Het doet toch wel wat met me, het vooruitzicht van een checkout. Ik ben gister bijtijds naar bed gegaan maar een fijne nacht is het niet geworden, ben heel vaak wakker geweest. Wellicht een stukje jetlag, maar ik denk vooral het vooruitzicht dat je weer moet bewijzen aan een willekeurige instructeur dat je wel kunt vliegen.

Om half zeven is het tijd om op te staan, we worden om acht uur verwacht op het vliegveld.
’s ochtends komt eerst nog een aantal emails binnen met reschedules, kennelijk is een en ander omgegooid in de planning van het vliegbedrijf. Plotseling blijkt Marcel zijn theoriesessie te zijn verschoven van zaterdagochtend 8 uur naar zondagochtend 8 uur, en heb ik een nieuwe instructeur. We trekken ons er niks van aan, en staan gewoon om 8 uur bij het vliegbedrijf.

En dat was maar goed ook, er is inderdaad een andere instructeur, Gavin, en die stond ons al op te wachten. Ik sta in de planning om van 12 tot 2 te gaan vliegen met die instructeur, Marcel nog met de vorige instructeur van 4 tot half 7; gelukkig hoeven we ons niet veel van de planning aan te trekken, Gavin vertelt ons dat we nu samen 2 uur theorie gaan doen, en om 12 uur met zijn drieeen de lucht in gaan, op een ander veld van piloot wisselen en daarna terug.
We zijn inderdaad 2 uur met de theorie bezig, en dan hebben we nog niet alles behandeld wat we aan huiswerk hadden opgekregen. Gavin deed er niet moeilijk over en hield er na 2 uur gewoon mee op – hij had nog een andere lesvlucht van 10 tot 12 waarna wij weer aan de beurt waren. Volgens mij was Gavin wel tevreden over onze theorie, het was vooral leuk om toen Marcel en ik samen de weight and balance uitrekenenden, en we na enkele minuten precies met de uitkomst kwamen die hij wilde horen.

De theorie is gelukt, nu twee uur wachten tot we de lucht in mogen. Marcel en ik hebben onderling afgesproken dat hij als eerste gaat, kan ik de kunst nog een beetje afkijken. In die twee uur wachttijd eten we wat uit de vrieskast van het vliegbedrijf (komt uiteraard op onze rekening te staan), vervolgens zitten we met gespannen gezichten op de bank te wachten. Het is toch altijd spannend, in Nederland vlieg je met je ogen dicht het hele land door, maar hier in Florida is het allemaal wat anders. We weten het eigenlijk wel, vorig jaar hebben we hier ook gevlogen, maar je moet het toch maar weer bewijzen aan een instructeur. En je hebt niet alles in de hand, als de instructeur met het verkeerde been uit bed gestapt is dan kunnen we daar bij de check toch flink last mee krijgen.
Marcel vliegt inderdaad als eerste, niet omdat wij dat beslist hadden maar omdat Marcel de zwaarste van ons tweeen is; we zitten op het randje van de weight and balance en het helpt als de zwaarste eerst voorin zit. Het gaat allemaal goed, Marcel moet van alles en nog wat daar boven in de lucht doen, waaronder standaard dingen als langzaam vliegen en steile bochten maken, maar ook nieuwere dingen zoals het bedienen van de Garmin G1000 glass cockpit, en de Bendex King KAP140 autopilot. Het gaat allemaal prima, net als een aantal landingen op het veld Winterhaven.

Ondertussen zijn de twee uur al zo goed als om, en ik moet nog. Gavin belt naar het vliegbedrijf dat het ‘wat later’ wordt. Een hoop dingen worden wat sneller afgehandeld om tijd te winnen en na 1 landing op Winterhaven gaan we weer richting Kissimmee. Onderweg laat Gavin mij nog een hoop dingen doen die Marcel ook moest doen (maar dan een beetje korter om tijd te winnen) en vervolgens terug naar het veld. Om drie uur staan we weer bij Sunstate Aviation waar vervolgens blijkt dat Gavin zijn volgende vlucht geannuleerd is – het gehaast was niet echt nodig geweest.

En het goede nieuws is: Marcel en ik zijn beide goed bevonden! Met vlag en wimpel hebben we de testen die Gavin ons oplegde doorstaan en heeft hij onze logboeken afgetekend. We mogen maandag naar Key West vliegen!!! De vele avonden van voorbereiding worden dan toch beloond.
Alle andere afspraken die in het boekingssysteem waren gezet (die van Marcel vanmiddag, de theorie voor Marcel op zondag, de vluchten die voor Marcel en mij op zondag nog gereserveerd waren voor het geval het de eerste keer niet goed zou gaan) worden geschrapt en dat betekent morgen uitslapen! Wat een heerlijk vooruitzicht.

De spanning valt van ons af en we beginnen aan de terugreis. Ik had al eens tegen Marcel gezegd dat ik misschien wel een nieuw type iPad zou willen kopen, daarom stelde hij voor langs een groot winkelcentrum te rijden. Ik had er niet veel vertrouwen in – ik had gelezen dat de nieuwe iPad allang uitverkocht was. Dat bleek dus helemaal niet het geval te zijn, van alle types iPad was er meer dan genoeg voorraad. Na eventjes twijfelen heb ik de knoop doorgehakt: kopen! Mijn ouders hadden al aangegeven belangstelling te hebben voor mijn iPad 2, dat kan ik dan mooi combineren.
Toch nog een probleem: mijn credit card is kennelijk over de limiet, het vliegbedrijf heeft een bedrag gereserveerd voor vandaag, maandag en dinsdag, en daar kon kennelijk niet nog een iPad bij. Gelukkig heeft Marcel een tweede credit card en hij biedt aan het geld voor te schieten. Wel raar trouwens dat in de Apple Store geen pin-kaart wordt geaccepteerd.

Nee, geen foto’s bij dit verhaal; we hadden beide onze fotocamera’s bij ons, beide een iPhone waar we prima foto’s mee kunnen maken, maar het hele gebeuren was toch te spannend om daarnaast nog wat plaatjes te schieten. Helaas.

De afgelopen weken ben ik vele avonden bezig geweest met het voorbereiden van deze Florida tocht. Marcel en ik willen erg graag weer weg met een vliegtuig waarin een zogenaamde ‘glass cockpit’ zit – dat betekent dat in het vliegtuig niet een lading ouderwetse vlieginstrumenten zitten maar twee grote computerschermen waar alles op te zien is. We hebben een cursus gekocht over de Garmin G1000, de glass cockpit die in het vliegtuig zit; daarnaast hebben we een simulator op de pc draaien waarmee we kunnen oefenen. Zelfs in het vliegtuig gister onderweg van Dublin naar Orlando zijn we beide nog met de cursus in de weer geweest om zo beslagen mogelijk ten ijs te komen.

We gaan een vliegtuig huren bij het bedrijf Sunstate Aviation, alleen gaat dat niet vanzelf. Per email kregen we een enorme lading papierwerk opgestuurd dat we helemaal moeten voorbereiden voordat we ook maar een meter mogen vliegen. Een 11 kantjes tellend aanmeldformulier moet ingevuld worden, minimaal 5 cursussen over vliegveiligheid op een AOPA website moeten gevolgd worden, een vliegplan naar een vliegveld in de buurt moet gemaakt en ingeleverd worden en een lijst van 53 theorievragen moeten worden beantwoord. Het aanmeldformulier hebben we in Nederland al ingevuld en opgestuurd zodat we ons konden inschrijven voor de checkout; tijdens de vlucht naar Orlando, en vandaag overdag hebben we de rest van het papierwerk ingevuld in de hoop dat we morgen vrij soepel door de checkout heen komen. Een checkout houdt in dat de verhuurder je met een instructeur de lucht in stuurt om te kijken of je veilig met het vliegtuig kan vliegen en landen; als dat in orde is dan mag je het vliegtuig zelfstandig meenemen.

We zijn (met het dak van de auto open uiteraard waardoor ik nu al een verbrande kop heb) naar het vliegveld van Kissimmee gereden om te kijken waar Sunstate Aviation zit, en of alles nu geregeld is. En om te kijken of het theoriegedeelte iets verlaat kan worden – het staat nu op zaterdagochtend 8:00 uur – een beetje vroeg voor een vakantie. Helaas gaat dat niet lukken, morgen vroeg op.
Verder lijkt alles geregeld, als de checkout morgen lukt dan kunnen we maandag naar Key West. Mocht er toch een probleem zijn met de checkout, dan hebben we het zondag nogmaals proberen.

Hieronder het type vliegtuig waar we mee aan de slag gaan: een Cessna Skyhawk 172SP met een Garmin G1000 glass cockpit en een Bendex King KAP 140 autopilot.

Vorig jaar ben ik rond deze tijd met Marcel Millenaar naar Florida geweest om de vliegshow Sun ’n Fun te bezoeken, en om samen een vliegtocht te maken van Kissimmee (vlak onder Orlando) naar Key West. Dat viel toen allemaal nogal in het water omdat er een enorme storm over Florida trok, en bovendien enorm veel schade aanrichtte op Sun ’n Fun.

We doen het nog een keer over. Dit jaar gaan Marcel en ik weer naar Florida, weer een poging wagen om van Kissimmee naar Key West te vliegen. Bovendien willen we weer en bezoek brengen aan Sun ’n Fun.
De planning is als volgt:
– vandaag vliegen naar Orlando
– vrijdag bijkomen van de reis
– zaterdag ons laten uitchecken op he vliegtuig waar we de tocht mee willen maken
– zondag vrij/reserve
– maandag van Kissimmee naar Key West
– dinsdag van Key West terug naar Kissimmee
– woensdag dagje vrij/reserve
– donderdag nogmaals het vliegtuig huren, hopelijk een touch and go maken op Cape Canaveral
– vrijdag naar Sun ’n Fun
– zaterdag weer terug naar Nederland
– zondag aankomst op Schiphol.

We zullen zien wat ervan komt, voorlopig zijn de weersverwachtingen ons goed gezind.

Voor mij begint de vakantie niet al te goed; om kwart voor zeven ’s ochtends sta ik op Utrecht Centraal maar er rijden geen treinen richting Schiphol in verband met een sein- en wisselstoring! Wat nu?
Op naar de taxistandplaats waar uiteraard geen taxi te vinden is. Wel andere reizigers die gestrand zijn, ik spreek met drie anderen af dat we samen proberen een taxi te krijgen naar Schiphol. Dat lukt uiteindelijk en we mogen voor het Schiphol tarief mee, 55 euro. Eenmaal op Schiphol aangekomen zegt een van de mede-reizigers dat zij de kosten kan declareren en dat wij niet hoeven te betalen. Helemaal goed. Enige consequentie is dat ik een kwartier later op Schiphol ben dan bedoeld, maar dat is geen probleem.

Verder verloopt de reis op rolletjes, snel inchecken, bagage droppen, door de douane en security checks – het gaat allemaal zeer soepel.
We vliegen met Aerlingus, een Ierse maatschappij en dat betekent dat we eerst naar Dublin vliegen. In Dublin is op het vliegveld een stukje Amerika gemaakt, de volledige Amerikaanse security procedure wordt hier afgehandeld. Het is nog hetzelfde als vorig jaar: je moet je op internet van tevoren volledig aanmelden, en als je dan in Dublin staat moet je hetzelfde nogmaals doen, maar dan op papier. Het nut ontgaat me nog steeds.
Het gaat allemaal snel en we vertrekken precies op tijd richting Orlando waar we vervolgens een uur voor de geplande tijd aankomen. Dat betekent dat we om 5 uur ’s middags lokale tijd aankomen.

Marcel heeft in Nederland al een auto voor ons geregeld: een Mitsubishi Eclipse. Het is een niet al te grote auto waarvan het dak eraf kan. We wisten van tevoren dat het lastig zou worden met koffers, er is nauwelijks een kofferbak want het opgevouwen dak moet ook ergens terecht kunnen. Dus de koffers en tassen verdelen over de kofferbak en de achterbank.
De instap is erg laag, het moet toch erg lachwekkend zijn om ons in en uit die auto te zien komen. Het is heerlijk om met open dak te rijden – het is hier dertig graden, dus dat moet kunnen!

Aerlingus

Onze Mitusbish Eclipse cabrio