De dag begint vroeg, 5:15 de wekker want we worden om 6 uur opgehaald door een vriend van onze chauffeur Nanang. Nanang zelf is allang met onze koffers onderweg. Kwart over zes staan we op het station even later hebben we onze kaartjes. Nanang had ons daar gisteren vouchers voor gegeven en die moesten we inwisselen. De trein vertrekt 7:40, we zijn dus veel te vroeg.

Station Bandung heeft ongeveer 10 sporen, maar er gaan maar weinig treinen, die vóór ons rijdt om 6:55. En dat voor een stad met 10 miljoen inwoners.

De trein vertrekt precies op tijd en na ruim 5 uur komen we in Kutoarjo aan. Het was een prettige reis in de ‘eksekutif’ klasse met airco en zeer veel beenruimte. En uiteraard genieten van het uitzicht, in een stad staan de huizen zowat op het spoor, daarbuiten de uitgestrekte rijstvelden. Enige hikje in de treinreis was dat onze internet provider Nomad er enkele uren uit lag, maar dat loste zich vanzelf op.

Onze chauffeur haalt ons op bij het station en levert ons af bij het hotel in een dorpje aan de voet van de Borobudur. In het dorp is op zich weinig te doen, maar omdat de Borobudur daar staat komen er wel veel mensen. Morgen gaan wij er naar toe.

Verder vandaag lekker rustig aan doen en ook genieten van het hotel, het mooiste hotel tot nu toe.

Chauffeur Nanang wilde om 8 uur met ons op stap, dat is ons te vroeg en na enig onderhandelen komen we op 10 uur. Eerst naar een vulkaan 30km ten noorden van Bandung, dan een theefabriek bezoeken en daarna nog zwemmen in heet bronwater.

Het is een rit van bijna anderhalf uur, eerst door de stad waarbij we nog allerlei Nederlandse huizen uit de koloniale tijd zien. Ook wordt de omgeving wat vriendelijker, veel meer (grote) bomen langs de wegen. Desondanks blijft het verkeer een chaos, het is een wonder dat we nergens ongelukken zien.

De vulkaan Tangkuban Parahu is zo nu en dan nog actief, het laatst nog in 2019. Je mag nu ook niet meer de krater in omdat er nog altijd giftige gassen ontsnappen. Ook bovenlangs ruikt je de stank, en je ziet de rookpluimen. Het is een bijzonder gezicht.
Wat minder leuk is de opdringerigheid van de verkopers en gidsen, het is lastig ze van je af te krijgen.

Anderhalve kilometer verderop is een stuk vulkanisch gebied waar je kunt pootje baaien in het hete modderige water. Dat hebben we gedaan maar ook steeds belaagd door mannen die je graag een modder massage willen geven.
Na het baaien terug naar Nanang die ons op staat te wachten.

Volgende stop is het bekijken van theeplantages en een bezoek aan de theefabriek. Maar dan gaat het mis, Nanang zet ons ergens uit de auto om een stukje te gaan wandelen. 20 minuten zei hij. Wij waren in de veronderstelling dat we 20 minuten moesten lopen om bij die fabriek te komen. We hebben steile wegen afgedaald en beklommen maar geen theefabriek gezien.
Toen bleek dat we even van het uitzicht hadden moeten genieten en na 20 minuten terug moesten zijn. We zijn een klein uur onderweg geweest.

Vervolgens werd duidelijk waarom Nanang ons om 8 uur op wilde halen: de werktijden in de theefabriek zijn van 8 ’s ochtends tot 2 ’s middags, en wij kwamen om 2 uur aanzakken. Dat bezoek ging dus niet door, en ach zo erg is dat nou ook weer niet. Bovendien zaten we wat krap in het geld, het bezoek aan de vulkaan had best veel geld gekost, zeker voor Indonesische begrippen. En ook hier bij de fabriek moest weer flink betaald worden.

Door naar het hete bronwater bad. Dat viel niet mee, de ingang die Nanang probeerde was gesloten. Toen via een bungalowpark er naar toe, het toeristenbad bleek gesloten. Er was ook nog een bad voor locals, of we dat erg vinden. Natuurlijk niet, liever naar het locals bad zelfs. Nanang praat even met wat mensen en regelt dat wij voor 6 euro per persoon in bad mogen èn een lunch krijgen. Dat is een prima deal.
Na het bad van 40 graden bezocht te hebben bestellen we saté, blijk je 10 stokjes per persoon te krijgen.

Terug in het hotel moeten we gelijk aan het werk: koffer inpakken en aan Nanang meegeven. Hij rijdt vannacht met de auto en onze koffers naar Yogyakarta, wij volgen morgen met de trein.

Net als gisteren lopen we naar de winkelstraat Braga om geld te halen en wat te drinken en te eten. Om een of andere reden (celebration day) mag dat niet buiten, we moeten binnen zitten. Het zij zo.

Mihoen ontbijten, koffers inpakken en onderweg naar Bandung, onze tijd in Jakarta zit erop. Bandung ligt ten zuidoosten van Jakarta op twee en een half uur rijden. Chauffeur Nanang woont daar en is blij met de temperatuur daar. Het is er 27 graden tegen 33 in Jakarta.

Het duurt lang voor we Jakarta echt achter ons laten, het hele stadsgebied heeft dan ook ruim 30 miljoen inwoners. Bandung is een stuk kleiner, slechts zo’n 10 miljoen mensen. De stad is wat weidser opgebouwd maar verder net zo druk en vol uitlaatgassen als Jakarta. Het is inderdaad minder warm, ’s avonds zakt de temperatuur naar 20 graden.

We zitten in een hotel uit het begin van de 20e eeuw, Grand Hotel Preanger, en we hebben een gigantische kamer: woonkamer slaapkamer, ruimte met een bad, aparte ruimte met douche en een aparte wc. Hier blijven we twee nachten.

Nadat ik in bijna 3 kwartier voor 3 euro geknipt ben (de kapper in Nederland doet er maar een kwartier over) maken we een wandelingetje en zien veel Nederlandse invloeden, zoals je kunt zien op de foto’s. Vroeger werd Bandung het ‘Paradijs van Java’ genoemd, maar door de grote drukte van tegenwoordig klopt dat niet meer.

Om 11 uur staat onze chauffeur Nanang klaar. Hij begint gelijk met een voorstel voor de te bezoeken dingen. We hadden zelf ook wat dingen in ons hoofd, maar zijn voorstel voor een bezoek aan de haven klonk goed, daar beginnen we mee.

Dat was weer iets totaal onverwacht. Wij zijn gewend aan geautomatiseerde containeroverslag met moderne schepen, hier zijn het hele oude boten die handmatig of met een simpel kraantje worden geladen en gelost. Ongelooflijk.

Volgende stop is het Nationaal Monument in Centraal Jakarta, het is een hele hoge spits op een enorm groot plein gebouwd als herdenking voor de strijd voor een onafhankelijk Indonesië. Je kunt op drie verschillende niveaus wandelen, helaas was het bovenste, de spits al volgeboekt.
Het lijkt alsof je gewoon een trap op kunt lopen via alle vier zijden van het monument, maar die zijn allemaal afgezet. Het blijkt dat je op enige afstand een verdieping naar beneden moet, kaartje kopen en dan onderlangs naar de kern en daar kun je weer naar boven.
In de kern van het monument zit een museum, op de vier muren wordt in stappen de historie van Indonesië afgebeeld. Op de bijgaande teksten komen de Nederlanders er niet echt op hun best uit, je voelt je nederig worden tussen de Indonesiërs hier. Wat hebben we jullie vroeger aangedaan?

Volgende bezoek is aan de Istiqlal moskee, de grootste moskee van zuid-oost Azië. Het is inderdaad een indrukwekkend groot gebouw waar we wel even in willen kijken. We zien mensen ergens hun schoenen uittrekken en inleveren, als wij dat ook doen worden we gevraagd of we moslim zijn. Nee. Oh, dan moet je een andere ingang hebben.
Daar aangekomen worden we een klein kamertje ingeleid en moeten we ons registreren. We krijgen blijkbaar een tour, vooruit dan maar. We moeten een gewaad aan omdat onze in knieën bloot zijn, daarna mogen we naar binnen. Het is echt een mooi, groot indrukwekkend gebouw.

De moskee is gebouwd naast een twee-puntige katholieke kerk, dit om te symboliseren dat meerdere religies naast elkaar kunnen bestaan. De koepel van de moskee heeft een diameter van 45 meter, dat is het jaartal (1945) waarin Indonesië de onafhankelijkheid uitriep.
We zijn nog naar de kerk gelopen, maar omdat de Amerikaanse ambassade op bezoek was mochten we niet naar binnen.

Als laatste vragen we Nanang ons naar de buurt Kemang te brengen in het zuiden van Jakarta (ons hotel is in het noorden). ik had gelezen dat Kemang een trendy buurt is met leuke uitgaansgelegenheden, maar dat viel wat tegen. We zijn misschien niet ver genoeg de buurt in gegaan, maar dan hadden we nog verder moeten rijden. En verkeer in Jakarta schiet niet echt op.

0m 6:15 gaat de wekker en rond half zeven ontbijt. We gaan naar Jakarta! Eerst met de metro naar het vliegveld en zonder veel moeite hebben we onszelf en de koffers ingecheckt. De enige hobbel was dat de mevrouw bij de incheckbalie ons visum voor Indonesië wilde zien. Daar hadden we niet op gerekend, dat was even zoeken.
Ze waarschuwde ons voor enorme rijen in Jakarta maar toen ee dasr aan kwamen viel reuze mee.Ook voor Indonesië hadden we ons huiswerk goed gedaan, we hadden het visum al aangevraagd en betaald en dat was allemaal in orde. We moesten alleen ter plekke nog wel via internet een douane verklaring invullen: een QR code scannen, invuloefening doen, en een gegenereerde QR code opslaan voor later. Ik ben blij dat onze e-sim kaarten ook inderdaad gelijk werkten in Indonesië, anders was er weer een hobbel geweest.

Het duurde wel lang voordat de koffers kwamen maar daarna konden we snel langs de douane met behulp van de QR code.

We werden al snel herinnerd aan het feit dat Indonesië een islamitisch land is, om 12 uur wordt het omroepsysteem van het vliegveld vervangen door de welbekende islamitische oproep tot gebed. Dat is belangrijker dan vliegveld mededelingen.

In de aankomsthal staat onze chauffeur al op ons te wachten. Hij staat de komende dagen tot onze beschikking, dat is geregeld door Van Verre. Hij brengt ons naar het hotel. Ondanks dat het zaterdag is, is het vreselijk druk op de weg, veel files. Hoe zou dat dan op werkdagen zijn.
Onderweg moet hij een pasje gebruiken om van het vliegveld af te komen, en om tol te betalen. Hij heeft geen zin om elke keer uit de auto te leunen, daarom heeft hij het pasje aan een soort van vliegenmepper vastgemaakt en steekt dat de auto uit. Handig!
Hij zet ons af bij het hotel en we spreken af dat hij ons morgenochtend op komt halen voor sightseeing in Jakarta.

We zetten onze spullen op de kamer en wandelen naar het oude deel van de stad. Het is er ontiegelijk druk, en je krijgt een heuse cultuurshock. Toeterende auto’s, ontelbaar veel brommers. Overal kleine eetkarretjes. We komen op het grote plein uit met aan het plein het Gouveneurskantoor. Verderop komen we nog de Nederlandsche Handel-maatschappij tegen, onze invloed van vroeger is hier nog zichtbaar.
Overal spelen bandjes, het is er erg gezellig. Overigens werd ’s avonds om 9 uur iedereen van het plein gestuurd, langer mag de gezelligheid blijkbaar niet duren.

Vincent en ik zijn beide plotseling miljonair als we gepind hebben. Helaas zijn die miljoen Indonesische Roepia (IDR) maar 60 euro waard.

We drinken wat in het Batavia Café, als we vragen wat voor snacks ze hebben roept hij gelijk ‘bitterballen’. Vooruit dan maar. Maar ze zijn niet zo lekker als in Nederland.