Helaas moeten we vandaag onze jacuzzi verlaten. Vóór het ontbijt nog lekker even badderen onder begeleiding van een enorme horde mieren, die van alles aan het verslepen zijn rond het bad.

Gisteren hebben we het hotel gevraagd om aan de maatschappij, die de transfer verzorgt, door te geven dat we graag om half elf opgehaald willen worden. Dit is tot nu toe het enige dingetje waar we zelf achteraan moesten, de rest is tot in de puntjes geregeld door Van Verre. De chauffeur staat de hele dag tot onze beschikking, als hij er is geven we aan wat we willen, de chauffeur voegt er nog een paar stops aan toe.

Eerst gaan we naar een uitzichtpunt waar je twee meren tegelijk kunt zien. Leuk.

Tweede stop is bij een stel Makaken, Balinese apen. Die hadden we op de dag van aankomst op Bali ook al gezien, nu stoppen we voor een foto shoot. Een vrouwtje verkoopt banaantjes (tegen woekerprijzen) die je aan de apen kunt voeren. Dat was grappig.

Derde stop is bij de hindoeïstische Pura Ulun Danu Bratan tempel, prachtig gelegen aan een meer. De chauffeur gaat mee naar binnen om ons alles over deze tempel te vertellen. Leuk.

Vierde stop is bij een koffie en thee plantage. We worden via een tuin naar het terras geleid waar we vele soorten koffie en thee kunnen proeven. Cocos-koffie, gember-koffie, dat soort gekkigheid. We mogen ook nog zwarte rijst proeven. Was ook leuk om te doen.
Maar het meest opvallende aan deze stop was dat er geen kosten aan zaten. We waren benieuwd waar we nou weer ingetrapt waren – nergens dus. Ze hoopten dat je wat zou kopen in het koffie- en theewinkeltje.

Vijfde stop is bij de rijstvelden. We wandelen over een smal paadje en zien overal rijstvelden in verschillende stadia van groei over de hellingen verspreid liggen. Prachtig.

Zesde stop is bij een lunch restaurant. We eten en drinken wat.

Zevende en laatste stop is bij het hotel waar we weer afscheid nemen van onze eendagschauffeur.

Het inchecken in het hotel viel niet mee. Eerst kreeg Vincent een enorm verhaal van een mannetje achter de balie. Ondertussen komt een vrouwtje naar me toe om me te zegenen voordat we verder kunnen. Met een bloem word ik met water besprenkeld, en krijg ik rijst op mijn voorhoofd geplakt. Zodra het verhaal aan Vincent afgelopen is moet hij ook gezegend worden.
De volgende beproeving is dat Vincent electronisch moet inchecken via een QR code, ondanks dat ze al een voucher en kopieën van de paspoorten hebben. Een oneindige lijst vragen waarbij je ook nog een foto van je paspoort moet uploaden (ze hebben dus al kopieën van de paspoorten). Met wat hulp van de baliemedewerkers komt het eindelijk goed, het duurde mij allemaal veel te lang.
Nou kunnen we nog niet naar onze kamer, we moeten beide eerst nog drie maal met een knots op een bamboe pijp slaan.

Na al deze ontberingen mogen we eindelijk naar onze kamer.

Onze verblijfplaats Menir Villas ligt niet vlakbij de bewoonde wereld, de meeste mensen kiezen voor vervoer om hier vandaan ergens te komen. Je kunt hier bijvoorbeeld een brommer huren. Dat zien we niet zitten, bovendien zijn we wandelaars. De dichtstbijzijnde waterval, waar er hier ik de buurt best veel van zijn, is 5km lopen. Makkie. Behalve dan dat het heel erg op en neer gaat.

Op de heenreis lopen we lekker door, het eerste stuk is omhoog en we praten elkaar moed in: dat betekent op de terugweg dat het laatste stuk naar beneden is. Onderweg zien we veel kleine offerplekjes en tempels, we hebben het islamitische Java achtergelaten en zijn nu op hindoeïstisch Bali. Is toch heel anders.

Het tweede deel van de heenreis gaat naar beneden. Als we bij de ingang van waterval aankomen moeten we een kaartje kopen (waar natuurijk een officiële stempel op staat, zijn ze hier gek op) en dan een trap af. Dat valt nog tegen: 165 heel onregelmatige treden. Maar dan zie je wel een hele mooie waterval.

Vanaf deze waterval kunnen we een trail volgen naar de volgende waterval. We beginnen eraan maar die is lastig en gaat volgens Google Maps de verkeerde kant op, dan maar terug en de 165 treden weer op.

Wat nu? Door naar het dorpje Munduk, of terug? Munduk blijkt nog 8 kilometer te zijn, dat is wat teveel van het goede, dus terug. We hadden op de heenreis al gezien dat halverwege een leuk restaurantje met uitzicht zat, daar gaan we naar toe.

Ondertussen zijn we doorweekt, het is weer bergop naar dat restaurant en dat merken we. Na wat eten en drinken is de laatste etappe bergafwaarts een fluitje van een cent. Op de hele route heen en terug kijken mensen ons verbaasd aan. Wat? Lopen jullie dat hele stuk? Wij wel.

Na de wandeling is het natuurlijk tijd voor de jacuzzi!

Het avondeten is niet in het restaurant maar op een andere locatie met toneel. We krijgen weer een dansvoorstelling, eerst drie dansen uitgevoerd door kinderen, als laatste een vrouw die ook mensen uit het publiek plukt om mee te doen. Gelukkig zitten we aan het toetje en worden we niet gevraagd.

Oost-Java is streng islamitisch, dat merk je onder andere aan het kabaal van door elkaar tetterende moskeeën, maar ook op de weg. Her en der staan posten langs de weg, en staan pionnen midden op de weg waardoor je gedwongen wordt langzaam te rijden. Tussen die pionnen lopen mannen met visnetten. De posten langs de weg schreeuwen via luidsprekers allerlei teksten en de bedoeling is dat je geld in de visnetten gooit. Dit alles voor de moskeeën die geld nodig hebben.

In de twee uur die we nodig hebben om bij de boot te komen voor de oversteek naar Bali passeren we meerdere van dat soort posten.

We kunnen gelijk de boot op rijden, hij is blijkbaar net binnen want we zijn de eerste auto op de boot. Prima timing. Een kwartier later varen we. De overtocht duurt officeel drie kwartier maar we varen langzaam en bij Bali nog ruim voor de haven blijft de boot een tijdje dobberen. En vervolgens heel langzaam naar de haven. Onze aanlegplaats was bezet, daarom moesten we wachten. De overtocht duurt daardoor ruim een uur. Maakt niet uit, het is een leuke vaart.

De rit naar ons hotel in Munduk duurt iets meer dan 2 uur. Het ligt op 750 meter hoogte, dus flink slingerend omhoog. De laatste kilometers zijn wel spannend, het is een zeer smal weggetje, een tegenligger zou een groot probleem worden. Het gaat gelukkig goed.

Bij het hotel aangekomen nemen we afscheid van onze chauffeur Nanang, hij heeft ons de afgelopen 13 dagen overal naar toe gebracht. We waren anders dan andere klanten, we hadden zo onze eigen vertrektijden en dingen die we wilden zien. Nanang vond het leuk dit maatwerk te leveren, hij zei dat lang niet elke chauffeur zo flexibel is.

Dan een grote verrassing – wat een prachtige verblijfplaats. Een luxe eigen villa inclusief jacuzzi! En een prachtig zicht over een vallei. Vanuit het restaurant kun je zelfs de zee zien. Hier mogen we 2 nachten verblijven.

Half drie gaat de wekker, om drie uur vertrekken we in een soort jeep naar het uitkijkpunt bij de vulkaan Bromo. Eerst rijden we een grote vlakte op die uit een soort lavazand bestaat. Voor de jeep niet zo’n probleem. Dan moeten we heuvel op richting het uitkijkpunt. En dan staan we stil. We zijn niet de enigen, sterker nog er rijden misschien wel een paar honderd van die jeeps naar boven, en één ervan is stuk gegaan. We staan en aardige tijd stil maar dan is er beweging, de kapotte jeep staat net genoeg aan de kant om de rest van de colonne door te laten.

De weg is erg smal en boven moet iedereen links en rechts op de weg parkeren. Het lukt onze jeep chauffeur om vrij ver door te rijden, scheelt lopen naar de top.

We zijn om kwart over vier op de top, kwart voor zes komt de zon boven de horizon. Een lange zit, vooral omdat het koud is, 12 graden en we zijn er niet op gekleed simpelweg omdat we die kleren niet mee hebben genomen.

Het is prachtig om vanuit volledige duisternis het eerste sprankje rood te zien, de omgeving langzaam zichtbaar te zien worden en uiteindelijk de zon op te zien komen.

Dan snel naar beneden, opwarmen. Als we eenmaal in de jeep zitten staan we ongeveer gelijk weer stil. Iedereen wil tegelijk naar beneden.

De jeep parkeert op de grote lava zandvlakte. We moeten de vulkaan de Bromo nog beklimmen. We wisten niet dat dat bij het avontuur hoorde. Tussen pony’s door lopen we naar de onderkant van de krater en vervolgens 233 treden op naar de bovenrand. Dan krijg je zicht op de nog rommelende en rokende vulkaan. Indrukwekkend.

Nu echt terug naar het hotel. Ontbijten, douchen en om half tien richting chauffeur Nanang die ons naar Kalibaru brengt, een rit van zo’n 6 uur. Onderweg geeft hij aan pauze te willen, en of we iets willen eten. Prima. We eten wat en verder. Hij vertelt dat hij bij dat restaurant gratis mag eten als hij toeristen meeneemt. Ah. Dat verklaart ook waarom meer Nederlanders te vinden waren in dat restaurant, de regel zal voor alle chauffeurs gelden.

We maken nog een wandeling in Kalibaru, het is een dorp vergeleken bij waar we geweest zijn. Voor het dorp zelf hoef je hier niet te zijn.

Chauffeur Nanang brengt ons vandaag naar een hotel vlakbij de vulkaan de Bromo. Morgenochtend gaan we daar naar toe. De rit duurt zo’n 3 uur, Nanang rijdt volgens Google Maps een behoorlijk eind om, geen idee waarom. Onderweg moeten we tanken, dat kost 48 cent per liter. En de auto wordt voor je getankt, je hoeft de auto niet uit.

Het is hier een stuk frisser dan in Malang, en daar was het met 27 graden al minder warm dan bijvoorbeeld in Bandung. Het is hier onder de 20 graden.

We hebben nog tijd voor een wandeling, met behulp van Google Maps zet ik een route uit van ongeveer een uur. We gaan onderweg, het eerste stuk loopt nog langs de toegangsweg van dit gebied met veel verkeer, maar al snel komen we op smalle wandelpaden terecht. Met natuurlijk zo nu en dan een brommer.

Het is een prachtige route, onderweg zien we nog een verlaten camping in dit bergachtige gebied. Er staan toiletten en er zijn vlakke stukken voor de tenten. Ook is er nog een prachtig uitzichtpunt.

Als we bijna aan het einde van de route zijn staat er plotseling een bord. Volgens Google Translate staat er ‘Omleiding, verboden toegang’. Dat negeren we maar even, het alternatief is een heel eind om, maar we zijn er bijna. Dan houdt de weg inderdaad zomaar plotseling op, het is vol gestort met bouwgrond en er groeien gewassen op. Een klein stukje terug stonden huisjes aan deze weg. Kunnen we daar langs? Ja dat lukt, het zijn huisjes en wegen in aanbouw, waarschijnlijk uitbreidingen van ons hotel. Bouwvakkers kijken ons verbaasd aan, maakt niet uit, we zijn snel thuis.

Om het restaurant hoor je weer veel westerse talen, veel Nederlands. We zitten weer in een toeristengebied.