We hebben een nacht geslapen in het hotel La Concha Key West, het grappige is dat we dit hotel niet bewust geboekt hebben. Vanuit Orlando wilden we een hotelreservering in Key West, maar de prijzen die je op de websites van de hotels vindt zijn erg hoog, al gauw meer dan 300 dollar per nacht. We kregen een tip van iemand; je kunt via een speciale website bieden op hotelkamers waarbij je dan vaak een kamer kunt krijgen ver onder de prijs die op de websites van de hotels staan. Dat hebben we dus gedaan, Marcel heeft een bod gedaan op de website waarbij we aangaven dat we minimaal een drie-sterrenhotel zochten en maximaal 160 dollar wilden betalen. Binnen de kortste keren kwam de website met ons hotel terug, 160 dollar dus terwijl volgens de website van het hotel de minimale prijs 279 dollar is. Dat scheelt nogal!

Het vliegtuig is gehuurd tot vanmiddag 14:30, al terugrekenend betekende dat dat de wekker vanmorgen om half acht moest gaan. Na een prima ontbijt in een leuke tent in Key West, Pepe’s Cafe, laten we ons per taxi naar het vliegveld brengen. Het vliegtuig staat netjes geparkeerd, dat hebben wij niet gedaan, dat doet een bedrijf op het vliegveld voor je. Er moet weer getankt worden en dat doet dat bedrijf ook. Erg luxe allemaal – dat overkomt je in Nederland niet.
Om kwart over tien zijn we zover dat we de lucht in kunnen. Ik aan de controls, Marcel aan de knoppen en microfoon. Het eerste stukje is min of meer gelijk aan het laatste stuk van gisteren, over de eilandjes. Je moet niet te ver ten noorden van de eerste eilandjes vliegen want daar hangt een grote weerballon aan een kabel boven de zee, die wil je absoluut niet raken want die snijdt zo de vleugel van je vliegtuig.
Halverwege de Keys gaan we links af het water over richting Everglades. Het is nu even geen tijd voor een motorstoring, in het water wil je niet terecht komen want daar zijn haaien, en in de Everglades wil je niet terecht komen want daar wonen de krokodillen. Het weer valt een beetje tegen, bij de oversteek hebben we zelfs wat regen; eenmaal boven land wordt het wolkendek steeds dunner en krijgen we weer blauwe luchten.

Op de heenreis heb ik een tijdje de autopilot aan gehad; we werden er een beetje zeeziek van want die autopilot had moeite het vliegtuig recht te houden. Het vloog als het ware zichzelf steeds voorbij, te veel naar links, dan weer te veel naar rechts, te hoog, te laag, hij bleef maar corrigeren. Ik probeer het vandaag nog een keer, maar na een minuut of wat schakel ik hem maar weer uit, dat ding kan gewoon niet netjes rechtuit vliegen.
Onze checkout instructeur had het al tegen ons gezegd – vliegen over de Everglades en ten noorden daarvan is vliegen over ‘a whole lot of nothing’. Inderdaad, geen wegen, geen huizen, niks is er te doen. Maar toch wat sneller dan verwacht, zeg na dik een half uur niks, kwamen weer menselijke bouwsels in zicht en kon ik na enige tijd de kist neerzetten op het erg verlaten vliegveld Immokalee.

Tanken, van stoel wisselen, en beginnen aan het laatste been van de tocht. Zoals wel vaker deze tocht worden we op de radio regelmatig overgezet naar andere frequenties. Dit laatste stuk ging het redelijk goed, maar bij voorgaande stukken hebben we meerdere keren meegemaakt dat we werden overgezet naar een andere frequentie die ons dan niet wilden hebben en ons gelijk weer doorzetten naar een andere frequentie; kennelijk weten ze niet altijd goed van elkaar wie welk deel van het luchtruim controleert. Overigens werden we op de radio altijd goed geholpen,  we vragen elke keer ‘flight following’ wat betekent dat je bij hun op de radar staat en dat ze je waarschuwen als er een ander vliegtuig bij je in de buurt vliegt, of als bij voorbeeld een militair gebied in de buurt ‘hot’ is, of als je iets illegaals dreigt te gaan doen, bijvoorbeeld een verboden gebied invliegen.

Ook dit laatste stuk verloopt probleemloos zodat we iets na twee uur ’s middags weer op Kissimmee Airport staan, mooi op tijd dus.

De gevlogen route kun je vinden in mijn vorige blog over de heenreis.

De oude en nieuwe weg naar Key West

Oneindige stukken niks bij de Everglades

Marcel als co en fotograaf, ik als piloot

Landen op Immokalee

Als ik wakker word voel ik de eerste spanning al, het gaat gebeuren vandaag. We hebben het vliegtuig gereserveerd vanaf twee uur vanmiddag tot morgen half drie voor de vlucht naar Key West.
Al snel zitten Marcel en ik met onze laptops aan tafel om de vlucht voor vanmiddag voor te bereiden. Sunstate Aviation wil weer een stapel papierwerk zien als bewijs dat we de vlucht goed voorbereid hebben: er moet een vliegplan gemaakt en ingediend worden, het weer moet uitgebreid opgevraagd en ingediend worden, de weight and balance moet volledig uitgewerkt worden, lijnen op de kaarten, vliegvelden opzoeken, radiofrequenties opzoeken en opschrijven enzovoorts.
De eerste vlucht gaat van Kissimmee naar Pompano Beach, een veld iets ten noorden van Miami; de tweede van Pompano Beach via de kust van Miami, over de Keys naar Key West. We willen dan overnachten op Key West. Morgen de derde vlucht van Key West naar Immokalee waarbij de route over de Everglades loopt en als laatste, vierde, vlucht van Immokalee terug naar Kissimmee.
Rond half een zijn we klaar en vertrekken met het dak van de auto open richting vliegveld, we zijn beide duidelijk gespannen. Zijn we niks vergeten voor te bereiden? Gaat Sunstate Aviation akkoord met onze voorbereidingen? Volgens de weight and balance mogen we niet met volle tanks vertrekken – is de kist niet per ongeluk vol getankt?

Eenmaal op het veld gaat het redelijk soepel, alles wat we voorbereid hebben is goed, de kist is niet afgetankt. Marcel heeft nog een vraag over radiofrequenties, en wordt doorverwezen naar Steve. Die gaat heel moeilijk lopen doen, we moeten plotseling allerlei vragen van hem beantwoorden over de te vliegen route die we voorbereid hebben en hij vindt dat we bij Miami niet via de kust mogen omdat het daar veel te druk is; ook is het ten strengste verboden van hem om night VFR te vliegen op Key West. We ondervinden dit gesprek als uiterst onvriendelijk – alsof we een stel kleine kinderen zijn die nodig terecht gewezen moeten worden.
We nemen voor de zekerheid maar wel zijn advies ter harte over het niet via de kust vliegen bij Miami (later hebben we daar spijt van).

Iets na half drie zijn we klaar en vertrekken we. We genieten volop van de vlucht en zonder problemen komen we 1 uur en 45 minuten later op Pompano Beach aan waarbij ik de piloot was, en Marcel de navigator/radioman. Na een korte tankstop vliegt Marcel ons naar Key West, ik ben navigator en radioman. Niet lang na het opstijgen krijgen we contact met Miami Approach, en die vraagt of we een route via oost of west van Miami willen hebben; we kijken elkaar aan, twijfelen even maar ‘we stick to the plan’ en vragen een route aan de westkant, dus niet de kustkant. Hadden we maar de kust gekozen, we balen dat Steve ons deze route aangepraat heeft.
Het stuk dat we vliegen over de Keys is echt waanzinnig mooi. Je ziet de autosnelweg van eiland naar eiland gaan en  we zien prachtige dorpjes, havens en huizen. Deze tocht duurt ook 1 uur en 45 minuten, en dan staan we plotseling op Key West International Airport. We did it!

Hieronder staat de volledige gevlogen route (ook de terugweg); voor een groter overzicht klik hier. De kaart is interactief, je kunt in- en uitzoomen zodat je bijvoorbeeld bij een vliegveld precies kunt zien hoe we zijn aangekomen en vertrokken van het veld, en waar we op het veld geparkeerd en getankt hebben.

‘;
?>

Onze werkplek

Pompano Beach

De oude en nieuwe snelweg

Het wordt al laat

Een van de vele eilandjes

Key West International Airport

Ik was er echt!

Na de stress van gister is het vandaag tijd om lekker te ontspannen. De zon schijnt, het is lekker warm buiten – een prima dag om een bezoek te brengen aan een van de vele pretparken hier in de buurt. We gaan naar Disney Hollywood Studio’s en willen in de avond het vuurwerk bewonderen in het Epcot park. In 2004 ben ik daar ook al eens geweest, maar dat geeft niet, het is bijna acht jaar geleden.

In het park haal ik mijn fototoestel tevoorschijn en kom tot ontdekking dat mijn meest gebruikte lens (de 27-70) stuk is, hij wil niet meer scherpstellen. Je voelt de motor in de lens moeite doen, maar er gebeurt niks. Shit. Gelukkig heeft Marcel ook fotospullen bij zich, hij wordt de hoofdfotograaf, ik besluit de iPhone fotograaf te worden.
We doen een aantal attracties zoals de Rock ‘n’ Roll Coaster (een snelle achtbaan in een donkere ruimte met muziek van Aerosmith), Start Tours (een full motion simulator met een Star Wars missie in 3D) en de Twilight Zone Tower of Terror (waarin je een paar keer een vrije val maakt in een soort lift).
Tegen het eind van de middag laten we ons naar Epcot rijden, daar  doen we Mission: SPACE (je vliegt van aarde naar mars waarbij je flinke G-krachten voelt – heerlijk!) en lopen vervolgens naar het Japanse paviljoen in het landen gedeelte voor een heerlijke maaltijd.

Dan is het alweer 9 uur ’s avonds: vuurwerktijd.

Een heerlijke rustige dag zo.

Het doet toch wel wat met me, het vooruitzicht van een checkout. Ik ben gister bijtijds naar bed gegaan maar een fijne nacht is het niet geworden, ben heel vaak wakker geweest. Wellicht een stukje jetlag, maar ik denk vooral het vooruitzicht dat je weer moet bewijzen aan een willekeurige instructeur dat je wel kunt vliegen.

Om half zeven is het tijd om op te staan, we worden om acht uur verwacht op het vliegveld.
’s ochtends komt eerst nog een aantal emails binnen met reschedules, kennelijk is een en ander omgegooid in de planning van het vliegbedrijf. Plotseling blijkt Marcel zijn theoriesessie te zijn verschoven van zaterdagochtend 8 uur naar zondagochtend 8 uur, en heb ik een nieuwe instructeur. We trekken ons er niks van aan, en staan gewoon om 8 uur bij het vliegbedrijf.

En dat was maar goed ook, er is inderdaad een andere instructeur, Gavin, en die stond ons al op te wachten. Ik sta in de planning om van 12 tot 2 te gaan vliegen met die instructeur, Marcel nog met de vorige instructeur van 4 tot half 7; gelukkig hoeven we ons niet veel van de planning aan te trekken, Gavin vertelt ons dat we nu samen 2 uur theorie gaan doen, en om 12 uur met zijn drieeen de lucht in gaan, op een ander veld van piloot wisselen en daarna terug.
We zijn inderdaad 2 uur met de theorie bezig, en dan hebben we nog niet alles behandeld wat we aan huiswerk hadden opgekregen. Gavin deed er niet moeilijk over en hield er na 2 uur gewoon mee op – hij had nog een andere lesvlucht van 10 tot 12 waarna wij weer aan de beurt waren. Volgens mij was Gavin wel tevreden over onze theorie, het was vooral leuk om toen Marcel en ik samen de weight and balance uitrekenenden, en we na enkele minuten precies met de uitkomst kwamen die hij wilde horen.

De theorie is gelukt, nu twee uur wachten tot we de lucht in mogen. Marcel en ik hebben onderling afgesproken dat hij als eerste gaat, kan ik de kunst nog een beetje afkijken. In die twee uur wachttijd eten we wat uit de vrieskast van het vliegbedrijf (komt uiteraard op onze rekening te staan), vervolgens zitten we met gespannen gezichten op de bank te wachten. Het is toch altijd spannend, in Nederland vlieg je met je ogen dicht het hele land door, maar hier in Florida is het allemaal wat anders. We weten het eigenlijk wel, vorig jaar hebben we hier ook gevlogen, maar je moet het toch maar weer bewijzen aan een instructeur. En je hebt niet alles in de hand, als de instructeur met het verkeerde been uit bed gestapt is dan kunnen we daar bij de check toch flink last mee krijgen.
Marcel vliegt inderdaad als eerste, niet omdat wij dat beslist hadden maar omdat Marcel de zwaarste van ons tweeen is; we zitten op het randje van de weight and balance en het helpt als de zwaarste eerst voorin zit. Het gaat allemaal goed, Marcel moet van alles en nog wat daar boven in de lucht doen, waaronder standaard dingen als langzaam vliegen en steile bochten maken, maar ook nieuwere dingen zoals het bedienen van de Garmin G1000 glass cockpit, en de Bendex King KAP140 autopilot. Het gaat allemaal prima, net als een aantal landingen op het veld Winterhaven.

Ondertussen zijn de twee uur al zo goed als om, en ik moet nog. Gavin belt naar het vliegbedrijf dat het ‘wat later’ wordt. Een hoop dingen worden wat sneller afgehandeld om tijd te winnen en na 1 landing op Winterhaven gaan we weer richting Kissimmee. Onderweg laat Gavin mij nog een hoop dingen doen die Marcel ook moest doen (maar dan een beetje korter om tijd te winnen) en vervolgens terug naar het veld. Om drie uur staan we weer bij Sunstate Aviation waar vervolgens blijkt dat Gavin zijn volgende vlucht geannuleerd is – het gehaast was niet echt nodig geweest.

En het goede nieuws is: Marcel en ik zijn beide goed bevonden! Met vlag en wimpel hebben we de testen die Gavin ons oplegde doorstaan en heeft hij onze logboeken afgetekend. We mogen maandag naar Key West vliegen!!! De vele avonden van voorbereiding worden dan toch beloond.
Alle andere afspraken die in het boekingssysteem waren gezet (die van Marcel vanmiddag, de theorie voor Marcel op zondag, de vluchten die voor Marcel en mij op zondag nog gereserveerd waren voor het geval het de eerste keer niet goed zou gaan) worden geschrapt en dat betekent morgen uitslapen! Wat een heerlijk vooruitzicht.

De spanning valt van ons af en we beginnen aan de terugreis. Ik had al eens tegen Marcel gezegd dat ik misschien wel een nieuw type iPad zou willen kopen, daarom stelde hij voor langs een groot winkelcentrum te rijden. Ik had er niet veel vertrouwen in – ik had gelezen dat de nieuwe iPad allang uitverkocht was. Dat bleek dus helemaal niet het geval te zijn, van alle types iPad was er meer dan genoeg voorraad. Na eventjes twijfelen heb ik de knoop doorgehakt: kopen! Mijn ouders hadden al aangegeven belangstelling te hebben voor mijn iPad 2, dat kan ik dan mooi combineren.
Toch nog een probleem: mijn credit card is kennelijk over de limiet, het vliegbedrijf heeft een bedrag gereserveerd voor vandaag, maandag en dinsdag, en daar kon kennelijk niet nog een iPad bij. Gelukkig heeft Marcel een tweede credit card en hij biedt aan het geld voor te schieten. Wel raar trouwens dat in de Apple Store geen pin-kaart wordt geaccepteerd.

Nee, geen foto’s bij dit verhaal; we hadden beide onze fotocamera’s bij ons, beide een iPhone waar we prima foto’s mee kunnen maken, maar het hele gebeuren was toch te spannend om daarnaast nog wat plaatjes te schieten. Helaas.

De afgelopen weken ben ik vele avonden bezig geweest met het voorbereiden van deze Florida tocht. Marcel en ik willen erg graag weer weg met een vliegtuig waarin een zogenaamde ‘glass cockpit’ zit – dat betekent dat in het vliegtuig niet een lading ouderwetse vlieginstrumenten zitten maar twee grote computerschermen waar alles op te zien is. We hebben een cursus gekocht over de Garmin G1000, de glass cockpit die in het vliegtuig zit; daarnaast hebben we een simulator op de pc draaien waarmee we kunnen oefenen. Zelfs in het vliegtuig gister onderweg van Dublin naar Orlando zijn we beide nog met de cursus in de weer geweest om zo beslagen mogelijk ten ijs te komen.

We gaan een vliegtuig huren bij het bedrijf Sunstate Aviation, alleen gaat dat niet vanzelf. Per email kregen we een enorme lading papierwerk opgestuurd dat we helemaal moeten voorbereiden voordat we ook maar een meter mogen vliegen. Een 11 kantjes tellend aanmeldformulier moet ingevuld worden, minimaal 5 cursussen over vliegveiligheid op een AOPA website moeten gevolgd worden, een vliegplan naar een vliegveld in de buurt moet gemaakt en ingeleverd worden en een lijst van 53 theorievragen moeten worden beantwoord. Het aanmeldformulier hebben we in Nederland al ingevuld en opgestuurd zodat we ons konden inschrijven voor de checkout; tijdens de vlucht naar Orlando, en vandaag overdag hebben we de rest van het papierwerk ingevuld in de hoop dat we morgen vrij soepel door de checkout heen komen. Een checkout houdt in dat de verhuurder je met een instructeur de lucht in stuurt om te kijken of je veilig met het vliegtuig kan vliegen en landen; als dat in orde is dan mag je het vliegtuig zelfstandig meenemen.

We zijn (met het dak van de auto open uiteraard waardoor ik nu al een verbrande kop heb) naar het vliegveld van Kissimmee gereden om te kijken waar Sunstate Aviation zit, en of alles nu geregeld is. En om te kijken of het theoriegedeelte iets verlaat kan worden – het staat nu op zaterdagochtend 8:00 uur – een beetje vroeg voor een vakantie. Helaas gaat dat niet lukken, morgen vroeg op.
Verder lijkt alles geregeld, als de checkout morgen lukt dan kunnen we maandag naar Key West. Mocht er toch een probleem zijn met de checkout, dan hebben we het zondag nogmaals proberen.

Hieronder het type vliegtuig waar we mee aan de slag gaan: een Cessna Skyhawk 172SP met een Garmin G1000 glass cockpit en een Bendex King KAP 140 autopilot.