We gaan aan onze tocht beginnen! De plannen zijn gemaakt, de te vliegen route is bekend, dus op tijd naar het vliegveld Airpark Orlando North.

Het plan is vandaag 3 benen te vliegen richting het strand waar de Wright Brothers hun eerste vlucht hebben gemaakt. Morgen, dinsdag, vliegen we dan het laatste stuk naar het strand zelf.
De mensen op Orlando North laten ons nog even de radar zien en waarschuwen ons voor een buienlijn in North Carolina die richting kust trekt. We melden dat we 2 tussenlandingen maken, en per keer goed op het weer gaan letten.

Het eerste been gaat van Orlando North naar Jekyll Island. De vlucht duurt uiteindelijk 1 uur 35 minuten met mij als PIC (Pilot In Command) achter de yoke en Marcel achter de iPads, kaarten en microfoon. Het eerste deel is al bijna saai – nu zie je pas goed hoe groot en uitgestrekt Amerika is. Zo ver het ook kan reiken alleen maar bos, bos en bos. Nauwelijks wegen en bebouwing.
Het verandert als we bij de kust komen, daar willen mensen wel wonen, en het ziet er een stuk leuker uit. Ook krijgt Marcel wat te doen, hij mag via allerlei frequenties ons langs Jacksonville loodsen.
Het veld Jekyll Island laat zich makkelijk vinden. Er is geen toren, dus roepen we via de unicom frequentie welke baan we gaan nemen voor de landing, even later staan we aan de grond. In het gebouwtje aan het veld is WiFi, we bekijken het weer, en weten zeker dat we ons volgend doel kunnen bereiken; daar kijken we dan wel weer verder.

Marcel gaat links in de cockpit zitten, ik ga me met navigatie en radio bezig houden voor het volgende been: Jekyll Island naar Charleston Executive. De hele route gaat langs de kust en door een stel militaire gebieden. Een van die gebieden wordt genoemd in een NOTAM en zou dus actief kunnen zijn.
Bij Savannah, een stuk voor de militaire gebieden, begin ik al te roepen op de radio. We worden snel enkele keren achter elkaar van frequentie naar frequentie gezet, maar dan zit ik uiteindelijk bij de militairen en blijkt dat we gewoon door de gebieden mogen vliegen. Geen restricties. Dat betekent dat we niet om hoeven te vliegen.
Het been verloopt spoedig, en na 1 uur en 20 minuten stappen we alweer uit de kist. We verbazen ons erover dat een groot veld als dit, Charleston Executive, geen toren heeft, maar een unicom. Er zijn vier landingsrichtingen, en je mag zelf 1 uitzoeken. Geen enkele indicatie van welke je zou moeten nemen, we berekenen het zelf wat het beste is aan de hand van de ons bekende wind.
De afhandeling en bijbehorend gebouw is wel type Executive: een marshall helpt ons bij het parkeren van het vliegtuig, en het ontvangstgebouw is erg luxe uitgevoerd. Prachtige ruimtes en zeer nette toiletten.
We willen een hapje eten, dat is niet op het veld, maar de mevrouw achter de balie vertelt ons graag waar we wel wat kunnen eten. Hoe komen we daar dan? We krijgen -gratis!- een auto van het vliegveld mee. Het is toch niet te geloven.
We wilden naar de Fat Hen gaan, maar die hebben we niet gevonden, het werd een simpele Pizza Hut (op de terugreis zien we het restaurant wel).

Ik mag het derde been weer vliegen. Er komen volgens de buienradar wel buitjes in de buurt maar het lijkt erop dat we daar geen last van gaan krijgen. We gaan vliegen van Charleston Executive naar Cape Fear, daar blijven we dan een nacht slapen.
De reis begint weer voorspoedig, Marcel leeft zich uit op de radio.
Links van ons, land inwaarts, zien we nu toch allerlei buien verschijnen; op een gegeven moment zien we ook bewolking voor ons en worden we langzaam omhoog gedreven om te voorkomen dat we de wolken in vliegen. De radar-man waar Marcel mee praat valt het ook op, wat zijn we van plan? Marcel vertelt dat we omhoog moeten om op zicht te kunnen blijven vliegen, de radar-man zegt dat we niet teveel mogen stijgen. We beloven te dalen tot onder de bewolking in plaats van erboven – en vervolgens zijn de wolken weer verdwenen. Probleem opgelost.
Een stuk verder worden we via de radio gewaarschuwd voor neerslag boven de stad Grand Strand, en inderdaad even later zien we de bui hangen boven het kuststadje. We besluiten wat meer over het water te gaan vliegen om de bui te missen, en hebben er verder geen last van.
Na 1 uur 25 vliegen zet ik de motor uit op het vliegveld Cape Fear – de eerste vliegdag zit erop. En mooi op tijd, als we na het tanken de kist uitladen, begint het te regenen.

We hebben vandaag gevlogen boven 4 staten: Florida, Georgia, South Carolina en North Carolina.

Ik had via booking.com al een hotel niet al te ver van het veld gevonden. De man in het havengebouwtjes vindt het een prima hotel. Maar ja, hoe komen we daar? De man vraagt: hoe laat willen jullie morgen weer weg? We zeggen rond 9 uur. Ok, dan mogen we de auto van het vliegveld meenemen tot morgenochtend… Kosten: een beetje benzine erin.
Wat is het toch een feest om hier in Amerika rond te vliegen!

We eten in een heerlijk visrestaurantje die de man van het vliegveld ons had aangeraden. Een prima tip, en de auto kwam hierbij ook goed van pas. De afstanden zijn toch redelijk groot hier, en het regende pijpestelen.

Morgen verder. Als het weer mee werkt.

Ik hard aan het werk

Genoeg apparatuur mee

Een van de vele velden onderweg

Onderweg

Onderweg

Onderweg

Jekyll Island

Veld onderweg

Onderweg

Charleston Executive

Charleston Executive

Charleston Executive

Tussen de wolken door

Veld onderweg

Regenbui onderweg bij Strand

Cape Fear

Cape Fear

Cape Fear

Route Orlando North naar Jekyll Island

Route Jekyll Island naar Charleston Executive

Charleston Executive naar Cape Fear

Het wordt vandaag mooi weer, volgens de weerberichten de mooiste dag van de week, dus moeten we er even op uit. Kunnen Marcel en ik weer even aan elkaar wennen in de cockpit voordat we drie dagen lang naast elkaar moeten leven in die kleine ruimte.

We hebben de kist geboekt van 11 tot 3 uur, het plan is om vanaf Airpark Orlando North oostelijk te vliegen richting de de landingsbaan van de NASA waar vroeger ook de space shuttles landden, en dan naar het zuiden naar het veld Merrit Island. Kijken of we daar wat kunnen eten, en dan dezelfde route terug, maar dan met de andere piloot.

Nadat Marcel anderhalf uur buiten had gerend zijn we in de auto gestapt en waren we tegen 11 uur op het veld. In één van de hangaars werd een enorme garage sale gehouden, op een privé-veld kan alles.
Daar hadden wij geen last van, onze kist stond mooi op ons te wachten bij het kantoortje bij de landinsgbaan. De kist was helemaal vol getankt, we hoeven alleen maar de kist te checken en dan kunnen we weg.

Marcel vliegt als eerste, ik doe de radio. Tenminste, dat is de bedoeling.
Om tien over elf geeft Marcel vol gas, en vertrekken we van baan 09. De radio is simpel do-it-yourself, geen toren en niks beschikbaar, dus gewoon roepen wat je van plan bent te gaan doen zodat andere piloten in de buurt weten wat er gebeurt.
Eenmaal in de lucht roep ik Orlando Approach op; kennelijk eerst op de verkeerde frequentie want we krijgen geen antwoord. Overschakelen naar een ander, en het lukt.

In de buurt van de NASA landingsbaan krijg ik me toch een riedel instructies – ik kon er geen touw aan vast knopen. Ook Marcel had een paar keer nodig, en nam het op een gegeven moment van me over. En nog deden we het niet helemaal goed, maar gelukkig vroeg hij waarom we plotseling de verkeerde kant op vlogen – we hadden het dus verkeerd begrepen.
Daarna ging het gelukkig beter, en konden we naar de NASA baan vliegen. Twee jaar geleden hadden we dat ook gedaan, maar nu was het leuker: we mogen niet landen, maar we mogen zo laag als we willen. En dat doen we dus – 5 kilometer laag over de baan. Heerlijk!
Ik neem de radio weer over, en na NASA vliegen we naar Merrit Island. Het is weer een radio-do-it-yourself, en even later staan we aan de grond.

We willen wat eten, maar er is niks op het veld. Bij de FBO (een bedrijf waar je bijvoorbeeld kunt tanken) kun je voor 15 dollar een auto voor anderhalf uur mee krijgen. Dat klinkt uitstekend, we krijgen een grote Ford pick-up truck mee. Ik mag rijden want Marcel zijn rijbewijs ligt in de eigen huurauto. Heerlijk!

Na een prima hamburger bij Hooters rijden we terug naar het veld. Nou mag ik aan de linkerkant, de pilotenkant, gaan zitten, en mag Marcel de hele vlucht de radio doen.
Weer vliegen we over de NASA baan, maar nu in de andere richting. Ook ik scheer 5 kilometer lang laag over de baan en dan richting Airpark Orlando North. De radio is nu een stuk makkelijker, we weten wat we kunnen verwachten.
Om half drie staan we weer op de grond, mooi op tijd. We hebben beide 55 minuten gevlogen.

’s Avonds gaan we naar Downtown Disney, ik ga daar weer wat nieuws meemaken: eten tijdens een film. Deze bioscoop heeft zalen waarin je eten kunt dineren tijdens de film. Ik vind het idee niet echt geweldig, de tafel is te hoog, je zit er relatief ver vanaf en het lastigste: je ziet totaal niet wat je eet. Je weet ook niet of het goed op je vork zit, je smeert jezelf dus regelmatig onder. Bovendien leidt het enorm af van de film. Leuk voor een keer, niet voor altijd.
De film was trouwens ‘No Good Deed’, aardig maar niet echt geweldig verhaal. Een 6.5

Marcel op final voor de NASA baan

Marcel op short final voor de NASA baan

Marcel enkele meters boven de baan

Pick-up truck op Merritt Island

NASA gebouwen aan de zuid-oost kant van de baan

NASA gebouwen aan de zuid-oost kant van de baan

Mijn approach voor de baan

Echt vlak voor de baan

De hoogtemeter geeft 75 voet aan, maar ik zat lager

Het was weer gezellig in de cockpit!

Onze beide voertuigen bijelkaar

De heenreis

De terugreis

Vandaag, zaterdag, gaan we niet vliegen. Het plan is wel om alvast wat vluchtvoorbereiding te doen voor de tocht van maandag/dinsdag/woensdag.
Morgen lijkt de beste dag van de week te worden wat het weer betreft, verder wordt elke dag aan het eind van de dag wel wat buien verwacht, soms met onweer, zoals we gisteravond meegemaakt hebben.
Dus ook maar voor zondag de kist geboekt.

Vandaag met het andere voertuig, ons landvoertuig, op stap. Marcel en ik spelen beide Ingres, en ik zit tegen een nieuw level aan te hikken. Ik moet nog ongeveer 100 portals veroveren om Level 11 te worden. Dus op portal jacht.
En de nieuwe iPhone 6 is uit, ik wil hem even zien en voelen, het valt mooi te combineren met de portal jacht. De 6 is in Amerika wel stukken goedkoper dan in Nederland – zal ik hem hier kopen of niet? Na lang twijfelen toch maar niet gedaan, ik weet niet zeker of de Europese garantiebepalingen geldig zijn op een in Amerka gekocht toestel, ik weet niet of ik dan een stuk belastingvoordeel van mijn werk kwijt ben, en ik ben bang voor als ik bij de douane er uit gepikt wordt. Ik kan nooit zeggen dat ik de telefoon al had voordat ik naar Amerka ging – hij was gewoonweg niet in Nederland te koop en dat zou een flinke boete opleveren. Al met al dus toch maar niet gedaan. Met gemengde gevoelens.

’s Avonds gaan we sushi eten bij Seito, daar zijn we eerder geweest en daar kun je echt de lekkerste sushi van Orlando krijgen.
Na de sushi weer naar Universal voor een film, we gaan naar Lucy. Omdat we nogal vroeg zijn gaan we weer wat portals scoren, er zijn er zat bij Universal City Walk. Aan het eind van de dag zit ik op een score van 58, ofwel nog 42 te gaan voor Level 11.

Oh, Lucy was een leuke film, een 7.5.

Ons overland vervoer

Het reserveringssysteem, de donkergroene vlakken zijn van ons vliegtuig

Marcel en ik zorgen dat we op tijd op het vliegveld (Airpark Orlando North) zijn waar we de checkout gaan doen. Het veld is in privé-bezit, er staat een flink aantal hangaars en er is een, voor Amerikaanse begrippen, kleine landingsbaan.
We zijn een uur te vroeg, het is stil op het veld. In één van de hangars zijn 2 man aan het werk aan een Cessna die volledig gestript en overgespoten is.

We melden dat we een afspraak met de instructeur Kyle hebben, we zullen even moeten wachten. Mooi de tijd om even wat foto’s te schieten van dit veld.
Er landt een kist – het blijkt het vliegtuig te zijn waar wij onze checkout mee gaan doen. Even later komt Kyle binnen lopen. Ondertussen hebben we het papierwerk geregeld en kunnen we al snel de lucht in.

Ik eerst, Marcel achterin.
Kyle had al gemeld dat hij niet van plan was moeilijk te gaan doen, het enige dat hij wil zien is dat we kunnen vliegen en niet gelijk de kist kapot maken.
Ik mag zelf zeggen wat ik wil: een paar circuits en landingen, of even het circuit uit om een beetje rond te vliegen. Dat laatste wil ik wel, even het gebied hier een beetje verkennen. Daarna al snel terug om wat landingen te laten zien.
De eerste mislukte – ik kwam te snel binnen. Vol gas, go-around en nog een keer proberen. De volgende twee gingen uitstekend en Kyle zegt ‘als je je vertrouwd voelt, dan mag de volgende een full-stop zijn’. En dat heb ik dus gedaan.

Daarna Marcel voorin, en ik achterin. Ook Marcel gaat even het circuit uit, doet een paar oefeningen, vliegt terug en is klaar met 3 landingen. En maar goed ook dat het allemaal zo snel klaar is, in de lucht zagen we allemaal buien om ons heen (de rest van de dag en avond zouden we nog veel regen krijgen).

We zijn goedgekeurd, we mogen de kist huren! Op de terugweg vieren we dit met een biertje en een broodje veel vlees, echte Amerikaanse hoeveelheden.

’s Avonds eten eten we teppanyakki bij een Japanner, we delen de tafel met een stel amerikanen. Weer lekkere grote porties, soms heeft de kok aan onze tafel wat over. In Nederland zou het echt over zijn, maar sommige Amerikanen aan onze tafel zeggen: gooi het maar op mijn bord! Aan het eind van de maaltijd komen dan de onvermijdelijke bakken tevoorschijn waarin het eten wordt geschept dat over is. Heeft men morgen nog wat te eten.

En dan nog een filmpje pakken in Universal City Walk, het wordt ‘Walking among the tombstones’ – een aardige aktiefilm. Wel storend dat de mensen op de rij achter ons continu zitten te praten; zal wel zo horen hier. Ik kijk regelmatig onderin het scherm als ik een zin niet goed kan verstaan, maar helaas, ik kan het niet nalezen…

Ooit, vele jaren geleden, heeft de eerste vlucht met een vliegtuig ooit plaats gevonden. Dat was in 1903 op de stranden van de Outer Banks aan de oostkust van Amerika.
Marcel Millenaar en ik willen een bezoek brengen aan die unieke stukje strand, en dat doen we natuurlijk in stijl: vliegend!

Afgelopen dagen zijn we bezig geweest met het regelen van van alles en nog wat. Al maanden geleden hadden we deze periode bedacht, en de tickets van en naar Orlando geregeld, nu moest nog een vliegtuig geregeld worden om van Orlando naar de Outer Banks te kunnen vliegen.

Marcel en ik zijn twee keer eerder wezen vliegen rond Orlando, vandaar dat we dat weer als startbasis gekozen hebben. We kennen hier 2 vliegscholen en daar willen we een vliegtuig huren.
Maar dat valt niet mee, de laatste waar we 2.5 jaar geleden waren heeft het te druk met opleidingen en wil geen vliegtuig in de vrije verhuur hebben; de eerste lukt ook niet meer – die bestaat niet meer.
Dus op internet zoeken naar vliegtuig verhuur in de buurt van Orlando. Dat lukt vrij makkelijk, we vinden een verhuurder die ons zonder meer een kist voor enkele dagen mee wil geven. De verhuurder regelt een instructeur zodat we een check-out kunnen doen waarna we daadwerkelijk een van zijn kisten mogen huren.

Vandaag, donderdag, begint de reis dan echt; we vliegen met Aer Lingus via Dublin naar Orlando. We vertrekken 20 minuten te laat vanaf Schiphol, maar dat geeft niet, we hebben 4 uur overstaptijd in Dublin.
In Dublin stappen we al Amerika binnen; op het vliegveld is een douanepost van Amerika gemaakt zodat het lijkt in Orlando alsof je een binnenlandse vlucht hebt gemaakt. We zijn er snel door, en dan wachten tot de 4 uur om zijn.

De captain van de vlucht naar Orlando vertelt ons dat de vlucht langer dan normaal gaat duren, er is een flinke straalstroom over de oceaan waardoor we tegenwinden van 180 knopen, 340 km/uur, kunnen verwachten. We gaan daar omheen vliegen, via Groenland en Candada. De vlucht gaat uiteindelijk ruim 9 uur duren.

Kwart over zes lokale tijd ’s middags staan we in Orlando. Huurauto ophalen, eten, boodschappen doen. En niet te laat naar bed, ik ben ondertussen zo’n 24 uur wakker. Morgen, begin van de middag, staat onze check vlucht gepland.