Marcel en ik hebben nog een vlucht tegoed. Op de vliegclub had ik iemand horen praten over de mogelijkheid om een touch-and-go of een low-pass over de NASA shuttle landingsbaan van Cape Canaveral te maken. Dat moeten we natuurlijk proberen, we willen het beide doen, dus in principe plannen we een trip van Kissimmee naar Dunn Titusville (afkorting van het vliegveld is X21), een klein vliegveld dicht in de buurt van de NASA landingsbaan. De bedoeling is dat ik eerst een poging waag over de NASA baan te vliegen, dan landen op X21 waarbij Marcel en ik van stoel wisselen, en daarna Marcel een poging waagt.

Zo gezegd zo gedaan, we bereiden de trip netjes voor in de verwachting dat Sunstate Aviation daar wel weer naar zal vragen. Maar nee hoor, kennelijk vertrouwt men ons nu en we krijgen zonder verdere vragen de kist mee.

Ik vlieg dus eerst; we gaan met een boog om het grote vliegveld van Orlando heen (Orlando International), over X21 en dan komen we bij het NASA vliegveld (afkorting KTTS). Het klinkt toch erg bijzonder als Marcel de toren oproept: ‘NASA tower, N7815D’  (N7815D is de registratie van ons vliegtuig). Er komt nog antwoord ook! Marcel vraagt om een touch-and-go, maar zoals eigenlijk al verwacht krijgen we daar geen toestemming voor. Wel voor een low pass, we mogen op een hoogte van 100 voet (30 meter) over de baan scheren. En dat is een eind: de baan is 15000 voet lang, ofwel 5 kilometer! Marcel en ik kijken elkaar met een grijs van oor tot oor aan, dit is toch wel heel bijzonder. Het fototoestel is mee, Marcel schiet een lading foto’s.

Na de low pass gaan we direct naar X21 en wisselen van plek; we doen het nog een keer over, dit keer met Marcel aan de controls en ik aan de fotocamera. Foto’s schieten maar met een enorme grijns op onze gezichten.
Op de terugweg naar Kissimmee vraagt Marcel of we een route kunnen krijgen recht over het veld van Orlando International, en dat krijgen we ook nog. Het is een kortere route, en natuurlijk hardstikke leuk om grote boeings en airbussen onder je te zien landen.

Niet veel later staan we weer aan de grond bij Sunstate Aviation – het avontuur is voorbij. Nog nagenietend van de vluchten laten we de man achter de balie de totaalrekening opmaken en zitten onze vluchten voor dit jaar in Amerika erop. Wat een ervaring, geweldig.

Ik heb deze vkantie 5 uur en 40 minuten gevlogen, Marcel heeft er 4 uur 55 minuten op zitten; in totaal hebben we dus ruim 10 uur boven Florida gehangen. Omgerekend heeft het vliegen ongeveer 130 euro per uur gekost, in Nederland zou het voor zo’n vliegtuig toch zeker zo’n 200 euro per uur zijn…

 

Mijn route; aan de oostkant ligt de NASA landingsbaan (zoom maar eens in)
klik hier voor een grotere kaart‘;
?>

 

Marcel zijn route; aan de oostkant ligt de NASA landingsbaan (zoom maar eens in), de terugweg gaat over Orlando International Airport
klik hier voor een grotere kaart‘;
?>

De baan van 5 kilometer met de space shuttle gebouwen

Final voor baan 15

Final voor baan 15

De NASA gebouwen

NASA shuttle gebouwen

De enorme landingsbaan achter ons

Lanceerplaats in de achtergrond

Geen geweldige foto, maar voor ons ligt Orlando International Airport

Een lijnvliegtuig landt onder ons

Een klein stukje van het Orlando International Airport banenstelsel

Kissimmee Airport, onze thuisbasis

Baan 15 met linksachter Sunstate Aviation

De laatste landing van de vakantie

Vliegtuigen van Sunstate Aviation op een rij

We hebben weer een dag vrij, kan de spanning van de afgelopen dagen weer helemaal wegzakken.
Net als vorig jaar brengen we in de middag een bezoek aan Fantasy of Flight, kijk voor foto’s van toen op mijn verslag van vorig jaar (grappig detail: ik had dit jaar kennelijk hetzelfde t-shirt aan als bij het bezoek vorig jaar). 

Marcel is mij een nieuwe hobby aan het aanpraten: geocaching. Geocaching is een bezigheid waarbij je dingen probeert te vinden die door anderen verstopt zijn. De plaats waar het ding ligt wordt op internet bekend gemaakt via de website geocaching.com waarna anderen die (al dan niet toevallig) in de buurt zijn het ding kunnen vinden. Het idee is dan dat je je naam opschrijft op een briefje dat in het ding zit, en dat je op internet aangeeft dat je het ding gevonden hebt.
Wat is nou zo’n ding? Dat is heel wisselend, het is aan degene die het ding verstopt. Het kan een doosje zijn, een kistje, of een heel klein rond magnetisch knopje. Je zult, als je op de juiste plek bent aangekomen, in ieder geval moeten zoeken om het het te vinden.

Wat is daar nou de lol van? Tja, het is leuk als je iets verstopt, en later via internet een bericht krijgt dat iemand je cache (het verborgen ding) gevonden heeft. Sommigen zijn al honderden keren gevonden, anderen veel minder.
Wat je ook kunt doen is een zogenaamde ’trackable’ in een cache stoppen, en erbij aangeven wat je doel met de trackable is. Een trackable kan bijvoorbeeld een soort sleutelhanger zijn, en je kunt als doel bijvoorbeeld meegeven dat je wilt dat de trackable een wereldreis maakt, of bijvoorbeeld elke provincie van Nederland moet aandoen. Als vinder van zo’n trackable kun je die meenemen, en ergens anders op de wereld weer in de cache stoppen. De eigenaar van de trackable krijgt elke keer bericht als zijn ding verplaatst wordt, zo kun je als eigenaar dus leuk volgen of je trackable inderdaad doet wat je wilt.

Vandaag hebben we drie caches gezocht en gevonden; de eerste cache was een plastic bak dat bij de voet van een paal aan het eind van een doodlopende weg was verstopt; de tweede was een legergroen kistje dat in een bos onder een stel takken was verstopt, en de derde was een klein metalen kokertje dat aan een kettinkje hing; het kettinkje hing met een ring aan de tak van een boom.
In de eerste cache zat een trackable en die heb ik meegenomen, in Europa ga ik hem ergens in een cache stoppen. 

Als ik op de website van geocache.com zoek naar caches in de stad Utrecht dan zie ik dat er enkele tientallen zijn – ik kan mijn lol de komende tijd wel op met het vinden van die caches.

We hebben een nacht geslapen in het hotel La Concha Key West, het grappige is dat we dit hotel niet bewust geboekt hebben. Vanuit Orlando wilden we een hotelreservering in Key West, maar de prijzen die je op de websites van de hotels vindt zijn erg hoog, al gauw meer dan 300 dollar per nacht. We kregen een tip van iemand; je kunt via een speciale website bieden op hotelkamers waarbij je dan vaak een kamer kunt krijgen ver onder de prijs die op de websites van de hotels staan. Dat hebben we dus gedaan, Marcel heeft een bod gedaan op de website waarbij we aangaven dat we minimaal een drie-sterrenhotel zochten en maximaal 160 dollar wilden betalen. Binnen de kortste keren kwam de website met ons hotel terug, 160 dollar dus terwijl volgens de website van het hotel de minimale prijs 279 dollar is. Dat scheelt nogal!

Het vliegtuig is gehuurd tot vanmiddag 14:30, al terugrekenend betekende dat dat de wekker vanmorgen om half acht moest gaan. Na een prima ontbijt in een leuke tent in Key West, Pepe’s Cafe, laten we ons per taxi naar het vliegveld brengen. Het vliegtuig staat netjes geparkeerd, dat hebben wij niet gedaan, dat doet een bedrijf op het vliegveld voor je. Er moet weer getankt worden en dat doet dat bedrijf ook. Erg luxe allemaal – dat overkomt je in Nederland niet.
Om kwart over tien zijn we zover dat we de lucht in kunnen. Ik aan de controls, Marcel aan de knoppen en microfoon. Het eerste stukje is min of meer gelijk aan het laatste stuk van gisteren, over de eilandjes. Je moet niet te ver ten noorden van de eerste eilandjes vliegen want daar hangt een grote weerballon aan een kabel boven de zee, die wil je absoluut niet raken want die snijdt zo de vleugel van je vliegtuig.
Halverwege de Keys gaan we links af het water over richting Everglades. Het is nu even geen tijd voor een motorstoring, in het water wil je niet terecht komen want daar zijn haaien, en in de Everglades wil je niet terecht komen want daar wonen de krokodillen. Het weer valt een beetje tegen, bij de oversteek hebben we zelfs wat regen; eenmaal boven land wordt het wolkendek steeds dunner en krijgen we weer blauwe luchten.

Op de heenreis heb ik een tijdje de autopilot aan gehad; we werden er een beetje zeeziek van want die autopilot had moeite het vliegtuig recht te houden. Het vloog als het ware zichzelf steeds voorbij, te veel naar links, dan weer te veel naar rechts, te hoog, te laag, hij bleef maar corrigeren. Ik probeer het vandaag nog een keer, maar na een minuut of wat schakel ik hem maar weer uit, dat ding kan gewoon niet netjes rechtuit vliegen.
Onze checkout instructeur had het al tegen ons gezegd – vliegen over de Everglades en ten noorden daarvan is vliegen over ‘a whole lot of nothing’. Inderdaad, geen wegen, geen huizen, niks is er te doen. Maar toch wat sneller dan verwacht, zeg na dik een half uur niks, kwamen weer menselijke bouwsels in zicht en kon ik na enige tijd de kist neerzetten op het erg verlaten vliegveld Immokalee.

Tanken, van stoel wisselen, en beginnen aan het laatste been van de tocht. Zoals wel vaker deze tocht worden we op de radio regelmatig overgezet naar andere frequenties. Dit laatste stuk ging het redelijk goed, maar bij voorgaande stukken hebben we meerdere keren meegemaakt dat we werden overgezet naar een andere frequentie die ons dan niet wilden hebben en ons gelijk weer doorzetten naar een andere frequentie; kennelijk weten ze niet altijd goed van elkaar wie welk deel van het luchtruim controleert. Overigens werden we op de radio altijd goed geholpen,  we vragen elke keer ‘flight following’ wat betekent dat je bij hun op de radar staat en dat ze je waarschuwen als er een ander vliegtuig bij je in de buurt vliegt, of als bij voorbeeld een militair gebied in de buurt ‘hot’ is, of als je iets illegaals dreigt te gaan doen, bijvoorbeeld een verboden gebied invliegen.

Ook dit laatste stuk verloopt probleemloos zodat we iets na twee uur ’s middags weer op Kissimmee Airport staan, mooi op tijd dus.

De gevlogen route kun je vinden in mijn vorige blog over de heenreis.

De oude en nieuwe weg naar Key West

Oneindige stukken niks bij de Everglades

Marcel als co en fotograaf, ik als piloot

Landen op Immokalee

Als ik wakker word voel ik de eerste spanning al, het gaat gebeuren vandaag. We hebben het vliegtuig gereserveerd vanaf twee uur vanmiddag tot morgen half drie voor de vlucht naar Key West.
Al snel zitten Marcel en ik met onze laptops aan tafel om de vlucht voor vanmiddag voor te bereiden. Sunstate Aviation wil weer een stapel papierwerk zien als bewijs dat we de vlucht goed voorbereid hebben: er moet een vliegplan gemaakt en ingediend worden, het weer moet uitgebreid opgevraagd en ingediend worden, de weight and balance moet volledig uitgewerkt worden, lijnen op de kaarten, vliegvelden opzoeken, radiofrequenties opzoeken en opschrijven enzovoorts.
De eerste vlucht gaat van Kissimmee naar Pompano Beach, een veld iets ten noorden van Miami; de tweede van Pompano Beach via de kust van Miami, over de Keys naar Key West. We willen dan overnachten op Key West. Morgen de derde vlucht van Key West naar Immokalee waarbij de route over de Everglades loopt en als laatste, vierde, vlucht van Immokalee terug naar Kissimmee.
Rond half een zijn we klaar en vertrekken met het dak van de auto open richting vliegveld, we zijn beide duidelijk gespannen. Zijn we niks vergeten voor te bereiden? Gaat Sunstate Aviation akkoord met onze voorbereidingen? Volgens de weight and balance mogen we niet met volle tanks vertrekken – is de kist niet per ongeluk vol getankt?

Eenmaal op het veld gaat het redelijk soepel, alles wat we voorbereid hebben is goed, de kist is niet afgetankt. Marcel heeft nog een vraag over radiofrequenties, en wordt doorverwezen naar Steve. Die gaat heel moeilijk lopen doen, we moeten plotseling allerlei vragen van hem beantwoorden over de te vliegen route die we voorbereid hebben en hij vindt dat we bij Miami niet via de kust mogen omdat het daar veel te druk is; ook is het ten strengste verboden van hem om night VFR te vliegen op Key West. We ondervinden dit gesprek als uiterst onvriendelijk – alsof we een stel kleine kinderen zijn die nodig terecht gewezen moeten worden.
We nemen voor de zekerheid maar wel zijn advies ter harte over het niet via de kust vliegen bij Miami (later hebben we daar spijt van).

Iets na half drie zijn we klaar en vertrekken we. We genieten volop van de vlucht en zonder problemen komen we 1 uur en 45 minuten later op Pompano Beach aan waarbij ik de piloot was, en Marcel de navigator/radioman. Na een korte tankstop vliegt Marcel ons naar Key West, ik ben navigator en radioman. Niet lang na het opstijgen krijgen we contact met Miami Approach, en die vraagt of we een route via oost of west van Miami willen hebben; we kijken elkaar aan, twijfelen even maar ‘we stick to the plan’ en vragen een route aan de westkant, dus niet de kustkant. Hadden we maar de kust gekozen, we balen dat Steve ons deze route aangepraat heeft.
Het stuk dat we vliegen over de Keys is echt waanzinnig mooi. Je ziet de autosnelweg van eiland naar eiland gaan en  we zien prachtige dorpjes, havens en huizen. Deze tocht duurt ook 1 uur en 45 minuten, en dan staan we plotseling op Key West International Airport. We did it!

Hieronder staat de volledige gevlogen route (ook de terugweg); voor een groter overzicht klik hier. De kaart is interactief, je kunt in- en uitzoomen zodat je bijvoorbeeld bij een vliegveld precies kunt zien hoe we zijn aangekomen en vertrokken van het veld, en waar we op het veld geparkeerd en getankt hebben.

‘;
?>

Onze werkplek

Pompano Beach

De oude en nieuwe snelweg

Het wordt al laat

Een van de vele eilandjes

Key West International Airport

Ik was er echt!

 

Na de stress van gister is het vandaag tijd om lekker te ontspannen. De zon schijnt, het is lekker warm buiten – een prima dag om een bezoek te brengen aan een van de vele pretparken hier in de buurt. We gaan naar Disney Hollywood Studio’s en willen in de avond het vuurwerk bewonderen in het Epcot park. In 2004 ben ik daar ook al eens geweest, maar dat geeft niet, het is bijna acht jaar geleden.

In het park haal ik mijn fototoestel tevoorschijn en kom tot ontdekking dat mijn meest gebruikte lens (de 27-70) stuk is, hij wil niet meer scherpstellen. Je voelt de motor in de lens moeite doen, maar er gebeurt niks. Shit. Gelukkig heeft Marcel ook fotospullen bij zich, hij wordt de hoofdfotograaf, ik besluit de iPhone fotograaf te worden.
We doen een aantal attracties zoals de Rock ‘n’ Roll Coaster (een snelle achtbaan in een donkere ruimte met muziek van Aerosmith), Start Tours (een full motion simulator met een Star Wars missie in 3D) en de Twilight Zone Tower of Terror (waarin je een paar keer een vrije val maakt in een soort lift).
Tegen het eind van de middag laten we ons naar Epcot rijden, daar  doen we Mission: SPACE (je vliegt van aarde naar mars waarbij je flinke G-krachten voelt – heerlijk!) en lopen vervolgens naar het Japanse paviljoen in het landen gedeelte voor een heerlijke maaltijd.

Dan is het alweer 9 uur ’s avonds: vuurwerktijd.

Een heerlijke rustige dag zo.