En dan is de laatste dag alweer aangebroken, we hebben elk nog één vlucht tegoed, we gaan op en neer naar een eilandje aan de westkust van Florida: Key Cedar. Het is een klein uur vliegen, we willen rond tien uur vertrekken en verwachten rond één uur weer terug te zijn op vliegveld Orlando North, dan hebben we nog ruim de tijd om vanavond onze vlucht naar Dublin te halen. En we zijn op tijd terug voordat de buien in de middag weer los barsten.
Het weer ziet er ’s ochtends weer eens niet geweldig uit, de bewolking hangt erg laag, al is de verwachting wel dat het op gaat trekken. Eerst nog een uurtje rijden naar het veld en dan zien we wel.
Gelukkig zijn er zat gaten in de lage bewolking als we op Airpark Orlando North aankomen, we gaan dus. Marcel kruipt achter de yoke, ik achter de radio. Niet dat er voor mij veel te doen valt, alleen bij take-off en landing valt er wat te praten op de radio, verder onderweg is er niks bijzonders. Beide velden zijn do-it-yourself (of, in Amerikaanse vliegtermen ‘Unicom’), dus een lekker ontspannen vluchtje.

Marcel gaat al snel on-top (boven de wolken) en binnen een uur zijn we in de buurt van het eiland Cedar Key. Ik roep dat we komen landen op baan 05 en verwacht verder geen antwoord. Maar dan horen we een vrouw op de radio – wat we van plan zijn, willen we op het veld blijven, of even naar de bewoonde wereld? Dat laatste willen we. Ze vraagt ‘Do you require a taxi’? Ja graag dus. Antwoordt ze met ‘I am on my way’. Hey, een taxi die de frequentie van het vliegveld uitluistert en zichzelf als taxi aanbiedt?? Geniaal.
Eenmaal in de taxi vertelt ze dat ze dit al 16 jaar doet; ze brengt ons naar het toeristische deel van het eiland met restaurantjes zodat we wat kunnen nuttigen. Niet dat we veel tijd hebben, de kist is gehuurd tot 1 uur, we vragen of ze ons om 12 uur weer op kan halen.
In een restaurantje eten we snel een crabcake, pinnen met enige moeite wat geld (de taxi accepteert geen credit card), en laten ons terug brengen naar het veld.
Het is erg rustig op het eiland, dit is wel DE plek om te onthaasten in Florida. De taxidame wil ons per sé downtown laten zien en vertelt honderduit. We kruipen op deze manier naar het veld terwijl de klok tikt. Om 1 uur terug gaat niet meer lukken…

Het vliegveld Cedar Key heeft wel wat onderhoud nodig, de windzak is meer gat dan windzak en de landingsbaan zit vol met onkruid. Maar ach, het mag ons niet deren, je kunt er uitstekend landen en opstijgen. Ik mag achter het stuur en al snel zijn we weer in de lucht.

Hoe verder we richting Orlando vliegen, hoe meer buien we zien. Vlakbij Orlando North hangt een stevige bui, we kunnen er net voor landen. Bij het leeghalen en vastzetten van de kist begint het alweer te regenen, de buien zijn eerder dan verwacht. En er stond niemand te wachten op het vliegtuig, het was dus uiteindelijk niet erg dat we wat te laat waren. De volgende huurder staat pas om 14:30 ingeboekt.

Tijdens het koffers inpakken komt er een email van de verhuurder binnen – de volgende huurder van het vliegtuig heeft een iPad in de kist gevonden!
Shit.
Het blijkt mijn iPad Mini te zijn, bij het uitruimen van de kist in de regen kennelijk over het hoofd gezien. Maar we hebben geluk, we hebben tijd zat. De huurder laat de iPad in de kist, en wij rijden via een enorme omweg van onze verblijfplaats dus via Orlando North naar Orlando International voor onze vlucht terug richting Nederland.

Ruim op tijd zijn we op Orlando International, inclusief mijn iPad. En ruim op tijd zit iedereen in het vliegtuig, maar we moeten nog op een paar koffers wachten. Die zijn een kwartier na officiële vertrektijd aan boord, en we krijgen een push-back voor ons eerste stuk van Orlando naar Dublin.
Maar. De motoren worden niet gestart, dat hoor je meestal tijdens de push-back. Vreemd.
En dan gaan we plotseling vooruit, zonder dat de motoren aan staan. We blijken terug te gaan naar de terminal. Er is een ziek persoon aan boord, schuin achter Marcel en mij. Hij kotst het toilet kennelijk meerdere keren onder. Dan, na enige tijd, komen er EHBO mannen aan boord, ze escorteren de zieke man naar buiten. Even later gaat zijn familie ook mee.
Vervolgens moet de bagage van de familie van boord, en zijn 3 van de 6 koffers van de familie onvindbaar.
Al met al levert dit een vertraging van 1 uur en 45 minuten op, terwijl we een overstaptijd in Dublin hebben van ruim 2 uur. Gaat dat lukken?

Ik slaap prima onderweg, Marcel moet me zelfs wakker maken voor het ontbijtje. Dan weer klokkijken – gaan we de aansluiting halen? Het cabinepersoneel had ons gerust gesteld – er wordt op ons gewacht. We zullen zien.
We zijn inderdaad net tijd, boarding is nog bezig als we bij de gate aankomen. Maar zullen de koffers op tijd zijn? Dat wordt een zorg voor de aankomst in Amsterdam, wij zijn in ieder geval wel aan boord.

En het blijkt dus niet goed gegaan te zijn, onze koffers komen niet van de band op Schiphol. Dus naar de balie en een formulier invullen.
Dan komen we achter een ander probleem; Marcel en ik hebben de bagage samen ingecheckt en het staat dus op één naam, in dit geval die van Marcel. De verloren bagage kan dus niet naar twee verschillende adressen gestuurd worden. Dat betekent dat ook mijn koffer bij Marcel thuis afgeleverd zal gaan worden – klote. Note to self voor de volgende keer: nooit samen koffers inchecken als je niet op hetzelfde adres woont.

Zondagavond krijgt Marcel bericht: 1 van de 2 koffers is terecht, het is de zijne.
Ik moet nog geduld hebben.

Tijd voor een rustdag, even lekker niks. Rustig beginnen, en in de stad wat portals veroveren zodat ik eindelijk Level-11 kan worden in het spel Ingres.
We gaan ook nog even electronica shoppen bij een paar zaken in Orlando, ook even kijken of de iPhone 6 nog te koop is in de apple store. Maar helaas, die is uitverkocht.
Ik wilde nog graag de film Mazerunner zien in iMax maar ook hier is donderdag wisseldag, dis die draait niet meer. Dan maar de film The Equalizer, de film die nu draait in iMax. Aardig verhaal maar vooral ook mooi in beeld gebracht met prachtige close-ups van Denzel Washington.

Vrijdag zouden we nog even kunnen vliegen, maar we waren te laat met boeken, de kist is al verhuurd. Zaterdag is nog wel een optie, we boeken de kist voor zaterdagochtend, dat kan want we vliegen pas zaterdagavond terug naar Nederland.
Alternatief voor vrijdag is een bezoek aan een pretpark, Universal was het plan. Eenmaal in de rij voor de kassa zagen we de prijzen: dik honderd dollar per persoon! Wow, dat is nogal wat duurder dan verwacht, bijna een heel vlieguur. Bovendien gaat om 5 uur het park al dicht in verband met halloween – we stappen daarom maar uit de rij.
Wat nu? Na enige tijd internetten vinden we een kartbaan met elektrische karts. Dat gaan we doen, het is bovendien indoor want het is ondertussen flink gaan regenen. Gelukkig zijn we het pretpark niet in gegaan.

Aan het eind van de middag brengen we nog even een bezoekje aan een biertentje, World of Beer. Ze hebben 200 soorten bier waarvan 50 op de tap…

Morgen beide nog een klein uur vliegen, en dan zit het er alweer op.

Het hoogtepunt is geweest – het bezoek aan het First Flight vliegveld, rest vandaag de terugtocht naar Orlando. We zijn gister al een flink eind onderweg gegaan vanaf First Flight zodat we vandaag niet al te lang hoeven te vliegen, dit omdat dagelijks regen en onweer wordt verwacht in de loop van de middag in Orlando.
Maar het weer werkt weer niet mee. Het is droog, dat wel, maar de bewolking zit op 800 voet, en dat is veel te laag. De verwachting is wel dat het in de loop van de dag wat op gaat trekken, maar dat betekent dat we weer later in Orlando aan zullen komen met de mogelijke weerproblemen daar.

Wat te doen. Eerst maar even rustig aan in het hotel, en dan op naar het vliegveld waar we rond half elf aan komen. Veel te vaak kijken we naar de weersinformatie, we moeten geduld hebben.
Marcel belt met de toren van het veld – wat zijn de condities? Zijn ze goed genoeg om op zicht weg te mogen vliegen? De wolkenbasis ligt rond 12 uur op 1200 voet – en dat is voldoende. We kunnen in ieder geval opstijgen. En verder op de route? Het blijft laag – sommige plekken maximaal 1000 voet. Dat is in principe genoeg voor ons, alleen blijft continu in je hoofd spoken dat het land vergeven is van enorme hoge antennes – Lopik is er niks bij. En daar wil je onderweg niks mee te maken hebben.
Op onze iPads met de Skydemon app staan alle hoge dingen gemeld, en het zicht is ruim meer dan 10 kilometer – die palen moeten we dus zeker kunnen ontdekken en ontwijken. We besluiten te gaan!

De kist staat een stukje verderop geparkeerd. Gister hebben we het toestel voor de deur van de afhandeling achtergelaten, zij hebben hem op ons verzoek helemaal vol getankt en op zijn definitieve parkeerplek gezet en vastgebonden, een soort van Valet Parking, maar dan voor vliegtuigen. Niet gratis dit keer, de service en overnachting kosten maar liefst 14 dollar.

Ik kruip achter de yoke, Marcel achter de microfoon, en we gaan.
Het houdt niet echt over, maar het is te doen. Na een half uurtje zakt de bewolking weer wat; Marcel en ik kijken elkaar aan en besluiten er bovenuit te klimmen. We gaan naar 4000 voet en zitten dan ongeveer 1000 voet boven de bewolking – wat een prachtig gezicht! Een grote witte vlakte mooi in het zonnetje, hier blijven we een klein uur vliegen.
Dan verschijnen er gaten in de bewolking onder ons, we kiezen er een en gaan weer naar beneden. Hier is de onderkant van de bewolking, zoals ook in de weersverwachting stond, weer wat hoger zodat we nu ook minder last hebben van die hoge antennes.

De landing na precies 2 uur vliegen op Ocala International gaat weer probleemloos op baan 36. Onderweg in deze buurt zagen we al ontelbaar veel paardenrenbanen, er zit er zelfs 1 aan het vliegveld vast. Voor het vluchtafhandelingsgebouw staat een rij beeldjes van ruiters, het is een belangrijk iets hier blijkbaar in de buurt.
Voor het eerst zien we een restaurant aan het vliegveld, tijd voor een burgertje voordat we verder gaan. We durven de tijd te nemen, in de buurt van Orlando zijn volgens de radar een paar buitjes geweest, en alweer weggetrokken. Geen haast dus.

Marcel bedenkt zich plotseling dat John Travolta hier in de buurt ook ergens een vliegveld moet hebben waar zijn Boeing 707 geparkeerd staat. Even googlen en zoeken op de kaart levert een verrassend resultaat: het ligt nog geen 15 km van waar we nu een hamburger eten! Dus straks na het opstijgen even overheen vliegen.
Zo gezegd zo gedaan, aan Marcel de eer om het laatste been naar Orlando met de enorme omweg over John Travolta zijn vliegveld. Het laatste been duurt 55 minuten, en dan staan we aan de grond. Bijna. Marcel komt iets te hoog binnen en moet een go-around doen, net als ik tijdens de check-vlucht op de eerste dag met Kyle. We staan quitte wat dat betreft.
De volgende landing is uitstekend; we worden al opgewacht door de mensen van VA Aviation, we worden naar de benzinepomp gestuurd zodat ze de kist kunnen aftanken en klaar maken voor de volgende vlucht.

Ons avontuur zit erop!

Dit moet gevierd worden. Deze maand in Orlando is Magic Dining maand – voor een zeer schappelijke prijs kun je in diverse restaurants een drie-gangen menu bestellen. We gaan naar het restaurant in het Hyatt hotel, Valet Parking is gratis, dus we rijden naar de hoofdingang, geven de autosleutels af, en wandelen richting restaurant.
Na een heerlijk menu lopen we naar buiten en laten de auto voorrijden – wat een luxe :).

Een grote kist vertrekt vlak voordat wij opstijgen

Vliegen boven de wolken

Vliegen boven de wolken

Gat in het wolkendek waar we doorheen kunnen

Op het kantoor van de vluchtafhandeling

Ruiters wijzen je de weg

Vluchtafhandelingsgebouw

Stulpje van John Travolta

Stulpje van John Travolta

Route Savannah – Ocala

Route Ocala – Airkpark Orlando North

Gisteren zagen we het al op de weerberichten – vandaag veel regen in Cape Fear. En inderdaad, als de wekker gaat kijk ik gelijk op de buienradar en het is meteen duidelijk: we zitten in een regenzone waar totaal geen beweging in zit. Wat te doen? Het regengebied is stationair maar strekt niet al te ver ten noorden van ons uit, dat is positief.

Eerst maar eens ontbijten en terug naar het veld. We hadden beloofd op tijd de auto terug te brengen en rond kwart over negen zijn we weer op het regenachtige veld.
Het kantoortje is gevuld met een buslading schoolkinderen, ze krijgen uitleg over het vliegen en over hoeveel geld het veld voor de regio opbrengt. De kinderen staren ons aan – zijn dat echte piloten?

Ondertussen zitten wij nog met het weer in de maag. Moeten we de regen afwachten? Hoe lang gaat duren? We struinen de weerberichten af en zien dat het eigenlijk wel meevalt. Ja, het regent maar de bewolking zit op 4000 voet. Ruim hoog genoeg. Het zicht is 10km of meer – ook prima. En onze kant op wordt het alleen maar beter.

Gaan dus! Kist inladen en onderweg. Het is inderdaad te doen, de condities zijn zonder meer goed genoeg voor onze vlucht, en bovendien zitten we al gauw bij een radar die ons kan zien en helpen. Na een half uur vliegen houdt de regen inderdaad op.
We zijn wel een wat andere route gaan vliegen dan eerst gepland, we wilden langs de kust blijven maar daar zitten allerlei militaire gebieden die ‘hot’ zijn – niet doen dus. Ergens onderweg in de buurt van zo’n gebied zien we inderdaad een straaljager voorbij komen. Een van de radarstations waarmee je op de radio kon praten had de welluidende naam ‘Giant Killer’ – helaas zaten we niet in hun gebied, anders hadden we ze even opgeroepen!

Ergens redelijk in de buurt van het First Flight vliegveld ligt een militair gebied waar er onderdoor wilden – het werd afgeraden door de radar-meneer, we kunnen beter via RMACK vliegen. RMACK? We konden het maar niet vinden, niet op de kaart en niet op de iPads. Eindelijk, vele minuten later, zag ik het liggen op de kaart en ook op de iPad – gelukkig.

En toen kwamen de heilige gronden in beeld – het gebied waar de eerste vluchten plaats gevonden hebben! Het ligt op een smal langgerekt eiland; ik verwachtte dat het verder onbewoond gebied zou zijn – maar dat klopte niet, het eiland is aardig vol gebouwd met van alles en nog wat. In de verte zien we het monument staan – daar moeten we dus zijn. Marcel zet de kist na 2 uur en 20 minuten eindelijk de kist aan de grond, de vlucht was wat langer dan eerst gedacht door de andere route en door aardig wat tegenwind. Maar we zijn er!
Het havengebouwtje bij het veld is gesloten. Dat wil zeggen voor gewone mensen; een cryptische omschrijving die makkelijk te ontcijferen is voor piloten geeft een pincode waarmee we het gebouwtje binnen kunnen komen. Hier kun je je naam in een logboek zetten, en een printje maken van een soort oorkonde dat je op deze heilige gronden geweest bent – alleen jammer dat de printer het niet doet.

Op naar de duinen waar de gebroeders Wright begonnen zijn met hun vluchten, eerst dus heuvel af om ervaring op te doen, en om te snappen hoe het zou moeten werken. Uiteindelijk eind december 1903 waren ze zo ver dat ze niet meer vanaf een heuvel hoefden te starten, maar vanaf een soort mono-rail. Het vliegtuig kon zelfstandig opstijgen, 12 seconden vliegen, en weer landen – het opstijgen en landen gebeurde op dezelfde hoogte, en dat telt als de daadwerkelijke eerste vlucht. Op het veld is met groten stenen gemarkeerd over welke afstand de eerste t/m de vierde vluchten zijn uitgevoerd. Toch wel bijzonder om op de plek te zijn waar onze hobby min of meer geboren is.

Kijkend op de buienradar zien we dat het volgende veld zonder meer gehaald moet kunnen worden, geen slecht weer van betekenis. Ik kruip op de pilotenplek in de kist en anderhalf uur na aankomst vertrekken we weer. Nog één rondje om het monument, en dan beginnen we aan onze terugweg. Niet langs de kust zoals op de heenreis maar meer door het binnenland van North en South Carolina.
De bestemming is Lumberton. We hebben een flinke puist wind mee en zonder al teveel gedoe staan we 1 uur en 3 kwartier later bij de benzinepomp van Lumberton. We willen nog een stuk verder zien te komen zodat we zeker weten wat we morgen op tijd terug in Orlando zijn voordat de dagelijkse buien in de loop van de middag op komen zetten. Het doel is nog een been naar Savannah, maar lukt dat wat het weer betreft? In Lumberton regent het alweer licht, en volgens de buienradar hangt er nog meer tussen ons en Savannah. De intensiteit is vergelijkbaar met wat we hadden in Cape Fear; de veldverwachtingen geven code ‘marginal’ maar nog wel steeds goed genoeg voor ons VFR vliegers. We gaan verder – valt het tegen, dan zijn er zat velden op de route om naar uit te wijken.

Marcel start om 16:05 de motor, en daar gaan we weer. Ik mag weer alle radio doen, en dat hield me aardig bezig. Ik mocht weer regelmatig onderweg van frequentie wisselen, en we waren blij dat we door de verschillende stations gevolgd werden.
He weer werd er inderdaad niet beter op. Her en der buien waar we omheen konden, soms een zonnetje, en zo’n half uur voor aankomst bij Savannah zakte de bewolking nogal. We konden op veilige hoogte blijven vliegen, er was steeds goed grondzicht, maar lekker ontspannen vliegen was het niet. En toen was het slechte weer plotseling voorbij, en konden we beginnen aan de nadering van Savannah.
Savannah Hilton Executive is een druk veld, er landen ook veel lijnkisten. We kregen vectoren om naar onze baan 10 te vliegen – dat gebeurt niet vaak, De reden was dat een MD80 voor ons ging landen, en er moest afstand gecreëerd tussen die kist en ons. We zien de kist voor onze neus voorbij komen, en daarna mochten wij naar final en onze landing maken.

Eenmaal op de grond moesten we een keuze maken naar welke vluchtafhandeling we wilden, Marcel kiest er een en we worden er naar toe geloodst. Een mannetje, zwaaiend met stokjes, dirigeert ons naar een parkeerplek; we vragen of we de kist hier aan de grond vast kunnen binden. Nee, zegt hij, wij gaan straks voor jullie de kist ergens parkeren en vast zetten. Kost niks allemaal hier! De vlucht duurde overigens 1 uur en 55 minuten.
Dit keer krijgen we geen gratis auto mee – we nemen een huurauto en daarmee rijden we naar een straat vol met hotels. We kiezen Comfort Inn, daar hebben we afgelopen nacht ook zonder problemen geslapen.

Via Foursquare vind ik een Aziatisch restaurant waar we de dag met een heerlijke maaltijd besluiten.

We gaan aan onze tocht beginnen! De plannen zijn gemaakt, de te vliegen route is bekend, dus op tijd naar het vliegveld Airpark Orlando North.

Het plan is vandaag 3 benen te vliegen richting het strand waar de Wright Brothers hun eerste vlucht hebben gemaakt. Morgen, dinsdag, vliegen we dan het laatste stuk naar het strand zelf.
De mensen op Orlando North laten ons nog even de radar zien en waarschuwen ons voor een buienlijn in North Carolina die richting kust trekt. We melden dat we 2 tussenlandingen maken, en per keer goed op het weer gaan letten.

Het eerste been gaat van Orlando North naar Jekyll Island. De vlucht duurt uiteindelijk 1 uur 35 minuten met mij als PIC (Pilot In Command) achter de yoke en Marcel achter de iPads, kaarten en microfoon. Het eerste deel is al bijna saai – nu zie je pas goed hoe groot en uitgestrekt Amerika is. Zo ver het ook kan reiken alleen maar bos, bos en bos. Nauwelijks wegen en bebouwing.
Het verandert als we bij de kust komen, daar willen mensen wel wonen, en het ziet er een stuk leuker uit. Ook krijgt Marcel wat te doen, hij mag via allerlei frequenties ons langs Jacksonville loodsen.
Het veld Jekyll Island laat zich makkelijk vinden. Er is geen toren, dus roepen we via de unicom frequentie welke baan we gaan nemen voor de landing, even later staan we aan de grond. In het gebouwtje aan het veld is WiFi, we bekijken het weer, en weten zeker dat we ons volgend doel kunnen bereiken; daar kijken we dan wel weer verder.

Marcel gaat links in de cockpit zitten, ik ga me met navigatie en radio bezig houden voor het volgende been: Jekyll Island naar Charleston Executive. De hele route gaat langs de kust en door een stel militaire gebieden. Een van die gebieden wordt genoemd in een NOTAM en zou dus actief kunnen zijn.
Bij Savannah, een stuk voor de militaire gebieden, begin ik al te roepen op de radio. We worden snel enkele keren achter elkaar van frequentie naar frequentie gezet, maar dan zit ik uiteindelijk bij de militairen en blijkt dat we gewoon door de gebieden mogen vliegen. Geen restricties. Dat betekent dat we niet om hoeven te vliegen.
Het been verloopt spoedig, en na 1 uur en 20 minuten stappen we alweer uit de kist. We verbazen ons erover dat een groot veld als dit, Charleston Executive, geen toren heeft, maar een unicom. Er zijn vier landingsrichtingen, en je mag zelf 1 uitzoeken. Geen enkele indicatie van welke je zou moeten nemen, we berekenen het zelf wat het beste is aan de hand van de ons bekende wind.
De afhandeling en bijbehorend gebouw is wel type Executive: een marshall helpt ons bij het parkeren van het vliegtuig, en het ontvangstgebouw is erg luxe uitgevoerd. Prachtige ruimtes en zeer nette toiletten.
We willen een hapje eten, dat is niet op het veld, maar de mevrouw achter de balie vertelt ons graag waar we wel wat kunnen eten. Hoe komen we daar dan? We krijgen -gratis!- een auto van het vliegveld mee. Het is toch niet te geloven.
We wilden naar de Fat Hen gaan, maar die hebben we niet gevonden, het werd een simpele Pizza Hut (op de terugreis zien we het restaurant wel).

Ik mag het derde been weer vliegen. Er komen volgens de buienradar wel buitjes in de buurt maar het lijkt erop dat we daar geen last van gaan krijgen. We gaan vliegen van Charleston Executive naar Cape Fear, daar blijven we dan een nacht slapen.
De reis begint weer voorspoedig, Marcel leeft zich uit op de radio.
Links van ons, land inwaarts, zien we nu toch allerlei buien verschijnen; op een gegeven moment zien we ook bewolking voor ons en worden we langzaam omhoog gedreven om te voorkomen dat we de wolken in vliegen. De radar-man waar Marcel mee praat valt het ook op, wat zijn we van plan? Marcel vertelt dat we omhoog moeten om op zicht te kunnen blijven vliegen, de radar-man zegt dat we niet teveel mogen stijgen. We beloven te dalen tot onder de bewolking in plaats van erboven – en vervolgens zijn de wolken weer verdwenen. Probleem opgelost.
Een stuk verder worden we via de radio gewaarschuwd voor neerslag boven de stad Grand Strand, en inderdaad even later zien we de bui hangen boven het kuststadje. We besluiten wat meer over het water te gaan vliegen om de bui te missen, en hebben er verder geen last van.
Na 1 uur 25 vliegen zet ik de motor uit op het vliegveld Cape Fear – de eerste vliegdag zit erop. En mooi op tijd, als we na het tanken de kist uitladen, begint het te regenen.

We hebben vandaag gevlogen boven 4 staten: Florida, Georgia, South Carolina en North Carolina.

Ik had via booking.com al een hotel niet al te ver van het veld gevonden. De man in het havengebouwtjes vindt het een prima hotel. Maar ja, hoe komen we daar? De man vraagt: hoe laat willen jullie morgen weer weg? We zeggen rond 9 uur. Ok, dan mogen we de auto van het vliegveld meenemen tot morgenochtend… Kosten: een beetje benzine erin.
Wat is het toch een feest om hier in Amerika rond te vliegen!

We eten in een heerlijk visrestaurantje die de man van het vliegveld ons had aangeraden. Een prima tip, en de auto kwam hierbij ook goed van pas. De afstanden zijn toch redelijk groot hier, en het regende pijpestelen.

Morgen verder. Als het weer mee werkt.

Ik hard aan het werk

Genoeg apparatuur mee

Een van de vele velden onderweg

Onderweg

Onderweg

Onderweg

Jekyll Island

Veld onderweg

Onderweg

Charleston Executive

Charleston Executive

Charleston Executive

Tussen de wolken door

Veld onderweg

Regenbui onderweg bij Strand

Cape Fear

Cape Fear

Cape Fear

Route Orlando North naar Jekyll Island

Route Jekyll Island naar Charleston Executive

Charleston Executive naar Cape Fear