Rechts staat een plaatje van de hele tocht; klik erop voor een groter formaat. Groen is de heenreis, paars de terugreis.

De laatste dag alweer van de vakantie – in drie benen naar huis.

Er is nog steeds veel onduidelijkheid over wat nou wel en niet mag binnen Schengen-landen. In de pre-Schengen tijd was het zo dat, als je naar het buitenland vloog, je vanaf een zogenaamd douaneveld moest vertrekken, en op een douaneveld moest aankomen. De douane kon dan komen controleren of je iets aan het smokkelen was.

Het Schengen-accoord zegt dat aan de grens niet meer gecontroleerd wordt; maar betekent dat nou ook dat ik van een niet-douaneveld mag vertrekken naar het buitenland? Er wordt veel over gesproken, maar een definitief antwoord is er blijkbaar nog niet.
Ik heb Marianne van de vliegclub op Hilversum gebeld vanaf Troyes of daar al duidelijkheid over was. Dat bleek niet het geval, dus dan maar weer via douanevelden. Eigenlijk zouden we graag van Troyes naar Maubeuge willen vliegen omdat dat beter op de route ligt, maar Maubeuge is geen douaneveld. Dus daarom maar via Charleville.

Overigens liet Marianne weten dat het weer barslecht was in Hilversum, en het maar de vraag was of we thuis zouden kunnen komen.
Er zit een prima meteo op Troyes, en daar zagen we inderdaad op de beelden dat Midden-Nederland en het zuidwesten dicht zaten. Maar volgens de weervrouw zou dat de komende uren optrekken. Geen probleem dus. En Charleville konden we zowiezo naar toe.

Dus onderweg (LFQB – LFQV).
Op Charleville was ook al geen antwoord op de radio. Dus maar weer goed uitkijken, zelf een baan uitzoeken en landen.
Er was wel een soort vliegclub waar een oudere man en vrouw de scepter zwaaiden. De beste man was ook de pompbediende, maar wij hadden geen brandstof nodig. Toevallig was er ook nog een ander clublid van Hilversum vliegend op bezoek.
We vroegen of we wat konden eten. Nou, dat kon! Het werd een complete warme maaltijd met cous-cous, kip, lam, worstjes, groentes en stokbrood. Veel teveel. Maar daar hebben ze zichzelf later aan tegoed gedaan. Het smaakte wel prima.

De volgende stap is gepland naar Seppe ((LFQV – EHSE), maar omdat Marianne zei dat het zo slecht was nog maar eens gebeld met Seppe, Amsterdam Info en Brussels Info. Het zicht houdt niet over – in Belgie 4500 meter, en in Woensdrecht 2800 meter. Het is te doen, en de verwachting is dat het nog wel wat beter wordt.

Dus onderweg naar Seppe, via Maubeuge om vooral westelijk van Brussel langs te kunnen. Aangekomen in Belgie heb ik Brussel Information opgeroepen; ze zien je dan op de radar en waarschuwen je als je andere kisten in de buurt hebt of als je verboden gebieden binnen gaat (en daar zijn er heel wat van in centraal Belgie). Brussel Info had het zeer, zeer druk; er was bijna niet tussendoor te komen.
Toen we de grens over gingen, ging ook gelijk het zicht een stuk achteruit, die 4500 meter klopten wel. In Nederland aangekomen brak de zon weer een beetje door zodat de landing op Seppe verder geen probleem was.

Na wat drinken op Vliegclub Seppe (waar ik veel bekenden zag uit de tijd dat ik daar lid was) startte ik voor de laatste keer deze vakantie de PH-DON voor het stukje naar Hilversum (EHSE – EHHV). Rond half zes stonden we weer op de grond, en zat de trip erop!

Zo stil als het gisteravond was in het stadje, zo gezellig druk is het vanmorgen. Misschien valt het hier toch wel mee en is het een leuk stadje overdag.

Gelukkig is het weer uitstekend op Carpentras, en is de verwachting dat het in St. Etienne wel eens wat bewolkt zou kunnen zijn. Dat is helemaal niet erg, sterker dat is wel lekker omdat het dan wat minder heet is in de kist als je op de grond aan het taxien bent.

Onderweg naar St. Etienne (LFNH – LFMH) zijn we om het gebied van Avignon heen gevlogen, en met een grote boog om een kerncentrale heen gegaan. De Fransen zijn sinds 9/11 niet erg vriendelijk met boetes als je over een centrale heen vliegt.
St. Etienne is een groot veld met echte aankomst- en vertrekhallen. En met een bar met plastic-verpakt eten. Hier hebben het slechtste eten van de hele vakantie gehad, meestal was wel een klein restaurantje aanwezig waar je heerlijk kon eten. Hier dus niet.

Vervolgens door naar Troyes (LFMH – LFQB) waar het bewolkt was. Dit was het langste been dat we deze vakantie gevlogen hebben, 2 uur en 5 minuten. dat is toch ook wel de limiet voor een been, 1 tot anderhalf uur is ideaal. Dan kun je weer even je benen strekken, plassen, en even geen headset die op je hoofd zit te drukken.

Een taxichauffeur bracht ons naar het centrum van de stad. Het was een prachtig hotelletje in oude stijl. En Troyes was nog een gezellige stad ook! Veel restaurantjes en veel mensen op de been. Verrassend na steden als Chalon en Carpentras.
Vincent vond een aankondiging van een soort lichtshow in een kathedraal; dat leek ons wel leuk, dus wij ernaar toe. Het begon inderdaad in de kathedraal, maar daar bleef het niet bij: we werden al na enkele minuten de katheraal uitgebonjourd, en mee op sleeptouw genomen: het werd een wandeling door de stad langs allerlei bezienswaardigheden, begeleid door een aantal acteurs. Erg, erg grappig, alleen jammer dat ik geen barst verstond van de verhalen – ik dacht dat ik wel een beetje Frans kon, maar hier kon ik helaas geen woord van verstaan.

Na een paar dagen niks doen behalve genieten van zon en zwembad is het weer tijd om vandaag, donderdag, te beginnen met terug vliegen richting Nederland.
Er wordt voor vrijdag mogelijk wat buitjes verwacht in het Rhonedal; hopen dat we daar geen last mee krijgen.

Het plan is om nu iets westelijker te gaan vliegen dan de heenreis en een stukje Centraal Massief mee te pakken. Of dat gaat lukken hangt van het weer af.

Vandaag een korte eerste trip: van Cannes naar Carpentras (LFMD – LFNH) om er weer een beetje in te komen. Na 56 euro afgerekend te hebben voor de landing en het parkeren van het vliegtuig voor 3 dagen (valt weer mee dus) onderweg naar Nederland!
Nou ja, onderweg – de vrouw op de toren, die voor niet-Fransen onverstaanbaar was, maakte er een potje van. We zagen twee kisten gevaarlijk dicht bijelkaar komen terwijl wij 20 (!) minuten lang voor de startbaan stonden te wachten op binnenkomend verkeer. Ze had het totaal niet onder controle.

Overigens moesten we op Cannes eerst door de Departure controles heen: de tassen moesten door de scanner, onze zakken moesten leeg en we moesten door een poortje – zoals dat altijd gaat als je met een lijnvlucht vertrekt. Bovendien moest ik me legitimeren, en mijn vliegbrevet laten zien.

Op vliegveld Carpentras was niemand op de radio te bereiken – een doe-het-zelf veldje; er waren wel een paar vliegtuigen en een paar piloten op het veld die bij een vliegclub horen. We vroegen ze of we een taxi konden bellen, en voor we het wisten zaten we bij een van die piloten in auto! Aangekomen bij het hotel wilden we hem wat geld geven, maar dat werd zeer resoluut geweigerd.

Carpentras is op donderdagavond ook redelijk uitgestorven (zoals Chalon). We zijn op een terrasje gaan zitten waar nog verder niemand zat om te gaan eten. Even waren er alweer 3 tafels bezet – als er 1 schaap over de dam is…

Op naar ons einddoel! Vandaag gaan we in 3 etappes naar Cannes, via Valence en Aix.

Vincent pakt het vliegen uitstekend op, hij neemt steeds meer taken op zich, zoals kaartjes uitzoeken, route bepalen en administratie doen. Ook luistert hij goed mee op de radio, en dat alles maakt het voor mij een stuk makkelijker.

Valence (LFLH – LFLU) is een groot veld dat ook militair gebruikt wordt, maar er niet veel activiteit.
Er is een restaurantje, dus even wat eten en weer door.

Over de uitlopers van de Alpen zijn we doorgevlogen naar Aix (LFLU – LFMA), een leuk veld waar ook nog redelijk wat activiteit is. Alleen de pompbediende was er niet, dus werd een vervanger opgetrommeld.
Vervolgens moesten we een vliegplan voor Cannes indienen, maar degene die dat normaal doet was toevallig die dag een paar uurtjes de deur uit. Ze zou om 4 uur terug zijn, maar dat was ze niet.
Dus wij naar de (nu echte) pompbediende die had aangeboden het vliegplan te versturen. Maar die kon de juiste telefoonnummers niet vinden.
Gelukkig kwam daar de mevrouw van de handling aan zodat we eindelijk ons vliegplan de deur uit konden doen en vertrekken naar Cannes.

Die vlucht (LFMA – LFMD) ging ook over wat hogere gebieden, en door militaire zones. Door in de lucht contact op te nemen met Le Luc kregen we toestemming om daar doorheen te vliegen.

De landing op Cannes ging prima, al was de vrouw op de toren moeilijk te verstaan…

Rond elf uur waren we bij de havendienst om onze landing en onze nacht parkeren te betalen. Dat was een meevaller: nog geen 40 euro voor de landing plus de overnachting voor het vliegtuig.
De meteodienst op Beek is perfect – je krijgt uitgebreide informatie over het weer, voor het komende uur, maar ook voor komende donderdag – 4 dagen vooruit.
Het weer is uitstekend; het vliegplan krijgen we uiteindelijk via de computer de deur uit, en tegen half een hangen we in de lucht richting Verdun.

De vlucht (EHBK – LFGW) verliep uitstekend, en dik een uur later stonden we bij Verdun aan de grond om te tanken en te eten/drinken. Officieel is er geen restaurant op het vliegveld, maar toch konden we er uitstekend lunchen.

Vervolgens naar Chalon (LFGW – LFLH), een veldje iets onder Dyon. Dat werd ook een perfecte vlucht; half 5 stonden we aan de grond. Een taxi bracht ons naar het centrum van de stad, en de chauffeur kreeg een enveloppe met commissie van het hotel waar hij ons naar toe bracht. Een prima hotel overigens.

Chalon-op-zondag is echt he-le-maal niks, alle winkels zijn dicht, maar ook veel restaurants zijn gesloten. Na enige omzwervingen toch een leuk restaurantje gevonden en lekker gegeten.

Vervolgens naar het hotel, een laatste drankje, de vlucht voor morgen voorbereiden en de administratie voor vandaag doen…