Half drie gaat de wekker, om drie uur vertrekken we in een soort jeep naar het uitkijkpunt bij de vulkaan Bromo. Eerst rijden we een grote vlakte op die uit een soort lavazand bestaat. Voor de jeep niet zo’n probleem. Dan moeten we heuvel op richting het uitkijkpunt. En dan staan we stil. We zijn niet de enigen, sterker nog er rijden misschien wel een paar honderd van die jeeps naar boven, en één ervan is stuk gegaan. We staan en aardige tijd stil maar dan is er beweging, de kapotte jeep staat net genoeg aan de kant om de rest van de colonne door te laten.

De weg is erg smal en boven moet iedereen links en rechts op de weg parkeren. Het lukt onze jeep chauffeur om vrij ver door te rijden, scheelt lopen naar de top.

We zijn om kwart over vier op de top, kwart voor zes komt de zon boven de horizon. Een lange zit, vooral omdat het koud is, 12 graden en we zijn er niet op gekleed simpelweg omdat we die kleren niet mee hebben genomen.

Het is prachtig om vanuit volledige duisternis het eerste sprankje rood te zien, de omgeving langzaam zichtbaar te zien worden en uiteindelijk de zon op te zien komen.

Dan snel naar beneden, opwarmen. Als we eenmaal in de jeep zitten staan we ongeveer gelijk weer stil. Iedereen wil tegelijk naar beneden.

De jeep parkeert op de grote lava zandvlakte. We moeten de vulkaan de Bromo nog beklimmen. We wisten niet dat dat bij het avontuur hoorde. Tussen pony’s door lopen we naar de onderkant van de krater en vervolgens 233 treden op naar de bovenrand. Dan krijg je zicht op de nog rommelende en rokende vulkaan. Indrukwekkend.

Nu echt terug naar het hotel. Ontbijten, douchen en om half tien richting chauffeur Nanang die ons naar Kalibaru brengt, een rit van zo’n 6 uur. Onderweg geeft hij aan pauze te willen, en of we iets willen eten. Prima. We eten wat en verder. Hij vertelt dat hij bij dat restaurant gratis mag eten als hij toeristen meeneemt. Ah. Dat verklaart ook waarom meer Nederlanders te vinden waren in dat restaurant, de regel zal voor alle chauffeurs gelden.

We maken nog een wandeling in Kalibaru, het is een dorp vergeleken bij waar we geweest zijn. Voor het dorp zelf hoef je hier niet te zijn.

Chauffeur Nanang brengt ons vandaag naar een hotel vlakbij de vulkaan de Bromo. Morgenochtend gaan we daar naar toe. De rit duurt zo’n 3 uur, Nanang rijdt volgens Google Maps een behoorlijk eind om, geen idee waarom. Onderweg moeten we tanken, dat kost 48 cent per liter. En de auto wordt voor je getankt, je hoeft de auto niet uit.

Het is hier een stuk frisser dan in Malang, en daar was het met 27 graden al minder warm dan bijvoorbeeld in Bandung. Het is hier onder de 20 graden.

We hebben nog tijd voor een wandeling, met behulp van Google Maps zet ik een route uit van ongeveer een uur. We gaan onderweg, het eerste stuk loopt nog langs de toegangsweg van dit gebied met veel verkeer, maar al snel komen we op smalle wandelpaden terecht. Met natuurlijk zo nu en dan een brommer.

Het is een prachtige route, onderweg zien we nog een verlaten camping in dit bergachtige gebied. Er staan toiletten en er zijn vlakke stukken voor de tenten. Ook is er nog een prachtig uitzichtpunt.

Als we bijna aan het einde van de route zijn staat er plotseling een bord. Volgens Google Translate staat er ‘Omleiding, verboden toegang’. Dat negeren we maar even, het alternatief is een heel eind om, maar we zijn er bijna. Dan houdt de weg inderdaad zomaar plotseling op, het is vol gestort met bouwgrond en er groeien gewassen op. Een klein stukje terug stonden huisjes aan deze weg. Kunnen we daar langs? Ja dat lukt, het zijn huisjes en wegen in aanbouw, waarschijnlijk uitbreidingen van ons hotel. Bouwvakkers kijken ons verbaasd aan, maakt niet uit, we zijn snel thuis.

Om het restaurant hoor je weer veel westerse talen, veel Nederlands. We zitten weer in een toeristengebied.

Bij het ontbijt loopt een overactief vrouwtje rond die al het eten aanprijst. ‘Do you like Indonesian food?’. Ja. Ik begin traditioneel Indonesisch ontbijt op te scheppen. ‘You like gado gado?’ Voordat ik kan antwoorden begint ze een bordje voor me op te scheppen. ‘Indonesian soup?’ Ook dat wordt voor me opgeschept. Het wordt dus rijst/groenten/kip, gado gado, soep en crème brulée als toetje. Voor de zekerheid: dit is ontbijt.

We vertellen chauffeur Nanang dat we graag naar een waterval willen, de Air Terjun Coban Rondo Pujon, dat is ruim een uur terug richting het eind van onze treinreis gisteren. Het is druk op de weg, het is zondag en mensen gaan een dagje uit.

Dat merken we ook bij de waterval, veel Indonesische mensen die komen relaxen. Voor ons is het hard werken, we zijn de enige buitenlanders en dat betekent dat we tig keer op de foto moeten. Een foto maken van de waterval is leuk, met twee Europeanen erbij is het nog leuker. Het overkomt ons elke dag, mensen die komen vragen of zij met ons op de foto mogen.

Nanang denkt op de terugweg een stuk af te kunnen snijden door een landweggetje te nemen. Dat was iets te enthousiast, ergens in een scherpe klimmende bocht blijft de auto steken. Met vereende kracht lukt het uit de bocht te komen en de auto te keren. Toch maar omrijden.

Nanang dropt ons bij het station van Malang, daar vandaan wandelen we naar Kampung Tridi en Kampung Warna Warni. Het zijn twee zeer kleurrijke wijken in Malang, huizen, daken, trappen, muren, alles is in verschillende kleuren geverfd. Het ziet er prachtig uit – al kan enig onderhoud geen kwaad.

Vlakbij die dorpjes ligt Toko Oen, een café restaurant met Nederlandse roots. We drinken er een biertje. Er komt ook een Nederlandse familie binnen die we eerder in de dorpjes zagen. Ze lijken wat te willen bestellen maar staan uiteindelijk op en lopen weg. Ik roep ze na ’toch maar niet?’ Zegt pa: ‘de kinderen zagen de gele M hier tegenover, we zijn hier al een tijdje en ze mogen een keer wat anders dan Indonesisch eten’.

Westerlingen komen we alleen tegen op touristische plekken en hotels, en dan zien we nu en dan ook bekende gezichten. Maar bij de meeste wandelingen die we doen komen we alleen maar Indonesiërs tegen. En dat is leuk.

Vlak voor we het hotel uit gaan kijk ik waar onze koffers zijn – die zijn al in Jombang. Gisteren na de dansvoorstelling heeft onze chauffeur Nanang de koffers alvast meegenomen en is hij naar Jombang gereden, wij reizen hem per trein na. We wandelen naar het station van Yogyakarta en wisselen de vouchers in voor de echte treinkaartjes. De trein vertrekt stipt om 11:38 en komt stipt om15:17 aan in Jombang. Het was weer een prachtige treinreis met uitzicht op enorm uitgestrekte rijstvelden en bossen.

Maar we zijn nog niet op de eindbestemming, Nanang brengt ons via bochtige weggetjes naar Malang, ook in de bergen rijdt men als gekken, er moet en zal ingehaald worden. Nanang doet er lustig aan mee, soms is het beter voor je gevoel even met je telefoon te spelen in plaats van naar buiten te kijken.

Na vijven begint het donker te worden, bij elke reisdag gaan we verder naar het oosten en dat betekent dat de zon steeds eerder onder gaat. Pas op Bali krijgen we een nieuwe tijdzone.

Rond half zeven komen we aan, we zitten in een 5-sterren hotel! Voorlopig ook de laatste hotel met veel sterren. Dit hotel stamt uit de koloniale tijd en ziet er mooi uit, maar haalt het niet bij het hotel bij de Borobudur. Omdat we laat aan kwamen hebben we hier ook gegeten; er zijn twee restaurants: Indonesisch en Italiaans. Doe maar Indonesisch. Kennelijk zijn we net te laat en moeten we in het Italiaanse gaan zitten, daar mogen we ook Indonesisch eten. Vincent een wijntje erbij, ik een biertje.

Tot onze grote verbazing krijgen we na het eten 3 rekeningen: 1 voor het eten, 1 voor de wijn en 1 voor het bier. Dat mag je in een 5-sterren hotel wel beter aanpakken.

Nog even een avondwandeling maken. Dan blijkt dat op een steenworp afstand veel restaurants te vinden zijn. En een ijsje.