Wanneer de Amerikanen begin 2003 Irak binnenvallen, geloven zij nog werkelijk daar de beruchte ‘Weapons of mass destruction’, massavernietigingswapens, aan te treffen. Roy Miller (Matt Damon) heeft de leiding over een legereenheid die belast is met de taak om deze massavernietigingswapens op te sporen.

Miller en zijn team hebben aanwijzingen dat deze wapens zich ergens in de woestijn buiten Bagdad bevinden. Wanneer de eenheid in Irak op pad gaat, vinden zij al snel de ene na de andere tegenslag op hun pad. Zo is er de schofterige majoor Briggs (Jason Isaacs), die Miller en zijn mannen het gras voor de voeten wegmaait. Daarnaast ondervindt Miller veel tegenwerking vanuit Amerika van de snode Clark Poundstone (Greg Kinnear). Deze man werkt dan weliswaar bij het Pentagon, het lijkt er al snel op dat hij een verborgen agenda heeft – vol punten waar hij pas aan kan werken als Miller uit de weg geruimd is.

De film is losjes gebaseerd op het boek ‘Imperial Life in The Emerald City’. Hierin beschreef Washington Post-journalist Rajiv Chandrasekhar zijn ervaringen in de centrale Groene Zone van Bagdad. Aanvankelijk zou ‘Imperial Life in The Emerald City’ ook de naam van de film worden, maar aangezien dit niet zo lekker bekt werd dit veranderd in het iets kortere ‘Green Zone’.

Green Zone krijgt een 7; op zich een leuke oorlogsfilm, snel, maar onwerkelijk.

Tyler (Robert Pattinson) is een driftige twintiger uit New York, die een turbulent leven leidt. Hij belandt regelmatig in vechtpartijen en lijkt er een hobby van te maken zich aldoor onvolwassen te gedragen. Ook heeft hij heeft door toedoen van een familietragedie een zeer slechte band heeft met zijn vader.

‘Remember Me’ is de eerste niet aan Twilight-gerelateerde film waarin Robert Pattinson te zien is sinds hij wereldwijd doorbrak met zijn rol als Twilight-vampier Edward. In de bijrollen duiken onder meer Pierce Brosnan, Chris Cooper en Lena Olin op.

De film Remember Me begint nogal traag; zes en een half.

In een post-apocalyptisch Amerika probeert een vader samen met zijn jonge zoon te overleven. Samen hopen zij naar het zuiden van het land te geraken, omdat zij gehoord hebben dat daar nog leefbare gebieden zijn.

Wie bekend is met het werk van ‘No Country For Old Men’-schrijver Cormac McCarthy weet dat er van hem geen vrolijkheid valt te verwachten. Deze Amerikaanse auteur probeert zich in zijn romans regelmatig te verdiepen in de slechtheid van de mens. ‘The Road’ is daarop geen uitzondering: constant lijken de vader en de zoon verloren zielen tegen te komen die alle hoop hebben verloren.

Nogal traag, The Road krijgt een zes.

Corrupte politieagenten komen overal wel voor, maar smerissen zo corrupt als Terrence McDonagh (Nicolas Cage) zijn maar zelden eerder vertoond. McDonagh is dan misschien luitenant bij de politie van New Orleans, zowel tijdens zijn werk als daarbuiten doet hij haast alles wat de wet verbiedt; hij gaat zich maar wat graag te buiten aan drugs en hij heeft ook een gokverslaving.

Deze film is losjes geïnspireerd op de film ‘Bad Lieutenant’ van Abel Ferrara uit 1992, waarin Harvey Keitel de in-en-in foute McDonagh speelde. Toen Ferrara hoorde van Werner Herzog’s plannen om een remake te maken werd hij woest. Het werd echter stil rond Ferrara nadat de film van Herzog in première ging op het festival van Venetië en veel beter ontvangen werd dan de oorspronkelijke ‘Bad Lieutenant’ destijds.

Bad Lieutenant is een beetje vreemde film, zes en een half.

Het lijkt Catherine (Julianne Moore) voor de wind te gaan in het leven: zij heeft een succesvolle carrière als arts en is daarnaast getrouwd met de charmante professor David (Liam Neeson). Dit goede huwelijk is echter schijn, want Catherine is er zo goed als zeker van dat David haar bedriegt. Dus komt Catherine met een wel heel vreemde list om daar achter te komen: zij huurt een verrukkelijk mooie jonge escort genaamd Chloe (Amanda Seyfried) in om haar man te verleiden. Mocht David ook maar de geringste aanleg voor een midlife crisis hebben, dan kan Chloe hem zeker overhalen een affaire met haar te beginnen.

‘Chloe’ is een Amerikaanse remake van de Franse film ‘Nathalie’ uit 2003. Het verhaal is grotendeels hetzelfde alleen Chloe is wel iets minder stout dan Nathalie, omdat wordt gedacht dat het Amerikaanse publiek minder kan verdragen dan de Franse bioscoopbezoekers.

Chloe is een leuke film, zeven en een half.