Het lijkt ons leuk om een lange wandeling richting zuiden te maken. Eerst langs het strand, daarna door naar de haven waar de grote cruise schepen aanleggen. Kijken of we daar kunnen komen.

Maar eerst ontbijt, alweer een aparte ervaring. Ook dit appartementencomplex heeft geen restaurant, maar je kunt er wel ontbijten. In een keukentje staat een koelkast, een koffiezetapparaat, een broodrooster, wat beleg, wat beagles en andere broodachtigen (maar geen brood), en wat cereals. Je pakt maar wat je wilt, zet het op een dienbord en gaat het ergens op het complex opeten. Het keukentje zit vrijwel naast ons appartement en we besluiten het eten mee te nemen naar ons onderkomen.

En dan gaat het gebeuren, we gaan beginnen met de wandeling. Volgens google gaat het enkele reis 1 uur en 40 minuten duren, we zullen zien. Insmeren en wegwezen.
Eerst langs het strand, het is er niet echt druk. Het zand is prachtig wit en wordt goed schoon gehouden, als ik de borden mag geloven dan is dat om ervoor te zorgen dat de schildpadden ongestoord op het strand kunnen leven. Nou ja, wat heet ongestoord.
Er staan veel lifeguard gebouwtjes op het strand om de zwemmers goed in de gaten te houden. Geen leuke strandtentjes zoals wij dat aan onze kusten kennen, hoogstens een klein verkooppunt voor frisdrank. Alcohol is verboden op het strand, ook zelf meegebrachte drank mag niet.Huisdieren ook niet, de enige beesten die op het strand mogen zijn ’trained service animals’.
Geen wonder dat het zo stil is op het strand – je mag er niks.
Aan de zuidkant mag er dan weer wel wat: barbecue. Overal rook, het is zaterdag en als lunch wordt er flink wat vlees aangebrand. Het ziet er her en der gezellig uit.

Onderweg pikken we een paar geocaches mee, we zijn er nou toch.
En dan komen we bij een grote hoge brug; vanaf die brug heb je een mooi uitzicht over de haven waar de grote cruiseschepen aanmeren. Er liggen er drie, die van ons ligt er nog niet.
We besluiten na de brug terug te keren, de verwachting is dat we niet echt in de buurt van de schepen kunnen komen (en dat blijkt later inderdaad niet zomaar te kunnen).

Na een biertje bij hetzelfde tentje als gister, The Deck, even boodschappen doen – er is immers geen restaurant of bar bij het appartementencomplex; ’s avonds is het tijd voor een lekker stuk vlees op zijn Amerikaans.
Als we thuisgekomen in de spiegel kijken vragen we ons af wie dat zijn – onze koppen hebben totaal andere kleuren gekregen. Alleen jammer van die rode rand waar het t-shirt bij de hals eindigde, en de rode kuiten, dat was niet de bedoeling.

We hebben vandaag bijna 20 kilometer lopend afgelegd.
Lekker slapen dus.

Strandwachterhuisje

Geen alcohol en geen beesten op het strand

Ft. Lauderdale Beach

Klein stukje van het havengebied van Ft. Lauderdale

Klein stukje van het havengebied van Ft. Lauderdale

Mijn horloge kan niet goed tegen dit klimaat, het glas is van binnen beslagen

Helaas hebben we maar weinig tijd om te genieten van Miami Beach, de prachtige witte stranden en de kleurrijke figuren die paraderen over de straten langs de kust. Skate boarders, fietsers op driewielers, dure auto’s, lawaaiige radio’s in de auto’s, het hoort er hier allemaal bij. Prachtige motorfietsen, waterskiërs, windsurfers, alles is hier te vinden.

Maar zoals gezegd hebben we nauwelijks tijd om hiervan te genieten. We ontbijten bij een Cubaans restaurant aan het straatje waar ons hotel aan zit – nog zo’n eigenaardigheid van ons hotel: geen restaurant, dus geen ontbijt. Maar dat geeft niet, gelegenheden zat hier in de omgeving. We laten ons het traditionele Cubaanse ontbijt welgevallen en pakken onze koffers weer in. We gaan proberen zo veel mogelijk met openbaar vervoer naar onze bestemming in Ft. Lauderale te komen.

De af te leggen afstand is 60 kilometer, met een taxi gaat dat wel een en ander kosten. We stappen op de bus richting het vliegveld van Miami. daar pakken we de metro naar het dichtstbijzijnde treinstation van de Tri-Rail. Vervolgens uitstappen in Ft. Lauderdale. Daar blijkt de bus naar het centrum nog even op zich laat wachten, en we hebben geen idee of we dan een beetje in de buurt van het hotel zijn. Toch maar een taxi vanaf het treinstation naar het hotel.
Openbaar vervoer is niet duur, of beter: erg goed koop; het buskaartje kostte maar $2.65 p.p., ongeveer €1.90. Zelfde voor de tram, de trein was maar liefst $3.00. De taxi nog eens $18. Je bent wel even onderweg, maar je ziet nog eens wat, je beleeft nog eens wat en je bespaart wat. Het was best wel een leuke ervaring.

Ons hotel is een men-only resort, weer op loopafstand van het strand. Inchecken en dus weer tijd voor een wandeling strand. We stranden al snel bij een kroeg en gaan lekker aan het bier.
De eerste indruk is dat Ft. Lauderdale meer haven is, er is een groot waterrijk gebied waar de rijke Amerikanen hun enorme boten aan een steiger achter hun huisje kunnen aanleggen. Het is allemaal uitstekend onderhouden en ziet er prachtig uit.
In deze stad moet ook een bruisend uitgaanscentrum aan de Wilton Drive zijn voor mannen die iets met mannen hebben. We laten ons er per taxi naar toe brengen (lopen is echt te ver) en we schrikken nogal van wat we zien. Een winkelcentrum met wat bars, veel kabaal, en veel ongezelligheid. De verwachting was een gezellig buurtje met leuke kroegjes – niet dus.
We lopen een stukje weg van het winkelcentrum en belanden bij een tentje genaamd ‘Naked Grape Wine Bar’. Het blijkt weer eens een gouden greep te zijn van Vincent – heerlijke wijnen en tapas. Dat werd toch nog genieten dus.

Tijdens de hapjes gebeurt er iets vreemds op straat: er komen plotseling een paar honderd fietsers voorbij! En dat in Amerika. Men weet ons te vertellen dat het een fietstocht is om HIV onder de aandacht te brengen en te houden, en om geld in te zamelen. De tocht wordt twee keer per week gefietst.

Cubaans ontbijt
Ft. Lauderdale

Ik vind het onmenselijk.
Echt waar.
De wekker gaat om 02:45, en niet 1 maar 2 tegelijk. Zowel de telefoon van Vincent als die van mij schreeuwen ons wakker, het is tijd om op te staan om de trein van 4 uur te halen.

Met drie uur slaap achter de kiezen sta ik op, en gaat Vincent koffie zetten; het wordt een hele lange dag vandaag. Zeer vroeg op en Nederlandse tijd laat naar bed
Maar het is voor het goede doel: een cruise door het Caribisch gebied!
Kwart voor vier lopen we de deur uit, de nachttrein vertrekt om zeven over vier. Het gaat dit keer goed – meestal rijden de treinen niet als we op vakantie willen, maar vandaag een keer wel.
De koffers inchecken op Schiphol is een nieuwe ervaring; tot nu toe liep je naar een balie waar iemand zat om je koffers te labelen en op de band richting het innerlijk van Schiphol te zetten. Niet meer, er staat een machine waar je je koffer in moet zetten, en waar een label met streepjescode uit komt die je zelf aan het handvat van je koffer moet vastmaken. Als dat gebeurd is gaat er een deur over je koffer dicht, wordt gecontroleerd dat het label leesbaar is, en verdwijnt je koffer. Op hoop van zegen dan maar.

Vervolgens naar de gate, daar krijg je, zoals dat bij vluchten naar Amerika gaat, een persoonlijk gesprek met iemand die je enkele vragen stelt. Hebt u zelf de koffer ingepakt? Heeft iemand gevraagd om iets voor hem mee te nemen? En nog een paar vragen, het stelt niet veel voor en even later zitten we in de vertrekruimte.
Mooi op tijd taxiet het vliegtuig naar de baan en zijn we onderweg naar Detroit, een tussenstop want de eindbestemming van de vliegreis is Miami.
In Detroit krijgen we de standaard Amerikaanse plichtplegingen: vingerafdrukken (alle 10 vingers) achterlaten, je wordt op de foto gezet, en douane formulier inleveren; het gaat allemaal erg voorspoedig.
Ook de vlucht Detroit-Miami is geen bijzonderheid, alles is op tijd en de koffers komen inderdaad aan.

Nu nog naar het hotel zien te komen. Vincent heeft The Clay Hotel uitgezocht op Miami South Beach, maar hoe komen we daar? Er blijkt een soort van shuttle bus te rijden: een busje waar ongeveer 9 passagiers in passen die langs gevraagde bestemmingen rijdt. Het is minder duur dan een taxi (we waren 32 dollar kwijt voor 2 personen samen), maar heeft dan wel als nadeel dat je met anderen in een busje zit en dat je langs andere bestemmingen rijdt. Dat laatste hadden we geluk mee, we werden als eerste afgezet.

The Clay Hotel is een vrij bijzonder hotel, vanuit de lobby kun je niet bij de kamers komen. Je moet weer naar buiten, een straat in lopen en ergens een smal trappetje beklimmen. Maar dan heb je ook wat, een uitstekende ruime kamer aan een leuk straatje met allerlei prima restaurants. En op enkele minuten lopen van het strand.

We kwamen kwart voor vier ’s middags lokale tijd aan, een goed moment om nog even een strandwandeling te maken en te genieten van de strak-blauwe luchten en de temperatuur van ongeveer dertig graden en de geneugten van Miami South Beach. Heerlijk!
We eten in het straatje van het hotel en gaan uiteindelijk rond middernacht slapen. Dat betekent dat we ongeveer 27 uur (min of meer) wakker zijn geweest. Echt tijd om te gaan slapen dus.