij het hotel in een dorpje aan de voet van de Borobudur. In het dorp is op zich weinig te doen, maar omdat de Borobudur daar staat komen er wel veel mensen. Morgen gaan wij er naar toe.

Verder vandaag lekker rustig aan doen en ook genieten van het hotel, het mooiste hotel tot nu toe.

Chauffeur Nanang wilde om 8 uur met ons op stap, dat is ons te vroeg en na enig onderhandelen komen we op 10 uur. Eerst naar een vulkaan 30km ten noorden van Bandung, dan een theefabriek bezoeken en daarna nog zwemmen in heet bronwater.

Het is een rit van bijna anderhalf uur, eerst door de stad waarbij we nog allerlei Nederlandse huizen uit de koloniale tijd zien. Ook wordt de omgeving wat vriendelijker, veel meer (grote) bomen langs de wegen. Desondanks blijft het verkeer een chaos, het is een wonder dat we nergens ongelukken zien.

De vulkaan Tangkuban Parahu is zo nu en dan nog actief, het laatst nog in 2019. Je mag nu ook niet meer de krater in omdat er nog altijd giftige gassen ontsnappen. Ook bovenlangs ruikt je de stank, en je ziet de rookpluimen. Het is een bijzonder gezicht.
Wat minder leuk is de opdringerigheid van de verkopers en gidsen, het is lastig ze van je af te krijgen.

Anderhalve kilometer verderop is een stuk vulkanisch gebied waar je kunt pootje baaien in het hete modderige water. Dat hebben we gedaan maar ook steeds belaagd door mannen die je graag een modder massage willen geven.
Na het baaien terug naar Nanang die ons op staat te wachten.

Volgende stop is het bekijken van theeplantages en een bezoek aan de theefabriek. Maar dan gaat het mis, Nanang zet ons ergens uit de auto om een stukje te gaan wandelen. 20 minuten zei hij. Wij waren in de veronderstelling dat we 20 minuten moesten lopen om bij die fabriek te komen. We hebben steile wegen afgedaald en beklommen maar geen theefabriek gezien.
Toen bleek dat we even van het uitzicht hadden moeten genieten en na 20 minuten terug moesten zijn. We zijn een klein uur onderweg geweest.

Vervolgens werd duidelijk waarom Nanang ons om 8 uur op wilde halen: de werktijden in de theefabriek zijn van 8 ’s ochtends tot 2 ’s middags, en wij kwamen om 2 uur aanzakken. Dat bezoek ging dus niet door, en ach zo erg is dat nou ook weer niet. Bovendien zaten we wat krap in het geld, het bezoek aan de vulkaan had best veel geld gekost, zeker voor Indonesische begrippen. En ook hier bij de fabriek moest weer flink betaald worden.

Door naar het hete bronwater bad. Dat viel niet mee, de ingang die Nanang probeerde was gesloten. Toen via een bungalowpark er naar toe, het toeristenbad bleek gesloten. Er was ook nog een bad voor locals, of we dat erg vinden. Natuurlijk niet, liever naar het locals bad zelfs. Nanang praat even met wat mensen en regelt dat wij voor 6 euro per persoon in bad mogen èn een lunch krijgen. Dat is een prima deal.
Na het bad van 40 graden bezocht te hebben bestellen we saté, blijk je 10 stokjes per persoon te krijgen.

Terug in het hotel moeten we gelijk aan het werk: koffer inpakken en aan Nanang meegeven. Hij rijdt vannacht met de auto en onze koffers naar Yogyakarta, wij volgen morgen met de trein.

Net als gisteren lopen we naar de winkelstraat Braga om geld te halen en wat te drinken en te eten. Om een of andere reden (celebration day) mag dat niet buiten, we moeten binnen zitten. Het zij zo.

Mihoen ontbijten, koffers inpakken en onderweg naar Bandung, onze tijd in Jakarta zit erop. Bandung ligt ten zuidoosten van Jakarta op twee en een half uur rijden. Chauffeur Nanang woont daar en is blij met de temperatuur daar. Het is er 27 graden tegen 33 in Jakarta.

Het duurt lang voor we Jakarta echt achter ons laten, het hele stadsgebied heeft dan ook ruim 30 miljoen inwoners. Bandung is een stuk kleiner, slechts zo’n 10 miljoen mensen. De stad is wat weidser opgebouwd maar verder net zo druk en vol uitlaatgassen als Jakarta. Het is inderdaad minder warm, ’s avonds zakt de temperatuur naar 20 graden.

We zitten in een hotel uit het begin van de 20e eeuw, Grand Hotel Preanger, en we hebben een gigantische kamer: woonkamer slaapkamer, ruimte met een bad, aparte ruimte met douche en een aparte wc. Hier blijven we twee nachten.

Nadat ik in bijna 3 kwartier voor 3 euro geknipt ben (de kapper in Nederland doet er maar een kwartier over) maken we een wandelingetje en zien veel Nederlandse invloeden, zoals je kunt zien op de foto’s. Vroeger werd Bandung het ‘Paradijs van Java’ genoemd, maar door de grote drukte van tegenwoordig klopt dat niet meer.