Tram dagpas

We willen vandaag onder andere naar een berg op het eiland Miyajima, zo’n 18 kilometer verderop. Daar kun je met de tram komen,en dan is het handig om een dagpas te nemen zoals we die in Beppu voor de bus hadden. We kunnen twee dagpas kraskaarten kopen bij onze hospita voor 860 yen per stuk, dat is ongeveer 7 euro per stuk, en dan mag je de hele dag in de tram rijden (ze noemen het een street car in het Engels).

Maar eerst met de tram naar het station, een nieuwe sim kaart halen, die van mij van afgelopen zaterdag is al op. Ik ga voor een 5G sim in de hoop het einde van de vakantie te halen.

En als we toch op het station zijn regelen we gelijk treinkaartjes voor Matsuyama voor de reis morgen. Overigens hoeft dat niet, met onze railway pass mag je ook opstappen zonder kaartje, alleen is dan niet gegarandeerd dat je een zitplaats hebt. En reserveren kost niks.

A-bomb dome

We gaan met de tram naar het gebied waar herinneringen aan de atoombom zijn. Er staat onder andere nog restanten van een  koepelgebouw, het wordt de A-bomb dome genoemd. Op 6 augustus 1945 ontplofte op 600 meter hoogte boven dit gebied de eerste atoombom, in een straal van 2 kilometer is zo goed als de hele stad compleet verwoest, op deze koepel en een paar andere gebouwen na. Eind 1945 waren 140.000 mensen overleden ten gevolge van de bom, uiteindelijk zijn naar schatting in totaal 200.000 overleden.

Bij de dome is een park aangelegd, het peace park, en daar is een Memorial Hall gebouwd en het Hiroshima Peace Memorial Museum. Het museum gaan we morgen bezoeken.

Eeuwig brandende vlam bij het vredespark 

Memorial Hall

De Memorial Hall is een grote ronde ruimte met op de muur een 360 graden zicht op de stad vanuit het middelpunt waar de bom ontplofte, vrijwel alles wat je ziet is verwoest. In het midden staat een kleine waterval in een vorm die kwart over acht voorstelt, de tijd waarop de bom viel. Na dit bezoek lopen we stilletjes naar buiten. Onvoorstelbaar wat hier gebeurd is.


Het is vandaag 2 augustus, we zijn een paar dagen te vroeg voor de jaarlijkse herdenking op 6 augustus in dit park.

Naar het eiland Miyajima 

We gaan weer richting een kabelbaan op het eiland Miyajima, kijken of het nu in één keer goed gaat. Je kan er helemaal met de tram naar toe, maar je kunt ook met de tram de rand van de stad en daar de trein pakken. Omdat dat sneller is doen we dat, treinreizen is voor ons toch verder gratis. Met de boot oversteken is ook gratis, het is kennelijk onderdeel van Japan Railways. En dan zien we dat de kabelbaan sluit om 17:00, mogen we nog wel mee naar boven? Eerst moeten we nog een wandeling maken naar het startpunt van de kabelbaan, dus stevig doorlopen en stevig zweten.

Naar de top

Tegen half vijf gaan we met de kabelbaan omhoog, de laatste terug naar beneden gaat om half zes. Moet lukken. De kabelbaan blijkt uit twee stukken te bestaan, het eerste deel met veel gondels tegelijk, en een tweede in een wat andere richting met twee grote gondels.

We staan uiteindelijk tegen kwart voor vijf op de top en genieten van het uitzicht op Hiroshima. De stad ligt aan zee en heeft een stuk of vijf grote rivieren landinwaarts liggen, die zijn duidelijk herkenbaar. We gunnen ons nog snel een biertje en gaan dan met de voorlaatste gondel weer naar beneden.
In een winkelstraatjes bij de boten willen we nog wat drinken. Dan valt ons wat op, dit is de derde keer dat we drank bestellen bij een plek waar je ook kan eten en het lijkt erop dat het verplicht is om dan ook iets eetbaars te nemen. De vorige 2 keer kregen we ongevraagd iets eetbaars, vandaag werd ons duidelijk gemaakt dat we iets van de kaart moesten kiezen, hoe klein ook.

Deel een van de kabelbaan 

Deel twee van de kabelbaan

De top

In de verte Hiroshima 

Met tram terug naar Hiroshima 

Wat eenmaal terug op het vasteland nemen we de hele route de tram in de hoop wat meer te zien dan in de trein. Dat was een foute veronderstelling, het is hier al vroeg donker dus weer niks te zien.

Wel leuk om de rituelen in de tram te observeren. Voor in de tram zit de bestuurder, een stuk verder naar achteren heeft de conducteur een plekje. Bij een halte hangt de conducteur uit het raam en als niemand meer in of uit stapt drukt hij op een knop om de deuren dicht te doen. Daarna drukt hij twee keer op een knopje en gaat een doordringend belletje. Dat is het sein voor de bestuurder om te gaan rijden. Als we eenmaal rijden drukt de conducteur weer op een knop, begint een simpel melodietje en begint een stem te vertellen. Uiteraard in het Japans, en bij sommige haltes ook in het Engels. Daarnaast pakt de conducteur ook regelmatig de microfoon en houdt hele verhalen.

Zo nu en dan verlaat de conducteur zijn plek en loopt naar voren. Eenmaal voorin aangekomen neemt correcte conducteur zijn pet af, buigt naar de passagiers, zet zijn pet weer op en loopt naar helemaal achterin en dan terug naar zijn plek. Als je wilt kun je hem tijdens zijn wandeling vragen geld te wisselen. Dit wandelritueel zien we meerdere keren tijdens onze rit.

Abonnementhouders checken in en uit zoals wij ook in Nederland doen. Inchecken kan bij elke deur, uitchecken doe je bij de conducteur die werkelijk iedereen bedankt. Zonder chipkaart loop je gewoon de tram in en bij het uitstappen kun je geld in de automaat bij de conducteur gooien, of geld aan de conducteur geven.

Conducteur bezig met zijn ronde

Pannekoeken eten bij Okonomiyaki 

We hadden gelezen dat je bij restaurant Okonomiyaki pannenkoeken kunt eten. Het kost enige moeite maar dan vinden we het restaurant, het bestaat uit meerdere verdiepingen waar bakplaten met krukjes omheen aanwezig zijn. We gaan aan een tafel zitten, en bekijken met belangstelling hoe voor anderen de pakkenkoeken gemaakt en gegeten worden. Bijgaande foto’s laten zien hoe zo’n pannenkoek ontstaat en gegeten wordt, en het smaakte prima.

We worden gevraagd iets op te schuiven, er komt een ploeg van uiteindelijk 9 man bij ons aan tafel zitten – een bedrijfsuitje. Ze krijgen in stukken gehakte pannenkoeken en kantelen bier en aangelengde whisky naar binnen. Ze zijn na ons binnen gekomen en gaan eerder dan wij weer weg; en we mochten nog even hun whisky proeven toen ze door hadden dat we daar een opmerking over maakten.

Zo snij je er een hoekje af, het schepje eronder en in je mond doen.

We gaan weer op stap met de trein naar Hiroshima. Dus na het ontbijt op naar het station om zitplaatsen te reserveren voor de reis. Het wordt de trein van 14:53, dat betekent dat we nog enkele uren in Beppu hebben.

Global Tower 

Iets buiten het centrum staat een hoge mast met een uitkijk platform, de Global Tower. Het is een wandeling van zo’n 20 minuten, moet kunnen. Zo gezegd zo gedaan, al valt het niet mee bij een temperatuur van boven de 30 graden met hoge luchtvochtigheid. In de toren hebben we inderdaad een prachtig uitzicht over de stad.

En zien we de kabelbaan die we gisteren eigenlijk hadden willen bezoeken. Het blijkt helemaal niet ver te zijn van de toren waar we in stonden.

De Global Tower (de ronde palen zijn trouwens recht, mijn fotokunsten waren hier niet optimaal)

Pretpark op een berg

We lopen er naar toe en nemen nu de juiste kabelbaan. Het leidt naar een pretpark voor de kleinere kinderen, er staat onder andere een twee-armig reuzenrad waar wij ook nog wel in kunnen. Het wordt munten tellen, door een regie fout (lees: niet nadenken) zijn we ongeveer blut en kunnen door muntgeld bij elkaar te rapen net een kaartje en een ijsje kopen.

Het lijkt hier trouwens helemaal geen vakantie periode te zijn, het is erg rustig overal.

De kabelbaan die we gisteren eigenlijk hadden willen bezoeken 

Op naar de trein 

Van deze kabelbaan is het maar 20 minuten lopen naar het hotel waar de koffers nog staan. Het land staat vol met 7-11 winkels, ook op onze route naar het hotel. En die winkels hebben allemaal een geldautomaat (en elke winkel heeft een pokestop, maar dat terzijde).

Met de koffers gaan we naar de trein, we hebben 1 overstap in Kokura vlakbij Kitakyushu. Het eerste deel is met een boemel die maar 120 kilometer per uur rijdt, daarna stappen we over op de Shinkansen die met 300 kilometer per uur door het land sjeest. Helaas zien we niet zoveel van het land, het traject is een groot deel ondergronds en door bergtunnels.


Deze trein gaat dus 300 kilometer per uur 

Onze verblijfplaats in Hiroshima 

Het reisbureau had ons aangeraden om toch minimaal 1x op zijn Japans te slapen, op de grond dus. Dat gaat de komende twee nachten gebeuren. We zitten in een soort bed&breakfast, maar dan zonder bed en ontbijt. Gelukkig is ons kleine kamertje wel voorzien van airco, als die uit staat is het niet te harden in de kamer.

De deur is meer voor Japanners bedoeld.

Eten en drinken 

Voordat we gaan eten willen we nog even wat drinken. Ik vraag aan Google wat leuke drinkgelegenheden zijn in de buurt en daar komt Bar Strum uit. We lopen er naar binnen… blijkt het een klein eet/drink dingetje te zijn waar 3 Japanners aan de toog zitten. We schuiven aan voor een biertje en krijgen er wat lekkere hapjes bij. De Japanners links en rechts van ons zijn erg geïnteresseerd in waarom we in Japan zijn, en waarom we juist hier naar binnen gestapt zijn.

Na het biertje lopen we door het vredespark en komen uit bij een Italiaans eettentje met buiten terras. Omdat het een leuk plekje is, en omdat het buiten is besluiten we er te gaan eten, tot nu toe hebben we alleen nog maar binnen bij airco’s gegeten. En we eten voor het eerst in Japan met mes en vork.

Ontbijt in Beppu

Het ontbijt vandaag is wat minder geslaagd dan gisteren. Ik Fukuoka aten we in een gezellig gedeelte van het hotel, niet omdat het geweldige tafels en stoelen waren maar omdat het er een drukte van belang was. En het eten smaakte prima, sushi, allerlei soorten groenten zoals je die wel kent van Japanse restaurants, en andere lekkernijen. En als je echt wil kun je ook scrambled eggs krijgen met worstjes.

Vandaag zitten we in een zwaar onderkoelde ruimte, het is zo koud dat je de straat nauwelijks kan zien – de ramen zijn aan de buitenkant beslagen. Het eten is op zich lekker, maar gisteren smaakte het een stuk beter.

Op de planning van vandaag staat een bezoek aan een soort kabelbaan die we vanuit de hotelkamer kunnen zien, en aan de heet water bronnen waar Beppu bekend om is.

De berg op 

In eerste instantie willen we lopen naar het kabelbaantje, maar volgens Google maps is het bijna 2 uur lopen. Dat is een beetje ver. We lopen naar een infobalie in het station en horen hoe we er met de bus kunnen komen. We kopen een bus dagkaart, dat is een soort kraskaart waar je de datum van vandaag uit moet krassen.

Eenmaal bij de kabelbaan aangekomen blijken we heel ergens anders te zijn dan wat we vanuit onze hotelkamer zagen. Hmm. Toch maar met de kabelbaan omhoog en we blijken op het hoogste punt van de berg bij Beppu, de Tsurumi-Dake, uit te komen. Helaas zien we niks, het is zwaar bewolkt. Dat was op zich wel fijn voor het laatste stuk lopen op de berg, maar niet fijn voor het uitzicht.

Daar in de verte ligt Beppu

Het einde van de kabelbaan. Hier vandaan nog een stuk lopen naar de top.

Wat willen ze ons vertellen?

Onderweg naar boven zie je meerdere van dit soort beeldjes en boeddha’s met een collecte kistje erbij.

Heet water bronnen 

Na de afdaling pakken we weer de bus en laten ons naar de heet water bronnen rijden in het gebied Kanawa op de rand van Beppu. Hier is lang geleden een vulkaanuitbarsting geweest en daar merk je er nog wat van, er zijn allerlei bronnen waar flinke stoomwolken uit opstijgen. Er zijn enkele mooie parken omheen aangelegd en we bekijken er een van, de Umijigoku, en dat levert mooie plaatjes op.

Oh ja, oplaadbare mobiele ventilatoren zijn in hier.

Heet water baden

Het hete water uit de grond wordt ook gebruikt als kuurbaden zoals we ook bij het hotel hebben. Vanaf de bronnen lopen we een stuk naar zo’n kuurbad, Hyotan Onsen. Onderweg regent het licht, maar als we eenmaal in de baden liggen gaat de hemel open, het regent pijpenstelen en het onweert constant.

Het is druk in het badhuis, het is een komen en gaan van mensen. Alle leeftijden zijn vertegenwoordigd, jong tot oud, en allemaal douchen ze zich zittend op een bankje voordat ze de baden in gaan. Vincent bedenkt zich dat het voor een man en vrouw misschien niet zo leuk is om te doen omdat mannen en vrouwen gescheiden zijn. Wij kunnen het lekker samen beleven.

Laag bij de grond eten

Bij het badhuis zit een restaurant, leuk om hier nog wat te eten voordat we terug naar het hotel gaan. Er staan van die bekende Japanse lage tafels met kussens op de grond. We kijken elkaar aan, doen?

Ja hoor. We gaan op de kussens zitten. Het gaat Vincent prima af om zijn benen op te vouwen en ze onder de tafel te krijgen. Voor mij is het een stuk lastiger, gelukkig zie ik ook Japanners zo nu en dan verzitten dus dat doe ik dan ook maar.

Er staat een bel op tafel. Er loopt wel een bediende rond, maar die komt ons niet uit zichzelf helpen. Dus dan maar bellen. Hij komt bij ons en probeert ons iets duidelijk te maken. Het komt niet echt over. Zijn ze al gesloten ofzo? Hij verdwijnt weer en als we hem later vragend aankijken komt hij met een telefoon terug. Hij tikt er van alles op in en laat ons de vertaling zien. We moeten eerst kaartjes kopen. Ah ok. Ik op zoek naar de plek waar ik kaartjes kan kopen. Blijkt het een automaat te zijn met heel veel knoppen. Elke knop is een menu item. Je moet eerst genoeg geld in de machine gooien en dan alles kiezen wat je wilt. Vervolgens komen er allemaal kaartjes uit en wat wisselgeld.

Nu kunnen we terug naar onze tafel en kunnen we de bonnetjes aan de bediening geven. We hebben genoten van een maaltijd met veel soorten vis.

De machine met het hele menu erop waarmee je tickets koopt voor wat je wilt eten en drinken.

Terug naar het hotel 

We hebben net een bus gemist, de keus is een uur wachten of een uur lopen. Het wordt lopen, het is weer droog en door de regen is de temperatuur dragelijk.

Als afsluiting nog een biertje op het terras waar we gisteren ook gezeten hebben.