We hebben treinkaartjes voor vier uur vanmiddag, tot die tijd moeten we ons nog even vermaken.

Inari heiligdom 

We besluiten naar het heiligdom Fushimi-Inari Thaisha in het zuidoosten van Kyoto. Er staan vele tempels en heiligdommen tegen een heuvel aan gebouwd, allemaal verbonden met oranje toegangspoorten. De Inari cultuur staat in het teken van rijst en sake, Dit complex is gebouwd in 711.

Eerst met de metro naar het centraal station van Kyoto, dan met de trein naar de Inari.

Het was er vreselijk druk, de terugweg hebben we paadjes gezocht buiten de oranje poorten om. 

Daar waar het heiligdom over gaat in de stad is het ook ontzettend druk en erg commercieel op toeristen ingesteld. Net iets buiten het drukste gedeelte drinken we nog een kopje koffie en keren we terug naar het centraal station.

Bic Camera

 In het centrum gaan we nog even naar Bic Camera om een oplaadsnoertje te halen, een van ons staat op het punt van breken. Ik vergaap me aan zeven verdiepingen vol met apparatuur, alles wat je in de mediamarkt kan krijgen en dan nog veel meer. En zeer boeiende wc brillen, maar daarover een andere keer.

De reis 

Eerst weer met de metro naar het hotel om de koffers te halen, dan weer terug naar het station. We gaan naar de voet van de berg Fuji; dat kan helemaal met de trein maar dan moet je zeker 3x overstappen. Ons wordt aangeraden per trein naar Mishima te reizen per Shinkansen en daar de bus te pakken. Dat stuk met de bus moeten we nog wel betalen; maar met de trein moet je het laatste stuk ook betalen, dat valt niet onder de Railpass.

We hebben een korte overstaptijd naar de bus, vooral lastig omdat je geen idee hebt welke bus je moet hebben en waar je kaartjes moet kopen. Een chauffeur wijst ons naar de juiste bushalte en Vincent vindt net op tijd het loket voor de kaartjes.

De reis neemt twee uur hogesnelheidstrein reistijd in beslag, en nog anderhalf uur bus. We zouden de berg al moeten kunnen zien, maar we weten niet precies waar we moeten kijken. En tegen de tijd dat we het weten is het donker.

Na aankomst in het stadje Kawaguchiko is het nog 10 minuten lopen naar het hotel.

Teppanyaki

Zo lang ik hier in Japan ben heb ik nog geen sushi en teppanyaki restaurant gezien. Tot nu, een teppanyakki restaurant! Dat wil ik wel eens proberen. Ik verwacht plaats te nemen aan een bakplaat met een traditioneel geklede Japanner erachter, maar nee. Tafeltje en een houten krukje. Dat is het. Het voelt meer als een snackbar. Het eten wordt wel op een bakplaat klaar gemaakt en smaakt heerlijk.

Handig voor degenen die alleen maar stokjes gewend zijn.

Oplaadsnoertje 

Mocht je je afvragen waar het oplaadsnoertje voor nodig is:

Het dagelijkse oplaadritueel.

In de loop van de ochtend worden we gebeld op onze hotelkamer, de was is klaar; Vincent haalt het op. Hoef ik de rest van de vakantie daar niet mee meer over na te denken.

Voor we de deur uit gaan komen de pleisters tevoorschijn, wandelen op sandalen en slippers was gisteren in de regen leuk, maar omdat het veranderen van schoeisel betekende, zagen de blaren hun kans schoon.

 Vandaag staat het bezoek aan het kasteel op het programma, dat mislukte gisteren door de tyfoon. Maar eerst naar het station om treinkaartjes voor morgen te reserveren en alvast een nieuwe sim kaart voor Vincent, hij is bijna op.

Eigenlijk is over vandaag niet zoveel te  vertellen, daarom hieronder vooral een fotoverslag van de dag.

Het blijkt dat het station een bijzonder ontwerp heeft, vanaf perronhoogte kun je helemaal op het dak van omringende gebouwen komen en uitkijken over de stad. Ik krijg het niet in een keer op de foto, hieronder twee  plaatjes, een van halverwege en een van boven:

En als je helemaal boven bent dan zie je dit:

In Hiroshima stond een reuzenrad op een gebouw, hier een uitkijktoren:

Nu op naar het kasteel, een wandeling van drie kwartier. Onderweg kwamen we een enorm terrein met boeddhistische tempels tegen, dit soort poorten kwamen we meerdere keren tegen over een afstand van honderden meters:

Oversteken bij een grote weg, de voetgangersbrug loopt helemaal vierkant rond 

En dan komen we eindelijk bij het kasteel aan. En wat blijkt: het paleis in het kasteel is vandaag gesloten! De tuin is wel open, dus dan die maar bekijken:

Na het kasteel nog een wandeling  naar een straatje waar veel geisha’s rondlopen:

En een bezoek aan de buurt Gion, dat blijkt erg populair bij de toeristen, op een gegeven moment zie ik meer westerlingen dan Aziaten. Hier staat Gion om bekend:

Het leek erop dat hier in de buurt een public bath zou  zijn, maar het bleek alleen toegankelijk voor gasten van de bijbehorende ryokan. Opvallend was wel dat een stuk of 5 dames ons op stonden te wachten. Echt iets voor ons.

De prijzen in deze buurt voor restaurants en dergelijke zijn ook aangepast – veel duurder dan enkele straten verderop.

We eten in een restaurant dat noedelsoep op Japanse manier  maakt. Het bijzondere is dat je vóór half acht moet bestellen, anders krijg je niks meer.

We zijn voor ons doen vroeg thuis, heb ik het verhaal voor vandaag een keer vóór middernacht klaar.

De weerberichten lieten al enige tijd zien dat het weer vandaag niet al te best zou zijn, en dat werd werkelijkheid. We hadden al gezien dat een tyfoon vanuit het zuiden Japan bedreigde, met name het eiland waar wij onze vakantie begonnen zijn. De tyfoon is daar even blijven hangen en is vervolgens in afgezwakte vorm doorgestegen naar Kyoto. Vandaag krijgen we daar veel regen van, de tyfoon trekt door naar het noorden waardoor we morgen weer mooi weer krijgen. Onderstaande plaatjes geven weer waar de tyfoon eergisteren, gisteren en vandaag was. Wij zitten bij de rode stip.

Gelukkig hebben we voor de verandering een hotel voor drie nachten, morgen hebben we dus nog een hele dag.

En omdat we hier drie nachten zijn en de helft van de vakantie voorbij is, neem ik ook de was-situatie even door, en breng een stinkende zak naar de receptie.

Hoe vandaag verder invullen? Er is een kasteel dat we kunnen bezichtigen, en er is een publiek bad gevoed met heet water uit een bron; dat heet een Onsen in Japan. Beide zijn binnenactiviteiten, dus moet kunnen.

Het kasteel is ongeveer een kwartier lopen, Vincent heeft al eerder een paraplu hier in Japan gekocht, ik had nog een uit Nederland bij me. Die ging helaas al snel kapot, dus maar een bijgekocht. Paraplu’s in overvloed te koop, het regent hier blijkbaar wel eens vaker.

Bij het kasteel aangekomen blijkt het gesloten te zijn in verband met de tyfoon. Shit. Voor niks hier naar toe gelopen en de schoenen vol laten lopen met water. Gister hadden we al een leuk koffiebarretje gezien, het ligt op de route terug (die we trouwens grotendeels met de metro doen), dus maar even met een bezoekje vereerd.

Terug in het hotel besluiten we naar de Onsen te gaan, het publieke heetwaterbad, en wel met de taxi en op slippers. Nog meer schoenen vol laten lopen lijkt niet zinvol. Het is een erg leuk bad met meerdere baden en een sauna. Er is bijvoorbeeld een bad met bruin water en een bad dat elektrisch geladen is; dat merk je als je het bad uit wilt en de railing vast pakt.

Na het bad moeten we terug naar het hotel, taxi? Metro? Lopen? Het wordt de metro, kwartier lopen onder de plu. Maar als we eenmaal onderweg zijn – waarom niet het hele stuk lopen? Ongeveer 20 minuten, het is niet koud (26 graden) en het regent warm water. En wat is er leuker dan met je slippers door de plassen te stampen? 

Het bleek trouwens drie kwartier lopen, geen 20 minuten. Maar dat geeft niet, we hebben leuke straatjes gezien. Kyoto heeft in de buurt waar wij zitten heel veel straatjes met vooral wat oudere laagbouw, het heeft een eigen leuk sfeertje.

Eten doen we niet ver van het hotel in een yakatori restaurant, we krijgen op vijf verschillende manieren klaar gemaakte kip spiesjes. Het is een klein restaurant, en toch loopt er een kok met vijf bedienden rond. Personeel is niet zo duur blijkbaar; overal, ook in winkels bijvoorbeeld, zie je veel personeel.

Er is ruime keuze aan sake, gelukkig is er hulp bij het kiezen:

Het zijn ook maar kleine flesjes:

Na het ontbijtbuffet met veel typisch Japanse ingrediënten, waar ik weer een rauw ei pak in de hoop dat hij gekookt zou zijn -niet dus, stallen we de koffers bij het hotel, regelen we treinkaartjes voor de rit naar Kyoto vanmiddag, laten we de rugtassen met belangrijke spullen in een kluisje achter bij het station en wandelen we naar de fietsverhuur die we gistermiddag gezien hebben.

Fietsen uitzoeken gaat redelijk vlot. Het kost bijna 8 euro per fiets per dag, en er moet een borg van hetzelfde bedrag bij. Niet duur dus. We moeten voor 7 uur vanavond terug zijn, anders zwaait er wat; dat is geen probleem want we hebben een trein geregeld voor half vier.

Helm is verplicht, en ik teken een contract waar onder andere in staat dat ik de verkeersregels van Japan ken. Ahum.

We gaan!

Eigenlijk zijn we niet goed wijs, we gaan fietsen in de hitte van Japan – het is 36 graden!

Eerst met een pontje oversteken naar een eiland, vanaf dat punt fietsen we naar een brug dat weer naar een ander eiland gaat. Daarna zien we wel hoe ver we komen.

Halverwege het eiland zien we een zaakje met koffie en wat lekkers. Even in de schaduw met wat erbij. Even. Dat was het idee. De koffie moest kennelijk nog gezet worden, dat duurde even, maar die  wafels, daar hebben we ruim een half uur op gewacht! Ter compensatie krijgen we nog een gratis kopje koffie – alleen moest die nog gezet worden… Al met al waren we bijna een uur kwijt, en dat ging dus ten koste van onze fietstijd.

De brug

En dan komen we bij een enorme brug. Hij bestaat uit twee verdiepingen; de bovenkant is voor auto’s en dergelijke, de onderkant voor fietsers en wandelaars. Deze gaan we oversteken.

Fietspad aan beide kanten van de brug. Een kilometer lang ongeveer 3% helling.

Yes – Vincent heeft de oprit naar de brug volbracht!

Drank automaten 

We zijn al een aardig stuk op dit tweede eiland onderweg als we besluiten om te keren. Er komt nog een grote brug maar dat is qua tijd, en qua hitte, een brug te ver. We stoppen bij een drank automaat, drinken is een must. Gelukkig staat heel Japan vol met dit soort machines.

Voor minder dan een euro heb je een halve liter bronwater. 

Reis naar Kyoto 

Eenmaal terug bij de fietsenverhuur innen we de borg terug. Op naar het hotel voor de koffers, door naar het station, rugtassen pakken en nog even wat drinken. Dan met een boemel eerst naar Fukuyama, dan met de Shinkansen, de hogesnelheidstrein, naar Kyoto met een overstap nog in  Okayama. Dat was nog wel even spannend, we hadden drie minuten om over te stappen en de trein bleef onverwacht lang op een tussenstation staan. Maar we kwamen precies op tijd het station binnen en we hoefden alleen maar het perron over te steken. Toch nog even flink doorstappen want onze wagon was een heel eind verderop.

Kyoto 

We moeten nog een stuk met de metro, maar dan zijn we snel bij het hotel. De wegen zijn nat, het heeft hier blijkbaar geregend.

Eten doen we in een leuk buurtje met allerlei restaurants. Het is buiten vaak lastig in te schatten hoe leuk en hoe druk een restaurant is, er zijn vaak geen ramen, of ze zijn flink afgeschermd. Gelukkig dit keer geen afgesloten hokjes; aan de andere kant – we werden naar de bovenverdieping gestuurd en daar zaten we als enigen.

Overigens wel heerlijk gegeten.

Tyfoon op komst?

Er wordt voor morgen zeer slecht weer verwacht, het zijn restanten of uitlopers van een tyfoon die vanuit het zuiden aan komt waaien, ben benieuwd.

Het grootste deel van de dag stond in het teken van de reis naar onze volgende bestemming, Onimachi. 

Als we de ontbijtzaal binnen lopen zien we een westerse familie zitten, pa ma en twee puberzonen. Die jongens hebben me toch een vreselijk humeur aan hun koppen te zien, ik hoop dat ze er met zijn vieren nog wat van kunnen maken vandaag.

Ze zijn al snel weg en dan zitten we weer als enigen in de zaal.

Treinen 

Onze trein vertrekt 11:23, daarvoor nog even een kopje koffie bij Aunt Stella’s met koekjes die ze zelf maken. Je mag er twee kiezen!

Van Matsuyama via Okayama naar Ominachi. We hadden een tussenstop meer dan bovenstaand plaatje aangeeft.

Onimachi 

Om kwart voor vier zijn we in het hotel in Onimachi. Het plaatsje is bekend om zijn tempels en de gelegenheid om fietsen te huren en dus zelf per fiets de omgeving te verkennen. We willen vanavond nog een stukje tempelroute doen en morgen fietsen.

Maar dat ging niet goed, we zijn een heuvel gaan beklimmen en kwamen op een prachtig uitzichtpunt uit, alleen geen tempel gezien. Er was ook nog een kabelbaan maar die was al gesloten toen wij die wilden nemen naar beneden. Lopen dus weer.

Het was niet de bedoeling maar we kwamen al wandelend bij het gebouwtje boven op de heuvel terecht.

Smal paadje naar boven 

Uitzicht bij de kabelbaan 

Japanse beleefdheden 

Het is in Japan even wennen aan de omgangsvormen. Een van de eerste dingen die opvallen zijn de vele buigingen die je ziet. Het kan een korte hoofdbuiging zijn, of zelfs knipmessen. Het is in ieder geval uiterst vriendelijk bedoeld en vaak met een glimlach.

Als je iets betaald hebt krijg je het bonnetje en wisselgeld altijd met twee handen, een knikje en een glimlach aangereikt.

Men is niet gewend aan fooien, als je dat doet is de eerste reactie ‘Nee nee nee’, maar als je echt doorzet dan nemen ze het aan. Ik deed dat een paar dagen geleden toen we een menukaart volledig Japans hadden en het meisje ons heel erg had geholpen met een menu samenstellen. Ze liep samen met ons naar buiten, ons uitbundig bedankend.

Mensen kijken je nauwelijks aan, maar als je zelf initiatief neemt en iets tegen ze zegt, dan breken ze open en ontstaat een leuk contact. Jonge kinderen werken ook uitstekend als contactmaker, die kijken je wel aan (wat is dat voor een lang gek mens?) en als je dan even zwaait dan is er gelijk contact.

Officiële mannetjes (ik zie maar weinig officiële vrouwtjes) dragen een uniform, een pet en witte handschoenen. Als een treinconducteur een coupé binnen komt neemt hij zijn pet af en buigt naar de passagiers. Ze doen het niet allemaal maar ik zie het wel regelmatig.

Op de perrons staat men in nette rijen voor de deur, geen klonten zoals in Nederland. Op de grond staan duidelijke markeringen hoe dat moet:

En op roltrappen staat men netjes links: