Toen ik het gordijn open deed en de lucht in keek zag ik een wolkendek; het leek me hoog genoeg en geen probleem, maar Marcel zei dat de regels hier wat strikter zijn qua bewolking dan in Nederland. Rond half tien waren we bij de vliegschool en ontmoetten we Jim, onze instructeur (die OOK de eigenaar bleek te zijn). Hij zag het vliegen absoluut niet zitten, de bewolking zat te laag. Maar na wat rondhangen en praten leek het iets beter en zouden we touch en go’s gaan doen zodat we in ieder geval iets zouden kunnen zien bewegen op de grote schermen in de cockpit.
Maar tegen de tijd dat we klaar waren om dat te gaan doen was het weer dusdanig verbeterd dat we het originele plan konden uitvoeren: ik vlieg naar een veldje ten noorden van San Francisco, en Marcel vliegt terug.

De kist ziet er schitterend uit, het is relatief nieuw en wordt perfect onderhouden (na de vlucht moeten we met een spuitbus en lappen de kist schoonmaken en van de gevangen vliegen ontdoen); van binnen is het helemaal schitterend met de twee grote schermen: de Garmin 1000. De Garmin 1000 heeft ontzettend veel mogelijkheden en Jim heeft er ook nog wel eens wat moeite mee. Je ziet op de schermen alle informatie over de motor,
over vliegvelden, over routes, andere vliegtuigen die in de buurt vliegen, en nog veel meer. Tijdens de vlucht laat Jim veel schermen zien van de Garmin 1000. Het vliegtuig zelf, een Cessna 172 S, vliegt heerlijk en binnen de kortste keren zijn we weer geland en is de beurt aan Marcel.
Marcel vliegt ons langs de Golden Gate Bridge, Alcatraz en downtown San Francisco terug naar Oakland. Daarna moest de kist nog getankt worden, en dat was ook pure luxe: uitstappen, een gebouw binnen lopen, koffie drinken en koekje eten terwijl het vliegtuig getankt wordt, betalen en wegwezen. Daar kunnen ze op Hilversum nog wat van leren!

Voor mij zit het er nu op; Marcel brengt me naar San Francisco International airport waarvandaan ik vertrek richting Londen.

Na het alweer overmatige ontbijt (mijn broekriem krimpt heb ik ontdekt) rijden we naar het vliegveld waar we Terry zullen ontmoeten, zij is de eigenares van de vliegschool. Ook Cathy zien we – de manager van het vliegveld die voor ons de vluchten voor vandaag geregeld heeft. Als dank daarvoor had ik een mok voor haar meegenomen uit Reno, ze vond het prachtig.
Ray is vandaag onze instructeur, hij is inmiddels gepensioneerd en was piloot op jet-vliegtuigen van Intel. Na de briefing op het vliegveld rijden we achter hem aan naar een klein meertje, ongeveer een kwartier rijden verderop. Het meertje ligt op prive-terrein waar de vliegschool gebruik van mag maken. Enige restrictie is dat alleen de instructeur een take-off en landing mag maken.
Ik ben als eerste aan de beurt, rond elf uur hangen Ray en ik in de lucht. Op vijf minuten vliegen ligt een veel groter meer, en daar gaan we lekker op het water spelen. Ray doet een landing voor, daarna mag ik het zelf; ondanks wat foutjes gaat het redelijk. Ray vervolgt met “let’s have some fun!”. Het is hier heuvelachtig en Ray dirigeert me naar een riviertje door de heuvels waar we op gepaste hoogte boven blijven vliegen.
Op een gegeven moment zegt hij ‘I have the controls’, draait de kist om een heuvel heen en duikt naar beneden. Zo zijn we het hele stuk vlak boven de rivier terug gevlogen, en daarna weer terug omhoog. Hij zei dat ik weer hetzelfde stuk boven de rivier moest vliegen, en daarna zelf naar beneden en vlak boven het water terug moest vliegen, al bochten makend om de rivier te volgen tussen de heuvels door. Dat was echt geweldig, en inspannend; het is hier toch al warm, maar daar boven het water brak het zweet me echt uit!
Uiteindelijk heb ik ruim anderhalf uur gevlogen voordat Ray het vliegtuig (de N…) weer op het kleine meertje zette. Even de in een supermarkt
gekochte broodjes opeten, en vervolgens is Marcel de lucht in gegaan.

In de twee uur die ik moest wachten heb ik reisburo Vincent weer gebeld en gevraagd een hotel te vinden bij Oakland Airport, en heb ik het grootste deel van dit verhaal ingetikt. Kennelijk had de vlucht me veel vocht gekost, ik heb meer dan 2 liter water gedronken in de tijd die ik moest wachten.
Na terugkomst van Marcel zijn we naar het vliegveld teruggereden, betaald, afscheid genomen en zijn wein minder dan drie uur naar Oakland gereden.
Ik was aardig bekaf, rond 10 uur lag ik te ronken in bed.

Tja, alles is al gezegd, deze laatste dag is zeer vergelijkbaar met de vorige twee dagen met dat verschil dat de Thunderbirds gister vertrokken zijn en vandaag dus niet in het programma zitten.

Rond drie uur vertrekken we uit Reno, op naar ons volgend avontuur: watervliegen!
Omdat de internetverbinding bij ons hotel in Reno ons regelmatig in de steek liet lukte het niet om al een hotel te vinden bij het veld waar we gaan watervliegen; ik heb Vincent gebeld en gevraagd of hij iets voor ons kon vinden in de buurt van het vliegveld en dat lukte uitstekend. Om zeven uur ’s avonds kwamen we aan in het plaatsje San Andreas, dit keer konden we de TomTom continu aanhouden omdat we uitgevonden wat het probleem was met de niet-werkende sigarettenaansteker: de zekering was kapot. Zoiets hadden we al verwacht, en een paar dagen geleden hebben we gebeld met de verhuurmaatschappij om te vragen waar de zekeringen zitten, en welke van de aansteker is. Het duurde even, maar we kregen antwoord en dat bleek te kloppen (zekeringdoosje in de kofferbak aan de bestuurderszijde, zekeringnummer 20). Nieuwe zekering kopen, vervangen en werken!

In dit hotel hebben we eindelijk een uitstekende internetverbinding. Dus email doen, blog bijwerken, foto’s bewerken en uploaden…

Vandaag weer vroeg op en nog voor achten onderweg naar het vliegveld. Het was trouwens de eerste dag (eergister) wel even verwarrend waar we moesten zijn, op de kaart en op de TomTom staat maar een vliegveld van Reno, en dat is niet het veld waar de wedstrijden gehouden worden; na enig zoeken en gokken op de TomTom vonden we de vorm van een ander vliegveld in de buurt. Dat bleek het dus te zijn.
Net als gister rijden we er Vandaag probleemloos naar toe.

De wedstrijden waren al begonnen, al vanaf acht uur ’s ochtends wordt er geraced. Het parcours ligt aan de andere kant van de startbaan dan waar de tribunes opgesteld staan, vanaf de tribunes heb je dus een perfect zicht op de wedstrijden. Er wordt gevlogen in verschillende klassen, en per klasse is een parcours uitgezet. Elk parcours loopt in ieder geval vlak voor de tribune langs, het is min of meer circelvormig, en de grootte van de circel hangt van de klasse af – hoe sneller hoe groter de cirkel.

De wedstrijden worden afgewisseld met shows: met name aerobatics en militaire demonstraties. De dag verloopt, net als gister, ongeveer als volgt: wedstrijden van wat lichtere klasses, een aerobatics show, wedstrijden van zwaardere klasses, dan de officiele opening, dan de Thunderbirds, dan weer een paar wedstrijden, dan weer aerobatics, gevolgd door een militaire demonstratie van de F-22 Raptor en aan het eind de wedstrijden van de zwaarste klasses.

De dag is redelijk goed georganiseerd, geen grote gaten tussen de verschillende onderdelen. De wedstrijden zijn soms spannend, maar ook vaak is van begin af al duidelijk hoe het gaat eindigen. Regelmatig wordt een mayday uitgeroepen, een vliegtuig met bijvoorbeeld een oververhitte motor. Zo’n vliegtuig gaat de race uit en gaat zo snel mogelijk landen.
De aerobatics demonstraties zijn adembenemend, de piloten halen kunsten met hun vliegtuigen uit die naar mijn idee onmogelijk zijn. Prachtig om te zien!
Rond het middaguur is de opening, er landen parachutisten voor de tribunes, het volkslied klinkt en chauvinistische teksten klinken uit de luidsprekers – het is heel erg amerikaans.
Na de opening komen de Thunderbirds in aktie. De thunderbirds is een demo-team van de amerikaanse luchtmacht die show vliegen met zes F-16 straaljagers. Het komt een beetje traag op gang, weer met allerlei typisch amerikaanse teksten die het leger in het algemeen en de luchtmacht in het bijzonder erg ophemelen (we have the right to attack to protect your freedom!). Maar toen de kisten eenmaal in de lucht waren gaven ze een prachtige show die bijna geen moment rust kende.
Vervolgens komen weer wat wedstrijden en dan weer militair vertoon met de F-22 Raptor – wat een geweldige straaljager is dat toch. Net als gister hebben we vandaag weer tientallen foto’s gemaakt van dit wonderbaarlijke vliegtuig. Het is mooi, het gaat hard, en het maakt veel lawaai.
De dag eindigt een aantal wedstrijden in de snelste klasse.

Na een vreselijk sober ontbijt in het hotel (plastic borden en bestek, alleen serial en vieze witte bolletjes brood met jam) gaan we vroeg
naar het veld; eerst kaartjes kopen voor drie dagen, inclusief pits kaartjes, en daarna genieten! Op de grote tribunes zijn we gaan
kijken naar de races en de aerobatic shows die gegeven werden. Rond het middaguur was de opening (die elke dag gedaan wordt) waarbij op zijn amerikaans veel doden herdacht worden. Daarna, na het verplichte ophemelen van de amerikaanse strijdkrachten, een schitterende show van de Thunderbirds in hun F16 straaljagers en later op de dag nog een indrukwekkende show van de stealth straaljager F-22 Raptor.
Laten de foto’s (die later komen) voor zich spreken!

Marcel wilde graag een nieuwe headset kopen; tijdens de wandeling door de pits ontdekte Marcel de headset die hij graag wilde hebben, dus die werd gekocht.

De hele dag sta, zit of loop je in de zon, dat is zo goed als onvermijdelijk. We hebben beide een hoed gekocht om de zon in ieder geval uit het hoofd en uit de nek te houden, en dat werkt uitstekend. Daarnaast smeer ik me regelmatig in met factor 20, het is zonde om op de eerste van de drie dagen te verbranden en vervolgens niet meer buiten te kunnen zijn.

In Nederland heb ik geprobeerd te regelen dat we op maandag en dinsdag hier nog wat kunnen vliegen met een watervliegtuig, en een
cessna met een ‘glass cockpit’. Dat heb ik niet volledig rond kunnen krijgen in Nederland, maar na een paar telefoontjes vanmiddag
is alles nu geregeld – maandagochtend watervliegen en dinsdagochtend in de cessna met glass cockpit.

Maar eerst nog twee dagen vliegfeest in Reno!