Om 11 uur staat onze chauffeur Nanang klaar. Hij begint gelijk met een voorstel voor de te bezoeken dingen. We hadden zelf ook wat dingen in ons hoofd, maar zijn voorstel voor een bezoek aan de haven klonk goed, daar beginnen we mee.

Dat was weer iets totaal onverwacht. Wij zijn gewend aan geautomatiseerde containeroverslag met moderne schepen, hier zijn het hele oude boten die handmatig of met een simpel kraantje worden geladen en gelost. Ongelooflijk.

Volgende stop is het Nationaal Monument in Centraal Jakarta, het is een hele hoge spits op een enorm groot plein gebouwd als herdenking voor de strijd voor een onafhankelijk Indonesië. Je kunt op drie verschillende niveaus wandelen, helaas was het bovenste, de spits al volgeboekt.
Het lijkt alsof je gewoon een trap op kunt lopen via alle vier zijden van het monument, maar die zijn allemaal afgezet. Het blijkt dat je op enige afstand een verdieping naar beneden moet, kaartje kopen en dan onderlangs naar de kern en daar kun je weer naar boven.
In de kern van het monument zit een museum, op de vier muren wordt in stappen de historie van Indonesië afgebeeld. Op de bijgaande teksten komen de Nederlanders er niet echt op hun best uit, je voelt je nederig worden tussen de Indonesiërs hier. Wat hebben we jullie vroeger aangedaan?

Volgende bezoek is aan de Istiqlal moskee, de grootste moskee van zuid-oost Azië. Het is inderdaad een indrukwekkend groot gebouw waar we wel even in willen kijken. We zien mensen ergens hun schoenen uittrekken en inleveren, als wij dat ook doen worden we gevraagd of we moslim zijn. Nee. Oh, dan moet je een andere ingang hebben.
Daar aangekomen worden we een klein kamertje ingeleid en moeten we ons registreren. We krijgen blijkbaar een tour, vooruit dan maar. We moeten een gewaad aan omdat onze in knieën bloot zijn, daarna mogen we naar binnen. Het is echt een mooi, groot indrukwekkend gebouw.

De moskee is gebouwd naast een twee-puntige katholieke kerk, dit om te symboliseren dat meerdere religies naast elkaar kunnen bestaan. De koepel van de moskee heeft een diameter van 45 meter, dat is het jaartal (1945) waarin Indonesië de onafhankelijkheid uitriep.
We zijn nog naar de kerk gelopen, maar omdat de Amerikaanse ambassade op bezoek was mochten we niet naar binnen.

Als laatste vragen we Nanang ons naar de buurt Kemang te brengen in het zuiden van Jakarta (ons hotel is in het noorden). ik had gelezen dat Kemang een trendy buurt is met leuke uitgaansgelegenheden, maar dat viel wat tegen. We zijn misschien niet ver genoeg de buurt in gegaan, maar dan hadden we nog verder moeten rijden. En verkeer in Jakarta schiet niet echt op.

0m 6:15 gaat de wekker en rond half zeven ontbijt. We gaan naar Jakarta! Eerst met de metro naar het vliegveld en zonder veel moeite hebben we onszelf en de koffers ingecheckt. De enige hobbel was dat de mevrouw bij de incheckbalie ons visum voor Indonesië wilde zien. Daar hadden we niet op gerekend, dat was even zoeken.
Ze waarschuwde ons voor enorme rijen in Jakarta maar toen ee dasr aan kwamen viel reuze mee.Ook voor Indonesië hadden we ons huiswerk goed gedaan, we hadden het visum al aangevraagd en betaald en dat was allemaal in orde. We moesten alleen ter plekke nog wel via internet een douane verklaring invullen: een QR code scannen, invuloefening doen, en een gegenereerde QR code opslaan voor later. Ik ben blij dat onze e-sim kaarten ook inderdaad gelijk werkten in Indonesië, anders was er weer een hobbel geweest.

Het duurde wel lang voordat de koffers kwamen maar daarna konden we snel langs de douane met behulp van de QR code.

We werden al snel herinnerd aan het feit dat Indonesië een islamitisch land is, om 12 uur wordt het omroepsysteem van het vliegveld vervangen door de welbekende islamitische oproep tot gebed. Dat is belangrijker dan vliegveld mededelingen.

In de aankomsthal staat onze chauffeur al op ons te wachten. Hij staat de komende dagen tot onze beschikking, dat is geregeld door Van Verre. Hij brengt ons naar het hotel. Ondanks dat het zaterdag is, is het vreselijk druk op de weg, veel files. Hoe zou dat dan op werkdagen zijn.
Onderweg moet hij een pasje gebruiken om van het vliegveld af te komen, en om tol te betalen. Hij heeft geen zin om elke keer uit de auto te leunen, daarom heeft hij het pasje aan een soort van vliegenmepper vastgemaakt en steekt dat de auto uit. Handig!
Hij zet ons af bij het hotel en we spreken af dat hij ons morgenochtend op komt halen voor sightseeing in Jakarta.

We zetten onze spullen op de kamer en wandelen naar het oude deel van de stad. Het is er ontiegelijk druk, en je krijgt een heuse cultuurshock. Toeterende auto’s, ontelbaar veel brommers. Overal kleine eetkarretjes. We komen op het grote plein uit met aan het plein het Gouveneurskantoor. Verderop komen we nog de Nederlandsche Handel-maatschappij tegen, onze invloed van vroeger is hier nog zichtbaar.
Overal spelen bandjes, het is er erg gezellig. Overigens werd ’s avonds om 9 uur iedereen van het plein gestuurd, langer mag de gezelligheid blijkbaar niet duren.

Vincent en ik zijn beide plotseling miljonair als we gepind hebben. Helaas zijn die miljoen Indonesische Roepia (IDR) maar 60 euro waard.

We drinken wat in het Batavia Café, als we vragen wat voor snacks ze hebben roept hij gelijk ‘bitterballen’. Vooruit dan maar. Maar ze zijn niet zo lekker als in Nederland.

Ons plan voor vandaag valt in het water. We wilden eerst naar het reuzenrad de Singapore Flyer en daarna door naar de Gardens by the Bay en eventueel naar de Cloud Forest. Maar het regent pijpenstelen, al lijkt het in de middag droog te worden.
Dus na noodles en curry als ontbijt gaan we onder de paraplu alvast onderweg naar het reuzenrad. Maar halverwege houdt het op met zachtjes regenen en schuilen we in een tunneltje. De verwachting wordt slechter en slechter, als het iets minder heftig regent vluchten we naar een cafeetje.

Het café blijkt in de National Gallery te zitten, als we zien dat het de komende uren blijft regenen besluiten we om de Gallery dan maar een bezoek te brengen.
‘Zijn jullie ouder dan 60 jaar?’ is de vraag die we krijgen, en dat bevestigen we schoorvoetend. Het levert wel een flinke korting op de kaartjes op.

We zijn gelijk de weg kwijt in het gebouw. Dit is een gebouw dat is samengevoegd uit het voormalig Supreme Court en de voormalige City Hall. Een deel van de totale ruimte bevat de kunst, een ander deel bestaat uit lege ruimtes en die verwijzen dan weer naar de oude functies, erg verwarrend. Maar uiteindelijk beginnen we het te begrijpen.
Ik ben niet erg onder de indruk van de collectie, enkele objecten boeien me maar het merendeel raakt me niet. Ik denk dat mijn mindset er ook niet naar was.

Als we aan het eind van de middag uitgekeken zijn, en de verwachting nog steeds regen is, gaan we naar één van de sauna’s in de buurt van Chinatown.

We komen in de toekomst vast nog wel eens langs Singapore, dan kunnen we het plan alsnog uitvoeren.

We hebben goed geslapen na de vlucht op de rare tijden van gisteren, hopelijk zitten we nu gelijk in het goede ritme. Na het ontbijt naar buiten en even wennen aan de 30 graden en de hoge luchtvochtigheid.

Het is ook even wennen aan het verkeer, de auto’s rijden aan de verkeerde kant van de weg en de roltrappen rollen de verkeerde kant op. Betalen blijkt vaak lastig. Rabobank pasjes doen het niet (ja ze zijn voor de wereld geactiveerd), ASN vaak wel maar niet altijd, credit card lukt wel altijd. Het logo Apple Pay wil niet zeggen dat Apple Pay werk, dat verbaast me nogal.

Eerste doel van vandaag is een Ingress banner in Chinatown, dat is vlak bij ons hotel. Om ingress te kunnen spelen heb je internet op je telefoon nodig. Dat had ik al uitgezocht in Nederland, tegenwoordig heb je geen fysieke sim kaart meer nodig maar kun je er een digitaal op je telefoon installeren. Ik heb gekozen voor de provider Nomad, die biedt e-sims aan. Je installeert de Nomad app, bestelt een e-sim en installeert hem, thuis al. Hij activeert automatisch als je in het land van bestemming aan komt. Ik heb een e-sim gekozen die zowel in Singapore als in Indonesië werkt, 20GB aan data, meer dan zat. En bovendien ben je op je gewone sim kaart nodig steeds telefonisch bereikbaar. Ideaal.
Maar goed, eerst banner lopen en daarna Chinatown verder verkennen. Ik hou van de pleinen met de vele restaurantjes, het is er vreselijk druk.

Vervolgens met de metro naar HarbourFront, daar vandaan gaan we met de kabelbaan naar een uitkijkpunt op mount Faber. Je hebt er inderdaad een prachtig uitzicht over de stad en havens.
Daarna met de kabelbaan, inclusief overstap naar een andere kabelbaan, naar het eiland Sentosa. Daar staat een enorm hotel inclusief zwembaden, palmbomen en strand. Aan het strand (maar niet bij het hotel) bestellen we een mega-fles Singapore Sling, de nationale mixdrank hier.

Eten doen we in een winkelcentrum in Chinatown. In een lokale gay bar, Dorothy’s, drinken we nog wat.

Vannacht rond 2 uur vertrok onze vlucht naar Singapore, rond 6 uur ’s avonds landden we op het vliegveld van Singapore, Changi Airport. De vlucht duurde ongeveer 11 uur, daarnaast is er nog 5 uur tijdsverschil ten opzichte van Istanbul. Tijdsverschil met Nederland is nu 6 uur.

We waren supersnel door de douane van Singapore heen. Geen rijen, paspoort afgeven, een foto maken en afdruk van de duimen maken. We hadden kennelijk ons huiswerk goed gedaan, je moet vóór aankomst een soort visumaanvraag indienen via internet. Ik neem aan dat op basis van het paspoortnummer de douane gelijk kon zien dat het ingevuld was.
Trouwens in het vliegtuig werden we door de purser nog gewaarschuwd voor het feit dat er de doodstraf staat op bezit van drugs bij binnenkomst van Singapore.

Hoe komen we bij het hotel? Uber geprobeerd maar dat lukte niet.
Volgens Google Maps kun je met een soort van city train (wat gewoon de metro blijkt te zijn) naar het centrum reizen. Her en der zien we op het vliegveld bordjes die wijzen naar ’trains to city’, alleen om daar te komen moeten we nog wel met een treintje van Terminal 1 naar Terminal 2.
Nu nog kaartjes regelen. Je kunt een meerdaagse metro ticket kopen, maar een mevrouw achter een verkoopbalie raadde ons aan de eerste rit gewoon met creditcard te doen. En dat werkt uitstekend, gewoon je creditcard gebruiken voor in- en uitchecken.

Na inchecken in het hotel steken we een riviertje over en komen in de buurt Clarke Quay terecht, een plek waar het barst van de horeca. We nemen wat fingerfood als avondeten, honger hebben we niet want we hebben pas enkele uren geleden ontbijt gehad in het vliegtuig.
Dat was eigenlijk wel raar aan de vlucht, 3 uur ’s nachts warme maaltijd en 4 uur ’s middags (Singapore tijd) ontbijt…