Het einde van de vakantie nadert, vandaag is de laatste dag in Tokyo. Wat te doen?

Het wordt een bezoek aan het Sumo museum, kijken bij het centraal station, een Ingress banner lopen en een bezoek aan een dure winkelstraat.

Sumo museum 

Dat plan wordt al snel de grond in geboord, het museum is vandaag zonder opgaaf van reden gesloten. 

Het centraal station 

Het centraal station is een relatief oud gebouw, het valt een beetje uit de toon vergeleken bij de rest van de gebouwen. 

Het sporenplan in en rond Tokyo. Bij elk station staat hoeveel yen het kost om er te komen. Je koopt dus niet een kaartje voor een bestemming maar een kaartje met een waarde. Met het kaartje kun je door poortjes lopen bij vertrek en bij aankomst, en als het bij aankomst klopt mag je door lopen. Klopt niet het dan slaat het poortje voor je dicht (ze staan in het algemeen open) en kun je bij een andere automaat je kaartje kloppend maken voor je rit.

Ingress banner lopen 

We gaan een banner lopen in een stukje van het park bij het paleis. Een banner lopen in Ingress termen betekent een veelvoud van zes missies, en een missie bestaat uit een aantal portals. Een portal is een locatie in de echte wereld, bijvoorbeeld een beeld, brug, gebouw of ander kenmerkend iets. We gaan dus een aantal kenmerkende punten in het noordelijke bos van het paleis bezoeken. We zijn ten westen van het terrein van het paleis, het noordelijke punt ligt maar liefst 2.5 kilometer verderop, dat geeft wel enig gevoel voor de grootte van het terrein. We nemen de metro en lopen daar vandaan de banner.

Resultaat van de Ninja banner in Ingress.

McDonald’s

Ik had nog de wens een BigMac te eten hier in Japan, en dit is het moment. De grote vraag is: smaakt de BigMac hier hetzelfde als in Nederland. Het antwoord is: JA. Een klein verschil is dat je hier geen frietsaus maar ketchup bij de frietjes krijgt. En ze hebben als McShake de smaak perzik. Nieuw is dat je nu ook groene thee bij McDonald’s kunt krijgen.

De dure winkelstraat 

Inderdaad veel erg duur uitziende winkels:

De 300¥ bar 

We zijn na deze shop ervaring toe aan een biertje. Dat valt (uiteraard) tegen in zo’n dure winkelstraat, dus we zoeken het een paar straten verderop. Daar komen we een 300¥ (300 yen, 2.40€) bar tegen. Alles in deze bar kost dus 2 euro 40, of je nou een biertje, cocktail, een mini-pizza of wat anders bestelt. We ontmoeten er een Amerikaan die hier in Tokyo woont. Leuk om wat typische Japanse gebruiken door te spreken. Het blijkt dat wij ondertussen veel al wel hebben meegemaakt; het meeste heb ik de afgelopen vakantie al eens beschreven.

Noodle Restaurant 

Het laatste avondmaal wordt een noodle soep met tempura, Niet de beste maaltijd van de vakantie maar wel lekker en in ieder geval Japans.

 En de laatste nacht in onze gevangenis. Uh, hotel.

Op het programma staat een bezoek aan het Nationaal Museum, en bootje varen naar een eiland bij de haven van Tokyo. Als onverwachte toegift kwam daar een reuzenrad bij die op dat eiland bleek te staan, en ’s avonds nog een bezoek aan de Skytree, een enorme hoge toren met een prachtig uitzicht over de stad.

Tussendoor hebben we sushi gegeten. 

Hieronder vooral een fotoverslag met hier en daar wat tekst erbij.

Nationaal museum 

In het nationaal museum hebben vooral gekeken naar de algemene geschiedenis van Japan, hierbij een fotoimpressie.

Voor dit zwaard stond men (en wij) in de rij. Geen idee waarom.

Dit vond ik nou een museumstuk.

Boottocht 

Hieronder een fotoimpressie van de boottocht.

Links op de bovenstaande foto staat de Skytree waar we ’s avonds naar toe gaan.

Erasmus brug?

Deze enorme brug,de Rainbow Bridge, verbindt het vasteland met het eiland waar we naar toe geweest zijn.

Links op de foto staat het reuzenrad.

Er was ook bier aan boord.

Reuzenrad 

Om bij het reuzenrad te komen nemen we een zelfstandig rijdende tram, er is dus geen bestuurder aan boord. Het brengt ons via de Rainbow Bridge naar het eiland en reuzenrad. We hadden voor vandaag een one-day metro pass gekocht, maar die was (uiteraard) niet geldig voor deze lijn.  Naja, pech.

Voorstelling in een nieuw winkelcentrum 

We gaan terug naar de plek waar de boot ons afgezet heeft en lopen daar wat rond. We komen in een nieuw winkelcentrum terecht waar schoolidols-voorstellingen zijn met zang en dans. Het allerleukste was het publiek dat de liedjes en bijbehorende dansjes kennelijk erg goed kende en meedeed. Dat was vermakelijker dan de voorstelling zelf.

Sushi eten 

We gaan een keer echt Japans sushi eten, dat stond nog op het programma. We reizen terug naar de plek waar de boot vertrok omdat het er daar wel gezellig uit zag. En daar vinden we inderdaad zoals gehoopt een Sushi Go-Around. Je zit aan de bar waarop een lopende band staat  met daarop schoteltjes met sushi. Als je wat lekkers ziet pak je het schoteltje van de band. De kleur van de schotel geeft aan hoe duur de sushi is; je bewaart je schoteltjes want dat bepaalt wat je straks moet betalen.

Er staat soja bij je op  tafel, in Nederland ben je gewend dat er ook wasabi bij staat dat je door de soja saus heen mengt. Bij ons stond er een doosje groene poeder, dat zal dan wel wasabi zijn. Vincent doet wat in zijn saus, zegt de vrouw naast mij ’that is green tea’. Nee hè! Nou snap ik ook waarom er overal heetwater tappunten aan de bar zitten.

Skytree 

Na het eten lopen we nog een stukje rond en zien we de hoge toren staan. Zullen we er naar toe gaan? Even googlen of hij nog wel open is. Ja, nog anderhalf uur, gaat lukken. De toren heeft twee verdiepingen, een op 350 en een op 450 meter, we kopen een kaartje voor beide. Omdat we buitenlanders zijn mogen we in de fast  lane, en binnen de kortste keren staan we op 350  meter. We zijn ook naar 450 meter geweest maar dat had eigenlijk niet zoveel toegevoegde waarde.

En daar is het reuzenrad weer.

 

Het blijft een gedoe na een nacht slapen op de grond. Hoe kom ik overeind? Gelukkig hangt er geen camera die laat zien hoe de twee oude mannen dat doen. 

In en rond Kamakura vind je vele tempels. We hoeven ze beslist niet allemaal te zien, ik kies er een uit die op loopafstand is en het bezichtigen waard moet zijn.

Maar eerst ontbijt in een restaurantje in de buurt van het hotel. Helaas zijn we te snel ergens gaan zitten, we hadden beter eerst even op de kaart kunnen kijken want er staan alleen westerse dingen op en ik vind het juist zo leuk om Japans te ontbijten. Maar ik heb me hier wel kunnen verbazen over de koffie. Keuze uit drie mogelijkheden: blended koffie, American koffie en German koffie. Huh? Sinds wanneer staan Duitsers bekend om hun koffie? Amerikaans is over het algemeen slap, dus doe maar blended. Wat dat ook moge zijn.

Tempels in Kamakura 

We gaan naar de Kenchō-ji, een tempel net buiten Kamakura. Onderweg komen we eerst langs een andere tempel nog net in het dorpje, namelijk Tsurugaoka Hachiman-gú.

Plaatje uit Rough Guide; ons hotel ligt aan de linkerkant tegen het station aan.

Om half elf gaan we onderweg, en het is vreselijk druk in het stadje, geen idee waarom.

Ook bij de eerste tempel, de Tsurugaoka Hachiman-gú, is het druk. De gebruiken bij deze tempel zijn duidelijk anders dan andere tempels die we bezocht hebben, hier vind je bijvoorbeeld geen boeddhabeelden terug, hier gooit men geld in een grote bak (daar schijn je rijk van te worden als je dat doet), doet men een buiging, klap je één keer in je handen en dan nog een keer buigen.

Op naar het eigenlijke doel, de Kenchō-ji tempel. Onderweg zien we een file richting Kamakura staan, er is blijkbaar wat bijzonders te doen.

De Kenchō-ji tempel is een verademing in vergelijking met de vorige tempel. Het is een prachtig groot terrein, mooi onderhouden, en keurige tempels. Het is gebouwd rond 1250 en behoort tot de grootste vijf Zen tempels. Het is het oudste klooster waar Zen training wordt gegeven, een keer per week worden hier nog openbare lessen gegeven.

Kenchō-ji bestaat uit 7 grote gebouwen en maar liefst 49 sub-tempels.

Zen leslokaal 

Tuintje achter het lokaal.

Na dit bezoek lopen we door richting het volgende treinstation, trakteren we onszelf op koffie en gebak, en rijden we terug naar Kamakura.

Reis naar Tokyo

En dan is het tijd voor de laatste treinreis naar onze eindbestemming Tokyo. Geen hogesnelheidstrein meer, maar met overvolle lokale treinen – zelfs op zaterdag.

 

Na enkele overstappen zijn we bij ons treinstation in Tokyo en is het nog enkele minuten lopen naar het hotel.

Vandaag gaat ook onze Japan Rail Pass met pensioen, dat is geen toeval, dat is precies uitgekiend. Veertien dagen geleden is hij ingegaan voor onze eerste reis van Fukuoka naar Beppu.

De andere kant van het spoor 

De buurt waar ons hotel ligt is niet al te bijzonder. Op ongeveer een kilometer van het hotel aan de andere kant van het spoor bij station Ueno ligt een groot park waar een en ander te doen is. Het nationaal museum en een dierentuin liggen bijvoorbeeld aan dit park. Op een open terrein is een festival gaande ter ere van de vriendschap met Pakistan. Ook is er een meertje dat je nauwelijks kan herkennen als meer, het is vol gegroeid met planten. Leuk plekje voor een drankje.

In de buurt van ons hotel 

In de buurt van station Ueno.

Shinjuku

We hebben voor vanavond een sauna uitgezocht in de wijk Shinjuku, maar liefst 12 treinhaltes (!) verderop. Tokyo is echt immens groot. Die buurt ziet er heel anders uit.

Vincent ontdekt weer een prima restaurant, Vincent kiest een vleesgerecht, ik ga voor de vis.

Na de sauna met de metro terug naar het hotel.

Er is vandaag duidelijk geen kans om de top van de Fuji te zien, het is erg grijs buiten. Om 10 uur moeten we uitchecken en we gaan linea recta naar het treinstation voor de volgende bestemming: Kamakura, een bekende badplaats in Japan. Het wordt een lange treinreis met vele overstappen. Een teveel zelfs, in Hachioji moeten we overstappen, en als ik de naam zie staan op een bord zeg ik: we zijn er. Maar er stond nog wat voor de naam, Nishi-Hachioji, en dan blijkt dat we een halte te vroeg uitgestapt zijn. Gelukkig is er elk kwartier een trein, geen paniek dus.

Onze machinist.

De verblijfplaats 

We slapen weer in een ryokan, geen bed en geen ontbijt dus. Gelukkig is de kamer die we krijgen stukken groter dan die in Hiroshima, en hebben we hier een eigen toilet en douche. Maar wel op de grond slapen en morgen in een restaurant ontbijt scoren.

Het is niet de bedoeling dat we in de kast slapen (daar zijn we allang uit), de matrassen moeten ergens in de kamer neergelegd worden.

Schoenenrituelen 

In het begin is het wel grappig, ondertussen ben ik er wel klaar mee, de regelmatig terugkerende toestanden met schoenen. Het is in Japan zeer gebruikelijk om je schoenen uit te trekken voor je ergens naar binnen gaat. In een restaurant moet je soms al je schoenen bij de voordeur uit trekken en dan op sokken of ter beschikking gestelde sloffen verder. De schoenen worden ergens opgeborgen bij de ingang. Soms mag je op schoenen naar binnen maar moet je bij de tafel alsnog je schoenen uittrekken. Maar in de meeste restaurants mag je ze gewoon aan houden.

Bij de Onsen kom je er niet onderuit, schoenen bij de ingang achterlaten, vaak in een kluisje. 

En bij de ryokan is het echt drama. In Hiroshima wees het vrouwtje ons op onze schoenritueelfouten; zet een verkeerde stap met een verkeerde schoen en het is hommeles. Schoenen uit bij de voordeur, sloffen die klaar staan aan (uiteraard niet maat westerling), naar je kamer lopen en vervolgens sloffen uit voordat je je kamer in gaat. En als je naar de wc gaat: kamer uit, sloffen aan, bij wc sloffen uit, sloffen die in de wc staan aan, je ding doen op de wc, wc sloffen uit, eigen sloffen aan, terug naar de kamer, sloffen uit, kamer in. Probeer dat maar eens als je midden in de nacht even moet plassen.

In de ryokan hier in Kamakura werd het me te bont. Eerst naar de receptie. Bij de deur schoenen uit, twee stappen naar de receptie om in te checken. Toen bleek dat we buitenom naar onze kamer moesten. Twee stappen terug, schoenen aan,  oversteken, schoenen uit, sloffen aan, op die sloffen je koffer op een veel te smalle trap naar boven zeulen, en toen ik de koffer eindelijk in de kamer gekregen had, kreeg ik van het meisje dat meegelopen was op mijn lazer omdat ik op sloffen de kamer ingelopen was.  Ik heb me met moeite  ingehouden, anders waren er een berg Nederlandse scheldwoorden uit gekomen.

Naar het strand 

Het is ondertussen half vijf, we kunnen nog wel even naar het strand lopen, een wandeling van 20 minuten. Het weer is niet geweldig, grijze luchten en lichte miezer. Een paar uurtjes zon en strand zit er niet in. Het is best druk op straat, vooral met mensen die richting stadje lopen en niet richting strand. De winkelstraatjes zijn best gezellig, helemaal volgebouwd met winkeltjes en eet- en drinkgelegenheden.

Eenmaal bij de zee blijkt het strand niet erg groot te zijn. Langs en op het strand vind je wat strandtenten, en op het strand en in de zee zijn nog wel mensen te vinden. Het is 23 graden, niet echt warm voor Japanse begrippen. We drinken wat bij de Beach Bar op het strand.  ‘You cannot take your drinks on to the beach’, prima, we blijven bij de bar tot het op is, genietend van een band met een vals zingende zangeres bij een andere strandtent, en lopen daarna terug. 

Ik heb me trouwens erg verbaasd over bepaalde stukjes strand die afgezet zijn voor rokers. Al helemaal omdat in veel cafés en restaurants roken is toegestaan. Maar op het strand dan her en der rookplekken? Bijzonder.

Na achten gaan we op zoek naar een restaurant. Valt niet mee, winkels in de winkelstraat zijn of gaan dicht, en ook veel restaurants sluiten vroeg. We komen toch nog ergens terecht en eten wat tapas. Vandaag geen typisch Japanse keuken, voor het eerst deze vakantie krijg ik aardappelen; eerst al bij het ontbijt vanmorgen, nu in de vorm van gehalveerde krieltjes. De komende dagen hopelijk wel weer echt Japans.

De dag begint met wat verrassingen van het hotel. Gisteren bij het inchecken kregen we de vraag of we morgen linnenservice wilden. We keken elkaar aan – dat is toch standaard? Ja, doe maar. Als we de kamer vanmorgen uit komen staat er een pakket linnen, komen ze zo vast wel de handdoeken vervangen en bedden opmaken. Toch?

En dan het ontbijt. Het is zogenaamde zelfbediening, geen buffet, je moet je ontbijtkaartje afgeven (vrij standaard in Japan, je krijgt ontbijtbonnen op datum bij het inchecken), vervolgens mag je even later een dienblad met ontbijt bij het keukenloket afhalen. Je kunt verder alleen nog koffie of thee zelf inschenken. Qua ontbijt is er niks te kiezen.

Ach, we zijn niet zo moeilijk en we lusten het wel.

Niet echt typisch Japans worstenbroodje

En als we boven komen staat het linnenpakket nog steeds bij de deur.

Waar zijn we eigenlijk 

We zijn ten noorden van de berg Fuji beland, het is de hoogste top in Japan. We zijn in het plaatsje Kawaguchiko, ik vermoed het plaatsje het dichtstbij de Fuji met een treinstation. Daarnaast is het prachtig gelegen aan een paar grote meren en is er een groot pretpark in de buurt.

Op de kaart zie je dus dat we ten noorden van de Fuji zitten.

De kabelbaan 

Er is een kabelbaan aanwezig in dit plaatsje dat je naar een hoger gelegen punt brengt met uitzicht op de Mount Fuji. Dat lijkt ons wel wat, we kopen een enkele reis want naar beneden lopen kunnen we zelf wel.

Daar moet ie zijn, Mount Fuji, maar helaas ligt hij in een wolk.

Links op de foto is het pretpark te zien. We kwamen tegelijk met een Italiaanse familie boven, pa ma en twee  kinderen. Die kinderen raken compleet in extase bij het zien van het pretpark. ‘Oooh oooh oooh’ klonk het bij de kinderen. De Mount Fuji is niet meer interessant. En papa en mama wat schamper lachen – wat doen we met deze crisis?

Zo had de berg er uit kunnen zien

Panorama foto van het uitzicht 

Leuke zonnebril overigens 

De wandeling naar beneden leidt door de ‘blauwe tuin’  – het barst van de onderstaande bloemen die alleen in juli en begin augustus in bloei staan:

We zijn al redelijk vroeg in de middag beneden, wat nog te doen? We gaan naar de mount Fuji.

De Mount Fuji

De Fuji is 3.776 meter hoog. Ter vergelijking: de hoogste berg in de Alpen is de Mont Blanc en is 4808 meter hoog. De hoogste berg van de wereld is Mount Everest en die is 8848 meter. Ofwel de Fuji is niet super hoog.

We gaan met de bus naar Station 5, dat is het startpunt van de wandelroute naar de top van de Fuji. Hier ben je op 2305  meter, ruim een kilometer onder de top. Hier heb je een prachtig uitzicht op de top – als het niet bewolkt is. We zagen hem bijna. 

Vanaf hier is het ongeveer 7 kilometer lopen naar de top. Onderweg zijn nog 4 andere stopplaatsen waar je zelfs kunt slapen als je bijvoorbeeld zonsopgang op de berg mee wilt maken.
Maar je ziet vooral veel dagjesmensen, ze komen ’s ochtends met de trein aan, dan een uur met de bus naar station 5, daar vandaan in een uur of 5 naar de top, weer terug naar de bus en trein. Mocht ik ooit weer in de buurt van deze berg komen, en het is te doen qua weer, dan wil ik ook een keer naar de top.

We lopen de eerste kilometer van de 7; die is nog makkelijk te doen.

Station 5, hier begint de looproute.

Als we terug zijn bij station 5 drinken we nog wat, en we zien de berg volledig verdwijnen in de wolken. Het is goed zo, we gaan met de bus terug naar het stadje.

Onsen en eten

We lopen eerst snel even langs het hotel om mijn contactlenzen te halen; staat de zak met linnen nog steeds voor de deur. Nee we gaan niet zelf ons bed opmaken, maar de handdoeken zijn wel handig voor het heetwaterbad.

Ook Kawaguchiko kent een Onsen (heetwaterbad), het hoort bij een hotel maar tegen betaling van 1000 yen, acht euro, mag je erin.

Het is kennelijk iets wat bij de Japanse cultuur hoort dat bij de kinderen met de paplepel wordt ingegoten. Alle leeftijden, van zeg 3 tot 90, komen een klein uurtje naar het bad om lekker in het zeer warme water te weken en vervolgens uitgebreid te douchen. Wij houden er ook wel van en doen lekker mee.

Na het bad eten. Vincent ziet ergens een bordje hangen en het blijkt een restaurant te zijn. Zoals zo vaak zie je dat nauwelijks aan de buitenkant, inkijk houdt men hier niet van. We worden in een hokje geplaatst maar gelukkig mag die aan een kant open blijven. Toch nog wat contact met de buitenwereld.

Er staat sashimi op het menu, een soort sushi. Eindelijk! Doet u maar. En het smaakt weer heerlijk voor 12 euro per persoon. Eten is hier niet duur.

Alleen jammer dat halverwege de maaltijd een lading Japanse mannen van middelbare leeftijd naar binnen kwam en karaoke begonnen te zingen…