Een ding is zeker: hier in Florida klopt van de weersverwachting nog minder dan in Nederland – het zou vandaag regenen, in de ochtend zou het mistig zijn, en de wegen zouden spekglad zijn van de combinatie olie en nattigheid. Realiteit: de zon schijnt en de wegen zijn droog. En wat gister niet lukte kon vandaag wel: vliegen!
Maar dat vliegen ging niet zomaar. Om 10 uur staan we op het vliegveld en de instructeur Joshua is er ook, maar helaas: nog niet vliegen omdat de wolkenbasis lager is dan 1500 voet, en dat is het minimum voor een check. Het goede nieuws: het trekt snel op en om 12 uur moet het lukken.

Marcel en ik beginnen met allerlei voorbereidingen; weight&balance, takeoff distance, density altitude, je kent het wel. Een hele riedel gegevens moet je op een papiertje zetten voordat je de sleutel van de kist mee krijgt – zie bijgaand plaatje. We doen een poging, en besluiten maar wat te gaan eten. 12 uur stipt zijn we weer terug, en is Joshua redelijk in paniek, waar waren wij gebleven? We moeten nog briefen, pre-flight checks doen en het beroemde formuliertje volledig ingevuld krijgen. Bovendien kan Joshua maar tot 2 uur, dus beide uitchecken gaat niet lukken. Ok, ik ga eerst. Om de snelheid erin te houden vult Joshua voor mij het formuliertje in en doet Marcel alvast de pre-flight checks van het vliegtuig. Die blijkt lek: er druppelt water vanuit het dak op de achterbank, maar dat interesseert Joshua niet. Niks aan de hand, niks van aan trekken.
Alle voorbereidingen zijn klaar, we krijgen de sleutels en de papieren van de kist. In de papieren staat dat de transponder het niet altijd doet, en dat betekent dat de kist niet mag vliegen…… Shit!!

Onze vliegschool, Orlando Flight Training, bestaat tegenwoordig uit twee vestigingen, aan beide kanten van het vliegveld van Kissimmee een. ‘The other side’ heeft twee kisten met een G1000 computer aan boord, na wat bellen blijkt er 1 voor ons beschikbaar. We racen naar ’the other side’ en het feest van de weight&balance kan opnieuw beginnen. Maar het komt goed – Joshua en ik gaan de kist in en na enige tijd hangen we in de lucht.
De check is twee-ledig, ik moet aantonen dat ik een Cessna kan vliegen, en dat ik met de G1000 kan omgaan. Het eerste is geen probleem, we doen wat touch-and-go’s op een naburig veld, een paar overtrekken en wat andere zaken. Maar met de G1000 gaat het gewoon niet snel genoeg; alle standaard zaken aflezen en interpreteren is geen probleem, maar als Joshua mij vraagt ‘zoek de frequentie van dat-en-dat veld’ dan heb ik daar nog teveel tijd voor nodig. Joshua checkt mij uit voor de Cessna maar niet voor de G1000. Balen.

Volgende is Marcel, die vliegt dus niet met Joshua want die heeft een andere afspraak, maar met Tolgu (van oorsprong een Turk). Die zaagt Marcel gigantisch door over allerlei vliegzaken, nog los van de G1000, maar daar komt hij prima doorheen. Toch erg vreemd – Joshua was voor mij lang niet zo moeilijk als Tolgu voor Marcel was. Wat betreft de G100o was Marcel met de hakken over de sloot, en hij mag zelfstandig in de Cessna met G1000 vliegen.We zijn vervolgens naar de baas gelopen en hebben gevraagd of ik dan ook met de Cessna met de G1000 mag vliegen als Marcel naast me zit – en dat mag! We mogen dus samen de kist meenemen!

Dit hebben we gevierd met een drankje en een hapje, en vervolgens de rest van de avond besteed aan het plannen van een trip. We hebben kaarten gekocht en een boek met alle vliegvelden in zuid-oost Amerika en kunnen dus de route helemaal voorbereiden. Key West gaat niet niet worden, het weer is te instabiel om dat te doen – voor je het weet zit je een paar dagen ergens vast. We maken een route om Orlando heen: Kissimmee – Leesburg – Daytona – Melbourne – Kissimmee (als je het kaartje een beetje uitzoomt dan krijg je een beter beeld).

Of het gaat lukken – het hangt weer van de weergoden af…

Dankzij mijn iPhone ben ik een uur te vroeg wakker, ik had de wekker gezet op 7 uur maar om 6 uur ging hij al af. Ik had al begrepen dat sommige mensen problemen hadden met hun iPhone wekker dus had ik voor de zekerheid twee wekkers gezet. Maar goed, beter te vroeg wakker dan te laat want ik moet om 9:00 op het kantoor van de Flight Standards District Offices (FSDO, onderdeel van de Joint Aviation Authorities, JAA) in Orlando zijn om mijn Amerikaans brevet op te halen. We zijn een beetje bang voor het verkeer dus op tijd weg. Uiteraard geen file te bekennen dus was ik veel te vroeg op het kantoor.
Marcel moet om half elf op het vliegveld zijn voor zijn medische keuring, hij vertrekt gelijk weer om zijn afspraak niet te missen.

Ik mag alweer een enorm formulier invullen. Kennelijk zijn ze bij het FSDO wijs geworden door veel fout ingevulde formulieren: ik krijg er een formulier bij waarin aangegeven staat wat ik waar in moet vullen. Dat lukt, maar toch worden er nog wat foutjes uitgehaald door de mensen die mijn aanvraag in behandeling nemen. Na een uur blijkt alles in orde te zijn en krijg ik een ’temporary license’ mee die 120 dagen geldig is; de FSDO gaat per post het echte brevet opsturen.
Het gesprek kwam op het medische certificaat, ik had me in Nederland volgens de Amerikaanse JAA regels laten keuren, maar dat is blijkbaar helemaal niet nodig. Een Nederlands medisch certificaat tesamen met mijn Nederlands en Amerikaans brevet is voldoende. Dat weten we dan weer voor de volgende keer.

Marcel zijn medische keuring verloopt ook goed en rond het middaguur pikt hij mij weer op bij de FSDO.
Na de lunch bij Denny’s gaan we naar het vliegveld. Niet dat we de illusie hebben dat we gaan vliegen, het regent pijpestelen, de temperatuur is terug van 33 graden gister naar 20 vandaag, de verwachtingen voor de rest van de dag zijn slecht. En inderdaad, er wordt op de vliegschool helemaal niet gevlogen, we verzetten onze afspraak naar morgenochtend. Op hoop van zegen.

Kennelijk is er iemand bij de vliegschool wakker geworden. Marcel en ik hebben dus een vliegtuig met een G1000 vliegcomputer in de cockpit geregeld, een vliegtuig waar Marcel een paar jaar geleden ook al solo op gevlogen heeft. Nu zegt men dat je minimaal 5 uur vliegervaring met een G1000 moet hebben voordat je zelfstandig zo’n vliegtuig mag huren. Marcel heeft zo’n 4 uur ervaring, ik 1 uur – desondanks mocht Marcel 2 jaar geleden er wel mee vliegen. Uiteindelijk zeggen ze dat we moeten aantonen dat we ermee om kunnen gaan bij de checkout van de kist, en als we dat kunnen, dan mogen we de kist met de G1000 meenemen.

De rest van de dag zitten we in de boeken – G1000 handleiding bestuderen.

We zijn ondertussen aan onze derde auto toe.
Toen we gister onze auto van Hertz gingen halen bleek gelijk al dat er een flinke schade op zat, de deur achter die van de bestuurder wilde nauwelijks open door een deuk. Dus gelijk naar de balie en een andere regelen. Maar goed ook, de eerste auto was een Chevrolet HHR, oerlelijk. We kregen een Mitsubishi Galant mee – een normale auto totdat we er mee gingen rijden: een enorm kabaal, zo te horen een kapot wiellager. Gister maar even genegeerd want we waren moe, maar vanochtend weer terug naar Hertz. Zonder enig probleem kregen we weer een ander mee, weer een maat groter: een Nissan Altima. Deze keer gaan we hem niet terug brengen, groot genoeg, stil, sterk genoeg: 2.5 liter.
Tip van de dag: regel een kleine auto en zeg dat hij kapot is. Krijg je een grotere mee terug.

Volgens planning rijden we naar Fantasy of Flight, minder dan een uur rijden van Orlando. Het is het grootste museum van de wereld dat nog heel veel luchtwaardige vliegtuigen heeft en dat in private handen is. In de hangaars staan de vreemdste toestellen, van sommigen vraag je je echt af of ze ooit de lucht in kunnen; de eigenaar zelf vliegt nog elke dag met een toestel om demonstraties te geven en dat was vandaag met een P40, een tweezits-trainer voor aanstaande Spitfire piloten. Voordat hij met de kist de lucht in ging hield hij nog een heel betoog over zijn museum en zijn toekomstplannen, het moet nog veel groter worden.
Ik heb erg genoten van de bonte verzameling kisten.

Er was in de middag nog wat tijd over, daarom zijn we nog even naar een enorm winkelcentrum gereden, een Florida Mall in Orlando. We hebben gekeken naar de mogelijkheid van een prepaid sim-kaartje voor onze telefoons met een databundel, altijd leuk als je overdag internet verbinding hebt. Maar helaas, het is kennelijk in Amerika niet mogelijk een prepaid databundel te krijgen voor een smartphone, en dus ook niet voor een iphone. Dat feest gaat dus helaas niet door, overdag blijven we offline. En als we dan ’s avonds weer beschikking over WiFi hebben, dan slaapt Nederland.
Ik wil ook proberen een iPad2 hier in Amerika te kopen – goedkoper dan in Nederland. In de Florida Mall zit een Apple Store maar zoals verwacht waren ze uitverkocht. Er is een kans dat dinsdagochtend een lading binnen komt, maar dan moet je om 6 uur ’s ochtends voor de deur staan als je kans wilt maken. Ook vandaag, zondag, stonden mensen vanaf 6 uur ’s ochtends in de rij voor een iPad2…

Voor foto’s kijk op mijn fotogalerij, of klik hieronder.
Lees verder →

In Amerika worden veel vliegshows en fly-ins gehouden waarvan de Reno Airraces, Oshkosh en Sun ’n Fun wel de bekendste zijn. In 2008 ben ik met Marcel naar de Reno Airraces geweest en dat is zo goed bevallen dat we gezegd hebben: we gaan nog wel een keer naar een vliegfestijn in Amerika.

Sun ’n Fun wordt gehouden in Florida op het vliegveld van Lakeland, zo’n drie kwartier rijden ten zuid-westen van de stad Orlando en dat is waar Marcel en ik ons de komende week gaan vermaken. Het plan is dat we donderdag, vrijdag en zaterdag op het vliegveld van Lakeland zijn en tot die tijd nog wat andere dingen doen die met vliegen te maken hebben.
Morgen, zondag, gaan we naar Fantasy of Flight, of zoals ze zelf zeggen: de grootste luchtvaartattractie van de wereld.
Maandagochtend om 9:00 moet ik bij de FAA (Amerikaanse luchtvaartorganisatie) in Orlando zijn, als het goed is krijg ik daar dan een Amerikaans vliegbrevet. Later op de ochtend wordt Marcel medisch gekeurd voor de Amerikaanse luchtvaart, een Ameriaans vliegbrevet heeft hij al; vorige week ben ik medisch gekeurd voor zowel de Europese als Amerikaanse luchtvaart. Dus als alles goed gaat mogen Marcel en ik maandagmiddag in Amerika met een Amerikaans vliegtuig vliegen – en dat zijn we uiteraard van plan. Maandagmiddag worden we uitgecheckt op een vliegtuig waarna we dat vliegtuig mee mogen nemen voor een vliegtocht.

En die vliegtocht staat gepland op dinsdag en woensdag; als het allemaal lukt gaan we dinsdag vliegend van Kissimee Airport (vlakbij Orlando) naar het eiland Key West waar we dan een nacht blijven. Woensdag vliegen we weer terug naar Kissimee.

Zoals gezegd donderdag, vrijdag en zaterdag naar Sun ’n Fun op het vliegveld van Lakeland en daarna zit het voor mij er alweer op, zaterdagavond vlieg ik weer naar Nederland terwijl Marcel nog een weekje blijft.

Alleen… zijn de weersverwachtingen slecht voor maandag t/m donderdag, geen idee wat er van onze plannen terecht komt.