Chauffeur Nanang brengt ons vandaag naar een hotel vlakbij de vulkaan de Bromo. Morgenochtend gaan we daar naar toe. De rit duurt zo’n 3 uur, Nanang rijdt volgens Google Maps een behoorlijk eind om, geen idee waarom. Onderweg moeten we tanken, dat kost 48 cent per liter. En de auto wordt voor je getankt, je hoeft de auto niet uit.

Het is hier een stuk frisser dan in Malang, en daar was het met 27 graden al minder warm dan bijvoorbeeld in Bandung. Het is hier onder de 20 graden.

We hebben nog tijd voor een wandeling, met behulp van Google Maps zet ik een route uit van ongeveer een uur. We gaan onderweg, het eerste stuk loopt nog langs de toegangsweg van dit gebied met veel verkeer, maar al snel komen we op smalle wandelpaden terecht. Met natuurlijk zo nu en dan een brommer.

Het is een prachtige route, onderweg zien we nog een verlaten camping in dit bergachtige gebied. Er staan toiletten en er zijn vlakke stukken voor de tenten. Ook is er nog een prachtig uitzichtpunt.

Als we bijna aan het einde van de route zijn staat er plotseling een bord. Volgens Google Translate staat er ‘Omleiding, verboden toegang’. Dat negeren we maar even, het alternatief is een heel eind om, maar we zijn er bijna. Dan houdt de weg inderdaad zomaar plotseling op, het is vol gestort met bouwgrond en er groeien gewassen op. Een klein stukje terug stonden huisjes aan deze weg. Kunnen we daar langs? Ja dat lukt, het zijn huisjes en wegen in aanbouw, waarschijnlijk uitbreidingen van ons hotel. Bouwvakkers kijken ons verbaasd aan, maakt niet uit, we zijn snel thuis.

Om het restaurant hoor je weer veel westerse talen, veel Nederlands. We zitten weer in een toeristengebied.

Bij het ontbijt loopt een overactief vrouwtje rond die al het eten aanprijst. ‘Do you like Indonesian food?’. Ja. Ik begin traditioneel Indonesisch ontbijt op te scheppen. ‘You like gado gado?’ Voordat ik kan antwoorden begint ze een bordje voor me op te scheppen. ‘Indonesian soup?’ Ook dat wordt voor me opgeschept. Het wordt dus rijst/groenten/kip, gado gado, soep en crème brulée als toetje. Voor de zekerheid: dit is ontbijt.

We vertellen chauffeur Nanang dat we graag naar een waterval willen, de Air Terjun Coban Rondo Pujon, dat is ruim een uur terug richting het eind van onze treinreis gisteren. Het is druk op de weg, het is zondag en mensen gaan een dagje uit.

Dat merken we ook bij de waterval, veel Indonesische mensen die komen relaxen. Voor ons is het hard werken, we zijn de enige buitenlanders en dat betekent dat we tig keer op de foto moeten. Een foto maken van de waterval is leuk, met twee Europeanen erbij is het nog leuker. Het overkomt ons elke dag, mensen die komen vragen of zij met ons op de foto mogen.

Nanang denkt op de terugweg een stuk af te kunnen snijden door een landweggetje te nemen. Dat was iets te enthousiast, ergens in een scherpe klimmende bocht blijft de auto steken. Met vereende kracht lukt het uit de bocht te komen en de auto te keren. Toch maar omrijden.

Nanang dropt ons bij het station van Malang, daar vandaan wandelen we naar Kampung Tridi en Kampung Warna Warni. Het zijn twee zeer kleurrijke wijken in Malang, huizen, daken, trappen, muren, alles is in verschillende kleuren geverfd. Het ziet er prachtig uit – al kan enig onderhoud geen kwaad.

Vlakbij die dorpjes ligt Toko Oen, een café restaurant met Nederlandse roots. We drinken er een biertje. Er komt ook een Nederlandse familie binnen die we eerder in de dorpjes zagen. Ze lijken wat te willen bestellen maar staan uiteindelijk op en lopen weg. Ik roep ze na ’toch maar niet?’ Zegt pa: ‘de kinderen zagen de gele M hier tegenover, we zijn hier al een tijdje en ze mogen een keer wat anders dan Indonesisch eten’.

Westerlingen komen we alleen tegen op touristische plekken en hotels, en dan zien we nu en dan ook bekende gezichten. Maar bij de meeste wandelingen die we doen komen we alleen maar Indonesiërs tegen. En dat is leuk.

Vlak voor we het hotel uit gaan kijk ik waar onze koffers zijn – die zijn al in Jombang. Gisteren na de dansvoorstelling heeft onze chauffeur Nanang de koffers alvast meegenomen en is hij naar Jombang gereden, wij reizen hem per trein na. We wandelen naar het station van Yogyakarta en wisselen de vouchers in voor de echte treinkaartjes. De trein vertrekt stipt om 11:38 en komt stipt om15:17 aan in Jombang. Het was weer een prachtige treinreis met uitzicht op enorm uitgestrekte rijstvelden en bossen.

Maar we zijn nog niet op de eindbestemming, Nanang brengt ons via bochtige weggetjes naar Malang, ook in de bergen rijdt men als gekken, er moet en zal ingehaald worden. Nanang doet er lustig aan mee, soms is het beter voor je gevoel even met je telefoon te spelen in plaats van naar buiten te kijken.

Na vijven begint het donker te worden, bij elke reisdag gaan we verder naar het oosten en dat betekent dat de zon steeds eerder onder gaat. Pas op Bali krijgen we een nieuwe tijdzone.

Rond half zeven komen we aan, we zitten in een 5-sterren hotel! Voorlopig ook de laatste hotel met veel sterren. Dit hotel stamt uit de koloniale tijd en ziet er mooi uit, maar haalt het niet bij het hotel bij de Borobudur. Omdat we laat aan kwamen hebben we hier ook gegeten; er zijn twee restaurants: Indonesisch en Italiaans. Doe maar Indonesisch. Kennelijk zijn we net te laat en moeten we in het Italiaanse gaan zitten, daar mogen we ook Indonesisch eten. Vincent een wijntje erbij, ik een biertje.

Tot onze grote verbazing krijgen we na het eten 3 rekeningen: 1 voor het eten, 1 voor de wijn en 1 voor het bier. Dat mag je in een 5-sterren hotel wel beter aanpakken.

Nog even een avondwandeling maken. Dan blijkt dat op een steenworp afstand veel restaurants te vinden zijn. En een ijsje.

Het ontbijt in het hotel is heel erg uitgebreid, net als in de vorige hotels, alleen hebben we er dit keer live achtergrond muziek bij. Het ontbijt bestaat voornamelijk uit rijst, nasi, bami, mihoen, groenten en kip. En dat in verschillende variaties. Er zijn meerdere buffetten en her en der wordt live eten gemaakt zoals flensjes of gebakken eieren. Als je goed zoekt vind je nog wat westers ontbijt.

Ook verrassend is de hoeveelheid personeel dat rond loopt, niet alleen in het hotel maar overal. Wat in Nederland iemand in zijn eentje doet heb je hier om Indonesië soms wel vier personen aan het werk. Er wonen veel mensen in Indonesië en arbeid is blijkbaar goedkoop.

Onze chauffeur Nanang heeft zijn plan voor vandaag al klaar: paleis van de sultan, een tempel bezoeken, het verven van stof, zilverwerk. Wij hebben een ander plan, paleis van de sultan en het waterpaleis. Daarna weer naar de Marioboro om te winkelen.

Als ik aan een paleis denk dan heb ik een enorm groot gebouw in mijn hoofd. Het paleis van de sultan Ngayogyakarta Hadiningrat zit wat anders in elkaar. Open gebieden met overdekte paviljoens waar je uit de zon muziek kunt maken of kunt mediteren. Met daar omheen kleinere vertrekken voor andere doeleinden. Er staan veel muziekinstrumenten opgesteld op de overdekte plekken maar helaas geen muziek tijdens ons bezoek. Het is een bijzonder paleis.

Net buiten het waterpaleis was een bijzonder koffietentje. In de voetsporen van WA en Maxima hebben we daar koffie gedronken van bonen afkomstig uit de poep van de Civetkat. Heel bijzonder dus en dat mocht wel 6 euro per kopje kosten.

Het waterpaleis Taman Sari werd gebouwd in opdracht van een sultan en diende als rustplaats en meditatieplek. Er waren mooie tuinen en je kon er lekker zwemmen. Een mooi rustig gebied midden in de drukke stad Yogyakarta dat nog steeds in redelijke staat wordt gehouden.

Vanavond gaan we naar een dansvoorstelling, daaraan voorafgaand eten we daar. We kopen beide op de Marioboro, de winkelstraat van Yogyakarta, een Batik overhemd zodat we er een beetje bij horen als we naar de voorstelling gaan.

Het eten was lekker, de voorstelling erg leuk om te zien! Van tevoren kregen we twee kantjes vol getypte tekst over het verhaal, daar heb ik me maar niet al te druk over gemaakt, gewoon genieten van de voorstelling.

De wekker gaat om 7 uur, ontbijt en wandelen richting de Borobudur. Gisteren waren we al even langs gelopen maar nog geen zicht op de tempel. Ook even gekeken hoeveel geld we mee moeten nemen, maar we snappen niks van de prijzen. Veel mogelijkheden maar wat is wat? Ook de QR code bij de prijstabel leverde geen antwoorden.

Ook bij de balie vandaag duurt het lang voor we door hebben hoe het werkt, dat moet beter kunnen. We gaan eerst even zelfstandig het terrein op, en om 9:00 moeten we terug zijn bij de kassa om kaartjes te halen om de Borobudur in te mogen. En dat was wel fijn, daardoor kon ik plaatjes schieten van de tempel voordat hordes mensen in de buurt waren. het duurde even voor we de tempel zagen, overal staan Exit bordjes, maar geen enkel bordje dat richting de tempel wijst.

Om 9 uur krijgen we kaartjes en moeten we speciale slippers aan om slijtage aan de Borobudur te voorkomen. Half tien onderweg onder begeleiding van een gids en om 10 uur mogen we eindelijk de tempel betreden.

De Borobudur is gebouwd in de achtste eeuw. Het is de grootste boeddhistische tempel van de wereld. Het moet een enorme onderneming geweest zijn om het te bouwen. Het bestaat uit 10 niveaus en er staan in totaal 72 stupa’s op. Een stupa is een omgekeerde lotusbloem met daaronder een boeddha beeld.

De tempel is een aantal eeuwen uit zicht geweest en in 1814 herontdekt. Het was bedekt met modder en as, en in de jaren erna werd steeds meer van het complex uitgegraven.

Tussen 1907 en 1911 is de Borobudur voor het eerst gerestaureerd door Theodoor van Erp. Daarna volgden nog veel meer restauraties en tot op heden wordt hard gewerkt om dit indrukwekkende complex in stand te houden.

Na de rondleiding snel terug naar het hotel, het is ondertussen na elven en we moeten nog uitchecken. Nanang staat ook al klaar om ons naar Yogyakarta te brengen.

De gebruikelijke chaotische rit duurt ongeveer anderhalf uur. Het blijft ongelooflijk hoe al die auto’s, vrachtwagens en brommers om elkaar heen friemelen zonder ongelukken. Nanang zegt dat men elkaar respecteert in het verkeer, en dat is ook zo al duurt het even voordat je dat door hebt. Als je als voetganger wilt oversteken moet je gewoon gaan, ze remmen wel en geven je de ruimte.

In Yogyakarta wandelen we naar de grote winkelstraat Malioboro, er zijn veel winkels en het is er gezellig druk. We eten een ijsje, drinken een biertje en eten in een restaurantje. Het eten kostte net iets meer dan 6 euro, voor ons beiden opgeteld…

Het was weer een zeer geslaagde dag.