De tijd in Montbéliard zit erop – tenminste als het weer meewerkt. Als we om 8 uur wakker worden regent het pijpestelen, en op ons volgende veld Sarrebourg en bij onze bestemming Trier zijn nogal wat onweersbuien actief. Maar geen paniek, het lijkt erop dat het in de loop van de dag gaat wegtrekken.
Sterker, als we klaar zijn met het ontbijt is de lucht volledig blauw in Montbéliard; dat geldt nog niet voor de volgende velden, maar de verwachtingen zijn goed.

Op het veld aangekomen maken we ons klaar voor vertrek. De vlucht is goed voorbereid, met de kanttekening dat het veld Sarrebourg in militair gebied LFR150 ligt. Ik heb geen bericht (NOTAM) kunnen vinden dat het gebied actief is, dus is de aanname dan maar dat het niet actief is en dat we probleemloos naar dat veld kunnen als tussenstop.
Op Montbéliard landt een Duits vliegtuig, we maken een praatje. Men is stinkend jaloers als we zeggen dat we al 12 dagen onderweg zijn, en nog 2 te gaan hebben. WAAAT? Geen kinderen zeker?

Zodra we hangen roep ik Bale Information op en meld waar ik naar toe wil. ‘Will call you back’ is zijn antwoord; even later komt hij terug en zegt dat alles ok is. Hij is kennelijk voor ons uit gaan zoeken of we naar Sarrebourg mogen, en dat mag. Ik vraag voor de zekerheid of LFR150 active is, en het antwoord is JA, maar we hebben toestemming.
In de buurt van het veld worden we overgezet op Phalsbourg Approach – zij helpen ons in het actieve militaire gebied. Ik geef aan dat ik op 4000 voet wil blijven vliegen en daar houdt hij ons aan, ik moet strak die hoogte aanhouden.
Bij Sarrebourg mogen we overschakelen naar dat veld, ik geef aan dat ik denk over anderhalf uur bij hem terug te komen voor het vervolg van onze reis. Hij vindt het prima.

We kiezen een baan om te landen (er is natuurlijk niemand om ons iets te vertellen), maar de wind verandert nogal en op het moment dat we willen landen blijk ik nogal wat tailwind te hebben. Bovendien was het circuit vrij kort, dus het ziet er niet naar uit dat ik voor het einde van de baan stil zal staan. Ik maak een go-around, en dat is heeeeeel lang geleden dat dat een keer nodig was.
Op de radio hoor ik nog wel wat Frans gepraat, alsof er nog iemand wil landen. Maar dat gebeurt niet, wel zien we een helicopter langs komen.

Er is echt minder dan helemaal niks te beleven op het vliegveld van Sarrebourg. Er staat een auto, maar het clubgebouw is potdicht, net als de hangars, het komt erg doods over. We gaan voor het gebouwtje in de schaduw zitten – de biscuits uit Nederland voor dit soort velden komen weer van pas.
Er moet een vliegplan ingediend worden want we gaan bij de volgende vlucht de Frans-Duitse grens over. Ik bel het vliegplan door, nu nog een uur wachten voor we de lucht in mogen.
Ondertussen komt een militaire helikopter over, ik verdenk de heren ervan dat ze het een mooie oefening vinden om even te kijken wat die Hollanders in dit militaire gebied te zoeken hebben.
In de verte horen we nog wat donderslagen, dat is van de bui die hier eerder geweest moet zijn, en die beweegt van ons af. Geen probleem.

Precies op de starttijd van het vliegplan hangen we weer in de lucht en roep ik weer Phalsbourg Approach op en vraag het vliegplan te activeren. Dat doet hij en we kunnen op weg naar Duitsland.
Het veld Trier ligt achter een paar heuvelruggen, gezien vanaf het zuiden. Op de buienradar hadden we gezien dat er een buitje richting Trier ging, en het was bij elke heuvelrug even spannend of we erachter tegen een bui zouden aanlopen. Maar dat gebeurde niet, het was in Trier ook al prachtig weer. De enige vlieg-rimpel vandaag was dat er naar Trier was gebeld of wij wel aangekomen waren – we weten zeker dat we alles goed telefonisch doorgegeven hebben, maar misschien had de Fransman iets niet goed gehoord of opgeschreven. Verder niks aan de hand.
We binden de kist vast, en gaan weer voor twee nachten de stad in.

In maart waren we ook al even in Trier geweest voor een sauna bezoek (vanuit een korte vakantie in Luxemburg). Dat was toen niet zo’n succes en we waren dan ook een beetje bang dat Trier tegen zou vallen. Niet dus – het is een prachtig stadje, we zijn toen gewoon niet in het mooie gedeelte geweest.
Ik wil een schnitzel en die krijg ik dan ook. Met een tweede bord erbij met alleen maar rauwkost – daar was ik aan toe! Heerlijk.

Ons einddoel voor vandaag: Trier

De route van Montbéliard naar Sarrebourg

Niets te doen op Sarrebourg

De route van Sarrebourg naar Trier

Uitpakken en vastzetten op Trier

De Moesel en een paar foto’s uit Trier

Het is vaste routine geworden: een dag vliegen en een dag rust.
Als we in het begin van de middag eindelijk van de kamer af komen gaan we eerst een gebakje eten – het eerste gebakje van de vakantie. Het mocht dus wel weer eens.
Daarna een trechter gekocht, morgen ga ik de olie aanvullen in de motor van het vliegtuig.

We zijn weer te vroeg, de Franse variant van de Blokker gaat pas kwart over twee open, dus dan eerst maar een ijsje. Daarna lukt het om een trechter (entonnoir volgens Google translate) te kopen.

In het stadje staat een soort van kasteel op een verhoogd stuk. Daar zijn we naar toe geweest en hebben in het museum enkele tentoonstellingen bekeken, waaronder een leuke expositie genaamd KM/H over allerlei vormen van vervoer.

Vervolgens een cache oppikken in een doolhof, dat is een dubbele opgave maar het lukt prima.

Het hotel heeft een sauna en daar maken we graag even gebruik van; alsof het buiten nog niet heet genoeg is – het is weer prachtig weer na een enorme hoosbui afgelopen nacht.

We eten voor de tweede keer in dit stadje, beide keren in een lokaal Frans restaurantje. Het komt een beetje minimalistisch over, gister kregen we als hapje vooraf een stukje stokbrood met niks – helemaal niks, vandaag een uiterst klein bakseltje (maar wel lekker). Bij het hoofdgerecht gister frites en een stuk vlees met sjalotjes – geen groente, en ook vandaag bij het hoofdgerecht geen groente. Gister aardbeien als toetje met alleen een beetje suiker, vandaag had ik een kaasplankje met drie stukken kaas. Maar dan wel drie stukken van dezelfde kaas. Beetje vreemd allemaal.

Morgen landen we als het goed is in Duitsland in Trier.

Treinstation

Kasteel

Kasteel

Doolhof

We willen vandaag weer een stuk gaan vliegen en omdat later op de dag onweer wordt verwacht besluiten we redelijk op tijd richting vliegveld te gaan zodat we voor het onweer op plaats van bestemming kunnen zijn. En om een keer geen last te hebben van het twaalf-tot-twee-kun-je-niet-tanken-probleem.
De taxi brengt ons naar een achteringang van het veld, dat scheelt weer gedoe met security checks tussen het ‘gewone’ publiek. Bij de achteringang moet je weliswaar ook door de security check maar dat is met zijn tweeën toch een stuk prettiger dan in een drukke vertrekhal.
We moeten de landing en handling gaan betalen; dat kost enige moeite want ons type vliegtuig staat niet in hun computersysteem, het is niet te vinden. Hij bedenkt een prijs voor de landing, de twee dagen stalling en de handling, het komt uit op bijna vijftig euro. Hij belt met de brandstofman die even later, als we de kist weer ingepakt hebben, komt aanrijden.

Al voor twaalf uur hangen we in de lucht en gaan richting Chalon-sur-Saône, de tussenstop voor vandaag. We vliegen ruim om het veld Saint-Yan heen, maar het gevolg is dat we daardoor een classe D gebied in vliegen waarbinnen radiocontact verplicht is. Dat had ik kennelijk even gemist, maar men kon ons via een andere frequentie vinden waardoor we uiteindelijk toch nog met de juiste persoon in contact kwamen. Oeps. Volgende keer nog beter de kaart bekijken!
Bij Chalon reageert niemand op mijn radio-oproep, dus over het veld heen vliegen, windzak opzoeken, kijken waar de wind vandaan komt en de landingsbaan bepalen. Na de landing lopen we het gebouw bij het veld binnen en er zit zowaar iemand! Het is nog wel tussen 12 en 2! We mogen 8 euro afrekenen voor de landing, en als we vragen waar we een ijsje kunnen eten zegt hij dat het hier in het gebouw kan. Hij loopt van het kantoor naar de bar, en verkoopt ons ijsjes en wat drinken. Van alle markten thuis zullen we maar zeggen.

Op de route van Chalon naar Montbéliard ligt een laagvlieggebied van de Franse luchtmacht, en die is active. Op 5500 voet (een kleine 2 km) kunnen we over dat laagvlieggebied heen en dat doen we dus ook. We staan in concact met Bale Information (jawel, dat is Basel, we zijn vlakbij Zwitserland), en die waarschuwt ons ook voor de zekerheid voor het active laagvlieggebied. Na dat gebied blijkt ook nog een militair gebied actief te zijn. Het stomme is dat ik daar niks van op de kaart kan vinden; gelukkig leidt hij ons om dat gebied heen tot vlakbij het veld van Montbéliard. Ik roep op, en jawel, antwoord. Dat is handig, kan zij ons vertellen welke baan in gebruik is.
Na de landing zetten we de kist in het gras, draaien haken in de grond, en binden het vliegtuig daar aan vast. Verderop in de heuvels ziet het er zeer dreigend uit, daar hangt een flinke bui. Die bui is uiteindelijk niet in Montbéliard terecht gekomen.

Montbéliard is een lief stadje met heel veel bloemen en planten. Allerlei parkjes en pleintjes zijn opgesierd met veel bloemen, aan huizen hangen plantenbakken met veel kleurige planten erin. Hier moeten we ons weer een hele dag zien te vermaken.

Het vliegtuig moederziel alleen op Clermon-Ferrand

De route Clermont-Ferrand naar Chalon

De route van Chalon naar Montbéliard (kijk eens hoe dichtbij Basel is)

Vast gemaakt in het gras

Impressie van Montbéliard

Vakantie zoals vakantie hoort te zijn; uitslapen, beetje wandelen door de stad, wat geocaches vinden, ijsje, biertje en eten. Clermont-Ferrand heeft een aardig oud binnenstadje met een prachtig parkje, maar is verder geen bijzondere stad.

Om toch nog iets nuttigs te doen ben ik een aantal iPad apps voor het vliegen aan het vergelijken, binnenkort een verslag.

Enkele foto’s van Clermont-Ferrand.

Dit is nou een pispaaltje

Typisch Frans straatje in de oude binnenstad

Deze berg zijn we misschien wel vliegend overgestoken

Eten op straat

We bestelden Pierrades; dat bleek steengrillen te zijn.

Niet alle vluchten zijn even enerverend, vandaag was zo’n dag dat het niet echt spannend was.
Vincent had een bestemming uitgezocht, Clermont-Ferrand, met als tussenstop het veld Brive-la-Gaillarde. Het weer is overal uitstekend, en voegt dus niks toe aan het spannend maken van de vlucht.

Ons was al verteld dat Brive een vrij nieuw veld was, en dat blijkt ook als je aan komt vliegen. Het terrein waarop het veld ligt is nog redelijk maagdelijk, en druk is het er ook niet. Als we aan komen vliegen beantwoordt niemand mij op de radio, het veld is kennelijk dicht dus dan maar over het veld heen vliegen, kijken hoe de windzak erbij hangt en zelf besluiten welke baan het beste is. We kiezen voor baan 11 en zonder met verder iemand contact te hebben gehad landen we, en zoeken een parkeerplekje.
We willen wat drinken, of nog liever: een ijsje, maar dat zit er niet in. We kunnen van het veld af via een draaipoort, maar of we daarna ooit weer het veld op komen… Bovendien is er (nog) geen restaurant op het veld. We besluiten airside te blijven en wat water en koekjes (speciaal voor dit soort velden meegenomen uit Nederland) tot ons te nemen. Alles is duidelijk nieuw hier, en nog maar niet of nauwelijks in gebruik.

Als we weer weg willen landt er een private jet op de baan; er staan zelfs mannetjes om de kist te helpen parkeren. Ik roep op de radio en tot mijn grote verbazing krijg ik antwoord van de toren. Het is na twee uur, daar zal het wel mee te maken hebben. De uiterst vriendelijke man op de toren helpt ons op weg richting Clermont.

We gaan nu een stuk over het Franse Centraal Massief – en dat merken we. Het landschap stijgt, en wij zijn dan ook het grootste deel van de vlucht bezig met langzaam stijgen om maar boven de grond te blijven. Vlakbij Clermont is dan uiteindelijk ons hoogste punt, we vliegen op 6000 voet hoogte (ongeveer 2 km) net over de bergen heen. Genieten!
Vlak voor het hoogste punt krijgen we radiocontact met Clermont Approach. Bij Brive had ik me op het ergste voorbereid, Clermont is een groot veld met flinke lappen tekst instructie. Ik had alles gelezen en wist wat op me af zou kunnen komen.
En dan valt het natuurlijk mee; het was rustig op het veld en zodra Clermont Approach ons overzette op Clermont Tower was het allemaal zo gepiept. Direct naar base leg baan 08, en snel landen. We worden overgezet op Clermont Ground.
We melden Ground dat we 2 nachten willen blijven; daar schrikt men kennelijk van want Ground meldt ‘Will call you back’. Hij moet even ruggespraak houden. We mogen parkeren op S12, en hij is behulpzaam bij het vinden van die parkeerplek. Ik vraag me af waarom hij ruggespraak moest houden; er staat werkelijk NERGENS een vliegtuig geparkeerd, we zijn de enigen!

Na het uitpakken van de kist worden we door handling opgehaald en naar de terminal gebracht. Men is uiterst vriendelijk en behulpzaam, we krijgen zelfs telefoonnummers van ze mee voor het geval we ze nodig hebben. Wat deze vriendelijkheid ons gaat kosten gaan we dinsdag beleven.

Vincent zoekt op het vliegveld onder het genot van een halve liter bier een hotel uit via booking.com, en niet lang daarna zitten we in een taxi naar het hotel. De chauffeur laat het eerste stukje van de route de ramen open, maar zodra we wat snelheid kunnen maken gaan de ramen dicht en de airo aan. Dat gaat goed tot we in de stad Clermont zijn – bij stoplichten staat hij al verdacht vaak wat extra gas te geven, maar op een gegeven moment gaat het toch echt fout: er komt blauwe rook onder de motorkap vandaan! De chauffeur zet snel de airco uit en de ramen open; even later houdt het roken op. De airco is duidelijk aan een servicebeurt toe…

Tot mijn spijt ben ik overal vergeten foto’s te maken; daarom alleen de routes en twee foto’s van de kathedraal in Clermont.

Kathedraal in Clermont.

Route Auch – Brive. Klik op de kaart voor Google Maps.

Route Brive – Clermont. Klik op de kaart voor Google Maps.

Nogmaals kathedraal in Clermont