Vakantie – voor mij redelijk synoniem met uitslapen.
Helaas geen vakantie vandaag, de wekker gaat om zeven uur. ’s ochtends. Al na één nacht varen zijn we op onze eerste bestemming, de havenstad Nassau op de Bahama’s, en we worden half twee vanmiddag alweer terug verwacht op de boot; daarom op tijd het bed uit.
We hebben niks qua tour op het eiland geregeld, dus ontbijten we in ons eigen tempo op deck 15 bij een eenvoudige snackbar. Niks mis mee, er is van alles te eten. En geen seapass nodig.
Bij onze komen we Raj tegen. Raj (van Rajesh, net als in de Big Bang Theory) is onze ‘stateroom attendant’, hij staat dag en nacht voor ons klaar als er iets is met onze hut. Het is een zeer aardige jongeman, maakt een gezellig praatje met ons en benadrukt nogmaals dat we hem vooral moeten bellen als er iets met onze hut is.

Zo rond negen uur verlaten we de boot en wandelen we het stadje Nassau in. Vincent heeft een plattegrond in de hand en we wijken gelijk van de geijkte route af; het gevolg is dat we in een niet-toeristische buurt uit komen en dat geeft gelijk een, naar ik aanneem, realistisch beeld van het eiland. Slechte wegen, vervallen huisjes en vooral veel, heel veel verkeer door de krappe straatjes. Het verkeer bestaat uit veel taxibusjes, ze zijn oud, zien er niet uit, en roken en stinken als een gek.
Oh, en ze rijden aan de linkerkant van de weg – de Engelse invloed.

De Bahama’s werden oorspronkelijk bewoond door indianen tot in 1492 Columbus voet aan wal zette. De Spanjaarden zetten de indianen aan het werk in mijnen waar de meesten stierven, de eilanden raakten onbewoond tot in de zeventiende eeuw ruzie uitbrak in Engeland en veel Engelsen een nieuw leven zochten op de Bahama’s. Sinds 1973 zijn de Bahama’s een zelfstandige staat.

De wandeltocht leidt ons langs een fort; je denkt nou krijgen we het maar het stelt naar onze maatstaven niet veel voor. Het levert wel een mooi uitzicht over de haven waar vier enorme cruiseschepen blijken te liggen. Er is dus even een invasie van misschien wel bijna 10.000 toeristen op het eiland.
Vanaf het fort zien we Paradise Island liggen, en de grote hoge brug naar het eiland toe. We horen een tour guide vertellen dat op het eiland een hotel staat waar een kamer 25.000 dollar per nacht kost, met een minimum afname van 4 nachten. De prijs van een compleet huis op de Bahama’s voor vier nachten!

Tijd voor koffie. Er is een Dunkin Donuts in de buurt, wie weet kunnen we daar een lekker bakje koffie krijgen; hopelijk beter dan de Amerikaanse slappe hap. Niet dus, voor Vincent is het helemaal erg, hij bestelt koffie met suiker, maar dat smaakt vooral als suiker met water – echt niet te drinken. De donuts daarentegen gaan er wel in.
We doen nog een paar caches, en bezoeken een informatief museum over de Caribische zeepiraten.
Op de terugweg naar de boot zien we een standbeeld van Columbus, en vervolgens komen we in het winkelcentrum voor de toeristen, dat ziet er heel anders uit dan de buurten waar we eerder doorheen gelopen zijn. Hier is het wel prima onderhouden, hier moet dan ook het geld verdiend worden van al die toeristen die even een paar uur langs komen.

Terug op de Allure of the Seas lopen we naar de Starbucks. Jawel, onze boot heeft een Starbucks, als enige cruiseschip ter wereld. We vragen een kopje koffie sterker dan een Amerikaans bakkie, maar minder sterk dan een espresso. Daar weet de Starbucks mevrouw wel wat op, we krijgen inderdaad, na swipen uiteraard van de seapass, een lekker kopje koffie.

Van andere cruise gangers hadden we gehoord dat er iets als Friends Of Dorothy bestaat. Het is een code om aan te geven dat er samen met andere homoseksuele mannen en vrouwen een drankje gedronken kan worden in een bar. In de centrale hal, The Royal Promenade, hangt een soort van prikbord, en toen we er langs liepen zagen we inderdaad een dagelijkse Dorothy bijeenkomst om 19:45 in de Champagne bar. Vanavond maar even kijken.

Na enkele uren relaxen in het Solarium, het voorste deel van het schip dat door glazen wanden uit de wind wordt gehouden maar wel lekker in het zonnetje ligt, gaan we ons klaar maken voor het diner. Het is niet zomaar een diner vanavond, je moet eigenlijk in pak en galajurk komen. Dat had Vincent mij van tevoren verteld, maar ik had daar totaal geen zin in. Nu we richting champagne bar en avondeten gaan blijkt zo ongeveer iedereen compleet uitgedost te zijn. Zelfs kinderen van 5 lopen in pak of avondjurk.
Overal kun je professionele foto’s laten maken (uiteraard tegen professionele prijzen), en dat gebeurt dus massaal. Ik voel me een beetje opgelaten, ik heb alleen maar t-shirts bij me. Het is per slot elke dag 30 graden, wat moet ik met een pak en stropdas? Om toch een beetje mee te doen koop ik in een winkeltje een opvallend overhemd, heb ik toch nog iets speciaals.

In de champagne bar ontmoeten we rond de Dorothy tijd inderdaad andere homo stellen, leuk om even kennis te maken en om te ontdekken dat we niet het enige mannenstel op deze cruise zijn.
Om half negen gaan we eten aan een andere aan ons toegewezen dinertafel, tafel nummer 171. Het is een zes persoons tafel waar één stel uit Miami aan zit, het andere stel eet ergens anders vanavond. Het is een gezellig echtpaar, een leuk en redelijk lekker diner vanavond.

Maar het programma voor vandaag is nog steeds niet afgelopen, gisteravond hebben we een reservering gemaakt voor het theater vanavond, we gaan naar de musical Chicago. De verwachting is hoog, er wordt veel over gepraat, maar het valt mij erg tegen. Het is een wel erg traditionele musical met half geklede dames, veel zingen en verder totaal geen attributen of decor wisselingen op het toneel. Ik ben (net als Vincent geloof ik) enkele keren in slaap gevallen. Het viel me ook op dat nogal wat mensen tijdens de show weg liepen. Nou ja, het idee dat er een musical aan boord van een schip is, is op zich al erg bijzonder.

Aangemeerd in de haven van Nassau
Watertoren bij het fort

Vier aangemeerde cruise schepen, gezien vanaf het fort

Links Paradise Island met de brug er naar toe

Vertrek uit de haven

Bij de musical Chicago

Dit troffen we aan op onze kamer – met dank aan Raj

 

Het lijkt ons leuk om een lange wandeling richting zuiden te maken. Eerst langs het strand, daarna door naar de haven waar de grote cruise schepen aanleggen. Kijken of we daar kunnen komen.

Maar eerst ontbijt, alweer een aparte ervaring. Ook dit appartementencomplex heeft geen restaurant, maar je kunt er wel ontbijten. In een keukentje staat een koelkast, een koffiezetapparaat, een broodrooster, wat beleg, wat beagles en andere broodachtigen (maar geen brood), en wat cereals. Je pakt maar wat je wilt, zet het op een dienbord en gaat het ergens op het complex opeten. Het keukentje zit vrijwel naast ons appartement en we besluiten het eten mee te nemen naar ons onderkomen.

En dan gaat het gebeuren, we gaan beginnen met de wandeling. Volgens google gaat het enkele reis 1 uur en 40 minuten duren, we zullen zien. Insmeren en wegwezen.
Eerst langs het strand, het is er niet echt druk. Het zand is prachtig wit en wordt goed schoon gehouden, als ik de borden mag geloven dan is dat om ervoor te zorgen dat de schildpadden ongestoord op het strand kunnen leven. Nou ja, wat heet ongestoord.
Er staan veel lifeguard gebouwtjes op het strand om de zwemmers goed in de gaten te houden. Geen leuke strandtentjes zoals wij dat aan onze kusten kennen, hoogstens een klein verkooppunt voor frisdrank. Alcohol is verboden op het strand, ook zelf meegebrachte drank mag niet.Huisdieren ook niet, de enige beesten die op het strand mogen zijn ’trained service animals’.
Geen wonder dat het zo stil is op het strand – je mag er niks.
Aan de zuidkant mag er dan weer wel wat: barbecue. Overal rook, het is zaterdag en als lunch wordt er flink wat vlees aangebrand. Het ziet er her en der gezellig uit.

Onderweg pikken we een paar geocaches mee, we zijn er nou toch.
En dan komen we bij een grote hoge brug; vanaf die brug heb je een mooi uitzicht over de haven waar de grote cruiseschepen aanmeren. Er liggen er drie, die van ons ligt er nog niet.
We besluiten na de brug terug te keren, de verwachting is dat we niet echt in de buurt van de schepen kunnen komen (en dat blijkt later inderdaad niet zomaar te kunnen).

Na een biertje bij hetzelfde tentje als gister, The Deck, even boodschappen doen – er is immers geen restaurant of bar bij het appartementencomplex; ’s avonds is het tijd voor een lekker stuk vlees op zijn Amerikaans.
Als we thuisgekomen in de spiegel kijken vragen we ons af wie dat zijn – onze koppen hebben totaal andere kleuren gekregen. Alleen jammer van die rode rand waar het t-shirt bij de hals eindigde, en de rode kuiten, dat was niet de bedoeling.

We hebben vandaag bijna 20 kilometer lopend afgelegd.
Lekker slapen dus.

 

Strandwachterhuisje

Geen alcohol en geen beesten op het strand

Ft. Lauderdale Beach

Klein stukje van het havengebied van Ft. Lauderdale

Klein stukje van het havengebied van Ft. Lauderdale

Mijn horloge kan niet goed tegen dit klimaat, het glas is van binnen beslagen

Helaas hebben we maar weinig tijd om te genieten van Miami Beach, de prachtige witte stranden en de kleurrijke figuren die paraderen over de straten langs de kust. Skate boarders, fietsers op driewielers, dure auto’s, lawaaiige radio’s in de auto’s, het hoort er hier allemaal bij. Prachtige motorfietsen, waterskiërs, windsurfers, alles is hier te vinden.

Maar zoals gezegd hebben we nauwelijks tijd om hiervan te genieten. We ontbijten bij een Cubaans restaurant aan het straatje waar ons hotel aan zit – nog zo’n eigenaardigheid van ons hotel: geen restaurant, dus geen ontbijt. Maar dat geeft niet, gelegenheden zat hier in de omgeving. We laten ons het traditionele Cubaanse ontbijt welgevallen en pakken onze koffers weer in. We gaan proberen zo veel mogelijk met openbaar vervoer naar onze bestemming in Ft. Lauderale te komen.

De af te leggen afstand is 60 kilometer, met een taxi gaat dat wel een en ander kosten. We stappen op de bus richting het vliegveld van Miami. daar pakken we de metro naar het dichtstbijzijnde treinstation van de Tri-Rail. Vervolgens uitstappen in Ft. Lauderdale. Daar blijkt de bus naar het centrum nog even op zich laat wachten, en we hebben geen idee of we dan een beetje in de buurt van het hotel zijn. Toch maar een taxi vanaf het treinstation naar het hotel.
Openbaar vervoer is niet duur, of beter: erg goed koop; het buskaartje kostte maar $2.65 p.p., ongeveer €1.90. Zelfde voor de tram, de trein was maar liefst $3.00. De taxi nog eens $18. Je bent wel even onderweg, maar je ziet nog eens wat, je beleeft nog eens wat en je bespaart wat. Het was best wel een leuke ervaring.

Ons hotel is een men-only resort, weer op loopafstand van het strand. Inchecken en dus weer tijd voor een wandeling strand. We stranden al snel bij een kroeg en gaan lekker aan het bier.
De eerste indruk is dat Ft. Lauderdale meer haven is, er is een groot waterrijk gebied waar de rijke Amerikanen hun enorme boten aan een steiger achter hun huisje kunnen aanleggen. Het is allemaal uitstekend onderhouden en ziet er prachtig uit.
In deze stad moet ook een bruisend uitgaanscentrum aan de Wilton Drive zijn voor mannen die iets met mannen hebben. We laten ons er per taxi naar toe brengen (lopen is echt te ver) en we schrikken nogal van wat we zien. Een winkelcentrum met wat bars, veel kabaal, en veel ongezelligheid. De verwachting was een gezellig buurtje met leuke kroegjes – niet dus.
We lopen een stukje weg van het winkelcentrum en belanden bij een tentje genaamd ‘Naked Grape Wine Bar’. Het blijkt weer eens een gouden greep te zijn van Vincent – heerlijke wijnen en tapas. Dat werd toch nog genieten dus.

Tijdens de hapjes gebeurt er iets vreemds op straat: er komen plotseling een paar honderd fietsers voorbij! En dat in Amerika. Men weet ons te vertellen dat het een fietstocht is om HIV onder de aandacht te brengen en te houden, en om geld in te zamelen. De tocht wordt twee keer per week gefietst.

Cubaans ontbijt
Ft. Lauderdale

Ik vind het onmenselijk.
Echt waar.
De wekker gaat om 02:45, en niet 1 maar 2 tegelijk. Zowel de telefoon van Vincent als die van mij schreeuwen ons wakker, het is tijd om op te staan om de trein van 4 uur te halen.

Met drie uur slaap achter de kiezen sta ik op, en gaat Vincent koffie zetten; het wordt een hele lange dag vandaag. Zeer vroeg op en Nederlandse tijd laat naar bed
Maar het is voor het goede doel: een cruise door het Caribisch gebied!
Kwart voor vier lopen we de deur uit, de nachttrein vertrekt om zeven over vier. Het gaat dit keer goed – meestal rijden de treinen niet als we op vakantie willen, maar vandaag een keer wel.
De koffers inchecken op Schiphol is een nieuwe ervaring; tot nu toe liep je naar een balie waar iemand zat om je koffers te labelen en op de band richting het innerlijk van Schiphol te zetten. Niet meer, er staat een machine waar je je koffer in moet zetten, en waar een label met streepjescode uit komt die je zelf aan het handvat van je koffer moet vastmaken. Als dat gebeurd is gaat er een deur over je koffer dicht, wordt gecontroleerd dat het label leesbaar is, en verdwijnt je koffer. Op hoop van zegen dan maar.

Vervolgens naar de gate, daar krijg je, zoals dat bij vluchten naar Amerika gaat, een persoonlijk gesprek met iemand die je enkele vragen stelt. Hebt u zelf de koffer ingepakt? Heeft iemand gevraagd om iets voor hem mee te nemen? En nog een paar vragen, het stelt niet veel voor en even later zitten we in de vertrekruimte.
Mooi op tijd taxiet het vliegtuig naar de baan en zijn we onderweg naar Detroit, een tussenstop want de eindbestemming van de vliegreis is Miami.
In Detroit krijgen we de standaard Amerikaanse plichtplegingen: vingerafdrukken (alle 10 vingers) achterlaten, je wordt op de foto gezet, en douane formulier inleveren; het gaat allemaal erg voorspoedig.
Ook de vlucht Detroit-Miami is geen bijzonderheid, alles is op tijd en de koffers komen inderdaad aan.

Nu nog naar het hotel zien te komen. Vincent heeft The Clay Hotel uitgezocht op Miami South Beach, maar hoe komen we daar? Er blijkt een soort van shuttle bus te rijden: een busje waar ongeveer 9 passagiers in passen die langs gevraagde bestemmingen rijdt. Het is minder duur dan een taxi (we waren 32 dollar kwijt voor 2 personen samen), maar heeft dan wel als nadeel dat je met anderen in een busje zit en dat je langs andere bestemmingen rijdt. Dat laatste hadden we geluk mee, we werden als eerste afgezet.

The Clay Hotel is een vrij bijzonder hotel, vanuit de lobby kun je niet bij de kamers komen. Je moet weer naar buiten, een straat in lopen en ergens een smal trappetje beklimmen. Maar dan heb je ook wat, een uitstekende ruime kamer aan een leuk straatje met allerlei prima restaurants. En op enkele minuten lopen van het strand.

We kwamen kwart voor vier ’s middags lokale tijd aan, een goed moment om nog even een strandwandeling te maken en te genieten van de strak-blauwe luchten en de temperatuur van ongeveer dertig graden en de geneugten van Miami South Beach. Heerlijk!
We eten in het straatje van het hotel en gaan uiteindelijk rond middernacht slapen. Dat betekent dat we ongeveer 27 uur (min of meer) wakker zijn geweest. Echt tijd om te gaan slapen dus.